«Και το ένα τότε είπε είμαι κουίρ και το άλλο τότε είπε είμαι κουίρ. Και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και είχαν άλλο ύψος, άλλο χρώμα, άλλο πάχος, άλλο βάθος και ήταν από άλλο υλικό. Και το ένα είπε είμαι κουίρ και το άλλο είπε είμαι κουίρ. Και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και έγινε το κουίρ.»
Ένα βιβλίο για το κουίρ αφορά όποια άτομα αφορά το κουίρ. Προτεραιότητά του δεν θα μπορούσαν να είναι όσοι εχθρεύονται ό,τι βρίσκεται πίσω από το ακρωνύμιο «ΛΟΑΤΚΙ» δεν θα μπορούσαν να είναι οι ετεροκανονικοί (ούτε όσοι αναρωτιούνται ακόμα τι σημαίνει ετεροκανονικός, που συνήθως κι αυτοί ετεροκανονικοί είναι). Η περιέργεια δεν μου φαίνεται επαρκής λόγος για να ασχοληθεί με αυτόν τον τόμο ο σις στρέιτ ντουνιάς. Δεν ισχύει το ίδιο όμως για την αλληλεγγύη: Άτομα που στηρίζουν τις ΛΟΑΤΚΙ διεκδικήσεις ή νοιάζονται για τον κουίρ κόσμο, μολονότι τα ίδια ζούνε σε παραδίπλα γειτονιές, δεν αποκλείεται να απολαύσουν την περιδιάβαση στις σελίδες του. (Από την εισαγωγή της έκδοσης)

Τα κείμενα που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον τόμο αναφέρονται σε ένα ευρύ φάσμα θεωρητικών πλαισιώσεων της αναπηρίας, φέρνουν στην επιφάνεια το πώς οι κοινωνικοί θεσμοί, τα οικονομικοπολιτικά μοντέλα, οι υποδομές, οι πολιτισμικές αναπαραστάσεις και οι στερεοτυπικές αντιλήψεις αναπηροποιούν. Ταυτόχρονα συζητούν κριτικά το σώμα, τον πόνο, τις αισθήσεις που ενσωματώνονται πλέον στις συζητήσεις για την αναπηρία και εξετάζουν πώς όλα αυτά διασταυρώνονται με το φύλο, τη φυλή, την επισφάλεια και άλλες σχέσεις. Στην καρδιά του εγχειρήματός μας βρίσκεται η διαφοροποίηση από την ηθική του ικανοτισμού, η προβληματοποίηση της έννοιας της ικανότητας μέχρι την κατάργησή της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)