offill kentriki

Για το μυθιστόρημα της Jenny Offill «Καιρός» (μτφρ. Κατερίνα Σχινά, εκδ. Στερέωμα).

Του Διονύση Μαρίνου

Υποσημειώσεις ενός κόσμου που ακόμη δεν έχει αναδυθεί και ουδείς γνωρίζει αν αυτό θα συμβεί κάποτε ή αν πρέπει να συμβεί. Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας τον Καιρό (μτφρ. Κατερίνα Σχινά, εκδ. Στερέωμα) της Τζένυ Όφιλ ήταν ένα μυθιστόρημα του σημαντικότερου εν ζωή Νορβηγού συγγραφέα, Νταγκ Σούλστα, το Αρμαντ Β. (μτφρ. Σωτήρης Σουλιώτης, εκδ. Ποταμός).

Φαινομενικά τα δύο βιβλία δεν έχουν κάποια άμεση σχέση μεταξύ τους. Άλλα ζητήματα πραγματεύονται, διαφορετική είναι η προβληματική τους, τίποτα δεν στέργει να ενώσει τα νήματά τους. Κι όμως, είναι ο «υβριδικός» τρόπος που γράφτηκαν που σε κάνει να τα εναποθέτεις το ένα δίπλα στο άλλο. Ο Σούλστα γράφει ένα βιβλίο γεμάτο υποσημειώσεις. Αυτές που συνήθως τοποθετούνται στο τέλος κάθε βιβλίου ή στον πυθμένα μιας σελίδας, προσφέροντάς μας κάποιες επιπλέον πληροφορίες (πραγματολογικές ή νοηματολογικές) για προτάσεις που ένας αναγνώστης δεν θα καταφέρει να πιάσει με την πρώτη, στο Αρμαντ Β. συγκροτούν την υποτιθέμενη πλοκή του έργου. Ενός έργου, όμως, που ακόμη δεν έχει γραφτεί.

Η Όφιλ έγραψε ένα βιβλίο που έχει το «ντύμα» νουβέλας, βραχύ ως προς την ανάπτυξή του, αλλά πλατύ ως προς τις προδιαγραφές του, δομημένο σε μικρές παραγράφους που μεταξύ τους τις χωρίζει ένα μικρό διάστημα που δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας εμπνευσμένης στοιχειοθεσίας, αλλά η ανάγκη της ηρωίδας της, της Λίζι, να παίρνει ανάσες από το ένα θέμα στο άλλο, από τη μια σκέψη στην επόμενη.

Μικρά λογοτεχνικά διαμαντάκια που, όμως, δεν υπάρχουν στο βιβλίο της δίκην κάποιου ακκισμού, ούτε φέρουν μια ευδιάκριτη αποσπασματικότητα. Όλες αυτές οι μικρές παράγραφοι ανήκουν σε ένα γενικότερο «σώμα» που μας μιλάει όχι ακριβώς για τον καιρό ως μετεωρολογικό φαινόμενο αλλά για τους καιρούς που ζει μια σύγχρονη γυναίκα, όπως η Λίζι.

Αυτός ο τροπισμός που η Όφιλ επέλεξε για να γράψει τον Καιρό της μοιάζει να αφουγκράζεται, εν αρχή, τον ορυμαγδό των μικρών, σφιχτοδεμένων, πλην αποσπασματικών κειμένων που άρχισαν να εμφανίζονται ολοένα και περισσότερο με την επικυριαρχία των κοινωνικών δικτύων στις μέρες μας. Μικρά λογοτεχνικά διαμαντάκια που, όμως, δεν υπάρχουν στο βιβλίο της δίκην κάποιου ακκισμού, ούτε φέρουν μια ευδιάκριτη αποσπασματικότητα. Όλες αυτές οι μικρές παράγραφοι ανήκουν σε ένα γενικότερο «σώμα» που μας μιλάει όχι ακριβώς για τον καιρό ως μετεωρολογικό φαινόμενο (καίτοι υπάρχει κι αυτό το στοιχείο, αλλά με άλλη βαρύτητα), αλλά για τους καιρούς που ζει μια σύγχρονη γυναίκα, όπως η Λίζι.

Μια γυναίκα που μετατοπίζει τη σκέψη της από την καθημερινή τύρβη της δουλειάς της, της φροντίδας του παιδιού της, του αναγκεμένου αδελφού της και του γάμου της, σε ζητήματα γενικότερης προβληματικής, όπως είναι η κλιματική αλλαγή, η οικολογία και η γενικότερη ανησυχία της για το τέλος του κόσμου που επίκειται, φτιάχνοντας διάφορα καταστροφολογικά σενάρια στο μυαλό της, αλλά και δυνατότητες επιβίωσης σε έναν πλανήτη που σύντομα (;) θα έχει εκμετρήσει το ζην του.

Η Όφιλ προέκυψε ως συγγραφική φιγούρα από την ίδια μήτρα που βγήκε η Ρέιτσελ Κασκ και ο Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ. Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο όρισαν αυτό που ονομάζουμε autofiction. Μια ζεύξη της μυθοπλασίας με το προσωπικό στοιχείο του συγγραφέα που εμφανίζεται στην πλοκή ως έχει κι όχι ως μια επεξεργασμένη φιγούρα διαμέσου της μυθοπλασίας.

Η Όφιλ προέκυψε ως συγγραφική φιγούρα από την ίδια μήτρα που βγήκε η Ρέιτσελ Κασκ και ο Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ.

Η πιθανολόγηση ότι μια τέτοια προσπάθεια οδηγεί σε μια μορφή σολιψισμού (το συγγραφικό «εγώ» υποσκελίζει τα πάντα), στην περίπτωση του Καιρού δεν υφίσταται. Η Λίζι, ακόμη κι αν είναι ένα alter ego της Όφιλ, δεν περιορίζεται στα του οίκου της, αν κι αυτός ο οίκος πυροδοτεί μέσα της ουκ ολίγες σκέψεις, δεν τροφοδοτεί την ύπαρξή της μόνο ο εσωτερικός κύκλος ζωής της, αλλά και η μεγάλη εικόνα ενός πλανήτη που πάλλεται ανεξέλεγκτος και οδηγείται μαθηματικά προς την εκούσια καταστροφή.

Ποια είναι, όμως, η Λίζι; Εν ολίγοις είναι μια γυναίκα των καιρών μας. Εργάζεται ως βιβλιοθηκάριος στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου που φοιτούσε και έκανε όνειρα για κάτι «μεγάλο» που δεν ευοδώθηκε. Είναι παντρεμένη, έχει ένα παιδί και συνάμα κουράρει ψυχολογικά τον εξαρτημένο από ναρκωτικά αδελφό της και τη χήρα μητέρα της. Όλες αυτές οι σχέσεις δημιουργούν στη ζωή της μια επαναλαμβανόμενη και συχνάκις τρεμάμενη συμμετρία, που, αν έμενε ως τέτοια, δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον να γίνει βιβλίο.

jenny offill 02

Η Τζένυ Όφιλ (Jenny Offill) έχει γράψει τα μυθιστορήματα “Last Things” (βραχεία λίστα για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα των Los Angeles Times) και “Dept.of Speculation” (βραχεία λίστα για τα βραβεία Folio Prize, PEN/Faulkner Award και International Dublin Literary Award). Ζει στα βόρεια της Νέας Υόρκης και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Syracuse και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Queens.

Γίνεται διότι η Όφιλ, με έναν δικό της τρόπο, που μοιάζει με κουμπί αποφόρτισης και συνάμα ενασχόλησης με κάτι που ξεπερνάει το πεπερασμένο της καθημερινότητάς της, στρέφει τη ματιά της στο γενικό ζήτημα του πλανήτη. Κι όλο αυτό δεν το κάνει με επιδερμικό τρόπο (ουσιαστικά ούτε το ένα ούτε και το άλλο), αλλά το αναπτύσσει με στοιβάδες σπαρταριστού χιούμορ, εμβρίθειας για τα πράγματα, δραματικής ενατένισης, ακόμη και θλίψης. Δεν είναι τόσο τι λέει όσο ο τρόπος που τα λέει και τα σκέφτεται που την κάνουν ιδιαίτερη αυτή τη Λίζι, που θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε Λίζι της διπλανής πόρτας.

Μια άλλη παράμετρος που μπαίνει στη ζωή της καθοριστικά είναι η απόφασή της να ακολουθήσει την παλιά της καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο που τώρα είναι παραγωγός σε μια μελλοντολογική εκπομπή που φέρει τον εύγλωττο τίτλο «Ο κόσμος να χαλάσει». Και επειδή ο κόσμος επίκειται να χαλάσει, η Σύλβια, η πρώην καθηγήτρια, δέχεται αμέτρητο αριθμό μέιλ από διάφορους «περίεργους» που βλέπουν όλες τις εσχατολογικές εκδοχές του τέλους. Η Λίζι αναλαμβάνει να γίνει η γραμματέας της και έτσι έρχεται σε επαφή μ΄ αυτό το ετερόκλητο πλήθος που φαντάζεται διάφορα και τρομάζει για άλλα περισσότερο που πρόκειται να συμβούν.

Η Λίζι έλκεται από αυτή την καταστροφολογική διάσταση του μέλλοντος, την ίδια στιγμή που το παρόν της είναι γεμάτο από υποχρεώσεις, συναισθηματολογικές μεταπτώσεις, ψυχολογικά βαρίδια και σκέψεις για το πού πηγαίνει η ζωή της...

Η Λίζι έλκεται από αυτή την καταστροφολογική διάσταση του μέλλοντος, την ίδια στιγμή που το παρόν της είναι γεμάτο από υποχρεώσεις, συναισθηματολογικές μεταπτώσεις, ψυχολογικά βαρίδια και σκέψεις για το πού πηγαίνει η ζωή της, καθώς ο γάμος της έχει χάσει την πρότερη ορμή του, ο αδελφός της γίνεται πατέρας, αλλά δεν μπορεί να αντέξει τον ρόλο του και η μητέρα της βουτάει ολοένα και πιο βαθιά στην θρησκομανία.

Και τι κάνει για όλα αυτά η Λίζι; Πώς αντιπαρατίθεται; Να φύγει από το σπίτι της; Δεν μπορεί. Να επιτεθεί σθεναρά στο σπιράλ της καθημερινότητας που την τραβάει στον πάτο; Δεν έχει αυτή τη δύναμη. Τη βοηθάει, ενδεχομένως, αυτή η αυτοαναφορική καταμέτρηση συμβάντων που κατατίθεται σε τούτο το βιβλίο που δεν επέχει τη θέση ημερολογίου.

Δεν νομίζω πως προσφέρει μια κάποια λύση αυτό το βιβλίο. Ούτε ενδιαφέρεται να μας αγγίξει με τον παρηγορητικό του λόγο. Η πρόθεση της Όφιλ, προφανώς, δεν είναι να στρογγυλεύσει τα πράγματα. Όταν αποδελτιώνεις τα γεγονότα της σήμερον δεν σου μένει και πολλή αισιοδοξία για το μέλλον. Το πιο πιθανό είναι να αναζητήσεις ένα καταφύγιο ή ένα μπούνκερ για να σώσεις ό,τι μπορεί να διασωθεί. Η Λίζι πιάνεται από παντού. Κάποιες φορές μια φιλοσοφική σκέψη λειτουργεί ως γάντζος ασφαλείας. Άλλοτε είναι μια βουτιά στον θρησκευτικό μυστικισμό και την ψυχολογία, δίχως να παραγνωρίζει τη σημασία να μετέχεις ενεργά σε κάποιον πολιτικό φορέα ή σε μια ακτιβιστική ομάδα. Όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν, υπό συνθήκες, μια σανίδα σωτηρίας εν μέσω προσωπικής καταιγίδας. Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι καιροί του καθενός δεν είναι ανέφελοι.

Πρόκειται για μια φάση ζωής που δεν συμβαίνουν τεκτονικές αλλαγές, αλλά μικρές ρωγμές μέσα από τις οποίες βλέπεις το σκοτάδι όπως είναι και το φως όπως έρχεται, κοπαδιαστά και φοβισμένα, κατά πάνω σου.

Η Λίζι δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο αυταπάτης κι αυτό, με ένα παράδοξο τρόπο, είναι παρήγορο και συνάμα καθηλωτικό διότι σε βάζει σε μια κατάσταση συνειδητοποίησης, όπως συμβαίνει και με την ίδια. Πρόκειται για μια φάση ζωής που δεν συμβαίνουν τεκτονικές αλλαγές, αλλά μικρές ρωγμές μέσα από τις οποίες βλέπεις το σκοτάδι όπως είναι και το φως όπως έρχεται, κοπαδιαστά και φοβισμένα, κατά πάνω σου. Η Κατερίνα Σχινά χρειάστηκε να ακολουθήσει αυτή τη μορφή αποσπασματικότητας που έχει το κείμενο της Όφιλ και να βγάλει προς τα έξω αυτές τις εσωτερικές ταλαντώσεις της ηρωίδας της έτσι όπως προέρχονται –κυρίως– από εξωγενείς παράγοντες, και τα κατάφερε με θαυμαστό τρόπο στη μετάφραση.

* Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Το καινούργιο του μυθιστόρημα «Μπλε ήλιος» θα κυκλοφορήσει στις 14 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 


offill ex2Καιρός
JENNY OFFILL
Μτφρ. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ
ΣΤΕΡΕΩΜΑ 2021
Σελ. 192, τιμή εκδότη €16,45 

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς μας είναι ανοιχτό. Αν σκύψεις έξω και τεντώσεις τον λαιμό σου, βλέπεις το φεγγάρι. Οι Έλληνες πίστευαν ότι ήταν το μόνο ουράνιο σώμα που έμοιαζε με τη Γη. Ότι το κατοικούσαν φυτά και ζώα δεκαπέντε φορές πιο δυνατά από τα δικά μας.

Ο γιος μου μπαίνει στο δωμάτιο να μου δείξει κάτι. Μοιάζει με πακετάκι τσίχλες, στην πραγματικότητα όμως είναι παγίδα. Με το που πας να πάρεις ένα κομμάτι, πετάγεται ένα μεταλλικό ελατήριο και σου μαγκώνει το δάχτυλο. “Πονάει περισσότερο απ’ όσο περιμένεις”, με προειδοποιεί. Άουτς!»

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Χιροσίμα» του Τζον Χέρσι – 80 χρόνια από όταν έσβησε ο κόσμος διαβάζουμε το βιβλίο που αποκάλυψε τη φρίκη

«Χιροσίμα» του Τζον Χέρσι – 80 χρόνια από όταν έσβησε ο κόσμος διαβάζουμε το βιβλίο που αποκάλυψε τη φρίκη

Για το βιβλίο του Τζον Χέρσι (John Hersey) «Χιροσίμα» (μτφρ. Νίκος Αγγελόπουλος, εκδ. Σάλτο). Ογδόντα χρόνια συμπληρώνονται στις 6 Αυγούστου από τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας. Κεντρική εικόνα: Η Χιροσίμα, αμέσως μετά (πηγή: Britannica).

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος...

«Η θεία του Σίτον» του Ουόλτερ ντε λα Μέαρ (κριτική) – Φόβοι για μάγισσες και το φάντασμα της αποικιοκρατίας

«Η θεία του Σίτον» του Ουόλτερ ντε λα Μέαρ (κριτική) – Φόβοι για μάγισσες και το φάντασμα της αποικιοκρατίας

Για το εκτενές διήγημα του Ουόλτερ ντε λα Μέαρ (Walter de la Mare) «Η θεία του Σίτον» (μτφρ. Ευαγγελία Κουλιζάκη, εκδ. Στερέωμα). Κεντρική εικόνα: Από την ταινία «The witch in the window» (2018).

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

...
«Λευκό» της Χαν Γκανγκ (κριτική) – Σπουδή στη λευκότητα

«Λευκό» της Χαν Γκανγκ (κριτική) – Σπουδή στη λευκότητα

Για το μυθοπλαστικό έργο της Χαν Γκανγκ (Han Kang) «Λευκό» (μτφρ. Δέσποινα Κανελλοπούλου, εκδ. Καστανιώτη). Κεντρική εικόνα: Η συγγραφέας. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Λευκό χάπι, λευκά μαλλιά, φεγγάρι, χιόνι, αλάτι, γλά...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» του Θεόδωρου Παπακώστα – Μιλώντας για την ιστορία και τη μυθολογία με μια φίλη στο ποτό σας

«Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» του Θεόδωρου Παπακώστα – Μιλώντας για την ιστορία και τη μυθολογία με μια φίλη στο ποτό σας

Για το δοκίμιο εκλαϊκευμένης ιστορίας του Θεόδωρου Παπακώστα «Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» (εκδ. Key Books).

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

Στο δοκίμιο του ...

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

Για τις παραστάσεις «Μπουμπουλίνας 18» της Κίττυς Αρσένη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη και «Εγώ, μια δούλα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Μπουμπουλίνας 18».

...
Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Ουγκό, Σταντάλ, Αν Μπροντέ, Αραγκόν και Αγκάθα Κρίστι: Πέντε κλασικά «τούβλα», πολυσέλιδα και βαριά, που στηρίζουν το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι μας.

Γράφει η Φανή Χατζή

Πέντε χορταστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, βαρι...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ σε πρόζα και στίχο» του Βρασίδα Καραλή (προδημοσίευση-βίντεο)

«Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ σε πρόζα και στίχο» του Βρασίδα Καραλή (προδημοσίευση-βίντεο)

Προδημοσιεύση αποσπάσματος από το βιβλίο του Βρασίδα Καραλή «Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ» (μτφρ. Σοφία Τρουλλινού), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Petites Maisons. Μαζί, ένα πολύ προσωπικό βίντεο με τον συγγραφέα στο Σίδνεϊ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Φρήντριχ Ντύρρενματτ [Friedrich Dürrenmatt] «Η κοιλάδα της αταξίας» (σε νέα μτφρ. του Βασίλη Πατέρα, με επίμετρο της Πελαγίας Τσινάρη), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Ροές.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βραβευμένο θεατρικό του Γιώργου Μπουρονίκου «Με στέβια και αγαύη», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΖΕΝΙΕ: Συγγνώμη που θα ρωτήσω: Παιδιά δεν έχε...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Ουγκό, Σταντάλ, Αν Μπροντέ, Αραγκόν και Αγκάθα Κρίστι: Πέντε κλασικά «τούβλα», πολυσέλιδα και βαριά, που στηρίζουν το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι μας.

Γράφει η Φανή Χατζή

Πέντε χορταστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, βαρι...

Τι διαβάζουμε τώρα; 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που επανεκδόθηκαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που επανεκδόθηκαν πρόσφατα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας, πρόσφατα και παλιότερα, που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας, πρόσφατα και παλιότερα, που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα, φέρνουν ξανά στις πρ...

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, απλοί άνθρωποι, λοξές αφηγήσεις: Οκτώ ελληνικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και ξεχωρίζουν

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, απλοί άνθρωποι, λοξές αφηγήσεις: Οκτώ ελληνικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και ξεχωρίζουν

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας ξεδιπλώνονται, ο παραλογισμός εισβάλλει, οι «απλοί» άνθρωποι παλεύουν κόντρα στις εξελίξεις, τους Άλλους και τους ίδιους τους εαυτούς τους – αυτά και πολλά ακόμα συναντάμε σε οκτώ μυθιστορήματα από Έλληνες συγγραφείς που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Γράφει ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ