ΚΡΥΦΗ ΣΧΕΣΗ
βγήκε στο μπαλκόνι· το παράθυρο έβλεπε
σ' ένα ύψωμα απέναντι· ο δρόμος
φωτιζόταν αμυδρά απ' το φως του
στύλου· κοίταξε γύρω του· αναδιπλασιασμός!
όλα τα μπαλκόνια ήταν ίδια· κι η θέα
που αντιστοιχούσε στο καθένα ήταν ακριβώς η ίδια!
[Από την έκδοση]
«Ένα πρόσωπο σ’ ένα χώρο, ένα στιγμιότυπο, είναι μια πλήρης αφήγηση ήδη. Κι αν έλειπε ακόμα το πρόσωπο, ο χώρος θα το ?κλεινε άυλο ανάμεσα στα περιγράμματά του και στους όγκους του ? όπως σε μια νεκρή φύση, σ’ έναν πίνακα του Τζόρτζιο Μοράντι, βλέπεις αυτόν που τη διέταξε, το βλέμμα του, τη σκέψη του εντέλει? έτσι μια νεκρή φύση δεν είναι «νεκρή», αλλά μια αυτοπροσωπογραφία απ’ όπου λείπει το πρόσωπο». [Μιχάλης Μακρόπουλος, bookpress.gr, 18 Ιουνίου]