Λίγα λόγια για το βιβλίο

Χαλαρή συνέχεια του μυθιστορήματός του Ταξίδι στην Ελλάδα, το καινούργιο βιβλίο του Δημήτρη Νόλλα (γεν. 1940) είναι σαφώς πιο κρυπτικό από το προηγούμενο, που αναζητά -όπως φαίνεται και σε πολλές σχετικές συγγραφικές παρεκβάσεις- την έντονη συμμετοχή και συνενοχή του αναγνώστη. Οι βασικοί ήρωες, Έλληνες ή ελληνικής καταγωγής στη δεκαετία του 90, σχετίζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με τη Γερμανία, είτε κάνοντας επιχειρηματικές δουλειές είτε έχοντας βρεθεί εκεί στο τέλος μιας αναγκαστικής πορείας εκπατρισμού. Οι διάλογοι χαρακτηρίζονται από μακρόσυρτους μονολόγους που περιφρονούν τον στενώς εννοούμενο ρεαλισμό, ενώ σημαντικό ρόλο στην αποκωδικοποίηση των κινήτρων των χαρακτήρων αλλά και του βάθους πεδίου του μύθου παίζουν πίνακες ή ένα βιβλίο-ημερολόγιο που αποκαλύπτει κρυμμένες πτυχές των ηρώων. 

Ποιος είναι ο συγγραφέας

Ο Δημήτρης Α. Νόλλας γεννήθηκε το 1940 στην Αδριανή Δράμας από γονείς Ηπειρώτες. Σπούδασε στην Αθήνα και την Φρανκφούρτη νομικά και κοινωνιολογία. Έζησε και εργάστηκε για μεγάλα διαστήματα στην Δ. Ευρώπη (1962-1975). Έγραψε και ραδιοσκηνοθέτησε παιδικές εκπομπές για το ραδιόφωνο και σκηνοθέτησε για την κρατική τηλεόραση ενημερωτικές εκπομπές (1975-97). Δίδαξε τεχνική σεναρίου στο τμήμα επικοινωνίας του Παντείου Πανεπιστημίου (1993-95). Συνεργάστηκε σε σενάρια κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών με καταξιωμένους σκηνοθέτες. Μεταξύ 2004-2007 διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. Έχει τιμηθεί τρεις φορές με Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, την τελευταία φορά μόλις πέρυσι, για το μυθιστόρημα Ταξίδι στην Ελλάδα.

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Είναι δυνατόν και απολύτως νόμιμο, ανάλογα με το σχέδιο του δημιουργού τους, ένα μερακλωμένος βαρκάρης σαν τον Αντώνη τον Σερέτη, όπως και μια ενθουσιώδης κομμώτρια σαν τη Σούλα, ή ένας αγροίκος βουνίσιος που τονε λένε Γύγη, αναδυόμενοι κάτω από ένα βουνό σκουπίδια, να μπορούν ενίοτε να εκφράζονται και σαν εκλεπτυσμένοι, αδιαφορώντας για την αληθοφάνεια και τον ανθρωποφάγο ρεαλισμό. Ο δημιουργός τους είχε αποφασίσει να ζωγραφίσει και να αναδείξει πράγματα και ανθρώπους, όχι όπως ακριβώς ήταν, αλλά όπως θα έπρεπε να ήταν, προκειμένου να χρησιμεύσουν ως υπόδειγμα αρετής των επερχομένων. Αρκεί το έργο να μην ξεπέσει σε μαλθακό και ακαλλιέργητο αναγνώστη. Γι' αυτό και δεν έχει θέση εδώ ο ψόγος ούτε χρειάζεται η τζάμπα αγανάκτηση· η τέχνη της αλήθειας, όπως και η αληθινή ζωή, απεχθάνονται το στερεότυπο, παρόλο που και οι δυο τους συχνά γοητεύονται απ' αυτό και κλίνουν προς το μέρος του.» (σ. 21)

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΟΛΛΑ