Του Λεωνίδα Καλούση
Οι συστηματικές βιαιότητες μελών και βουλευτών της Χρυσής Αυγής επανέφεραν στο προσκήνιο μια από τις βαθύτερες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας: την ανεκτικότητά της απέναντι σε διάφορες μορφές μη θεσμικής βίας (πολιτικής, κοινωνικής, ενδοοικογενειακής, γηπεδικής).
Οι κοινωνίες όμως πρέπει να προχωρούν, αλλιώς παρακμάζουν. Μήπως έχει έρθει η ώρα να συμφωνήσουμε, τουλάχιστον οι περισσότεροι, σε δύο απλά πράγματα;
Το καμπανάκι, λοιπόν, χτυπάει. Όλο και συχνότερα. Αρκεί να μην νομίζουμε ότι είμαστε μονίμως εμείς που το χτυπάμε κι ότι αφορά πάντοτε κάποιους άλλους.