Για το έργο του Φρίντριχ Νίτσε Λυκόφως των ειδώλων (μτφρ. Βαγγέλης Δουλαβέρης, εκδ. Gutenberg)

Του Γιώργου Λαμπράκου

Μεταξύ των πάμπολλων πραγμάτων που ο Φρίντριχ Νίτσε ήξερε να κάνει καλά ήταν να επινοεί και να επιλέγει τίτλους για τα εμβληματικά βιβλία του. Έτσι, αρκετοί τίτλοι έργων του έγιναν εκφράσεις που χρησιμοποιούνται πια ευρέως («ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο», «πέρα από το καλό και το κακό», «θέληση για δύναμη» κ.ά.) ακριβώς διότι συνέλαβαν και σηματοδότησαν μια σημαντική στιγμή στην ιστορία της Δυτικής σκέψης και ιστορίας, συμπυκνώνοντάς τη σε λίγες λέξεις. Το Λυκόφως των ειδώλων, τίτλος που παραλλάσσει την όπερα Λυκόφως των θεών του Βάγκνερ και επιλέχτηκε ύστερα από σύσταση του φίλου του Πέτερ Γκαστ, είναι μία ακόμα τέτοια στιγμή. Το βιβλίο γράφτηκε μέσα σε λίγες μόλις ημέρες το 1888 και εκδόθηκε τον επόμενο χρόνο, μετά την κατάρρευση του φιλοσόφου.