Λευκό μακρύ παλτό

Στο λιμάνι η νύχτα πέφτει βιαστικά. Στο λιμάνι ο κόσμος ζει για λίγο. Στο λιμάνι οι άνθρωποι είναι περαστικοί. Έρχονται ή φεύγουν. Όταν φτάνεις στο λιμάνι, πάντα φεύγεις. Ή σχεδόν πάντα. Τα αυτοκίνητα τρέχουν, οι επιβάτες σέρνουν βαλίτσες βιαστικά, τα φορτηγά μεταφέρουν εγκιβωτισμένες θλίψεις. Κάποιοι έρχονται στο λιμάνι για τον νυχτερινό τους περίπατο. Για ποιο λόγο να φτάσεις ως το λιμάνι για να κάνεις τον περίπατό σου; αναρωτιέμαι. Κανείς δεν θα μου απαντήσει, γιατί όλοι είναι βιαστικοί, περαστικοί, έτοιμοι να φύγουν.
Κάθομαι σ' ένα παγκάκι ακριβώς απέναντι από την είσοδο του πλοίου και περιμένω. Να περάσει η ώρα, να μπω μέσα στο καράβι. Να δείξω το εισιτήριό μου στον παχουλό κύριο που στέκεται στην είσοδο. Να ανέβω στο σαλόνι του πλοίου. Να φύγω κι εγώ με τη σειρά μου.
Μέχρι τότε, ξαπλώνω στο παγκάκι και κλείνω τα μάτια. Κανένας δεν δίνει σημασία σε έναν άνθρωπο που κοιμάται. Όλοι θέλουν να φτάσουν κάπου. Οι ήχοι από τις μηχανές των πλοίων με αποκοιμίζουν. Ο αέρας ζεστός, ευχάριστος. Βυθίζομαι στον ύπνο. [...] (Από το διήγ. Λευκό Μακρύ Παλτό)