8 ελληνικά αστυνομικά που αξίζει να διαβάσετε

Η ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΘΕΟΥ της Ευτυχίας Γιαννάκη (εκδ. Ίκαρος) / Η δολοφονία της Ελβετίδας φιλότεχνης, φιλάνθρωπης και φιλελληνίδας Πέτρα Λαγγούση στο κότερό της, σε παραλία της Πάρου, ξεσηκώνει το ήρεμο νησί και αποσυντονίζει τις τοπικές αστυνομικές αρχές. Μια ομάδα από το τμήμα Εγκλημάτων κατά Ζωής σπεύδει επί τόπου, με επικεφαλής τους γνωστούς μας από προηγούμενα βιβλία της Γιαννάκη, Λίνα Λιάρου και Γιάννη Ζώη. Στην Πάρο όμως κρύβεται από τον κόσμο και από τον εαυτό του ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος, με αναρρωτική άδεια που απειλεί να γίνει μόνιμη. Ώσπου κάποιοι υψηλά ιστάμενοι θα του ζητήσουν να συμμετάσχει στην έρευνα για τον δολοφόνο της Λαγγούση. Και θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για δίκαιους και άδικους.

Μικρά και μεγάλα μυστικά –μερικά χρονολογούνται από τη δεκαετία του ’80, άλλα από τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής– θα βγουν στη φόρα, παρά τις προσπάθειες των ντόπιων να διατηρήσουν στοιχειωδώς την ισορροπία της μικρής, κλειστής κοινωνίας. Όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν μιλάει για το διεθνές κύκλωμα αρχαιοκαπηλίας, που ο τζίρος του φτάνει τα κέρδη του οργανωμένου εγκλήματος από τα ναρκωτικά. Πληγές που έχουν μείνει ανοιχτές και κακοφορμίζουν θα καυτηριαστούν αναγκαστικά. Αυτά και άλλα πολλά περιέχει το καινούργιο μυθιστόρημα της Ευτυχίας Γιαννάκη, με το οποίο εγκαινιάζει τη δεύτερη τριλογία της με ήρωα τον αστυνόμο Κόκκινο. Η νόσος του μικρού θεού, εκτός από πλούσια αστυνομική δράση και μυστήριο, περιέχει αποσπάσματα υπαρξιακής ενδοσκόπησης όλων των ηρώων, ακόμα και των πιο ταπεινών. Ο Χάρης Κόκκινος θα κοιτάξει κατάματα τις πληγές του και θα προχωρήσει, συνειδητοποιώντας για άλλη μια φορά ότι μόνο όταν αποδεχτεί κανείς τα λάθη του μπορεί να σταθεί στα πόδια του αυτάρκης και καθαρμένος.

Η γλώσσα της αφήγησης είναι εντυπωσιακά δουλεμένη, μαρτυρά μαστοριά και πάθος με τις λέξεις.

Η γλώσσα της αφήγησης είναι εντυπωσιακά δουλεμένη, μαρτυρά μαστοριά και πάθος με τις λέξεις. Ένα μικρό απόσπασμα: «Οι λέξεις φτιάχτηκαν για να μπαίνουν στη σειρά η μία μετά την άλλη και να βάζουν τα πράγματα σε τάξη. Γι’ αυτό υπακούν σε συγκεκριμένους κανόνες, οι λέξεις είναι υπάκουες ακόμα και στην ποίηση, όμως σπανίως καταφέρνουν να περιγράψουν την πραγματικότητα. Είναι μια άσκηση υποταγής τελικά, η δουλειά με τις λέξεις είναι μόνο μια απόπειρα να υποτάξει και να υποταχθεί κανείς στο χάος, στην πολυπλοκότητα κι αυτό που επιπόλαια βαφτίζεται πραγματικότητα. Κάθε κεφάλι όμως γεννάει άλλο σχήμα, κι έτσι ακόμη και να πάρει κανείς μαζί όλα τα σχήματα από τις υπάκουες λέξεις που γεννούν τα ανυπάκουα κεφάλια μετά από κάθε συμβάν, δεν θα καταφέρει ποτέ να ανασυνθέσει την πραγματικότητα. Ίσως μόνο κάποια θραύσματά της». 

ΑΜΑΡΟΚ του Βαγγέλη Γιαννίση (εκδ. Διόπτρα) / Η αυτοκτονία μιας Σομαλής μετανάστριας στις εργατικές γειτονιές του Έρεμπρο θα πείσει τον επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη να σκαλίσει τον φάκελο της δολοφονίας μιας δεκαεξάχρονης μαθήτριας, για την οποία καταδικάστηκε ο σύζυγος της αυτόχειρος. Με περιορισμένα χρονικά όρια λόγω μιας επικείμενης απεργίας των Σουηδών αστυνομικών, ο Οικονομίδης με τη βοήθεια των στενών συνεργατών του, Άριελ Ριβέρα, Σεμπάστιαν Χολμ και της δικηγόρου Στίνα Γιάκσον, θα επανεξετάσει την καταδίκη του Φεϊζάλ Αμπντί που έχει εκτίσει ήδη δώδεκα χρόνια της ποινής του. Στη διαδικασία αυτή θα πέσουν πάνω σε περιστατικά σχολικού εκφοβισμού, σεξουαλικών παρενοχλήσεων, φυλετικών προκαταλήψεων και αντιδεοντολογικών πρακτικών εκ μέρους των συναδέλφων τους. Μέσα από την πλοκή, θα αναγκαστούμε να κοιτάξουμε κατάματα τη φρίκη στις μακρινές εμπόλεμες ζώνες, τη βία που υφίστανται τα μικρά παιδιά, τα μόνιμα θύματα των πολεμικών συρράξεων, τον υφέρποντα ρατσισμό της πιο πολιτισμένης χώρας στον κόσμο. Όπως πάντοτε είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η ματιά του συγγραφέα στον μικρόκοσμο των αστυνομικών, στον τρόπο συνεργασίας τους και στις μεθόδους που ακολουθούν.

ΦΟΝΙΣΣΕΣ της Νίνας Κουλετάκη (εκδ. Κύφαντα) / «Ο βίος και τα έργα σαράντα και πλέον γυναικών δολοφόνων που έδρασαν ανά την υφήλιο εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια.  Σκοτώνουν για λόγους ερωτικούς, οικονομικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς, ρατσιστικούς. Ενίοτε σκοτώνουν επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή. Σκοτώνουν ακόμη και χωρίς λόγο. Δολοφονούν γονείς, συγγενείς, συζύγους, εραστές, αντιπάλους, εχθρούς, φίλους, αφεντικά, ανθρώπους που φροντίζουν. Δολοφονούν παιδιά. Τα δικά τους και άλλων. Γίνονται φόνισσες σε όλες τις ηλικίες, από μικρά κορίτσια μέχρι ηλικιωμένες γυναίκες. Χρησιμοποιούν δηλητήρια, μαχαίρια, τσεκούρια, σφυριά, διάφορα αντικείμενα, φάρμακα, σχοινιά, πυροβόλα όπλα, τα γυμνά τους χέρια. Βρίσκονται σε μανία, σε υστερία, σε κατάθλιψη, σε απόλυτη ηρεμία. Είναι θεότρελες και έχουν σώας τας φρένας. Κατάγονται από όλες τις χώρες, ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Δυο χιλιετίες, που οι φόνισσες τις διάβηκαν αφήνοντας ματωμένα χνάρια».

Εδώ και χρόνια, η συγγραφέας Νίνα Κουλετάκη είχε την ιδέα να γράψει μια μελέτη για τις γυναίκες δολοφόνους, για τη γυναικεία εγκληματικότητα, σε όλο τον κόσμο και από αρχαιοτάτων χρόνων. Μετά από «έρευνα επίπονη και σε βάθος», διάλεξε σαράντα υποθέσεις τις οποίες παρέθεσε με χρονολογική σειρά, ξεκινώντας από τη Locusta τη Γαλάτισσα, τον 1ο μ.Χ. αιώνα, και φτάνοντας μέχρι την Κολομβιανή, Yadira Narvaez Marin, το 2011. Όπως γράφει η συγγραφέας στην εισαγωγή της: «Πέρα από την περιγραφή κάθε υπόθεσης... προσπάθησα να την τοποθετήσω στο κοινωνικό, πολιτικό και γεωγραφικό περιβάλλον, καθώς πιστεύω ότι κάθε έγκλημα βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με αυτό. Η ψυχογεωγραφία, η επίδραση δηλαδή του περιβάλλοντος στα συναισθήματα κα τη συμπεριφορά των ατόμων, όπως ορίστηκε το 1955 από τον Guy Debor, θεωρητικό του μαρξισμού και φιλόσοφο, είναι πολύ σημαντική στη μελέτη ενός εγκλήματος. Τα περισσότερα εγκλήματα έγιναν στον συγκεκριμένο χώρο και χρόνο γιατί οι συνθήκες (πολιτικές, κοινωνικές, περιβαλλοντικές) ήταν ευνοϊκές». Ιδιαίτερα χρήσιμη και εμπεριστατωμένη είναι η εισαγωγή του καθηγητή Εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση, που θίγει το ζήτημα της γυναικείας εγκληματικότητας από την επιστημονική άποψη. «Οι εγκληματολόγοι, ακόμα και οι κριτικοί ριζοσπάστες, για πολλά χρόνια δεν ασχολούνταν ερευνητικά με τη γυναικεία εγκληματικότητα, κυρίως διότι αυτή ήταν στατιστικά "αόρατη" ή κρυμμένη μέσα σε ένα κοινωνικό / αστυνομικό / δικαστικό σύστημα προστασίας (chivalry theory, θεωρία ιπποτισμού)».

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥ του Ιερώνυμου Λύκαρη (εκδ. Καστανιώτης) / «Εντελώς τυχαία, σε μια ξεχαρβαλωμένη πιατοθήκη πεταμένη στα σκουπίδια, ο αφηγητής της ιστορίας ανακαλύπτει ένα χακί ντοσιέ που περιέχει εκθέσεις απομαγνητοφωνήσεων καταγεγραμμένων κλήσεων, εκτυπωμένα e-mails, στικάκια USB με ακουστικό και βιντεοσκοπημένο υλικό, διαγράμματα κλήσεων παρακολουθούμενων τηλεφώνων, αποκόμματα εφημερίδων, φωτογραφίες, ένα ημερολόγιο χωρίς ημερομηνίες, δυσανάγνωστες επιχειρησιακές σημειώσεις, ένα προφητικό εφιαλτικό μνημόνιο για την επιτηρούμενη κοινωνία του μέλλοντος και μια αναφορά με την υπογραφή "Ευτύχης Ευδαίμων, αστυνόμος Α΄", που αφορά τρεις προμελετημένους φόνους. Παρακινούμενος από αυτόν το βόρβορο, ακολουθεί στα τυφλά τα διασταυρούμενα ίχνη όσων βρέθηκαν στο ίδιο πανέρι με τις οχιές, και πέφτει πάνω σε μια άκρως μυστική επιχείρηση παρακρατικού χαρακτήρα, ασύμμετρα ευμετάβλητη. Επιτελικός οργανωτής και τιμονιέρης της είναι ένας παροπλισμένος πολέμαρχος των μυστικών υπηρεσιών, γνωστός στην παγκόσμια κατασκοπευτική κοινότητα με το ασεβές ψευδώνυμο Ναζωραίος. Αυτή η δυστοπική αλλά παράλογα διασκεδαστική παρωδία από την αρχή μέχρι το τέλος της είναι ζυμωμένη με το ελιξίριο της εξαπάτησης: με αλήθειες, ψέματα και βολικές συμπτώσεις. Οποιαδήποτε ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι και εντελώς συμπτωματική. Κάποια γεγονότα πιθανόν να συνέβησαν, κάποια άλλα μπορεί να συμβούν».

Σε όλα η πλοκή λειτουργεί σαν αφορμή για να ξετυλιχτούν οι σχέσεις του οργανωμένου εγκλήματος με την εξουσία, στο παρόν και στο παρελθόν.

Τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Ιερώνυμου Λύκαρη είναι δαιδαλώδη υπό την μπορχεσιανή έννοια, και αμιγώς πολιτικά. Σε όλα η πλοκή λειτουργεί σαν αφορμή για να ξετυλιχτούν οι σχέσεις του οργανωμένου εγκλήματος με την εξουσία, στο παρόν και στο παρελθόν. Στην Εκδίκηση του Ναζωραίου παρακολουθούμε έντρομοι αλλά σαγηνευμένοι τη λειτουργία μιας παρακρατικής οργάνωσης που δρα παράλληλα και υπεράνω της κυβέρνησης, χρηματοδοτείται από κρατικά κονδύλια και τελικά πράττει ανάλογα με τα ίδια συμφέροντα. Τη δυστοπική ιστορία διαβρώνει ειρωνικά η επιλογή των ονομάτων των ηρώων, μια κωμική πινελιά που ισορροπεί ενίοτε την αφήγηση: η Καλλιόπη Χάρου, δόκτωρ Ψυχολογίας και Γεροντολογίας, ο Αριστοτέλης Σπάτουλας ή Ροφός, ο Μπάμπης Μπακιρτζής ή Μουγγός, ο Μαχαραγιάς κι ο Μπούλης. Στα παλιότερα μυθιστορήματα του Λύκαρη, το noir συγκρουόταν με το πολιτικό δοκίμιο, αφού ένα θέμα που τον απασχολεί σε μόνιμη βάση είναι η κατάρρευση του Υπαρκτού, οι λόγοι που οδήγησαν εκεί και οι επιπτώσεις σε όσους πίστεψαν στο όνειρο της επανάστασης. Η Εκδίκηση του Ναζωραίου έχει πιο σαφή αστυνομική μορφή και θα μπορούσε να έχει ως υπότιτλο (αναφέρεται και μέσα στο βιβλίο) την περίφημη φράση του Κ. Καραμανλή «Τελικά, ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;».

DRIFTER #1 – ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ του Λευτέρη Μπούρου (εκδ. Bell) / Ο Στράτος, άνεργος, αδέκαρος και κλεισμένος σε μια γκαρσονιέρα στου Ζωγράφου, παρατηρεί τη ζωή από το μπαλκόνι του και κάνει βαρυσήμαντες σκέψεις. Όταν θα ζητήσει τη βοήθειά του ο μεγάλος έρωτας της ζωής του, η Ξένια, μια πρώην στρίπερ, θα βρεθεί μπλεγμένος σ’ ένα φόνο, στην κλοπή ενός μεγάλου χρηματικού ποσού και σ’ ένα παρακλάδι του οργανωμένου εγκλήματος που τον ξεπερνάει.
Φρέσκο και μοντέρνο αστυνομικό που χαρακτηρίζεται pulp, αλλά είναι πολύ περισσότερα: διαθέτει πολλά στοιχεία της noir μυθοπλασίας, όπως τον αφελή ήρωα που μπλέκεται σε κάτι που τον ξεπερνάει και πρέπει να παλέψει για να αποδείξει την αθωότητά του. Το αρχέτυπο της femme fatale, που οδηγεί τους άντρες στην καταστροφή —αλλά υπό ένα σύγχρονο, «φεμινιστικό» πρίσμα. Έχει ακόμα στοιχεία του hardboiled, έτσι όπως θίγει τη διαπλοκή του οργανωμένου εγκλήματος με την αστυνομία και την εξουσία γενικότερα.

Είναι εντυπωσιακή η ισορροπία με την οποία ο συγγραφέας μετακινεί στον χρόνο τους ήρωές του, για να προσθέσει άλλη μια ψηφίδα στο παζλ της ιστορίας του. Η ανάπτυξη της πλοκής και η κορύφωσή της δείχνουν πολλή μελέτη για να στηθεί σωστά αυτή η «ιστορία αστικής αλητείας, που αποτυπώνεται μέσα από τα μάτια ενός άσκοπα περιφερόμενου πρωταγωνιστή». Το Χέρι του Νεκρού είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας με επίκεντρο το μπαρ Drifter, και ήρωα τον Στράτο Μαύρο.

ΣΩΣΕ ΜΕ του Δημήτρη Σίμου (εκδ. Μεταίχμιο) / Η Νικόλ Πομάνου επιστρέφει μια φορά τον χρόνο στο χωριό της, το Κρυφό, για το μνημόσυνο του πατέρα της. Εκεί συναντάει τη μητέρα και τις δυο αδελφές της, με τις οποίες τη συνδέουν περίεργες σχέσεις αγάπης-μίσους, καταπίεσης-υποταγής. Στο φετινό ραντεβού όμως δεν θα εμφανιστεί η μικρότερη, η Άλκηστη. Ο σύζυγός της, ο Ιάσωνας, δηλώνει την εξαφάνισή της στην αστυνομία, ενώ τις ίδιες μέρες αρχίζουν να ανακαλύπτονται πτώματα νέων γυναικών στις γύρω περιοχές, από τα οποία έχουν αφαιρεθεί τα μάτια. Η αστυνόμος Λουκίδη αναλαμβάνει την εξιχνίαση των φόνων και ένα κυνήγι με τον χρόνο για να προλάβει ζωντανή την Άλκηστη.

Στο καινούργιο βιβλίο του, ο Δημήτρης Σίμος αφήνει για λίγο στην άκρη τον γνωστό μας αστυνόμο Καπετάνο και ασχολείται με τη σκιαγράφηση των πορτρέτων μιας σειράς γυναικών. Η εναλλαγή προσώπων στην αφήγηση, άλλοτε πρωτοπρόσωπη και άλλοτε τριτοπρόσωπη, επιτείνει την αγωνία: ποια λέει η αλήθεια και ποια κρύβει ένα κομμάτι της για να ξεγελάσει τον αναγνώστη — και τον εαυτό της; Με διαρκείς αναδρομές στο παρελθόν, μαθαίνουμε την ιστορία της οικογένειας Πομάνου και τα μυστικά που έχουν διπλοκλειδώσει οι τρεις αδελφές, αλλά και η μητέρα τους. Την ατμόσφαιρα της ανησυχίας επιτείνει η τοπιογραφία της Θράκης, το πυκνό και τρομακτικό Δάσος των Μανιταριών, το σκοτάδι και η υγρασία του μικρού χωριού, τα κακοφωτισμένα σοκάκια της Κομοτηνής. Η αστυνόμος Λουκίδη, μια ενδιαφέρουσα και πειστική ηρωίδα, θα σκαλίσει τα θαμμένα μυστικά της περιοχής στην οποία συνυπάρχουν υπό δύσκολες συνθήκες Έλληνες, Έλληνες απόγονοι προσφύγων της Μικράς Ασίας και Έλληνες Μειονοτικοί (τουρκόφωνοι, Πομάκοι και Ρομά). Το μυθιστόρημα ζωντανεύει η ενδελεχής έρευνα του συγγραφέα στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες και τις λεπτομέρειες της περιοχής (μουσικές, φαγητά, συνήθειες).

ΠΥΡΙΝΗ ΚΟΛΑΣΗ της Κικής Τσιλιγγερίδου (εκδ. Bell) / «Η Αθήνα καίγεται από τον καύσωνα. Οι πάντες υποφέρουν. Όχι όμως όπως υπέφερε ο νεαρός τηλεπαρουσιαστής στο οροφοδιαμέρισμα της Δαφνομήλη, στον Λυκαβηττό. Το ολόγυμνο πτώμα του ήταν ξαπλωμένο ανάσκελα στο μέσο του κρεβατιού, με τα χέρια διάπλατα ανοιχτά και τα πόδια τεντωμένα και διπλωμένα στους αστραγάλους. Το αίμα του είχε ποτίσει τα πάντα. Αλλά το περισσότερο ήταν συγκεντρωμένο στο στήθος... και χαμηλά στην κοιλιά του. Ο Αλέξανδρος Κορρές βασανίστηκε πριν πεθάνει. Ο δολοφόνος έκανε τα πάντα για να υποφέρει όσο γινόταν περισσότερο. Για να τρελαθεί. Η Στέλλα Άνταμς ξέρει ότι αυτή τη φορά έχει να κάνει με έναν σαδιστικό δολοφόνο, έναν σίριαλ κίλερ που τρέφεται από τον πόνο των άλλων και σκηνοθετεί με κάθε λεπτομέρεια τις ενέργειές του. Ξέρει ακόμη ότι στο πρόσωπο του βασανιστή μπορεί να δει την αντανάκλαση του κρυφού εαυτού της. Και ξέρει πως, για να τον πιάσει, πρέπει να περπατήσει μέσα στην ίδια την Κόλαση».

Στη δεύτερη περιπέτεια της Στέλλας Άνταμς, η συγγραφέας Κική Τσιλιγγερίδου αφηγείται τον αγώνα της ηρωίδας της να προλάβει έναν παρανοϊκό κατά συρροή δολοφόνο, ο οποίο δολοφονεί με φρικιαστικές μεθόδους άτομα της γκέι κοινότητας. Οι ιστορίες της Στέλλας Άνταμς συνδυάζουν επιτυχώς τις ηρωίδες της Marvel με τη noir μυθοπλασία, τραβώντας την ιστορία στα άκρα της αντοχής της Στέλλας, που βασανίζεται από τους προσωπικούς δαίμονές της. Σε μια Αθήνα μετα-αποκαλυπτική, που φλέγεται από τον καύσωνα, η Στέλλα βασανίζει και βασανίζεται, σε αναζήτηση μιας προσωπικής κάθαρσης που δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα της. Η ηρωίδα της Τσιλιγγερίδου είναι σκληροτράχηλη, διεκδικεί την απόλαυση και συγχρόνως αυτοτιμωρείται αναζητώντας μια διέξοδο – από τους εφιάλτες του παρελθόντος και την κατάθλιψη. Η ώρα της λύτρωσης δεν έχει φτάσει ακόμα, επομένως περιμένουμε την τρίτη περιπέτεια της Στέλλας Άνταμς για να κλείσει ο κύκλος της οργής και της αυτοκαταστροφικότητας της ηρωίδας.

ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ του Γρηγόρη Αζαριάδη (εκδ. Μεταίχμιο) / «Ο συγγραφέας Ιωάννης Πατρίκιος βλέπει την καριέρα του να βυθίζεται, ύστερα από την έκδοση του τρίτου βιβλίου του, καθώς η έμπνευση φαίνεται να τον έχει εγκαταλείψει. Η φίλη του Ηλιάνα Πετράκη τον φέρνει σε επαφή με μια ιδιόρρυθμη ψυχολόγο, την Άρτεμις Βάλενταλ. Η Βάλενταλ αντιλαμβάνεται σύντομα την εμμονή του Πατρίκιου να γράψει ένα μπεστ σέλερ που θα περιγράφει μια σειρά αποτρόπαιων, φρικιαστικών εγκλημάτων. Και τότε η αστυνομία ανακαλύπτει το πτώμα μιας νεαρής κοπέλας από το οποίο έχει αφαιρεθεί η καρδιά. Η δολοφονία πυροδοτεί τον εμμονικό συγγραφέα που αρχίζει να γράφει πυρετωδώς το νέο του μυθιστόρημα. Κι όταν ακολουθεί ένα δεύτερο πτώμα δολοφονημένο με το ίδιο μοτίβο, ο Πατρίκιος συνεχίζει τη συγγραφή με ιλιγγιώδη ρυθμό κι η Βάλενταλ συνειδητοποιεί ότι κάτι τρομακτικό κρύβεται πίσω από τις διαδοχικές δολοφονίες. Η αστυνόμος Τρύπη και η ομάδα ερευνών του Τμήματος Εγκλημάτων κατά Ζωής έχουν αυτή τη φορά απέναντί τους τον πιο ιδιόμορφο, διαταραγμένο σίριαλ κίλερ στα σύγχρονα εγκληματολογικά χρονικά. Και όσο οι φόνοι συνεχίζονται, η Τρύπη και η ομάδα της νιώθουν να βυθίζονται στα έγκατα του σκοτεινού τρόμου, σ’ ένα απύθμενο τούνελ χωρίς την παραμικρή φωτεινή αχτίδα».

Το καινούργιο αστυνομικό μυθιστόρημα του Γρηγόρη Αζαριάδη κυκλοφόρεί αυτές τις μέρες, έχει ηρωίδα πάλι την αστυνόμο Τρύπη και υπόσχεται να παίξει με το μυαλό μας. Από τα αποσπάσματα που προλάβαμε να διαβάσουμε, είναι σίγουρο πως ο συγγραφέας θα μας προσφέρει καταιγιστική δράση, αίμα και φρίκη, αλλεπάλληλες ανατροπές και μια ματιά de profundis στο μυαλό των συγγραφέων αστυνομικής λογοτεχνίας.

* Η ΧΙΛΝΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ είναι μεταφράστρια και συγγραφέας. Τελευταίο βιβλίο της, το αστυνομικό μυθιστόρημα «Η συχνότητα του θανάτου» (εκδ. Μεταίχμιο).