Το βράδυ, λίγο μετά τη δύση, ένα ποίημα σαν καληνύχτα. Απόψε, Ο δρόμος από τη συλλογή Το μπαλκόνι της Αμαλίας Τσακνιά.
Επιμέλεια: Οράτιος
♠ ♠ ♠
Ο δρόμος
Αυτός ο δρόμος με την απαράδεχτη σύγχυση
τα ραγισμένα τζάμια
τα οδοφράγματα
είναι λιγάκι και δική μου και δική σου ευθύνη
Είναι ό,τι απόμεινε από τον πανικό
τη φούρια της άμυνας
το άγχος της απολογίας
από τα ξόρκια στους τοίχους
τους άχρηστους ηρωισμούς
και λίγους σκόρπιους στίχους
ανυπεράσπιστους
Το 'χω καημό ένα κοινό περίπατο σ' αυτό το δρόμο.
Κρίμα να πάει χαμένο τέτοιο φθινόπωρο
και μη σε νοιάζει αν μας προλάβουν
έρποντας ξοπίσω μας
οι μαυροφόρες με το δάχτυλο προπεταμένο.
Βραδιάζει
και τα λόγια περιττά
εμείς –απτόητοι μέχρι το τέρμα·
τι να τους πεις και τι να καταλάβουν
που και το πένθος σήμερα φοριέται αλλιώτικα
δυο πόντους κάτω από το δέρμα.
Το μπαλκόνι
