Το βιβλίο αυτό περιέχει μια πρόταση για τη λογοτεχνική εκπαίδευση, θεμελιωμένη στην έννοια της διαλογικότητας, όπως αυτή νοηματοδοτείται αφενός στο έργο του Μπαχτίν και αφετέρου στη διαλογική παιδαγωγική. Η πρόταση αναδεικνύει μια νέα αναγνωστική πρακτική για τη λογοτεχνική εκπαίδευση, τον «ερμηνευτικό διάλογο», που διαμορφώθηκε μετά από τέσσερα χρόνια ερευνητικών διαδικασιών και διαλογικών κύκλων ανάμεσα στους συγγραφείς. Τα χαρακτηριστικά, οι πρακτικές, οι προϋποθέσεις και τα αποτυπώματα του ερμηνευτικού διαλόγου στους μαθητές παρουσιάζονται μέσα από τη δυναμική της διαμόρφωσής τους και αναπλαισιώνονται συνεχώς από τη θεωρία, την ερευνητική εμπειρία, τον διάλογο αλλά και τον ίδιο τον λογοτεχνικό λόγο.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, το βιβλίο παρέχει στη λογοτεχνική εκπαίδευση μια μετα-θεωρητική, στοχαστική νομιμοποιητική βάση, θυμίζοντάς μας ποια είναι τα πράγματα που μόνο η λογοτεχνία μπορεί να μας προσφέρει και πώς η εμπειρία της λογοτεχνικής ανάγνωσης μπορεί να γίνει ένα «συμβάν» για μαθητές και διδάσκοντες. Στο επίπεδο αυτό, αποκαλύπτεται ότι το πρωτείο του ερμηνευτικού διαλόγου δεν είναι μόνο μεθοδολογικό, αλλά οντολογικό και ηθικό. Ο απώτερος σκοπός της μεθόδου είναι η διαμόρφωση μιας διαλογικής στάσης σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, η οποία ενεργοποιείται με την εμπιστοσύνη στον λόγο του «άλλου» και με τη δέσμευση στο ίδιο το ιδανικό της αλήθειας που δημιουργεί ο διάλογος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)