Προτού ο πανδαμάτωρ χρόνος τα σκεπάσει όλα και γίνουν στάχτη, χώμα, και εμείς επιστρέψουμε στην γη, για πάντα, ας ξεφυλλίσουμε το παραμύθι από την ημέρα που είδαμε το φως, την θάλασσα, τον άνεμο να μας χτυπάει. Οι δρόμοι οδηγούν σε κάποιο ξέφωτο. Σ' ένα δωμάτιο και ένα μολύβι που θέλει να γράψει όσα είδαμε τότε και τώρα. Προχθές. Τα ξεχάσαμε κάποια. Άλλα έγιναν ονόματα, φράσεις. Αναπνοές. Όπως αυτές που ζούμε την κάθε μέρα χωρίς φαινόμενα ή συναντήσεις. Πρόσωπα και σκιές. Αυτές μεγαλώνουν όσο πέφτει το σκοτάδι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Έτυχε· στα μέσα της δεκαετίας του 1960, έφηβος εγώ τότε, να κοιταζόμαστε με τον συνθέτη σχεδόν κάθε μέρα, αντικριστά απ' το μπαλκόνι μας καθένας· μιας και ήμασταν κοντινοί γείτονες: Μια πολύ ιδιόμορφη επικοινωνία, για μια πενταετία περίπου, η οποία όμως δεν θα είχε και ιδιαίτερη σημασία αν κάμποσα χρόνια μετά, όταν εκείνος δεν ζούσε πλέον, δεν αρχίζαμε να κοιταζόμαστε απ' το ίδιο μπαλκόνι με μια κοπέλα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο· μα γιατί άρεσε ο ένας στον άλλον. Εκ του οράν το εράν', άλλωστε. Άρα θέλοντας και μη, πλησίασα και έζησα μέσα στον κόσμο του Γιάννη Χρήστου· αφού με την κοπέλα εκείνη τη Σάντρα· που ήτανε κόρη του- πορευτήκαμε για πολλά χρόνια μαζί ως νεαροί ερωτευμένοι, ως σύζυγοι, χωρισμένοι, φίλοι. Αλλά κι αυτό ακόμη, από μόνο του, δεν σημαίνει και πολλά. Ο ξαφνικός θάνατος όμως του συνθέτη στα σαράντα τέσσερά του χρόνια, τα είχε τινάξει όλα στον αέρα κι έτσι έλαχε σ' εμάς, νέο ζευγάρι τότε, να πασκίζουμε να βάλουμε κάποια τάξη όπου ήταν εφικτό. "Διάσωση" και "διάδοση", ήταν η επωδός μας. Με σεβασμό και σοβαρότητα. Με τα ίδια αισθήματα πάντα προσπάθησα να φτιάξω και το χρονικό αυτό καταγράφοντας ό,τι είχε συσσωρευτεί από τότε μέσα μου. Χωρίς να κάνω ένα τυπικό μνημόσυνο τιμώντας τη μνήμη του, ούτε μιαν αγιογραφία, και ασφαλώς όχι κάποιαν επιστημονική διατριβή. Χωρίς να απευθύνομαι σε ειδικούς. Χωρίς σοβαροφάνεια και ψεύτικη βαρύτητα. Θέλοντας μόνο να φτιάξει ένα ενδιαφέρον ελπίζω ανάγνωσμα· ακριβές και ειλικρινές μέσ' από καταστάσεις και γεγονότα που έζησα. (Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η μνήμη της πέτρας

Ρώτα την πέτρα «τί είναι έρωτας» και θα σου πει «αλμύρα»
Και πάλι ρώτα «τί είναι αγάπη» και θα σου πει
«η παλάμη στο μέτωπο ενός παιδιού»
Τα μάτια των ψαριών στο πανέρι απορούν
Πώς τα ξεγέλασε εκείνο το σκουλήκι
Ένα μυρμήγκι μόνο του γυρίζει γύρω γύρω
και μετά συστρέφεται
Σπάει στην μέση και πεθαίνει
Δύο δάκτυλα χοντρά επιπλέουν στην θάλασσα
Το ένα είναι δείκτης το άλλο αντίχειρας
Η γάζα στο λειψό χέρι του ψαρά μάτωσε
Πολύ αυτάρκης φαίνεστε στην τελευταία σας φωτογραφία
Κυρία Υπουργέ του Πολιτισμού
Ρώτα ένα σύννεφο, όποιο θέλεις «τί είναι επιτυχία»
και θα σου πει «ν' αλλάζεις συνεχώς μορφή
για να τρελάνεις τους ποιητές»
Μια μπαλαρίνα ισορροπεί στην ουρά ενός καρχαρία
Στον ουρανό του Αυγούστου
Μετά γίνεται κόκορας στην ράχη μιας πολικής αρκούδας
Χαμογελάει η μάνα μου στην φωτογραφία
Κάποιος μου είπε πως δεν λιώσανε τα μαλλιά της
Υποκλίσου, υποκλίσου τρέξε γύρω γύρω στην ορχήστρα
Είσαι ο καλύτερος και είσαι μεθυσμένος από την αυταπάτη
Πάτα την θυμέλη χοροπήδα διονυσιακά
Στην Επίδαυρο εντυπωσίασε τον γιο σου
Αυτό που βλέπεις πίσω σου δεν είναι η σκιά σου
Είναι ο επόμενος νέος πρωταγωνιστής
[Από την έκδοση]

Στο βιβλίο γίνεται μία προσπάθεια ονειρικής συνύπαρξης του λογικού και του εξωλογικού, του ανθρώπινου και του υπερβατού, της πατριαρχίας και της αρχέγονης μητριαρχίας, μέσα από την επιθυμία και τις άκαρπες προσπάθειες που καταβάλλει η ηρωίδα προκειμένου να επιτύχει την πολυπόθητη εγκυμοσύνη. Ελπίδα, πόνος, θυμός, απελπισία, οργή, παραίτηση, διαρκώς εναλλασσόμενα, διακατέχουν την πρωταγωνίστρια, ενώ οι εξωσωματικές γονιμοποιήσεις και το "επάγγελμα" της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και της παρένθετης μητέρας ίσως την οδηγήσουν στην ανάβαση όλης της σκάλας της απόγνωσης. Εκεί επιλογή θα είναι να δεχτεί να δει τον "ήλιο" και να βαδίσει στον δρόμο των δικών του ακτινών... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

- Τί σημαίνει για σας το κυκλικό ασημένιο σκουλαρίκι που φοράτε;
- Ανταρσία. Τον αιώνιο έφηβο. Το δίχως αρχή και τέλος του κύκλου. Κι ακόμη: Προσοχή, είμαι ακριβώς το ίδιο με σας. Και συνάμα (προσοχή), είμαι εντελώς διαφορετικός από σας.
Διόλου παράξενο. Εκτός από τους Ινδούς και τους Αιθίοπες πρίγκιπες, εκτός από τους πειρατές, το φορούσε λένε κι ο Ιησούς... Αλλά, σίγουρα το φορούσε, ο μέγας φίλος μας, ο Σαίξπηρ.
- Ποιο είναι το τελευταίο σας ποίημα;
- Κάτι μικρό κι ασήμαντο (μα ίσως και πολύ προκλητικό για όσους πάσχουν από υστερόβουλη σεμνότητα ή σεμνοτυφία):
Κοίταζα στον καθρέφτη - Ήλιο για να δω
το πρόσωπο μου. Αλλ' αδύνατον.
Αυτή,
αυτή η λάμψη μου.
Τότε κατάλαβα γιατ' είμαι τόσο μόνος. (Περιοδικό ΜΟΝΚΙΕ, 2007, Απόσπασμα συνέντευξης)

...Ωστόσο, σε αντίθεση με πολλούς άλλους συγγραφείς και διανοούμενους που εγκατέλειψαν τη ναζιστική Γερμανία, ο Χανς Φάλαντα ένοιωθε πάρα πολύ προσκολλημένος με τη γερμανική γλώσσα και τον πολιτισμό της χώρας του για να φύγει μακρυά, παρά το γεγονός ότι κλήθηκε επανειλημμένως να απομακρυνθεί αφού το όνομά του βρισκόταν μέσα στη μαύρη λίστα την οποία είχαν δημιουργήσει οι σχετικές υπηρεσίες των Ναζί. Ως αποτέλεσμα της μη απομάκρυνσης από τη ναζιστική Γερμανία, έζησε όλα τα χρόνια του φόβου, της δυσπιστίας και του κινδύνου της καθημερινής ζωής της εποχής του πολέμου του Βερολίνου, κι έτσι η ψυχολογική πτυχή της ιστορίας των Χάμπελ τού κέντρισε τελικά το ενδιαφέρον για περαιτέρω απασχόληση και συγγραφή. Ένα χρόνο, λοιπόν, μετά την παραλαβή των σχετικών αρχείων, το φθινόπωρο του 1946, ο Φάλαντα έγραψε τον "Εφιάλτη" (Der Alpfruck) καθώς και το "Jeder stirbt for sich allein" (Every Man Dies Alone ή Alone in Berlin, Κάθε άνθρωπος πεθαίνει μόνος ή Μόνος στο Βερολίνο), το τελευταίο σε διάστημα λιγότερο του ενός μηνός και πέθανε λίγους μήνες αργότερα, μερικές εβδομάδες πριν από την έκδοση του βιβλίου του... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η σχέση με το Θείο, με τον Θεό, με την Θεότητα σμιλεύεται από μια αστείρευτη εσωτερική δίψα και από μια βαθιά συναίσθηση για την ανθρώπινη ύπαρξη που στέκεται εύθραυστη μπροστά στο Μέγα Μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Εστιάζοντας στις δοκιμασίες και στις επιγνώσεις της περιπετειώδους πορείας μου, κατανόησα το Απόκρυφο νόημα του φωτός και του Σκότους, την Σοφή Συνύπαρξή τους και τον πρωταρχικό ρόλο που παίζουν στην αφύπνιση της συνείδησης. Οι μεταφυσικές μου εμπειρίες αποκάλυψαν αλήθειες που ο κοινός νους δεν δύναται να τις διαχειριστεί και για αυτό τις απορρίπτει ως δεισιδαιμονίες.
Η σχέση με τον Θεό είναι προσωπική κι ως εκ τούτου δεν είναι δυνατό να καρποφορήσει σε κανένα θρησκευτικό δόγμα, σε καμία Αδελφότητα, σε καμία συλλογική προσπάθεια διότι στις περισσότερες από αυτές τις ομάδες τα άτομα συχνά αιχμαλωτίζονται στην υπεροψία ή παραμένουν στην επιφάνεια των εννοιών.
Τα γεγονότα τα οποία με έφεραν σε επαφή με τις δυνάμεις του αόρατου κόσμου, χάραξαν τη διαδρομή της ψυχής μου με τρόπους που μονάχα τα τελευταία χρόνια είμαι σε θέση να ερμηνεύσω με εσωτερική καθοδήγηση και να τα μοιραστώ στο συγκεκριμένο βιβλίο, βοηθώντας με να κατανοήσω στο τέλος της όλης ιστορίας πως, η ταπεινότητα αποτελεί την προϋπόθεση για την εσωτερική εμπειρία του Θείου Όντος.
Έπειτα από μια σειρά Μεταφυσικών Φαινομένων, περνώντας από τα σκοτεινά λημέρια της Μαγείας και της καθοριστικής Κάθαρσης της ψυχής μου, συμφιλιώθηκα με τον Θεό. Μάγισσες, πνεύματα, δαιμόνια, παντοδύναμα ξόρκια, διορατικές προβλέψεις, Θεϊκή καθοδήγηση, το φώς του Ρέικι, Μυήσεις, προστασία από φωτεινές ψυχές και οντότητες, όλα χώρεσαν στο Λαμπερό μου Σκοτάδι που στάθηκε ο Ύψιστος Καθοδηγητής μου. Κάτι τέτοιο δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πως το ταξίδι αυτό σταμάτησε ή πως ο ίδιος φωτίστηκα.
Εύχομαι αυτό το Αυτοβιογραφικό βιβλίο να είναι ωφέλιμο, ένας οδοδείκτης σε όσους έχουν κοινές εσωτερικές αναζητήσεις αλλά και σε εκείνους οι οποίοι ταλαιπωρούνται από αίτια Ψυχικών Φαινομένων δίχως να το γνωρίζουν, με αποτέλεσμα να εγκλωβίζονται σε θεραπευτικές τακτικές που δε φέρνουν αποτέλεσμα. Εύχομαι Το Λαμπερό Σκοτάδι να ενδυναμώσει οτιδήποτε χρειάζεται ο αναγνώστης για να κατανοήσει σε βάθος τις ενατενίσεις του και να εξελιχθεί στο πνευματικό μονοπάτι που ακολουθεί. (Μιχάλης Δέλτα, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Εισαγωγή
Δεκαέξι νεανικά ποιήματα (1922-1926)
Η παράδοση των ποιημάτων
Βίος και έργο
Βιβλιογραφικές αναφορές
Δημήτρης Ι. Καραμβάλης: Ο ποιητής Γ. Χ. Ώντεν και προσέγγιση της ζωής
Βασίλης Κοντόπουλος: Εδώ Βερολίνο
Χρίστος Χριστοφής: Με την ματιά του συλλέκτη...
Θανάσης Θ. Νιάρχος: "Του κύκλου τα γυρίσματα", Γ'"
Μάριος Σκέμπης: Κρίση Πάριδος
Φανή Χούρσογλου: Αίθουσα αναμονής
Κατερίνα Δασκαλάκη: Δεν πιστεύω στις χαμένες δυνατότητες
Συνομιλία με τον Γιάννη Αντωνόπουλο
Κωνσταντίνος Βορβής: Οι ουρανοξύστες των Πατησίων
Δημήτριος Ευστρατίου: Ο ανεστραμμένος κόσμος. Η επίδραση των Monet και Vermeer στο έργο του Marcel Proust
Δημήτρης Γέρος: Ημερολόγια Λέσβου
Τάσος Μιχαηλίδης: Φίλε μου, καλέ μου
Γιώργος Κ. Μιχαηλίδης: Η πιο όμορφη γυναίκα στην πόλη
Κωνσταντίνος Μπούρας: Πολιτιστική διπλωματία για την παγκόσμια Ειρήνη
Τζίνα Καρβουνάκη: Gabriella Cinti - Γκαβριέλλα Σίντι
Βιβλία. Γράφουν οι: Διώνη Δημητριάδου, Νίκος Σιδέρης, Γιώργος Δρίτσας, Γιώργος Αραμπατζής, Στέλλα Πριόβολου, Κωνσταντίνος Μπούρας, Κωνσταντίνος Βορβής, Γιώργος Χρονάς
Τα νέα μας βιβλία και CD του 2023
Θέατρο. Γράφουν οι: Κωνσταντίνος Μπούρας, Αθανάσιος Βαβλίδας
Μαριάννα Βλάχου - Καραμβάλη: Η αλήθεια
Αθανάσιος Βαβλίδας: Μουσικές Ανταπο-κρίσεις
Γιώργος Ζώταλης: Ποντικοφάρμακα
Χριστίνα Σταθοπούλου απόδοση: Με κλωτσιές δυνατές τραπ, τραγούδι
Δευτέρα
Τα 4 τεύχη μας του 2023
Αποδελτοποίηση του περιοδικού Οδός Πανός, 1 + 100 τεύχη, από την Σταυρούλα Μακρή

Σε ένα Γοτθικό σκηνικό, η Μαντλίν τηρεί το τυπικό της ιεροτελεστίας που θα της φανερώσει τον μέλλοντα σύζυγό της, ενώ την ίδια ώρα εισβάλλει ο νεαρός Πορφύριος για να την απαγάγει και να την κάνει δική του, έχοντας ήδη κάνει αορίστως γνωριμία μαζί της.
Το ποίημα βασίζεται σε έντονες αντιθέσεις που δημιουργούν έναν τόνο μυστηριακό και βαθιά υποβλητικό. Οι ζωηρότατες εικόνες σαν από χρωστήρα έξοχου ζωγράφου, μαζί με το στοιχείο της αδημονίας δημιουργούν ένα θρίλερ με αίσια κατάληξη. Ένα πολύχρωμο και περίπλοκο αραβούργημα από τη μία και από την άλλη, μια ονειροφαντασία όπου το ονειρικό στοιχείο συμπλέκεται με το πραγματικό και τα όρια των δύο διαχέονται. Φανερώνονται και αντιδιαστέλλονται περίτεχνα οι πάμπολλες αμφιθυμίες και αψιθυμίες που βρίσκονται στο επίκεντρο του ανθρώπινου έρωτα και της αχαλίνωτης φαντασίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

38 ιστορίες.
Κάποιες ξεπήδησαν από σπαράγματα αναμνήσεων ή μέσα από μια Ρωγμή στον τοίχο, από έναν μοναχικό Περίπατο κάποιο απόγευμα που έπεφτε τυρκουάζ χαλάζι στην Αθήνα, βραδυπορώντας με τα Χέρια στις τσέπες, ονειροπολώντας σε ένα καφέ της Ομόνοιας είτε αγναντεύοντας από το Καντούνι ενός ξεχασμένου ορεινού χωριού.
Ο χρόνος που άλλοτε πυκνώνει άλλοτε αραιώνει συνδέει όλες τις ιστορίες, υποδόρια ή φανερά. Μικρές ιδέες και ασήμαντες εικόνες πήραν έναν λοξό δρόμο και έγιναν διηγήματα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γεράσιμος Ζώρας και Μαρία Σγουρίδου: Σημείωση
Francesco Neri: Χαιρετισμός στην εκδήλωση για την εκατονταετηρίδα του Παζολίνι
Γεράσιμος Γ. Ζώρας: Pasolini και Παναγούλης. Δύο παράλληλες πορείες με ελπιδοφόρα αρχή και τραγικό τέλος
Ιωάννης Τσόλκας και η Μαρία Χατζηκυριακίδου: Η σύγχρονη Ελλάδα στο έργο του Πιερ Πάολο Παζολίνι
Διονύσης Αλεβίζος και η Μαρία Σγουρίδου: Συνθέτοντας παζολινικά στιγμιότυπα. Ο ελληνικός ημερήσιος και περιοδικός Τύπος για τον Πιερ Πάολο Παζολίνι
Βασιλική Μπάρμπα: Πυλάδης: μια ιδεολογική συνέχεια της Ορέστειας
Ιωάννα Τύρου: Το κινηματογραφικό έργο του Παζολίνι "Mamma Roma". Ο σχεδιασμός ενός μαθήματος ξένης γλώσσας και πολιτισμού
Διονύσης Αλεβίζος: Εκδηλώσεις ανά τον κόσμο για τα 100 χρόνια από την γέννηση του Πιερ Πάολο Παζολίνι
Θωμάς Κοροβίνης: Έρωτά μου, Πιερ Πάολο
Γιώργος Δήμος: "Mamma Roma": Η αλληγορική ταινία από τη νεορεαλιστική περίοδο του Παζολίνι
Δημήτρης Ι. Καραμβάλης: Πιερ Πάολο Παζολίνι
Pier Paolo Pasolini - ΜΑΙΡΙΛΥΝ: Μετάφραση Ιωάννα Αβραμίδου
Γιώργος Χρονάς: 100 + 1 χρόνια από την γέννηση του Παζολίνι
Βασίλης Κοντόπουλος: Εδώ Βερολίνο
Θανάσης Θ. Νιάρχος: "Του κύκλου τα γυρίσματα", Β'"
Χρίστος Χριστοφής: Με την ματιά του συλλέκτη
Άνθη δίπλα μας: Μετάφραση και στίχοι του Γιάννη Βουλτσίδη
Λουκάς Δ. Παπαδάκης: Ο κανόνας του Ερωτόκριτου ή το μέγα της ποίησης βήμα: Από τη φιλία στη φιλιά
Βασίλης Κοντόπουλος: 73η Berlinale
Βιβλία. Γράφουν οι: Διώνη Δημητριάδου, Σίμος Ανδρονίδης, Κωνσταντίνος Μπούρας, Δρ Ανθούλα Δανιήλ, Στέλλα Πριόβολου, Σύλια Ζέττα, Γιώργος Χρονάς
Θέατρο. Γράφουν οι: Κωνσταντίνος Μπούρας, Αθανάσιος Βαβλίδας
Μπάμπης Ιμβρίδης: 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Γιώργος Ζώταλης: Ποντικοφάρμακα
Κατερίνα Λυμπεροπούλου: Ο αειθαλής Χρόνης στο Ίδρυμα Θεοχαράκη
Αλέξανδρος Κορδάς: Η κουκουβάγια
Τα νέα μας βιβλία και CD του 2023
Νίκος Λευκαδίτης: Η ντροπή των περίκλειστων τοίχων
Δημήτρης Τσινικόπουλος: Μια ντουλάπα τιγκαρισμένη
Παναγιώτης Κάλκος: Μια ηρωική μάνα
Αθανάσιος Βαβλίδας: Μουσικές Ανταπο-κρίσεις
Στέλιος Λουκάς: Η μοναξιά ενός παιδιού είναι πολύ σκληρή
Δευτέρα

Περιεχόμενα

Σελίδες για τον Σάμιουελ Μπέκετ (1906-1989)
Επιμέλεια: Χριστίνα Σταθοπούλου
Σάμιουελ Μπέκετ (1906-1989). Βιογραφία
«Περιμένοντας τον Γκοντό»
E. Barry: Όλα στο μυαλό μου: Μπέκετ, Σχιζοφρένεια και Εαυτός
J. Calder: Το Φως που δεν σβήνει
J. Knowlson: "Κάποιος για να περπατήσει μαζί του πριν το δείπνο"
M. Bernini: Ακούγοντας την φωνή
S. Connor: Για την επίσκεψη του Μπέκετ στο G. College του Λονδίνου
H. Mitgang: Ο Μπέκετ στο Παρίσι
M. Bernini: Ακούγοντας φωνές
Χριστίνα Σταθοπούλου: Η παλιά αποθήκη
M. Dickstein: Ξένος στην δική του ζωή
I. H. Jones: «Το Τέλος του Παιχνιδιού»
Χριστίνα Σταθοπούλου: Φωνές
Σημαντικά Έργα και Θεατρικά από τον S. Beckett
Γιώργος Δήμος: Το πειραματικό «Film» του Σάμιουελ Μπέκετ με πρωταγωνιστή τον «σταρ» του βωβού σινεμά, Μπάστερ Κίτον
Δημήτρης Ι. Καραμβάλης: Ιχνηλασία Προσέγγισης στο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ
Αλέξανδρος Κορδάς. Μετάφραση: Παράξενες γωνιές, Λόρδος Ντανσάνι, δυο πεζά
Κωνσταντίνος Καραμάνος: Προσφυγούπολη
Βασίλης Κοντόπουλος: Εδώ Βερολίνο
Ευαγγελία Α. Νάνου. Σημείωμα και μετάφραση: Θέσεις και οδηγίες του Φρήντριχ Ντύρενματ για την σκηνοθεσία του θεατρικού του έργου "Ο Φραγκίσκος ο Πέμπτος"
Θανάσης Θ. Νιάρχος: Σελίδες ημερολογίου
Χρίστος Χριστοφής: Με την ματιά του συλλέκτη...
Πέτρος Κασιμάτης: Τί είπε ο στρατηγός στον Βασιλιά Φίλιππο τον Β'
Κωνσταντίνος Βορβής: Αγώνες αυτοκινήτων στον Υμηττό
Γιώργος Δρίτσας: Χ 14
Ιωάννης Πρίμπας: Συνηθισμένοι άνθρωποι
Αναστάσιος-Μάριος Μιχαηλίδης: Το τραγούδι της πόρνης
Ιωάννα Παπαδοπούλου: Σκηνή σκοτεινή
Λευκοθέα Ανδρέου: Reveiller
Δημήτριος Μακρίδης: Αυτοσχέδια τελετή
Μιχαήλ Π. Ηλιόπουλος: Τα χέρια Της
Μίμης Χρυσομάλλης: Προσεχώς
Turgut Can Kucuk: Σοπράνο
Βιβλία. Γράφουν οι: Διώνη Δημητριάδου, Στέλλα Πριόβολου, Κωνσταντίνος Μπούρας, Δήμητρα Αγγέλου, Γιώργος Χρονάς
Θέατρο. Γράφουν οι: Κωνσταντίνος Μπούρας, Αθανάσιος Βαβλίδας
Παντελής Χρ. Στεφάνου: Ανεπίδεκτοι
Γιώργος Κωνσταντίνος Μιχαηλίδης: Χαμένο Γράμμα
Το ταξίδι της Αθηνάς Τρέντλα
Γιώργος Ζώταλης: Ποντικοφάρμακα
Αθηνά Κακούρη: Μια επιστολή
Αγγέλα Γιαννακίδου: 1922-2022
Χάρης Γαντζούδης: Αίγινα
Αθανάσιος Βαβλίδας: Μουσικές Ανταπο-κρίσεις
Δευτέρα
Τα βιβλία μας του 2022 και ένα CD
Σχέδια του Σέριφ Σαλαμπί
Σχέδια του Δημήτρη Λαλέτα

Το 2022 συμπληρώνονται 200 χρόνια από τον θάνατο του Ernst Theodor Amadeus Hoffmann (1776-1822). Σε ολόκληρη την Ευρώπη, και ιδιαίτερα στη χώρα του τη Γερμανία, γίνονται εκδηλώσεις και εκθέσεις προς τιμήν του. Ο Ε.Τ.Α. Χόφμαν μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος homo universalis του ρομαντισμού. Μέσα σε μίαν εικοσιπενταετία της ζωής του κατάφερε να γίνει μουσικοσυνθέτης μίας από τις πιο επιτυχημένες όπερες της εποχής του, μουσικοκριτικός, λιμπρετίστας, αρχιμουσικός σε διάφορα θέατρα του γερμανικού χώρου, σκηνοθέτης, πεζογράφος που ενέπνευσε συνθέτες και συγγραφείς του 19ου και του 20ού αιώνα, γελοιογράφος και δικαστικός στην υπηρεσία του πρωσικού κράτους.
Τα τρία αφηγήματα του παρόντος τόμου μεταφέρουν με εξαιρετικό τρόπο την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ο Ε.Τ.Α. Χόφμαν τοποθετεί τους ήρωές του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)