Στο βιβλίο αυτό ο Μπράιαν Μασούμι ασχολείται με το ζήτημα του «ζώου». Αντιμετωπίζοντας τον άνθρωπο ως ζώο, αναπτύσσει μια έννοια ζωικής πολιτικής. Δεν πρόκειται για μια ανθρώπινη πολιτική του ζώου, αλλά για μια απολύτως ζωική πολιτική, απαλλαγμένη από τις συνδηλώσεις της «πρωτόγονης» φυσικής κατάστασης και τις αντίστοιχες προκαταλήψεις περί ενστίκτου που διαποτίζουν τη νεότερη σκέψη.
Ο Μασούμι εντάσσει ιδέες περιθωριοποιημένες από τα κυρίαρχα ρεύματα της εξελικτικής βιολογίας, της ζωικής συμπεριφοράς και της φιλοσοφίας -όπως το παιχνίδι, τη συναίσθηση και τη δημιουργικότητα- στην έννοια της φύσης. Έτσι, η έρευνά του διευρύνεται αναπόφευκτα, καλύπτοντας όχι μόνο τη ζωική συμπεριφορά αλλά και τη ζωική σκέψη, καθώς και την απόσταση που τη χωρίζει ή την εγγύτητα που την ενώνει με τις ικανότητες εκείνες τις οποίες πιστεύουν ότι μονοπωλούν οι άνθρωποι: τη γλώσσα και την αναστοχαστική συνείδηση.
Για τον Μασούμι, οι άνθρωποι και τα ζώα υπάρχουν σε ένα συνεχές. Για να κατανοήσουμε αυτό το συνεχές, αποδεχόμενοι ταυτόχρονα τη διαφορά εντός του, χρειαζόμαστε μια νέα λογική της «αμοιβαίας συμπερίληψης». Ο Μασούμι βρίσκει τα εννοιολογικά εργαλεία για την κατασκευή αυτής της λογικής στο έργο στοχαστών όπως ο Γκρέγκορι Μπέιτσον, ο Ανρί Μπερξόν, ο Ζιλμπέρ Σιμοντόν και ο Ραιμόν Ρυγιέ.
Το περιεκτικό αυτό βιβλίο αποτελεί μια πολύτιμη συμβολή στα πεδία των ντελεζιανών σπουδών, του μεταανθρωπισμού και των ζωικών σπουδών, καθώς και σε μια ευρεία γκάμα τομέων έρευνας που περιλαμβάνουν τη θεωρία του συναισθήματος, την αισθητική, την ενσώματη γνώση, την πολιτική θεωρία, τη διαδικαστική φιλοσοφία, τη θεωρία του παιχνιδιού και τη σκέψη του Άλφρεντ Νορθ Γουάιτχεντ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τι συνέβη όταν ο πατέρας της ψυχανάλυσης έκανε την τολμηρή του εξόρμηση στην ομιχλώδη προϊστορία των ανθρώπινων κοινωνιών και θεσμών; Ξεσηκώθηκε ένα πλήθος από ενστάσεις εκ μέρους των ειδικών, όμως κάτω από το διεισδυτικό μάτι του ψυχαναλυτή θα παρελάσουν και θα κριθούν με διαπεραστική διαύγεια οι επικρατούσες εκείνη την εποχή απόψεις (όπως του Φρέιζερ, του Άτκινσον, του Βουντ κ.ά.) σχετικά με πολυσυζητημένους θεσμούς όπως ο τοτεμισμός, η εξωγαμία, η αιμομιξία, το ταμπού, ο ανιμισμός, με βάση, μάλιστα, τις κοινωνίες των «πρωτόγονων» λαών, για να μεταβάλουν τη στερεότυπη άποψή μας για τον «πρωτογονισμό» τους, και για να φανερώσουν ταυτόχρονα τον απώτερο σκοπό του συγγραφέα: να συσχετίσει τον πρωτόγονο ψυχισμό με τον ψυχισμό των νευρωτικών, και να ανακαλύψει πίσω από πανάρχαιους ανθρώπινους θεσμούς τον ακρογωνιαίο λίθο της θεωρίας του, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Αν κάποιος καταφέρει να ικανοποιήσει τον απωθημένο πόθο του, το ίδιο θέλουν και οι υπόλοιποι της κοινότητας. Για να κατασταλεί τούτος ο πειρασμός, πρέπει ο παραβάτης, τον οποίο κατά βάθος ζηλεύουν, να στερηθεί την απόλαυση της παράτολμης πράξης του, ενώ η τιμωρία δίνει αφορμή, σε όσους επιθυμούν, να τη διαπράξουν για τη δικαιολόγηση της πράξης μέσω εξιλέωσης. Αυτό αποτελεί θεμέλιο της ανθρώπινης τιμωρητικής τάξης και έχει ως προϋπόθεση την ομοιότητα των απαγορευμένων επιθυμιών του παραβάτη και της εκδικητικής κοινωνίας». (Sigmund Freud)

Η φωτογραφία και ο κινηματογράφος, πέρα από τις πρακτικές τους συνέπειες, θα ανοίξουν ένα νέο πεδίο αντιληπτικότητας για την ανθρώπινη συνείδηση. Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει τα σχετικά, διάσπαρτα σε διάφορα έργα, κείμενα του Μπένγιαμιν, καθώς και ανέκδοτα κείμενά του. Οι ιδιοσυγκρασιακές ερμηνείες δεν εμποδίζονται από την οπτική του διαλεκτικού υλισμού που υιοθετεί ο συγγραφέας. Κάτι που τονίζει ο Τέοντορ Αντόρνο, συνοδοιπόρος του γερμανοεβραίου φιλοσόφου, ως εξής: "Η αντίληψη του Μπένγιαμιν για την τεχνική δεν είναι κριτική, αλλά ουτοπική. Αυτό που επικρίνει είναι η προδοσία που έγινε κατά την υλοποίηση της ιδέας της τεχνικής. Ως εκ τούτου η προσοχή του Μπένγιαμιν δεν στρέφεται στις δυνατότητες της τεχνικής-αυτές που υπάρχουν σήμερα συνιστούν απλώς μια κάμψη της-αλλά στον χρόνο, στην εποχή που η τεχνική εκπροσωπούσε ακόμη μια δυνατότητα, στην εποχή που το αυθεντικό της ιδεώδες [...] πρόβαλλε ακόμη στον ορίζοντα του μέλλοντος". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"[...] η συζήτηση περιστράφηκε κυρίως γύρω από το ζήτημα της αισθητικής της φωτογραφίας ως τέχνης, ενώ, για παράδειγμα, το πολύ λιγότερο αμφισβητήσιμο κοινωνικό δεδομένο της τέχνης ως φωτογραφίας συγκέντρωσε μόνο ελάχιστο ενδιαφέρον. Κι όμως, η επίδραση των φωτογραφικών αντιγράφων των έργων τέχνης είναι πολύ σπουδαιότερη για τη λειτουργία της τέχνης από το αν η σύνθεση μιας φωτογραφίας είναι λιγότερο ή περισσότερο καλλιτεχνική [...]". (Walter Benjamin)

Η φωτογραφία και ο κινηματογράφος, πέρα από τις πρακτικές τους συνέπειες, θα ανοίξουν ένα νέο πεδίο αντιληπτικότητας για την ανθρώπινη συνείδηση. Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει τα σχετικά, διάσπαρτα σε διάφορα έργα, κείμενα του Μπένγιαμιν, καθώς και ανέκδοτα κείμενά του. Οι ιδιοσυγκρασιακές ερμηνείες δεν εμποδίζονται από την οπτική του διαλεκτικού υλισμού που υιοθετεί ο συγγραφέας. Κάτι που τονίζει ο Τέοντορ Αντόρνο, συνοδοιπόρος του γερμανοεβραίου φιλοσόφου, ως εξής: "Η αντίληψη του Μπένγιαμιν για την τεχνική δεν είναι κριτική, αλλά ουτοπική. Αυτό που επικρίνει είναι η προδοσία που έγινε κατά την υλοποίηση της ιδέας της τεχνικής. Ως εκ τούτου η προσοχή του Μπένγιαμιν δεν στρέφεται στις δυνατότητες της τεχνικής-αυτές που υπάρχουν σήμερα συνιστούν απλώς μια κάμψη της-αλλά στον χρόνο, στην εποχή που η τεχνική εκπροσωπούσε ακόμη μια δυνατότητα, στην εποχή που το αυθεντικό της ιδεώδες [...] πρόβαλλε ακόμη στον ορίζοντα του μέλλοντος". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"[...] η συζήτηση περιστράφηκε κυρίως γύρω από το ζήτημα της αισθητικής της φωτογραφίας ως τέχνης, ενώ, για παράδειγμα, το πολύ λιγότερο αμφισβητήσιμο κοινωνικό δεδομένο της τέχνης ως φωτογραφίας συγκέντρωσε μόνο ελάχιστο ενδιαφέρον. Κι όμως, η επίδραση των φωτογραφικών αντιγράφων των έργων τέχνης είναι πολύ σπουδαιότερη για τη λειτουργία της τέχνης από το αν η σύνθεση μιας φωτογραφίας είναι λιγότερο ή περισσότερο καλλιτεχνική [...]". (Walter Benjamin)

Είναι δυνατόν να υπάρξει αμιγής τέχνη, φιλοσοφία, και θεωρία μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ανισότητες και αδικίες; Τι σημασία έχει η γνώση αν γίνεται αυτοσκοπός και δεν έχει μιαν απελευθερωτική συνέπεια; Είναι δυνατόν να υπάρξει μια τέχνη που δεν είναι στρατευμένη; Η ουδετερότητα ή ο ωφελιμισμός της πνευματικής δραστηριότητας εξαρτάται μόνο από τις προθέσεις του δημιουργού της; Μπορεί ένα ρατσιστικό έργο να έχει κάποια αξία; Ακόμη κι όταν στρατεύεται ένας διανοούμενος σημαίνει ότι η αλήθεια που πρεσβεύει υποτάσσεται στις απαιτήσεις όσων υπερασπίζεται; Με βάση τη σκέψη του Χορκχάιμερ, του Μπουρντιέ και
του Φουκώ, αλλά και προχωρώντας πέρα από αυτούς, ο συγγραφέας του βιβλίου διατυπώνει τις απόψεις του για τα παραπάνω και άλλα κρίσιμα προβλήματα που αφορούν στη διανοητική ηθική του σύγχρονου πνευματικού πολιτισμού.

«Η κατηγορία της «στράτευσης» ή του «στρατευμένου διανοούμενου» καθιερώνει μιαν αντίληψη εντός της οποίας η παρέμβαση καθορίζεται σε σχέση με την «ουδετερότητα», η οποία τίθεται ως η πρώτη και προφανής στάση. Αλλά εφόσον γράφω σημαίνει στρατεύομαι, τότε, ουσιαστικά, είναι η στράτευση που αποτελεί την πρώτη και ιδρυτική χειρονομία, το σημείο αναφοράς. Και σε σχέση με αυτήν ορίζεται η τάση για ουδετερότητα». (Geoffroy de Lagasnerie)

Ο τόμος αυτός περιέχει τα περισσότερα ποιήματα που έγραψε ο Αρτύρ Ρεμπώ σε παραδοσιακό στίχο. Σε τούτη τη φόρμα εκφράστηκε -φέρνοντάς την πολλές φορές μέχρι τα άκρα- από την αρχή της τόσο σύντομης, αλλά και τόσο βαρύνουσας ποιητικής του σταδιοδρομίας, μέχρι σχεδόν το τέλος της - έστω κι αν την εγκαταλείπει στις μείζονες συνθέσεις του (Μια εποχή στην Κόλαση, Εκλάμψεις) για τον ελεύθερο στίχο.
Μπορούμε να παρακολουθήσουμε εδώ τη καθοριστική εξέλιξη που γνώρισε η ποιητική του προσωπικότητα, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο ακόμη και οι βαθύτεροι οραματισμοί του, ο πλέον ατίθασος λυρισμός του, οι τολμηρότερες τομές που φέρνει στον ειρμό της ποιητικής σύνθεσης, κατόρθωσαν να χωρέσουν -με έναν γοητευτικά εκρηκτικό τρόπο- στα καλούπια των κληροδοτημένων από την παράδοση ποιητικών μορφών.
Μπορεί η θεματική του να αρχίζει με την περιγραφή της φτώχειας, τη στηλίτευση της αστικής ηθικής, την επαγγελία της εξέγερσης, τον οίστρο της φυγής, τις αμφίβολες τύχες της ερωτικής σαγήνης, είναι έκτυπες όμως, τελικά, κι εδώ οι χαρακτηριστικές ρεμπωικές τάσεις: η δίψα για το απόλυτο της γλωσσικής έκφρασης, η παράφορη αναζήτηση ενός νοήματος για την ομορφιά και τη ζωή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)