Αύγουστος 1939
Η κοσμική Αθήνα έχει μετατραπεί σε κέντρο διεθνούς κατασκοπείας ενώ οι πολεμικές ιαχές της ναζιστικής Γερμανίας αντηχούν σε όλη την Ευρώπη. Χάρη σε ένα τυχαίο γεγονός, ο νεαρός αξιωματικός της Αστυνομίας Νίκος Αγραφιώτης αναλαμβάνει την πρώτη του αποστολή. Να εξιχνιάσει τη στυγερή δολοφονία ενός πρωταθλητή πυγμαχίας.
Ο Αγραφιώτης θα μπλέξει με τη σκοτεινή πλευρά της πόλης και θα περιηγηθεί στα μεγάλα σαλόνια προκειμένου να εξιχνιάσει το έγκλημα, αλλά θα διαπιστώσει ότι ο κύκλος του αίματος μόλις έχει ξεκινήσει. Στην έρευνά του σε κακόφημα στέκια και πολυτελείς επαύλεις θα συναντήσει τζογαδόρους, μυστηριώδεις γυναίκες, πράκτορες και ανθρώπους του χρήματος σε μια Ελλάδα που ψάχνει κατεύθυνση μπροστά στη φωτιά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Μαζί με μία ντίβα της τζαζ θα προσπαθήσει να ανακαλύψει την αλήθεια και θα έρθει αντιμέτωπος με το τέρας που γιγαντώνεται στα σωθικά της ανθρωπότητας.
Η πρώτη αποστολή του Νίκου Αγραφιώτη. (Από τον εκδότη)

Πρώτα οι αποχαιρετισμοί και ύστερα το ψάρεμα των κορμιών από το νερό - όλα στο ενδιάμεσο είναι εικασίες.
Όταν τα τελευταία αμερικανικά στρατεύματα αποχωρούν από το Βιετνάμ, η Αν και τα αδέλφια της, ο Ταν και ο Μιν, μπαίνουν σε μια βάρκα για το Χονγκ Κονγκ, με την υπόσχεση ότι οι γονείς και τα μικρότερα αδέλφια τους θα ακολουθήσουν σύντομα.
Η υπόλοιπη οικογένεια, όμως, δεν θα τα καταφέρει...
H δεκαεξάχρονη Αν γίνεται σε μια νύχτα η προστάτιδα των δύο αδελφών της.
Καταλήγουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, περνώντας από υπερπλήρη στρατόπεδα και καταυλισμούς προσφύγων, για να εγκατασταθούν τελικά σε ένα αφιλόξενο Λονδίνο που μαστίζεται από την κοινωνική ανισότητα.
Καθώς ωριμάζουν, καθένας τους αναμετριέται με την ενοχή του επιζώντος με τον δικό του τρόπο.
Και με κάθε επιλογή, οι δρόμοι τους αποκλίνουν, ώσπου δεν είναι πια σίγουρο αν η αγάπη από μόνη της μπορεί να τους κρατήσει ενωμένους.
Συνδυάζοντας λυρική αφήγηση και ιστορική έρευνα, το Περιπλανώμενες ψυχές αποτυπώνει την πορεία μιας οικογένειας που σημαδεύεται από την απώλεια, αλλά παλεύει πεισμωμένα για ένα καλύτερο μέλλον. Και επιβεβαιώνει ότι είμαστε οι ιστορίες που επιλέγουμε να αφηγηθούμε για τον εαυτό μας.
"Φοβάσαι;" ρώτησε η Βαν την Αν, ατενίζοντας με ανησυχία και δυσπιστία τη νύχτα που καρτερούσε τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια της, τα λιγοστά αστέρια που αγρυπνούσαν πάνω από το χωριό τους, τα φύλλα των δέντρων που χόρευαν αργά στον αέρα με το τερέτισμα των τριζονιών. "Είναι τόσο σκοτεινά εκεί έξω".
Η Αν δίστασε για μια στιγμή. "Δεν φοβάμαι", απάντησε. "Όλα θα πάνε καλά, θα το δεις". Αργότερα θα μετάνιωνε για το γεγονός πως το τελευταίο πράγμα που είχε πει στην οικογένειά της ήταν ένα ψέμα, λόγια ανυπόστατα και ανώφελα, απλώς για να τους καθησυχάσει.
Ύστερα από ένα τελευταίο νεύμα προς τους γονείς της, έπιασε τον Ταν και τον Μιν από τα χέρια, βγήκαν μαζί από το σπίτι και άρχισαν να προχωρούν στον χωματόδρομο, με κατεύθυνση προς τον Βορρά.
Η υπόλοιπη οικογένεια είδε τα τρία μεγαλύτερα παιδιά να ξεμακραίνουν, μέχρι που το σκοτάδι τα κατάπιε και το μόνο που απέμεινε ήταν οι ίσκιοι του χωριού τους, του Βουνγκ Ταμ.
Οι συγγραφείς της σειράς Φωνές του κόσμου είναι νέοι δημιουργοί που το έργο τους έχει ήδη τραβήξει την προσοχή.
Προέρχονται από πολλές χώρες, εκπροσωπούν κουλτούρες και ρεύματα διαφορετικά, αλλά όλοι συλλαμβάνουν την ανθρώπινη κατάσταση με εντυπωσιακή ενάργεια και η ματιά τους μας κάνει να δούμε τα πράγματα αλλιώς.
Οι φωνές τους είναι οι φωνές του κόσμου μας σήμερα. Λένε κάτι που μας αφορά και το λένε με εξαιρετικό τρόπο.
Είναι συγγραφείς που αξίζει να γνωρίσουμε - και είναι σίγουρο πως θ' ακούσουμε πολλές φορές στο μέλλον να μιλούν γι' αυτούς. (Από τον εκδότη)

"Ένα βαθιά ανθρώπινο, και πέρα από κατηγοριοποιήσεις, έργο αγάπης και ασυμβίβαστης ελπίδας". (Ocean Vuong, συγγραφέας του Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι)

Η συγγραφέας Ευρυδίκη Καρατζόγλου ζει μόνο μέσα απ' τα βιβλία της τη φαντασμαγορία του έρωτα μένοντας αφοσιωμένη σ' έναν γάμο συμβατικό με τον Φίλιππο.
Μεγαλωμένη από την αυταρχική Περσεφόνη, που αφότου χήρεψε έμεινε ακλόνητα πιστή στη μνήμη του άντρα της, ακολουθεί τα χνάρια της.
Δεν γνωρίζει όμως πως και η μητέρα της ζει με την ανάμνηση μιας ανεκπλήρωτης αγάπης με τον αστυνόμο Άνθιμο Αργυρίου, επιστήθιο φίλο του νεκρού συζύγου της.
Τι θα συμβεί όταν η Ευρυδίκη παραδοθεί στα αισθήματά της για τον γοητευτικό ηθοποιό Ορφέα;
Τι θα συμβεί όταν η Περσεφόνη ξανασυναντηθεί με τον Άνθιμο;
Και πώς θα εξελιχθεί η σχέση του Άνθιμου με την Καλλιόπη, την αδερφή του, όταν εκείνη αποφασίσει να αποκαλύψει το οικογενειακό μυστικό που τη βαραίνει πενήντα οκτώ ολόκληρα χρόνια;
Τρεις ερωτικές ιστορίες μπλέκονται αναμεταξύ τους και με φόντο έναν φόνο αποδεικνύουν πως ο έρωτας είναι άλλοτε αγγελούδι κι άλλοτε δαίμονας, πως η λογική, όταν επιβάλλεται στην καρδιά, καταλήγει να είναι άλλοτε ο σωτήρας και άλλοτε ο δήμιός της. (Από τον εκδότη)

20 Ιουλίου 1998
Ανησυχώ... Δεν μου αρέσει ο ώριμος εαυτός μου. Η ωριμότητά μου παραπατάει σαν μεθυσμένη.
Φοβάμαι μήπως φανερωθεί το ανώριμο παιδί που κρύβω μέσα μου. Φοράω τη μάσκα μου και τρέμω μήπως φανεί η αλήθεια.
Άραγε θα την αντέξουν οι άλλοι την αλήθεια; Καλά καλά δεν την αντέχω η ίδια...
17 Αυγούστου 1998
Νιώθω σαν να έχει πιάσει το μυαλό μου σκουριά και αδυνατεί να πάρει στροφές. Κάτι μου πάει στραβά, αλλά, ενώ ξέρω την αιτία, δεν κάνω τίποτα.
Μου λείπει σίγουρα μια ψηφίδα αυτογνωσίας. Μου λείπει εκείνη η εμπειρία που θα με κάνει να τινάξω το ψέμα από πάνω μου...
15 Οκτωβρίου 1998
Νιώθω ελλιπής... Ένα κομμάτι μου έχει μείνει ατροφικό, σαν λουλουδάκι δίχως ήλιο...
Πώς να ανθίσει ένας σπόρος κάτω απ' τη σκιά; (Απόσπασμα από την έκδοση)

Σ' ένα πληκτικό στρατόπεδο στην Αμερική του μεσοπολέμου, ο λοχαγός Πέντερτον παλεύει σιωπηλά με την καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία του, ενώ η όμορφη γυναίκα του, η Λενόρα, τον απατά με έναν άλλο αξιωματικό, που ο γάμος του περνά επίσης κρίση.
Ένας νεαρός στρατιώτης, που παθαίνει εμμονή με τη Λενόρα, θα γίνει ο καταλύτης και θα έρθουν στο φως όλα τα προβλήματα και τα κρυμμένα πάθη των δύο ζευγαριών.
Μέσα στην ασφυκτική ατμόσφαιρα του στρατοπέδου, η ένταση ανάμεσά τους αυξάνεται, οδηγώντας σε μια αναπόφευκτη καταστροφή... (Από τον εκδότη)

"Ένα αριστούργημα... ώριμο και ολοκληρωμένο σαν το Στρίψιμο της βίδας του Henry James". (Time)
"Η McCullers δείχνει και πάλι ένα υπόγειο και αγέραστο ένστικτο στο να σκαλίζει αυτό που οι άνθρωποι κρατούν κρυμμένο στην καρδιά και στο μυαλό τους". (New York Herald-Tribune)

H Κλόβερ Μπρουκς κάνει μια δύσκολη δουλειά: Συμπαραστέκεται στους ανθρώπους στις τελευταίες τους στιγμές.
Τα πάει καλά μαζί τους. Οι ζωντανοί τη δυσκολεύουν περισσότερο, δεν θέλει πολλές επαφές. Όσο λιγότερο ανοίγεσαι, τόσο λιγότερο κινδυνεύεις να πληγωθείς.
Είναι μια ντροπαλή, μοναχική γυναίκα στη Νέα Υόρκη, κι έτσι σκοπεύει να παραμείνει.
Ώσπου οι τελευταίες επιθυμίες μιας ασθενούς τής ανατρέπουν τη ρουτίνα της.
Αναζητώντας το τέλος μιας ερωτικής ιστορίας ξεχασμένης από χρόνια, η Κλόβερ θα αναγκαστεί να βγει από το καβούκι της, να ταξιδέψει, να εμπιστευτεί τους άλλους, να ρισκάρει.
Καθώς κινείται διστακτικά στα αχαρτογράφητα νερά της αγάπης και της φιλίας, θα ανακαλύψει για τον εαυτό της και τους γύρω της πράγματα που δεν φανταζόταν.
Λόγω της δουλειάς της, η Κλόβερ ξέρει καλά πόσα πράγματα μετανιώνουν οι άνθρωποι στο τέλος. Τώρα πρέπει να αποφασίσει τι δεν θέλει να μετανιώσει κάποτε η ίδια.
Έχει το θάρρος να ζήσει τη ζωή που ονειρεύεται;
Ένα έξυπνο, ελπιδοφόρο μυθιστόρημα για τον λιγοστό μας χρόνο στη γη και τον τρόπο να του δώσουμε νόημα και αξία. (Από τον εκδότη)

"Από τότε που ξεκίνησα αυτή τη δουλειά, ακολουθώ την ίδια ιεροτελεστία: Καταγράφω τα τελευταία λόγια κάθε πελάτη μου προτού αφήσει την ύστατη πνοή του. Με τα χρόνια ανακάλυψα πως οι άνθρωποι συχνά νιώθουν την ανάγκη να πουν κάτι την ώρα που πεθαίνουν, κάτι σημαντικό, σαν να συνειδητοποιούν πως αυτή είναι η τελευταία τους ευκαιρία να αφήσουν το αποτύπωμά τους σε αυτόν τον κόσμο. Αυτά τα τελευταία μηνύματα συνήθως εμπίπτουν σε μία από τις εξής τρεις κατηγορίες: Πράγματα που εύχονται να είχαν κάνει διαφορετικά, πράγματα που έμαθαν στη διαδρομή ή μυστικά που επιτέλους νιώθουν έτοιμοι να τα αποκαλύψουν. Είχα την αίσθηση πως η συλλογή αυτών των μηνυμάτων ήταν κάτι σαν ιερό καθήκον, ειδικά όταν ήμουν το δεύτερο και τελευταίο άτομο στο δωμάτιο". (Απόσπασμα από την έκδοση)

"Μια πανέμορφη ιστορία για μια ευάλωτη, συμπονετική γυναίκα που ανακαλύπτει ότι για να φροντίσει τους άλλους πρέπει ν' αφήσει και τους άλλους να φροντίσουν εκείνη". (Kirkus)
"Παράξενο, όμορφο... συναρπαστικό και προσιτό... Η ανάδυση της Κλόβερ από μια ζωή με κατεβασμένα τα ρολά είναι τόσο συγκινητική που φέρνει δάκρυα, και ο τρόπος που προσεγγίζει η Brammer τον θάνατο και το πένθος έχει αρκετό βάθος ώστε να είναι γνήσια διδακτικός". (The New York Times Book Review)

Η Πιπ Φιτζ-Αμόμπι στοιχειώνεται από την τελευταία της έρευνα. Σύντομα, όμως, παρουσιάζεται μία νέα υπόθεση, η οποία την αφορά... Αρχίζει να λαμβάνει απειλητικά μηνύματα με την ερώτηση:
Ποιος θα ψάξει για σένα όταν εξαφανιστείς;
Γρήγορα η Πιπ ανακαλύπτει τη σχέση ανάμεσα στον διώκτη της και έναν κατά συρροή δολοφόνο, αλλά οι αστυνομικοί αρνούνται να αναλάβουν δράση... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Πολωνός είναι η ιστορία του Βίτολντ Βαλτσικιέβιτς, ενός εβδομηντάρη Πολωνού πιανίστα που ερωτεύεται την Μπεατρίθ, μια κατά πολύ νεότερή του γυναίκα, κομψή σύζυγο τραπεζίτη και προστάτιδα των τεχνών, που βοηθάει στην οργάνωση ενός ρεσιτάλ του στη Βαρκελώνη. Η Μπεατρίθ δεν εντυπωσιάζεται αρχικά από τον Βίτολντ, αλλά η πολιορκία του είναι τόσο επίμονη, που αναπόφευκτα παρασύρεται στον κόσμο του καλλιτέχνη. Καθώς της στέλνει γράμματα, της κάνει αμέτρητες προτάσεις για ταξίδια, έρχεται ακόμα και για επίσκεψη στο εξοχικό του συζύγου της στη Μαγιόρκα, η απίθανη σχέση τους ανθίζει.
Στην αρχή, αυτό φαίνεται να γίνεται με τους δικούς της όρους, όμως το παιχνίδι εξουσίας που παίζουν μεταξύ τους είναι πολύ πιο περίπλοκο. Η Μπεατρίθ περιορίζει το πάθος τους ελέγχοντας τα συναισθήματά της;
Ή ο Βίτολντ προσπαθεί να της επιβάλει το δικό του όνειρο για αγάπη;
Ο χρόνος που περνάει, ο έρωτας, όσα καταφέρνουμε να συλλάβουμε -και κυρίως όσα μας διαφεύγουν- από την τέχνη, από μια άλλη γλώσσα, από μια άλλη ύπαρξη, σ' ένα υποβλητικό έργο που προκαλεί μια "ανεξάντλητη παλέτα συναισθημάτων, από την τυφλή αγάπη ως τη συμπόνια", όπως έγραψε η El Pais. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Ρόζι Γκράχαμ έχει ένα πρόβλημα. Για να λέμε την αλήθεια, όχι μόνο ένα. Παραιτήθηκε από την καλά αμειβόμενη δουλειά της για να αφοσιωθεί κρυφά στη συγγραφή ρομαντικών βιβλίων.
Μόνο που η έμπνευση απουσιάζει και το διαμέρισμά της καταρρέει. Στην κυριολεξία. Με συνοπτικές διαδικασίες μετακομίζει προσωρινά στο σπίτι της κολλητής της, της Λίνα, όσο εκείνη βρίσκεται στο εξωτερικό. Αγνοεί όμως το εξής: Η Λίνα έχει παραχωρήσει προσωρινά το διαμέρισμά της στον ξάδερφο της Λούκας, το διαδικτυακό της crush, έναν ελκυστικό Ισπανό σέρφερ με γοητευτικό χαμόγελο και σπουδαίες μαγειρικές ικανότητες.
Ο Λούκας δέχεται να μείνει η Ρόζι μαζί του, τουλάχιστον προσωρινά. Και έχει μια εξωφρενική ιδέα για να τη βοηθήσει: να βγουν μαζί μερικά πειραματικά ραντεβού με σκοπό να επανέλθουν η έμπνευσή της για τη συγγραφή και η ρομαντική της διάθεση.
Η Ρόζι δεν έχει τίποτα να χάσει. Το επιπόλαιο crush της είναι υπό έλεγχο, αλλά ο χρόνος του Λούκας στη Νέα Υόρκη έχει ημερομηνία λήξης και έξι εβδομάδες μπορεί να μην είναι αρκετές ούτε για εκείνη ούτε για την προθεσμία της. (Από την έκδοση)

Η ιστορία του Νότου είναι μια επιμελώς χαλκευμένη αλήθεια.
Το καλοκαίρι του 1987 είναι η καρδιά μιας ακόμα χρονιάς αμπαλαρισμένης με την ψευδαίσθηση μιας παντοδυναμίας συγκροτημένης από καλοστημένα ψέματα και απτούς, καθημερινούς μύθους. Πομπές εφήβων οδεύουν προς ένα ηδονικό, τεχνικολόρ μέλλον, με τα κοπάδια των ορμών τους να κατασπαράζουν τις νύχτες τους. Ήρωες της διπλανής πόρτας αναζητούν τις ονειρώξεις τους σε ηλεκτρικά τοπία.
Ένας κύκλος αίματος ξεκινάει όταν ο Γιώτης, ο ιδιοκτήτης του Νότου, ενός παραλιακού μπαρ μιας επαρχιακής πόλης, αποφασίζει να βοηθήσει μια δημοσιογράφο της Μεσογείου, τη Μαρλίνα, να εξιχνιάσει το παράξενο ατύχημα ενός νεαρού. Μπάτσοι και βαποράκια, ντίβες και χαρτοπαίκτες, ευσυνείδητοι δολοφόνοι και αθώοι περαστικοί παρασύρονται σε μια ιλιγγιώδη πορεία προς το κενό, για να ανακαλύψουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα, εκτός από το να σώσουν τους εαυτούς τους. (Από την έκδοση)

"Στην άκρη του μπαρ καθόταν ο Μάρλεϊ. Ερχόταν κάθε βράδυ για να ακούσει τα ίδια τραγούδια, σιγοπίνοντας ένα Southern Comfort.
Όταν έμπαινε το I shot the sheriff ή το Knockin' on Heaven's, κουνούσε τους ώμους αργά στον ίδιο, απαράλλαχτο ρυθμό που έπαιζε στο κεφάλι του χρόνια τώρα.
Αυτός και δυο τρεις ακόμα ήταν σαν να προϋπήρχαν σε αυτές ακριβώς τις θέσεις, να κάθονταν στο κοσμικό πουθενά, σε μια αστρική λεωφόρο περιμένοντας να χτιστεί το μπαρ γύρω τους. Ο Γιώτης πίστευε ότι αυτοί οι τύποι ήταν η κόλλα που κρατούσε κολλημένο το σύμπαν.
Αν σταματούσε να κουνάει τους ώμους ο Μάρλεϊ, η Γη θα έχανε τον ρυθμό της, το μπητάκι της, την αιώνιά της γκρούβα. Θα ξεκουρδιζόταν και σιγά σιγά θα σταματούσε.
Κανείς δεν θα γουστάριζε πια, τα δέντρα θα μαραίνονταν, τα ποτάμια θα στέρευαν και οι σαύρες θα σταματούσαν να πηδιούνται.
Γιατί, κύριοι, χωρίς την γκρούβα είμαστε χαμένοι, σκέφτηκε ο Γιώτης και ήπιε άλλη μια τζούρα".

Οι κυνικοί ήταν αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι που αντιστάθηκαν στο κυνήγι των υλικών αγαθών, στις κοινωνικές συμβάσεις, ακόμα και στους καθιερωμένους κανόνες ευγένειας, λέγοντας ένα ηχηρό και σθεναρό "Όχι!". Ο Διογένης, ο πιο διάσημος κυνικός, δεν δίσταζε ποτέ να εκφράσει τη γνώμη του όσο κι αν αυτή ενοχλούσε κάποιους, αψηφώντας το κύρος ή την εξουσία των συνομιλητών του. Το Πώς να λες όχι είναι ένα απολαυστικό απάνθισμα της αρχαίας γραμματείας για τον κυνισμό που αποτυπώνει όλη την προκλητικότητα, την εξυπνάδα και τη σοφία των εκπροσώπων της σχολής αυτής - από τον Διογένη τον τέταρτο αιώνα π.Χ. έως τον Συμεών τον Στυλίτη στην ύστερη αρχαιότητα.
Με την αφαιρετική, ολιγαρκή προσέγγισή τους στη ζωή, οι κυνικοί έχουν ένα πολύ επίκαιρο μήνυμα να δώσουν στον σημερινό κόσμο της κλιματικής αλλαγής, της οικονομικής αβεβαιότητας και των ψυχολογικών προβλημάτων. Αν και δεν άφησαν πίσω τους γραπτό υλικό, οι αξιομνημόνευτες ρήσεις και πράξεις τους καταγράφηκαν από τους θαυμαστές και τους επικριτές τους. Ο Μ. D. Usher σταχυολογεί μια μελετημένη επιλογή αυτών των καταγραφών, από κηρύγματα στους δρόμους μέχρι βιογραφίες και στιγμιότυπα από τη ζωή των κυνικών.
Ένα βιβλίο που μας δείχνει γιατί οι κυνικοί μπορούν ακόμη να μας εκπλήσσουν και να μας κάνουν να γελάμε - και κυρίως να μας ωθήσουν να σκεφτούμε και να επανεξετάσουμε τον τρόπο ζωής μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μάθετε τα μυστικά ανατροφής που κάνουν τους Δανούς εφήβους τους πιο ευτυχισμένους στον κόσμο.
Αν διαβάσατε το best seller Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο, θα έχετε ήδη ανακαλύψει το μυστικό τους. Στη νέα της δουλειά, η ψυχοθεραπεύτρια συγγραφέας Iben Dissing Sandahl δίνει έμφαση στις αξίες που αποτελούν τη βάση για την ανατροφή των πιο ευτυχισμένων, υγιών και καλύτερα προσαρμοσμένων εφήβων στον κόσμο.
Από την αποδοχή της μοναδικότητας και της αυθεντικότητας μέχρι την έμφαση στην ελευθερία με υπευθυνότητα και την αποφυγή τιμωρίας, το βιβλίο Ευτυχισμένοι έφηβου Πώς oι Δανοί μεγαλώνουν ισορροπημένους, υγιείς κι ευτυχισμένους εφήβους αποκαλύπτει τις δέκα βασικές αρχές που χρησιμοποιούν οι Δανοί για να μεγαλώσουν τους εφήβους τους και να τους οδηγήσουν σε αυτή την προκλητική αλλά συναρπαστική φάση της ζωής τους.
Καθησυχαστικό και ενθαρρυντικό, το βιβλίο θα σας βοηθήσει να υποστηρίξετε το παιδί σας σε αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή της ζωής του, που συχνά είναι γεμάτη ανησυχία, και θα σας δείξει έναν δρόμο προς τα εμπρός, γεμάτο ελπίδα, θετική διάθεση και απολαυστικές στιγμές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ποιος δεν ανησυχεί μερικές φορές ότι τα κινητά τηλέφωνα, το διαδίκτυο και η τηλεόραση μας κλέβουν χρόνο και μας εμποδίζουν να ζήσουμε πραγματικά; Πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τον χρόνο μας στη Γη; Τον πρώτο αιώνα μ.Χ., ο στωικός φιλόσοφος Σενέκας ο νεότερος έδωσε μια από τις πιο διάσημες απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα στο έργο του Περί της συντομίας της ζωής - ένα έργο που σήμερα έχει να μας διδάξει περισσότερα από ποτέ. Στο Πώς να ζούμε πραγματικά, ο James Romm παρουσιάζει το λαμπρό αυτό έργο του Σενέκα μαζί με δύο ακόμα επιστολές του με το ίδιο θέμα.
Με αφοπλιστική σατιρική διάθεση, ο Σενέκας αποδοκιμάζει τους τρόπους με τους οποίους σπαταλάμε τον χρόνο μας αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουμε πόσο πολύτιμος είναι. Δεν επιτρέπουμε στους ανθρώπους να κλέψουν τα χρήματά μας, ωστόσο τους επιτρέπουμε να λεηλατήσουν τον χρόνο μας, ή τον ξοδεύουμε μόνοι μας σε άχρηστες, άσκοπες αναζητήσεις. Ο Σενέκας περιγράφει επίσης πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε καλύτερα τον σύντομο χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας. Και υποστηρίζει ότι μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας μεγαλύτερη, ή ακόμα και αιώνια, γιατί το να ζούμε μια πραγματική ζωή είναι σαν να πετυχαίνουμε ένα είδος αθανασίας.
Ένα αντίβαρο στους χρονοβόρους περισπασμούς του σύγχρονου κόσμου, το βιβλίο αυτό μάς εξηγεί μέσα από την αρχαία σοφία, πώς θα δώσουμε πραγματική αξία στον χρόνο μας - και τη ζωή μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Θα έπρεπε να γράψετε ένα βιβλίο για τη μαμά". Κουβέντα από την Τζωρτίνα στα γενέθλια της Μαρινέλλας, πριν από χρόνια.
Το άκουσα, το ξέχασα. Δεν το πήρα αψήφιστα, αλλά ήξερα πως είμαι ακατάλληλος για βιογράφος, εξαιτίας του ύφους που γράφω. Καλώς ή κακώς.
Από αλλού ξεκινώ και αλλού βρίσκομαι, παρεμβαίνει το θυμικό μου, νευριάζω με τους ήρωές μου, κάνω αυτά που κάνω, ώστε να μη συμπεριλαμβάνομαι στους τρέχοντες κολοσσούς της λογοτεχνίας.
Δεν παραληρώ για τα αποδεκτά "πολιτικώς ορθά" και de facto απυρόβλητα μείζονα θέματα.
Με τέτοιον χαρακτήρα πώς να αναλάβω μια Μαρινέλλα, με την οποία ναι μεν μας συνδέουν μερικές ενδιαφέρουσες δεκαετίες, αλλά δεν θα μου προέκυπταν φωτοστέφανα και θαυμαστικές κορόνες για τον μελωδικό κόσμο της νύχτας.
"Ξέρετε, εγώ. . .". Έφερνα αντιρρήσεις, ξέροντας τον χαρακτήρα μου. Η άλλη πλευρά επέμενε: "Κάνετε λάθος. . .". "Μα είμαι ολόκληρος ένα κινούμενο λάθος", απαντούσα. Τελικά, ο βιογράφος "εάλω". . .
"Εσύ με ξέρεις" - η Μαρινέλλα.
"Εγώ σ' αγαπώ, αλλά φοβάμαι ότι εσύ δεν με ξέρεις", απαντούσα.
Τσούλησε ένα διάστημα με "σε ξέρω", "δεν με ξέρεις", ώσπου να το πάρουμε απόφαση και να ξεκινήσουν τα μεσημεριανά συμπόσια εις μνήμην του Πλάτωνα και άλλων συγγενών ανάλογων συμποσιακών εμπειριών.
Έτσι προχωρήσαμε, φωτίζοντας με μεσημβρινό φως νύχτες ή και μέρες μιας ζωής από χώμα, φωνή, έρωτα, μόχθο και πολλή αγάπη. Κι έγινε ένα βιβλίο που, χωρίς να είναι a priori βιογραφία, άρχισε να μοιάζει με μυθιστόρημα δικό μου. Γ. Ξ.

Μια μεγάλη ερμηνεύτρια που διεκδικεί δικαιωματικά τον τίτλο του "θρύλου", γίνεται αφορμή για ένα βιβλίο που εξιστορεί μέσα από πολύμηνες "μεσημεριανές" συζητήσεις όλη της τη ζωή και παρουσιάζει το απόσταγμα μιας καριέρας σχεδόν εβδομήντα χρόνων διαρκούς παρουσίας. Η διαφορά από μια συνεπή βιογραφία είναι πως η Μαρινέλλα σε αυτή την περίπτωση είχε απέναντί της τον Γιάννη Ξανθούλη ως αντίστιξη στην αφήγηση της ζωή της. Έτσι, εδώ μιλά για ολόκληρη την πορεία της, από τα παιδικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του '40 μέχρι το πέρασμά της από διάφορες φάσεις της νυχτερινής διασκέδασης και τη γνωριμία της με άντρες, όπως ο μέγιστος Καζαντζίδης, που την καθόρισε ως τραγουδίστρια, ώστε να συναντήσει αργότερα τον θρίαμβο ως η απόλυτη σολίστ.
Η Μαρινέλλα, περνώντας λοξά από την ιστορία της Ελλάδας, συζητά ανοιχτά για όλες τις προκλήσεις που αντιμετώπισε στην υπερφωτισμένη λεωφόρο της επιτυχίας. Μια γυναίκα που σήμερα, κατά την ένατη δεκαετία της ζωής της (γεννημένη το 1938), ξεδιπλώνει τον χρόνο με τα θετικά και τις αντιφάσεις του, έχοντας για συνομιλητή έναν συγγραφέα που παίζει συνειδητά τον "δικηγόρο του διαβόλου", αλλά που ταυτόχρονα την αντιμετωπίζει σαν μια προσωπικότητα πολύ πιο πάνω από την τραγουδιστική της υπόσταση, που δεν μένει στο εκτόπισμά της στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού με τις κοινωνικές παραμέτρους του.
Ο Γιάννης Ξανθούλης, αν και στενός φίλος της ερμηνεύτριας, ρίχτηκε στην περιπέτεια της συγγραφής αυτού του βιβλίου όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε, ακριβώς επειδή έβλεπε εξαρχής τη Μαρινέλλα σαν ηρωίδα ενός μυθιστορήματος που γράφεται, ξαναγράφεται και συνεχίζει να κάνει το ίδιο κόντρα στις χρονικές προσδοκίες της κοινής λογικής. Ο συμβολισμός του τίτλου είναι προφανής. Μια γυναίκα που διέσχισε ατέλειωτες νύχτες με υπόκρουση έναν ωκεανό χειροκροτημάτων τώρα μπορεί να συνδιαλέγεται ανθρώπινα χωρίς απωθημένα υπό το μεσημεριάτικο φως. Οι κουβέντες και τα γεύματα έλαβαν χώρα μεσημέρια, ακολούθησαν οι τρυφερές ώρες του καφέ και η συγκίνηση των απογευματινών ωρών, συχνά με γέλια και όλες τις αισθηματικές εκδρομές στα τοπία της νοσταλγίας, όταν αυτό χρειάστηκε. Η ηρωίδα και ο συγγραφέας βρήκαν κοινές αφορμές στις αναμνήσεις τους, ανακάλυψαν συμπτώσεις και συγκινήσεις σε πράγματα απρόσμενα και εντέλει δημιούργησαν ένα υβριδικό κατά κάποιον τρόπο ύφος πετυχαίνοντας μια χρυσή τιμή στην ισοτιμία των συναισθημάτων τους. [. . .] (Από την έκδοση)