Η καραντίνα είναι κατάσταση φυσιολογική. Εκτυλίσσεται δια βίου σε τετράγωνο χώρο. Συνήθως από ξύλο. Από την κούνια στην κάσα, από το λίκνο στο κιβούρι, από τα γεννοφάσκια στα λαζαρώματα, από τα σπάργανα στο μνημούρι. Και το ταβάνι γίνεται πλάκα· πάντα μας έκρυβε τον ουρανό.
Στην απομόνωση κάτι περιμένεις. Να τερματιστεί αυτή η κατάσταση. Να επανέλθει η ομαλότητα της επικοινωνίας. Και δεν ξέρεις πως αυτός είναι ο κανόνας, η άγραφη συνθήκη στην πλάτη σου, που χρειάζονται δύο καθρέφτες να διαβάσεις. Και πάλι. Ή να έχεις τον ειδικό, που διαβάζει όλες τις ωμοπλάτες και διαφεντεύει όλες τις γραφές. Μόνο όταν ξαπλώσεις τη σβήνει το στρώμα, τη σβήνει το χώμα. Ο ύπνος, ο μικρός σου θάνατος και η μεγάλη σου ελευθερία. («Καραντίνα»). (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)