Προδημοσίευση από το βιβλίο του Γιάννη Ευσταθιάδη Κλεινόν. Μυθιστορίες για την Αθήνα, που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Μελάνι.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Του Ποιητή
Κωστής Παλαμάς:
«Καλά, καλά, τίποτα γύρω μου δεν παρακολουθώ. Κυνηγώ μονάχα τ’ όνειρό μου, ακολουθώντας ένα δρόμο που όλο προς εκείνο με πάει και που δεν έχει τέρμα. Στο δρόμο μου τυχαίνει να κάνω συναπαντήματα πολλών ειδών: με σταματούν περισσότερο ή λιγότερο. Άλλα του κάκου με παραστρατίζουν, άλλα με αναπαύουν, κάπως με βοηθούν, ποθητά μού γίνονται. Σταθμεύω εδώ κι εκεί. Πάντα ξένος.»
Σταθμεύω σήμερα στην οδό Ακαδημίας. Στο ωραιότερο ασφαλώς σημείο της, εκεί όπου καταλήγουν η Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο και η Εθνική Βιβλιοθήκη.
Κάπου εδώ η πολιτεία, για να τιμήσει τη μοναξιά μου, έστησε το άγαλμά μου. Με αντικρίζω. Το κεφάλι μου ακουμπά στοχαστικά στο αριστερό μου χέρι, το δεξί χέρι τοποθετημένο αναπαυτικά στο γόνατο. Το ύφος μου απόμακρο, ίσως και κάπως βλοσυρό – έτσι, φαίνεται, κάποιοι θέλουν να φαντάζονται τους ποιητές.
Λευκό μάρμαρο εντέχνως σκαλισμένο – σχόλιο ίσως στο χρόνο που περνά, αδιατάραχτη ειρωνεία στην όντως ασάλευτη πλέον ζωή μου.
Όμως, μέρος του στήθους και η κοιλιά του αγάλματος και πιο πολύ όλο το πρόσωπο είναι βαμμένα με μαύρο σπρέι – κάτι που με κάνει ακόμα πιο βλοσυρό, σχεδόν διαβολικό, μια σκιά απαράλλαχτη με τη σκιά των περαστικών.
Συνήθης, λένε, πρακτική ομάδων που ζουν στο κέντρο της Αθήνας και παρεμβαίνουν με ιδεολογικές στοχεύσεις.
Αυτό είναι παρέκβαση, κύριοι;
Ευθέως σας ρωτώ: Ποια είναι τα επιχειρήματά σας; Πρόκειται για στάση πολιτική; Για διαμαρτυρία; Πρόκειται για αισθητική τομή;Ή μήπως για την καταδίκη του παλιού; Αλλά τότε, ποιο είναι το νέο; Δηλώστε το. Με άλλο χρώμα ίσως. Πάντως, δείξτε το.
Μην πάλι είναι καταδίκη της ποίησης; Μα τι σόι αισθητική παρέμβαση είναι τότε;
Μήπως, τέλος, είναι εναντίωση στα δικά μου έργα; Δεκτό. Δεν θα ’στε δα και οι πρώτοι.
Μη σας παραπλανούν τα γεγονότα, ο κόσμος που έψελνε τον Εθνικό Ύμνο στη κηδεία μου, ο Σικελιανός που αναφωνούσε: «Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα» (αχ, Άγγελε, σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά πάντα ένας νεκρός)…
Ακριβώς 30 χρόνια μετά το θάνατό μου, έγραφε ο νέος ποιητής: «Κωστή Παλαμά, έρημε φωνακλά, άσωτη κλήρα μου, τι ρωμιοσύνη δασκάλευες με φωτιά και βοή, ανεβασμένος στην κορφή της ελπίδας;»
Κι ύστερα ο ίδιος με παρότρυνε: «Πάμε να κατουρήσουμε όλα τα αγάλματα της Αθήνας» – και το δικό μου εικάζω. Δεκτόν.
Είμαι κι εγώ πλέον άγαλμα της Αθήνας. Μέρος της πόλης. Κομμάτι της. Την αγάπησα. Την ύμνησα. Δεν θα επαναλάβω στίχους, είναι περιττό. Πράγματι, σκέπτομαι, αυτή η πόλις θα με ακολουθεί.
Θεέ και Κύριε! Άθελά μου επανέλαβα κι εγώ στίχους του Αλεξανδρινού, αυτού του γέροντα με τον φριχτό, χυδαίο γέλωτα, όπως είπε και ο Κατσίμπαλης.
«Εντέλει, έξω απ’ το νόμο τον παγκόσμιο που μας κυβερνά όλους, κάθε άνθρωπος έχει το νόμο τον δικό του, τον ξεχωριστό! Δεν είμαι ο ίδιος, παρά στο δρόμο το δικό μου και μόνος.»
Εντέλει, η αιωνιότητα.
Βάφω με μαύρο σπρέι την αιωνιότητα.
