Rien ne va plus

Είναι η στιγμή, στο παιχνίδι, που δεν μπορείς 

να επηρεάσεις πια το μέλλον, είτε θετικά είτε αρνητικά. 

Τότε είναι που ακούγεται από τον κρουπιέρη το περίφημο 

"Rien ne va plus". Ή χάνεις ή κερδίζεις ό,τι έχεις μιζάρει. 

Συνήθως χάνεις...

Η Λουίζα, μια ευαίσθητη συγγραφέας, ερωτεύεται και παντρεύεται τον Άλκη, έναν ιδιόρρυθμο άντρα με μοβ μάτια. Το βράδυ του γάμου τους ο Άλκης προβαίνει σε μια σοκαριστική ενέργεια που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους. Ακολουθούν η απιστία, η ταπείνωση και το διαζύγιο. Κι ενώ ο αναγνώστης ετοιμάζεται να αναθεματίσει ή να συμπαθήσει τους ήρωες, έρχεται μια μεγάλη ανατροπή που τον αφήνει έκπληκτο. Η ηρωίδα του βιβλίου λέει και ξαναλέει την ίδια ιστορία, δίνοντας κάθε φορά διαφορετική ερμηνεία. Γυρεύει άραγε την αλήθεια ή το ψέμα; Αυτό ούτε η ίδια το ξέρει, ίσως και να μη θέλει να το μάθει. Η Μαργαρίτα Καραπάνου όμως γνωρίζει πολύ καλά το παιχνίδι των αντιθέσεων σε κάθε ερωτική σχέση. Ο εραστής και η ερωμένη, ο άγγελος και ο δαίμονας, ο κύριος και ο δούλος, διαπλέκονται και συνεργούν σ' ένα αιχμηρό, τολμηρό και απεγνωσμένα κωμικό μυθιστόρημα, που μας αποκαλύπτει τα ψυχικά φορτία που γεννούν ή πληγώνουν θανάσιμα οποιαδήποτε συνύπαρξη.

Η Μαργαρίτα Καραπάνου (1946-2008) γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη της πεζογράφου Μαργαρίτας Λυμπεράκη και του ποιητή Γιώργου Καραπάνου. Μεγάλωσε στην Ελλάδα και στη Γαλλία και σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι. Εργάστηκε ως νηπιαγωγός στην Αθήνα. Τα βιβλία της "Η Κασσάνδρα και ο λύκος", "Ο υπνοβάτης" και "Rien ne va plus" εκδόθηκαν στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στη Σουηδία, στο Ισραήλ, στη Γερμανία, στην Ολλανδία και στην Ιταλία. Αποσπάσματα των έργων της ανθολογήθηκαν σε βιβλία και σημαντικά λογοτεχνικά περιοδικά πλάι σε κείμενα των Λιούις Κάρολ, Τζέην Μπόουλς, Αναΐς Νιν, Τζων Φόουλς, Πέτερ Χάντκε, Κάρλος Φουέντες, Μίλαν Κούντερα, κ.ά. Το 1988 το μυθιστόρημά της "Ο υπνοβάτης" τιμήθηκε στη Γαλλία με το Βραβείο Καλύτερου Ξένου Μυθιστορήματος. Ακολούθησαν τα βιβλία της "Ναι", "Lee και Lou", "Μαμά", "Μήπως;" (συνομιλίες με τη Φωτεινή Τσαλίκογλου) και τα ημερολόγιά της με τίτλο "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη", το 2008, τα οποία κρατούσε από τα 13 της έως τα 33 της χρόνια. Πέθανε μετά από σύντομη νοσηλεία στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Αθηνών, την Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008, σε ηλικία 62 ετών, μετά από επιπλοκές στην υγεία της από αναπνευστικά προβλήματα.