Από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του, ο Φεντερίκο Φελίνι φάνηκε να αμφισβητεί τα ιερά και τα όσια του ιταλικού κινηματογράφου εκείνης της εποχής, δηλαδή τον νεορεαλισμό. Μετά τις Νύχτες της Καμπίρια και το Λα στράντα είχε έρθει η στιγμή της ρήξης, κυρίως με τη Γλυκιά ζωή και το Οκτώμισι.
Κρατώντας τη χωροταξική αντίληψη του νεορεαλισμού, μεταφέρει απλώς τους ήρωές του και τις περιπέτειές τους από το Φρίουλι του Παζολίνι στη Βία Βένετο, ως διακήρυξη του τέλους της μεταπολεμικής ξεραΐλας. Τώρα η ζωή έχει τις δικές της απαιτήσεις και ο Φελίνι είναι αυτός που αναλαμβάνει να μιλήσει για λογαριασμό της.
[...] Το τι είχε προηγηθεί στη ζωή του σκηνοθέτη το γνωρίσαμε αναδρομικά από τις επόμενες ταινίες του, ένα ρεσιτάλ αυτοαναφορικού κινηματογράφου, όπου η άσκηση στην αισθητική της αυτοβιογραφίας μοιάζει να κρατάει διχασμένο τον δημιουργό: "Όλα είναι αυτοβιογραφικά και τίποτα δεν είναι αυτοβιογραφικό στις ταινίες μου", θα πει.
[...] Υπάρχει μόνον η φαντασία, ικανή να μας πείσει για την ανάγκη της ουτοπίας. Ασκήσεις αυτογνωσίας είναι η ζωή και τα λογικά σχήματα τις υπονομεύουν. Ζήτω το γέλιο ή -καλύτερα ακόμη- το πικρό, αυτοσαρκαστικό χαμόγελο του τσιρκολάνου. Πώς να αντέξει, με τα χρόνια, αυτή η παράδοξη φελινική βιοσοφία, πώς να συγκρατηθεί στην κινηματογραφική ιστορία, γαντζωμένη σε ένα διαρκές ταρατατζούμ; Τσιρκολάνος θα πουν οι μεν, μάγο θα τον χαρακτηρίσουν οι δε.
Με χαμηλωμένα τα φώτα της επικαιρότητας, η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου ανασκαλεύει το έργο του Ιταλού μαέστρου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στη "Μεταφυσική του Έρωτα" ο Άρθουρ Σοπενχάουερ αποδομεί χειρουργικά τον έρωτα, παρουσιάζοντας τη θέληση για ζωή και τη βούληση της φύσης που εκπηγάζει από τα σεξουαλικά μας ένστικτα ως κυρίαρχη έναντι του έρωτα για ένα άλλο πρόσωπο.
Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ, ο σπουδαίος Γερμανός φιλόσοφος, γεννήθηκε στο Ντάντσιχ της Γερμανίας το 1788. Αμφισβήτησε την ιδεαλιστική φιλοσοφία ήδη από την εποχή του Πλάτωνα και επηρέασε καταλυτικά διανοητές όπως ο Νίτσε και ο Φρόιντ. Κήρυξε την υπεροχή της βούλησης έναντι της νόησης ενώ έμεινε στην ιστορία για τον διάσημο πεσιμισμό του. (Από τον εκδότη)

Στα πλήγματα της αδικίας που υφίσταται διαχρονικά ο άνθρωπος και η αξιοπρέπειά του από δυνάμεις που τον υπερβαίνουν έβρισκε ανέκαθεν πεδίο έκφρασης η ευαισθησία του «γίγαντα της ρωσικής γης» Λέοντα Τολστόι. Και στο "Γιατί;", ένα από τα διηγήματα-μανιφέστα κατά της απολυταρχίας που έγραψε (και ξαναέγραψε δεκαπέντε φορές μέχρι να μείνει ικανοποιημένος) το 1906, προς τη δύση της ζωής του, ο Τολστόι εμπνέεται από το πραγματικό περιστατικό ενός «συνηθισμένου» ερωτευμένου ζευγαριού που αναζητά εξόριστο την τύχη του, για να αρθρώσει τελικά σε μία μόνο λέξη τη διαπεραστικότερη ανθρώπινη κραυγή αγωνίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

La mano de Dios. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι πολλά περισσότερα από το «Χέρι του Θεού», από το «Γκολ του Αιώνα», από έναν ποδοσφαιριστή που αντάλλαζε ερωτόλογα με την «ασπρόμαυρη θεά». Η ζωή του, εντός κι εκτός γηπέδων, ήταν από μόνη της μια έκρηξη. Σαν κι εκείνη που προκάλεσε η μεταγραφή του στη Νάπολη, σαν την αλλαγή που επήλθε στις ζωές των ανθρώπων χάρη στην πιο μαγική αφάνα που γνώρισε ποτέ το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς ακόμα και μετά τον θάνατό του.
Για την ακρίβεια, ο Ντιέγκο θα ζει για πάντα. Στα βραδινά όνειρα των φτωχοδιάβολων. Στις προσευχές των Ναπολιτάνων. Στην αντανάκλαση των ματιών κάθε παιδιού που σπάει τα κοινωνικά σύνορα που του επιβάλλουν. Στις διηγήσεις όσων τον είδαν, στις ιστορίες εκείνων που τυφλώθηκαν από τη λάμψη του. Στους πιο τρελούς πανηγυρισμούς, στους ζωντανούς εφιάλτες, στις αυγές μετά τις πιο σκοτεινές νύχτες. Θα θυμίζει για πάντα πού ανήκει το ποδόσφαιρο, όπως κι αν εξελιχθεί.
Το "Χέρι του Θεού - Η ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα σε κόμικ" περικλείει όλη τη μαγεία της ιστορίας: το φως, το σκοτάδι, τον θρίαμβο και μια απόκοσμη οδύνη, με το νούμερο «10» φθαρμένο απ' το χορτάρι και το όνομα «Μαραντόνα» να μη σβήνει ποτέ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα εκκεντρικά λογικά συμπεράσματα στα οποία επιδίδονται τόσο συχνά οι ήρωες των ανεκδότων, των σατίρων και των μπουρλέσκ θεωρούνται ασυμβατότητες· είναι παραλογισμοί, σύμφωνα με τους νόμους της λογικής, απαγωγικοί και επαγωγικοί, τυπικοί και άτυποι. Η ειρωνεία επίσης μπορεί να προσφέρει κωμικό χιούμορ, διότι το προϊόν της είναι η αντίφαση, λέγοντας ένα πράγμα και εννοώντας το αντίθετο. Και το ευφυολόγημα λειτουργεί παίρνοντας μια κλισέ ή πασίγνωστη φραστική φόρμουλα και ανατρέποντας το
νόημά της, όπως έκανε ο Βολταίρος όταν παρατήρησε: «Παρά τις περιποιήσεις των σπουδαιότερων γιατρών της Ευρώπης, ο ασθενής επέζησε». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Δεν είναι δουλειά της αισθητικής να σου πει ποια έργα τέχνης είναι καλά και ποια είναι κακά. Ούτε είναι δουλειά της αισθητικής να σου πει ποιες εμπειρίες αξίζει να βιώσεις. Αν μια εμπειρία αξίζει για σένα, γίνεται έτσι ένα δυνάμει θέμα αισθητικής. Μπορείς να ζήσεις τις αισθητικές σου συγκινήσεις όπου τις βρίσκεις. Η αισθητική δεν είναι ένας εξειδικευμένος οδηγός που σου λέει ποιες εμπειρίες επιτρέπονται και ποιες όχι. Ούτε ένας χάρτης που σε βοηθά να τις βρεις. Η αισθητική είναι ένας τρόπος ανάλυσης του τι σημαίνει να βιώνεις αυτές τις εμπειρίες. Η αισθητική είναι, και θα έπρεπε να είναι, απολύτως μη επικριτική. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα μαλλιά είναι μια έκφραση της ταυτότητάς μας. Όταν ξαφνικά τα χάνεις, είναι σαν να παίρνουν μαζί τους και ένα μέρος της προσωπικότητάς σου. Η συγγραφέας αφηγείται την ιστορία της. Την ιστορία των μαλλιών της. Την ιστορία της ζωής της. Μια αληθινή ιστορία που την έφερε με τρόπο σκληρό και τελεσίδικο αντιμέτωπη με το αυτοάνοσο νόσημα της αλωπεκίας. Έχασε τα μαλλιά της και αποζημιώθηκε με θλίψη και άγχος. Κι αφού γεύτηκε για τα καλά τη στεναχώρια της, κι αφού η εικόνα της την απογοήτευσε ξανά και ξανά, έψαξε να βρει την ουσία και την ψυχή της. ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΦΟΡΑΕΙ ΠΙΑ ΠΕΡΟΥΚΕΣ... Αυτή είναι η ιστορία της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

La mano de Dios. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι πολλά περισσότερα από το «Χέρι του Θεού», από το «Γκολ του Αιώνα», από έναν ποδοσφαιριστή που αντάλλαζε ερωτόλογα με την «ασπρόμαυρη θεά». Η ζωή του, εντός κι εκτός γηπέδων, ήταν από μόνη της μια έκρηξη. Σαν κι εκείνη που προκάλεσε η μεταγραφή του στη Νάπολη, σαν την αλλαγή που επήλθε στις ζωές των ανθρώπων χάρη στην πιο μαγική αφάνα που γνώρισε ποτέ το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς ακόμα και μετά τον θάνατό του.
Για την ακρίβεια, ο Ντιέγκο θα ζει για πάντα. Στα βραδινά όνειρα των φτωχοδιάβολων. Στις προσευχές των Ναπολιτάνων. Στην αντανάκλαση των ματιών κάθε παιδιού που σπάει τα κοινωνικά σύνορα που του επιβάλλουν. Στις διηγήσεις όσων τον είδαν, στις ιστορίες εκείνων που τυφλώθηκαν από τη λάμψη του. Στους πιο τρελούς πανηγυρισμούς, στους ζωντανούς εφιάλτες, στις αυγές μετά τις πιο σκοτεινές νύχτες. Θα θυμίζει για πάντα πού ανήκει το ποδόσφαιρο, όπως κι αν εξελιχθεί.
Το "Χέρι του Θεού - Η ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα σε κόμικ" περικλείει όλη τη μαγεία της ιστορίας: το φως, το σκοτάδι, τον θρίαμβο και μια απόκοσμη οδύνη, με το νούμερο «10» φθαρμένο απ' το χορτάρι και το όνομα «Μαραντόνα» να μη σβήνει ποτέ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Πόσες φορές επισκεφθήκατε σήμερα τα προφίλ σας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Πόσες φορές ανανεώσατε τη ροή των χρήσιμων και άχρηστων πληροφοριών στη σελίδα σας; Είναι το Google ο καλύτερός σας φίλος; Πόσες φωτογραφίες ανεβάσατε την τελευταία εβδομάδα και με ποιους τις μοιραστήκατε; Είχατε πολλά like; Γέμισε ο τοίχος σας με καρδούλες; Συγχαρητήρια! Είστε ένας υπέροχα εκπαιδευμένος σκύλος και κάνετε ακριβώς ό,τι σας ζητά ο εκπαιδευτής σας!»
Ο Τζέρον Λάνιερ, τεχνολογική ιδιοφυΐα με θητεία στο Ερευνητικό Τμήμα της Microsoft, μας εξηγεί τους λόγους που δεν θα 'πρεπε να υπακούμε σαν εκπαιδευμένοι σκύλοι σε προστάγματα που ελέγχουν τη συμπεριφορά μας μέσα από τους λογαριασμούς μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε έναν κόσμο πειθήνιων καταναλωτών της πληροφορίας, μας δείχνει τον τρόπο να γίνουμε... γάτες. Ανυπάκουοι και αυτεξούσιοι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ένας συνδυασμός προφητικής σοφίας και πρακτικής απλότητας - ένα βιβλίο απαραίτητο για όλους». (The New York Times)
«Μια άλλη online ζωή είναι εφικτή, πρώτα όμως πρέπει να καταστρέψουμε αυτήν που μας έχει παγιδέψει. Το καλό νέο είναι ότι μπορούμε να το κάνουμε και απ' το δωμάτιό μας.» (Zadie Smith)

Παρίσι, Μάιος 1968: Στήνονται οδοφράγματα, οι φοιτητές κατεβαίνουν σε πυρωμένες διαδηλώσεις, η θρυαλλίδα καίγεται, δέκα εκατομμύρια (!) εργαζόμενοι κηρύσσουν απεργία διαρκείας, κόντρα μάλιστα στα συμβιβασμένα από καιρό συνδικάτα, οι τοίχοι γίνονται η παρτιτούρα της συμφωνικής ποίησης των δρόμων.
Δυο δίδυμα Γαλλάκια κι ένας συνομήλικός τους νεαρός Αμερικανός, οι ήρωες του συναρπαστικού μυθιστορήματος "Οι Ονειροπόλοι" του σκοτσέζου ποιητή και μυθιστοριογράφου Γκίλμπερτ Ανταίρ, εμπλέκονται στην εξεγερσιακή κατάσταση, σ' αυτή την πρώτη παγκοσμίως επανάσταση πολυτελείας, μια επανάσταση
που κύριό της πρόγραμμα (και πρόταγμα) ήταν η περιπέτεια της ποίησης και η ποίηση της περιπέτειας. Η ιστορία του Μάη είναι ταυτόσημη με την εμπρηστική επιθυμία των ανθρώπων να ζήσουν μια ζωή πλήρη εντέλει, πέρα από διαμεσολαβήσεις, μια ζωή απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και την αλλοτρίωση.
Αυτό διαλαλούσαν οι τοίχοι και οι δρόμοι του Παρισιού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Λίγα βιβλία έχουν αγνοήσει τα ήθη και τους κανόνες της εποχής τους περισσόοτερο απ' όσο η Αφροδίτη με τη γούνα" του Λέοπολντ φον Ζάχερ Μάζοχ: αυτό που επιθυμεί ο ήρωάς του, ο ευγενής Σέβεριν φον Κουζιέμσκι, είναι να παραδοθεί στα χέρια -αλλά και στο μαστίγιο- της ανελέητης ερωμένης του (έχετε ακούσει τη λέξη «dominatrix»;), αναζητώντας την επιφώτιση στα απώτατα όρια της ηδονής. Αποτέλεσμα της διαβόητης φήμης που απέκτησε το βιβλίο αμέσως μετά την έκδοσή του το 1870 ήταν και η εισαγωγή στα ψυχιατρικά λεξικά του όρου «μαζοχισμός», από τη συχνή αναφορά της συγκεκριμένης «διαστροφής» στο έργο του Μάζοχ. Η "Αφροδίτη με τη γούνα" θα παραμείνει αναμφισβήτητα για πολύ ακόμα μια κλασική λογοτεχνική δήλωση για τα ατελεύτητα διανοητικά παιχνίδια που μπορεί να πυροδοτήσει η σεξουαλική υποταγή.

Για τη λογοτεχνία, τις τέχνες, αλλά και τη γραμματολογία, το ενδιαφέρον για το ερωτικό στοιχείο δεν είναι ασφαλώς καθόλου όψιμο, όσο κι αν από γεωγραφικής και πολιτισμικής άποψης τα ερωτικά και σεξουαλικά ήθη μοιάζουν να ποικίλλουν θεαματικά ανά τους αιώνες. Με την ανάλογη διάθεση, οι εκδόσεις Οξύ επιχειρούν να συστήσουν στο αναγνωστικό κοινό μια σειρά λογοτεχνικών τίτλων που έδωσαν το στίγμα τους όχι μόνο γιατί
σκανδάλισαν την εποχή που εκδόθηκαν, αλλά κυρίως επειδή παραμένουν επιδραστικοί μέχρι και σήμερα πραγματευόμενοι -τι άλλο;- το αρχαιότερο των ενστίκτων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)