Το νέο πόνημα της Ντόνας-Λίλιαν Καπόν, πέραν του ιστορικού, έχει έντονα αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, γίνεται δε το όχημα για μία νοσταλγική επιστροφή στο παρελθόν μίας διαφορετικής Αθήνας. Από την πρώτη σελίδα του βιβλίου, η διεισδυτική της ματιά μας οδηγεί σε μία νοερή επιστροφή στα παιδικά της χρόνια, τις μνήμες των οποίων κρατάει ζωντανές μέσα της, συγχρόνως όμως παρασύρει τον αναγνώστη σε μία ουσιαστική ξενάγηση σ' αυτή την πανέμορφη γειτονιά της τότε Αθήνας, εκείνης του Πεδίου του Άρεως, με ό,τι αυτό θα μπορούσε να περικλείει. Η προσωπική της εκμυστήρευση επεκτείνεται σε σκέψεις και προβληματισμούς που εξακολουθούν να είναι επίκαιροι και να μας απασχολούν διαχρονικά, τους εκθέτει δε με αφοπλιστική ειλικρίνεια και σε ιδιαίτερα απολαυστική γλώσσα, από την οποία απουσιάζει η παραμικρή υποψία δογματισμού. Η συγγραφέας καταφέρνει να ανασύρει από τη λήθη μία εποχή που δεν μοιάζει σε τίποτα με τη σημερινή, αλλά έχει τη δύναμη να συγκινεί όσους την έζησαν και να προβληματίζει τους νεότερους που ασφυκτιούν κάτω από τους φρενήρεις ρυθμούς της σύγχρονης μεγαλούπολης. Αυτή είναι η Αθήνα που αγάπησε... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Candilena (Ψαλμωδία), που δημοσιεύθηκε το 1937, είναι κατά γενική ομολογία η καλλίτερη ποιητική συλλογή του Josep Sebastia Pons. Έχοντας φθάσει στην ανώτατη βαθμίδα της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, ο ποιητής απολαμβάνει την οικογένεια, την φύση και τα μνημεία της πατρίδας του, όταν αδόκητα το 1933 επέρχεται ο θάνατος της Ελένας, γυναίκας και συνάμα μούσας των ποιημάτων του. Την αίσθηση της καθημερινής πληρότητας διαδέχεται ο νοσταλγικός αναστοχασμός του παρελθόντος και η μελαγχολία για τον χρόνο που διαβαίνει ανεπιστρεπτί, αλλά η συνεχής επικοινωνία των ζώντων με τους νεκρούς μεταλλάσσει την απώλεια σε ελεγείον, άσμα πένθιμο, για την σωματικά απούσα, αλλά ουδέποτε ψυχικά περισσότερο παρούσα Ελένα.
Ο μεταφραστής αναπόφευκτα προδίδει τον ποιητή θυσιάζοντας είτε την μορφή είτε το περιεχόμενο. Η δίγλωσση έκδοση ελπίζει να προσφέρει στον αναγνώστη πέρα από το νόημα στην ελληνική μετάφραση και μία έστω αμυδρή ιδέα του έμμετρου ρυθμού στο καταλανικό πρωτότυπο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η καλοσύνη και η ανθρωπιά είναι δύο υπερδυνάμεις!
Υπάρχουν φορές που νιώθουμε ότι κουβαλάμε στους ώμους μας το βάρος ολόκληρου του κόσμου. Είναι εύκολο να ξεχάσουμε πόσο δυνατοί είμαστε.
Έχεις ακουστά τον αγώνα της Χάριετ Τάπμαν για την απελευθέρωση των σκλάβων; Γνωρίζεις το γαλλικό χωριό που στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο προστάτεψε εβραίους πρόσφυγες; Ή τα εγγλεζάκια που τα έβαλαν με τις γιγάντιες βιομηχανίες φαστ φουντ ώστε να περιορίσουν τα πλαστικά απόβλητα;
Περισσότερες από είκοσι πέντε αληθινές ιστορίες απ' όλο τον κόσμο θα σου αποδείξουν την αφάνταστη ισχύ της ανθρώπινης καλοσύνης και της ανθρωπιάς, είτε πρόκειται για καθημερινές επιλογές, είτε για αξιοθαύμαστες πράξεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Φωτογραφίες και κείμενα πλαισιώνουν εικαστικά την αφήγηση της επώδυνης διαδρομής της απώλειας των μελών της οικογένειας της Ρενέ Ρεβάχ από τη Θεσσαλονίκη στο Άουσβιτς. Μοναδικός επιζών ήταν ο παππούς της, Αλβέρτος Ρεβάχ, που είχε διαφύγει στην Αθήνα και μέχρι το τέλος του πολέμου τους περίμενε προετοιμάζοντας την επιστροφή τους.
Η Ρενέ Ρεβάχ τον «συναντά» τη στιγμή της συντριβής του, όταν μαθαίνει πως η οικογένειά του είχε αφανιστεί, και υπόσχεται, με το έργο της «Tehom» (μια βιβλική εβραϊκή λέξη που σημαίνει το αρχέγονο βάθος), να τον οδηγήσει στον τόπο του εγκλήματος, τον οποίο ο ίδιος μέχρι τον θάνατό του δεν βρήκε το κουράγιο να επισκεφτεί.
Θα ακολουθήσουν δύο διαδοχικά ταξίδια της Ρεβάχ στα στρατόπεδα Μπίρκεναου και στο Άουσβιτς. Σε κάθε βήμα της διαδρομής της, απευθύνεται νοερά στον παππού της, του στέλνει φωτογραφίες και μοιράζεται μαζί του τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Η αφήγησή της εκπορεύεται από μια ενδιάμεση μνήμη, ένα απόσταγμα εικόνων, που διαμορφώθηκε από τις αφηγήσεις της οικογένειάς της και τις μαρτυρίες αυτών που επέστρεψαν ζωντανοί.
Ως μετα-μάρτυρας η ίδια, επεξεργάζεται το παρελθόν και μετουσιώνει το κληρονομημένο τραύμα σε μια εξαγνιστική πορεία που οδηγεί στην κάθαρση, στην άβυσσο της λίμνης που ήταν το κενοτάφιο των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Η ιστορία της αρχαίας Ελλάδας πέρα από τα μέρη με τα μεγάλα ονόματα και τις διάσημες αφηγήσεις αποτελεί εδώ και πολλές δεκαετίες το επίκεντρο των εργασιών του Παραρτήματος Αθηνών του Αυστριακού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ΑΑΙ Αθηνών, ο τόμος αυτός παρουσιάζει μια σύνοψη των ερευνητικών επιτευγμάτων της αυστριακής αρχαιολογίας στην Ελλάδα. Σε 51 εισηγήσεις, καταξιωμένοι ειδικοί μεταφέρουν από πρώτο χέρι τα αποτελέσματα των αυστριακών ερευνών, που διεξήχθησαν σε στενή συνεργασία με τους φορείς του ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η έκδοση περιλαμβάνει κείμενα από σημαντικούς δρώ-ντες αρχιτέκτονες, αλλά και διακεκριμένους κριτικούς και θεωρητικούς της αρχιτεκτονικής, που αναδεικνύουν τη συνεχή δράση και τον μαχητικό ρόλο του Καθηγητή Τάσου Μπίρη, τόσο στο πεδίο της αρχιτεκτονικής εφαρμογής, όσο και σε αυτό της διδασκαλίας της. Το αμφίδρομο πέρασμα ανάμεσα στα δυο αυτά πεδία δράσης, με έμφαση στην εφαρμογή της δημόσιας αρχιτεκτονικής, σε συνάρτηση με το πληθωρικό συγγραφικό του έργο, χαρακτηρίζει την αδιάκοπη, πολυσχιδή συμμετοχή του στο συλλογικό αρχιτεκτονικό γίγνεσθαι τα τελευταία 50 χρόνια.
Τα κείμενα συμπληρώνονται από χαρακτηριστικά σκίτσα του Τάσου Μπίρη που, σε συνδυασμό με το πλούσιο εικονογραφικό υλικό, συνθέτουν την πολυεπίπεδη προσωπικότητα του Αρχιτέκτονα - Δασκάλου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Βασιλική Β' στον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων χρονολογείται στα μέσα, περίπου, του 6ου αιώνα μ.Χ. και αποτελεί ένα αίνιγμα στο κεφάλαιο της ιστορίας της αρχιτεκτονικής του ελλαδικού χώρου στην Ιουστινιάνεια περίοδο. Πρόκειται για μια αρχιτεκτονική και δομοστατική σύνθεση, βασισμένη στην εμπειρία και τις γνώσεις που προέκυψαν από τα μεγάλα έργα ναοδομίας της συγκεκριμένης περιόδου στην Κωνσταντινούπολη. Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να διευκρινίσει βασικά ζητήματα των διισταμένων απόψεων, που βαραίνουν τη μέχρι τώρα σχετική βιβλιογραφία, και να βελτιώσει τη γνώση μας σε μία σειρά αδιευκρίνιστων στοιχείων. Στο πλαίσιο αυτό, τεκμηριώνεται το γεγονός ότι η Βασιλική Β' δεν ολοκληρώθηκε ποτέ ως κτίσμα και δεν λειτούργησε ως ναός, συγκλίνοντας με την άποψη του ανασκαφέα Paul Lemerle, και παρουσιάζονται οι κυριότεροι λόγοι που οδήγησαν σε αυτό το συμπέρασμα, ενώ, ταυτόχρονα, επιχειρείται προσδιορισμός των προθέσεων του Αρχιτέκτονα ως προς τον γενικό και ειδικό σχεδιασμό της Βασιλικής. Τέλος, αποσαφηνίζεται το χρονικό των κατασκευαστικών φάσεών της και επιχειρείται ο προσδιορισμός της ταυτότητας του Αρχιτέκτονα που ανέλαβε τον σχεδιασμό και την κατασκευή της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στην Πόλη τι ακολουθεί την Άλωση; Πώς γεννιέται και πώς αναπτύσσεται η οθωμανική πρωτεύουσα και πώς επιζούν εντός της, επιστρέφουν ή μετοικούν εκεί, και οργανώνουν την ζωή τους οι Ρωμηοί, ο κτητορικός της λαός; Πόση η τομή και ποια η συνέχεια με τα προ της Αλώσεως; Κωνσταντινουπολίτικα χρονικά, αφηγήσεις περιηγητών, ημερολόγια ορισμένων Δυτικών που συγχρωτίσθηκαν με τους Έλληνες, όχι μόνον τιμώντας το παρελθόν τους αλλά και ενδιαφερόμενοι για την παρούσα κατάστασή τους ως Χριστιανών, κηρύγματα ιεροκηρύκων αποκαλυπτικά κοινωνικών προβλημάτων, ηρωικοί νεομάρτυρες που μνημονεύουν τα Συναξάρια· προστίθενται σε όλα αυτά παλαιότερα κείμενα Ελλήνων ιστορικών από την Κωνσταντινούπολη και άρθρα σύγχρονων οθωμανολόγων συγκροτούν την δεξαμενή πληροφοριών που οδήγησε στην σύνθεση και σύνταξη αυτού του βιβλίου.
Περιηγητές παίρνουν τον σημερινό αναγνώστη από το χέρι και εξερευνούν μαζί του την τότε Κωνσταντινούπολη, το ιστορικό κέντρο, αλλά και τα περίχωρα. Φιλέλληνες και φιλίστορες θρηνούν την απώλεια του ενός μετά το άλλο βυζαντινού ή αρχαίου μνημείου: είναι τα χρόνια όπου η εικόνα της βυζαντινής Πόλης σε αποσύνθεση βυθίζεται σταδιακά στην λήθη -όπως επίσης το Βυζάντιο θαμπώνει στις ψυχές- ενώ την διαδέχεται, και επί ένα διάστημα συνυπάρχει μαζί της, το θριαμβικό πανόραμα της οθωμανικής πρωτεύουσας στα χρόνια της δικής της ακμής. Ακμής την οποία σπιλώνουν χρόνιες μάστιγες: οι πυρκαγιές, οι σεισμοί, οι επιδημίες, οι σιτοδείες, δεινά απέναντι στα οποία οι πάντες είναι ανίσχυροι. Σε αυτά προστίθενται οι συχνές παρεκτροπές των γενιτσάρων. Ο κόσμος του Ρωμηού -και όχι μόνον- είναι ο μαχαλάς, η ενορία, το εργαστήρι, η αγορά, ο γρίπος του περαματάρη, η βάρκα του ψαρά.
Είναι, τέλος, η περίοδος των πρώτων μα καίριων επαφών τόσο με την Δύση, κυρίως την προτεσταντική, όσο και με την μακρινή, ορθόδοξη Ρωσία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βιβλίο αυτό ιχνογραφεί τις ιστορικές μεταμορφώσεις της νεώτερης Αίγινας, ιδίως κατά την περίοδο που ακολουθεί την μετοίκηση από την μεσαιωνική πρωτεύουσα "Αίγενα", άλλως "Παλαία Χώρα", στην νέα πόλη στο λιμάνι. Τα «Περδικιώτικα» αποτελούν έναν από τους πολλούς «Τόπους Αιγίνης» που συμμετέχουν σε αυτή την μεταμόρφωση με τον τρόπο τους, συνέχοντας γαίες και οικογένειες, επενδύοντας σε συνεργασίες εντός και εκτός Αιγίνης, προσφέροντας τόπο οικείο για συναθροίσεις και συνδιαλλαγή. Ιδρύθηκαν στο τέλος του 19ου αιώνα ως παντοπωλείο και έδρα εμπορικής επιχείρησης αλλά, στην πραγματικότητα, συστήνουν και ανασυστήνουν μια ολόκληρη εποχή· γι' αυτό και η παρούσα μελέτη δεν ασχολείται μόνον με την ιστορία του κτιρίου και των ιδρυτών του αλλά και με τις ανθρώπινες ιστορίες που συνθέτουν την «βιογραφία» του και μαζί μ' αυτήν την «βιογραφία» της νεώτερης Αίγινας, που είναι στην ουσία η διαδρομή της κοινωνίας και οικονομίας του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους από τον 19ο μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στα τέλη του 15ου αιώνα, εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι που αρνή-θηκαν να προσηλυτιστούν στον χριστιανισμό απελάθηκαν από την Ισπανία, αφήνοντας πίσω τους ένα θαυμαστό παρελθόν. Μετά από πολλές περιπέτειες, οι περισσότεροι Σεφαραδίτες (Σφαράντ σημαίνει Ισπανία), κατέφυγαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπου με τις δεξιότητές τους, την τεχνογνωσία τους και τον πολιτισμό τους, οικοδόμησαν μια νέα ζωή. Εγκαταστάθηκαν στις μεγάλες πόλεις-λιμάνια, ίδρυσαν δεκάδες κοινότητες με προχωρημένη μορφή αυτονομίας και διέπρεψαν στην ιατρική, τη διπλωματία και το διεθνές εμπόριο. Ειδικότερα η κοινότητα της Θεσσαλονίκης αναπτύχθηκε με γοργούς ρυθμούς, γνώρισε ημέρες δόξας, και η αίγλη της ως "Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων" διατηρήθηκε για εκατοντάδες χρόνια αφότου έδυσε ο ήλιος της. Πέντε αιώνες αργότερα, οι περισσότεροι Σεφαραδίτες της Θεσσαλονίκης βρήκαν τραγικό θάνατο στο Άουσβιτς.
Μια τεκμηριωμένη περιήγηση στην ιστορία των Σεφαραδιτών Εβραίων, με το χρονικό του διωγμού τους από την Ιβηρική Χερσόνησο και την εξιστόρηση της ζωής τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με έμφαση στη Θεσσαλονίκη, έως τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)