Ακριβή μου ζωή, ALICE MUNRO

Η στιγμή που η ζωή μας αλλάζει για πάντα. Μια τυχαία συνάντηση, μια πράξη που δεν έγινε, ένα απλό γύρισμα της μοίρας. Οι ήρωες των διηγημάτων της Alice Munro, είναι άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, με τα ψεγάδια και τα λάθη του ο καθένας, είναι εν ολίγοις, και αυτή τη φορά, εντελώς ανθρώπινοι. Ένας στρατιώτης που επιστρέφει στην πατρίδα από τον πόλεμο και αποφεύγει -με απροσδόκητο τρόπο και για ανεξήγητο λόγο- να δει τη μνηστή του. Μια πλούσια κληρονόμος που έρχεται αντιμέτωπη με τον εκβιασμό. Μια μητέρα που διαπράττει μοιχεία πλάι στο παραμελημένο παιδί της. Ένας πατέρας τσακισμένος από τις ενοχές. Φωτισμένες από τη διορατικότητα και το απαράμιλλο αφηγηματικό χάρισμα της Καναδής νομπελίστριας, οι «μικρές ζωές» των «μικρών» αυτών ανθρώπων, στο αγαπημένο της επαρχιακό σκηνικό γύρω από τη λίμνη Χέρον του Οντάριο και με τον ήχο του τρένου σχεδόν σταθερά στο βάθος, σαν μουσική υπόκρουση, αιφνιδιάζουν με την απρόσμενη, παράξενη, ενίοτε επικίνδυνη τροπή τους. Και στο τέλος της συλλογής, οι τέσσερις αυτοβιογραφικές ιστορίες, τέσσερα παραμύθια παιδικής ηλικίας που, σύμφωνα με τα λόγια της ίδιας της Munro, είναι «τα πρώτα και τελευταία -και τα κοντινότερα πράγματα που έχω να πω για τη δική μου ζωή».
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Πιο πλούσιο και εκπληκτικό από οτιδήποτε έχει γράψει μέχρι τώρα» (New York Review of Books)
«Άλλη μια καταπληκτική συλλογή» (Observer)
«Πράγματι, η παρομοίωση της Λογοτεχνίας με οίκο που η κατάκτησή του είναι διαδικασία επίπονη αλλά απολαυστική θα μπορούσε να συγκριθεί με την αναγνωστική εμπειρία των διηγημάτων της Munro: ο αναγνώστης εισέρχεται σ' έναν οικείο χώρο, που σταδιακά μετατρέπεται σε παράξενο και ανοίκειο. Όπως οι πίνακες του Έντουαρντ Χόπερ, τα διηγήματα της Munro υπαινίσσονται περισσότερα απ' όσα απεικονίζουν» (Ντόρα Μακρή, Η Καθημερινή της Κυριακής)
«Με τα διηγήματα της Munro αισθάνεσαι ότι έχεις διαβάσει ένα μυθιστόρημα σε δύο ώρες» (Αμάντα Μιχαλοπούλου, Τα Νέα)
«[...] Νιώθουμε οικείοι με τα πρόσωπα της Munro. Είναι κάποιοι από μας, που τους είδαμε, τους φανταστήκαμε, τους προσπεράσαμε και τους αναγνωρίζουμε τώρα που η συγγραφέας τους στήνει μπροστά μας σαν τοτέμ που φυλάσσουν έναν ερειπωμένο παράδεισο όπου παραμένουν οι αναμνήσεις, τα κατεστραμμένα τους αισθήματα και οι επιθυμίες τους να υπάρξουν από εδώ και στο εξής, αφήνοντας πίσω όσα τους πλήγωσαν» (Ανάστασης Βιστωνίτης, Το Βήμα της Κυριακής)