Από τον Δεκέμβριο του 2021 ως τον Ιούνιο του 2022 κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Sestina πέντε τεύχη (τα δύο τελευταία διπλά) του υπό τον τίτλο 33 στροφών περιοδικού εγχειρήματος ανάγνωσης των έργων του Δάντη, όπου η μετάφραση του Καθαρτηρίου καταρχάς (μια πρώτη μορφή της) κι έπειτα ποιημάτων από τις δαντικές Ρίμες, καθώς και σχόλια, μικρο-υπομνήματα και δοκίμια -πρωτότυπα είτε μεταφρασμένα-, διαπλέκονταν με ψηφίδες του έργου του Κύριλλου Σαρρή 700 απόπειρες μνημονικής ανάκλησης τον Δάντη από αφορμή και με θέμα τη νεκρική του μάσκα. Στο πρώτο κιόλας τεύχος εξέθεσα τη μέθοδο που υιοθέτησα μεταφράζοντας· περιττεύει να επανέλθω. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Εάν ο Προσπέρ Μεριμέ μπορούσε -σ' ένα παιχνίδι υπερφυσικού απ' τον άλλο κόσμο, από εκείνα που τόσο του άρεσαν- να τοποθετηθεί επί των κειμένων που γράφονται γι' αυτόν σήμερα, το πιθανότερο είναι πως δεν θα είχε να επιδείξει την παραμικρή συγκατάβαση - για την ακρίβεια, μόνο αποδοκιμασία θα εξέφραζε για τη θρασεία συνύπαρξη, εντός ενός κειμένου που τον αφορά, δικών του φράσεων με στίχους του Μπωντλαίρ: η βιβλιογραφική έρευνα έχει αποδείξει πως ο συγγραφέας της Κάρμεν con frecuencia εκδήλωνε μισανθρωπικές τάσεις, διέθετε μάλλον βιτριολικό χαρακτήρα κι έτρεφε ελάχιστη εκτίμηση για τους περισσότερους απ' τους ομοτέχνους του - εξαιρουμένων των Ρώσων, όπως ο Τουργκένιεφ, ο Γκόγκολ και ο Πούσκιν, τοους οποίους είχε μεταφράσει κια θαύμαζε απεριόριστα, και του Σταντάλ, με τον οποίο τον συνέδεε μια βαθιά όσο και περίπλοκη φιλία. Ο Μπωντλαίρ απέδιδε στον Μεριμέ ποιότητες όμοιες μ' εκείνες του Ντελακρουά, καθώς αμφότεροι είχαν διαγράψει την ίδια τροχιά αιφνίδιας εκτόξευσης στο καλλιτεχνικό στερέωμα του Παρισιού: Εξέπεμπαν, έγραφε, την ίδια εμφανή ψυχρότητα, έμοιαζαν καλυμμένοι απ' τον ίδιο μανδύα πάγου που έκρυβε μια αισχυντηλή ευαισθησία, μοιράζονταν τον ίδιο διακαή πόθο για το ωραίο και το υψηλό, υποκρίνονταν εξίσου τους εγωιστές κι έτρεφαν την ίδια αφοσίωση σε αφανείς, μυστικούς φίλους και σε εξιδανικευμένες ιδέες. [...] (Από την έκδοση)