Να είσαι στο γραφείο ή να οδηγείς και να "φεύγεις" σε μια κατάλευκη οθόνη σαν των παλιών σινεμά.
Θα 'ναι και δέκα φορές που το ένιωσα τους τελευταίους 2-3 μήνες. Δεν έδωσα σημασία πιστεύοντας πως είμαι τόσο κουρασμένος, ώστε οι παραισθήσεις είναι δικαιολογημένες. Όμως η οθόνη εμφανίζεται όλο και πιο συχνά, ακόμα κι όταν βρίσκομαι σε μποτιλιάρισμα ή σε κάποιο αεροπλάνο που με μεταφέρει στο Μιλάνο ή στη Νέα Υόρκη. Όταν "φεύγω", στο πανί εμφανίζονται εικόνες από γεγονότα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
"Ένα σπίτι με κήπο στο Μαρούσι, ο ήχος αυτοκινήτου που είχα δει σε αγώνα, το περίγραμμα του φίλου που χάθηκε στο χρόνο, το πρόσωπο μιας νεανικής αγάπης". (Κ.Κ.)