Αυτό το βιβλίο αποτελεί μια έρευνα που θίγει την κεντρική θέση της μονογαμίας ως σύστημα κοινωνικής οργάνωσης και επιβολής - ένα σύστημα που εκκινεί από το ζευγάρι και φτάνει μέχρι το έθνος-κράτος, αγγίζοντας ακόμη και τις ομάδες των ακτιβιστών. Αυτό το μπάσταρδο δοκίμιο επιδιώκει να ταρακουνήσει συθέμελα το κυρίαρχο σχεσιακό πλέγμα, έχοντας έναν ορίζοντα πολυσυντροφικότητας και απελευθέρωσης των αισθημάτων:

Να γίνουμε ακυβέρνητες, ούτε ένα ακόμη συναισθηματικό πτώμα στις ζωές μας, τόσο στις ιδιωτικές όσο και στις συλλογικές. Τα εργαλεία του αφέντη δεν πρόκειται ποτέ να διαλύσουν το σπίτι του αφέντη. Εμείς έχουμε άλλα εργαλεία, γιατί είμαστε φτιαγμένες από άλλη πάστα. Πρέπει να τελειώνουμε μια και καλή με αυτή τη συλλογική φαντασίωση. Να κάνουμε το τελευταίο βήμα, να κόψουμε και τον τελευταίο δεσμό, να ξεφύγουμε από την επιρροή των κέντρων επιθυμίας, να βγούμε από το περιθώριο, για να ζήσουμε σε ένα άλλο, που θα είναι ακόμη πιο απόμακρο... και να αρχίσουμε να κατασκευάζουμε κάτι πραγματικά διαφορετικό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πώς μπορεί η ψυχανάλυση να αποδεσμευτεί από τις ψυχολογιοποιημένες και κανονιστικές κλινικές μορφές της και να συμπράξει με τα κινήματα απελευθέρωσης; Μέσα από μια ανατρεπτική ανάγνωση της ψυχανάλυσης, και διατυπώνοντας μια δριμεία κριτική απέναντι στην ψυχολογία και την ψυχοθεραπεία, το Ψυχανάλυση και Επανάσταση διαμορφώνει έναν νέο ορίζοντα για να σκεφτούμε και να αλλάξουμε τπ σχέση μας με τον κόσμο και τον εαυτό μας, βραχυκυκλώνοντας την ενόρμηση θανάτου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο πατέρας του οκτάχρονου Μισού δεν επέστρεψε στο σπίτι του. Δεν ήταν όμως ένας από εκείνους τους ήρωες που έπεσαν στη μάχη, αλλά ένας "αναρχικός", ένας από τους Γάλλους στασιαστές του 1917 που εκτελέστηκαν για παραδειγματισμό επειδή αμφισβήτησαν την άσκοπη σφαγή του πολέμου. Η εχθρότητα και το μίσος της κοινωνίας για τη γυναίκα και το παιδί "του δειλού", θα τους οδηγήσουν σύντομα σε δυσκολίες και περιπέτειες, μέχρι που ο Μισού με την παρέα του, τρία ακόμα ορφανά πολέμου, θα αποφασίσουν να κάνουν αυτό που δεν τολμούν οι μεγάλοι: να αποδώσουν δικαιοσύνη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στο "Η τέχνη ως πολεμική μηχανή", η Ντάνα Παπαχρήστου επιχειρεί μία συνολική ανατρεπτική διερεύνηση της σύγχρονης τέχνης κι αισθητικής. Με πειραματική διάθεση και μέσα από έναν προσεκτικό συνδυασμό της φιλοσοφικής θεωρίας των Ντελέζ και Γκατταρί με ερευνητικές παρατηρήσεις και παραδείγματα, το ανά χείρας μανιφέστο του σχεσιασμού επιδιώκει να απελευθερώσει την καλλιτεχνική πρακτική και παραγωγή από ρομαντικές καταβολές και ατομικιστικές αντιλήψεις τοποθετώντας την συγκροτημένα σε πολεμικό σχηματισμό απέναντι στις δομές εξουσίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Το βιβλίο αυτό με έκανε να αισθανθώ μια αλληλεγγύη που δεν γνωρίζει σύνορα. Αυτήν πρέπει να κρατήσουμε για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε απέναντι στην ομοφοβία και την τρανσοφοβία. Να διεκδικούμε με το κεφάλι ψηλά τη ζωή που μας αντιστοιχεί, την καύλα μας κι έναν πιο δίκαιο κόσμο". (Πάολα Ρεβενιώτη)

Μεγαλώσαμε ακούγοντας προσβολές του τύπου "πούστης", "τζιβιτζιλού" και "τραβέλι", και αφομοιώσαμε ότι η ύπαρξή μας ήταν κάτι το αρνητικό, κάτι που προκαλούσε μίσος στους υπόλοιπους.
Αυτό το βιβλίο στοχεύει να αποτελέσει ένα μέρος για να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας και να αναγνωρίσουμε ότι οι ζωές μας έχουν αξία και είναι πολύτιμες. Είναι ένα μέρος για όλους εμάς που δεν μας άφησαν να μιλήσουμε, που μας έκαναν να αισθανόμαστε ότι έπρεπε να κρατάμε το στόμα μας κλειστό και να σκύβουμε το κεφάλι. Σήμερα, αυτή η υποταγή φτάνει στο τέλος της.
Όμως, αυτό το βιβλίο επιχειρεί να αποτελέσει και ένα μέρος για να μας ακούσετε και να μάθετε πώς μπορεί να αισθανόταν ο γκέι αδελφός σας στην εφηβεία του, τι αισθάνεται αυτή τη στιγμή η τρανς φίλη σας ή τι αισθάνθηκε εκείνο το κορίτσι, που συνάντησες στον διάδρομο του σχολείου, όταν τη φώναξες "βρωμολεσβία". Χωρίς εσάς δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή και αυτή η βία θα συνεχίσει να διαιωνίζεται. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Ruben Serrano γεννήθηκε στο Μονόβαρ του Αλικάντε το 1992 και είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Είναι ενεργό μέλος του κινήματος #MeQueer και αρθρογραφεί πάνω σε θέματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά της Ισπανίας.

Η ιστορία μας μεταφέρει στο Τρινιδάδ της Καραϊβικής και συγκεκριμένα στον Λόφο, μια φτωχογειτονιά στα περίχωρα της πρωτεύουσας. Πορτ οφ Σπέιν. Εκεί, κάτω ακριβώς από τη μύτη του εχθρού, όπου "ο ήλιος δύει στην πείνα και ανατέλλει στις λακκούβες των δρόμων", εκτυλίσσεται η άπραγη καθημερινότητα όσων αρνήθηκαν "να τους αλέσει ο μύλος της αποικιοκρατικής μηχανής και να τους ξεράσει σε κόκκους ζάχαρης, κακάο και ψίχα καρύδας".
Με κεντρικό πρόσωπο τον Άλντρικ, που ερωτεύεται παράφορα τη σαγηνευτική Σύλβια και ριζοσπαστικοποιείται πολιτικά φτάνοντας μέχρι την ένοπλη δράση, παρακολουθούμε τις αντιφάσεις και τα διλήμματα μιας μετααποικιακής κοινωνίας σε μετάβαση... που ζει και ονειρεύεται σε ρυθμούς καλύψο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)