Σημειωματάρια, ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ (NOBEL 1957)

Ο Πρώτος Άνθρωπος ξανακάνει όλη τη διαδρομή για ν' ανακαλύψει το μυστικό του: δεν είναι ο πρώτος. Κάθε άνθρωπος είναι ο πρώτος άνθρωπος, κανείς δεν είναι.
Γι' αυτό πέφτει στα πόδια της μητέρας του.

Ακρόπολη. Ο άνεμος σάρωσε όλα τα σύννεφα, και το φως, το πιο λευκό και το πιο δυνατό, πέφτει από τον ουρανό. Περίεργο συναίσθημα όλο το πρωινό πως βρίσκομαι σε τούτο το μέρος εδώ και πολλά χρόνια, πως βρίσκομαι στο σπίτι μου, χωρίς μάλιστα να με ενοχλεί η διαφορετική γλώσσα.

Νόμπελ. Περίεργο συναίσθημα συντριβής και μελαγχολίας. Όταν ήμουν 20 χρονών, φτωχός και γυμνός, γνώρισα την πραγματική δόξα. Τη μητέρα μου.

7 Νοεμβρίου, 45 χρονών. Όπως το ήθελα, μέρα μοναξιάς και σκέψης. Να ξεκινήσω να εφαρμόζω από τώρα τούτη την αδιαφορία που θα πρέπει να ολοκληρωθεί στα πενήντα μου. Εκείνη την ημέρα, θα κυριαρχήσω.

Η δημοκρατία δεν είναι ο νόμος της πλειονότητας αλλά η προστασία της μειονότητας.

Η μαμά χειρουργήθηκε. Το τηλεγράφημα του Λ. φτάνει το Σάββατο το πρωί. Το επόμενο βράδυ, αεροπλάνο στις τρεις τα ξημερώματα. Εφτά η ώρα στο Αλγέρι. Πάντα η ίδια εντύπωση στο πεδίο του Λευκού-Σπιτιού: η γη μου. Και όμως ο ουρανός είναι γκρίζος, ο αέρας ελαφρύς και σπογγώδης. Εγκαθίσταμαι στην κλινική, στα υψώματα πάνω από το Αλγέρι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)