Η Βίκυ Χασάνδρα με το πρώτο της μυθιστόρημα «Αόρατες φωνές» (εκδ. Τόπος) αφηγείται μια ιστορία ενηλικίωσης και ωρίμανσης, όπου τίποτα δεν είναι βέβαιο και όλα εξετάζονται από την αρχή και αμφισβητούνται. Με καθημερινούς ήρωες σε ιδιαίτερες και δύσκολες συνθήκες και με έντονο το στοιχείο του σασπένς, το βιβλίο κρατάει τον αναγνώστη μέχρι την τελική ανατροπή της ιστορίας.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Τι απαντάτε σε όσους θα πουν: ακόμη ένας συγγραφέας; Τι το καινούργιο φέρνει;
Θα υπερασπιζόμουν κατ' αρχάς το δικαίωμα ενός ανθρώπου να αφηγείται ιστορίες, να μιμείται τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο. Και να βρίσκει μέσα από την διαδραστική λειτουργία της ανάγνωσης και άλλους συνενόχους σε αυτό το παιχνίδι της μίμησης. Οι Αόρατες φωνές θα έλεγα ότι πηγαίνουν κόντρα στην τάση της εποχής, δεν μιλούν για την κρίση, και συνωμοτούν εναντίον των φαινομένων. Εδώ βοηθάει και ένα είδος που αγαπώ, το ψυχολογικό θρίλερ, απ' το οποίο δανείζομαι το σασπένς για να αφηγηθώ μια ιστορία που είναι και παραμένει δραματική σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Ένα μυθιστόρημα, λοιπόν, που διαβάζεται σαν θρίλερ και συγκινεί σαν δράμα ήταν το δικό μου στοίχημα. Μέχρι το τέλος ο αναγνώστης δεν γνωρίζει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Μέσα από τη διαδρομή της ηρωίδας, της Λένας, που παγιδεύεται ανάμεσα στο ρόλο της μάνας και της κόρης, ανάμεσα στο τώρα και στο πριν, ο αναγνώστης θα αναμετρηθεί με τα δικά του διλήμματα, θα αποφασίσει για τις δικές του επιθυμίες. Από τη θέση του αναγνώστη πλέον κι εγώ, καθώς ξεμακραίνω σιγά σιγά από το ρόλο του συγγραφέα, εκτιμώ ότι οι Αόρατες φωνές είναι ένα βιβλίο για τους ανθρώπους που καθώς ενηλικιώνονται και ωριμάζουν δεν μπορεί να μην αναρωτηθούν αν η ταυτότητα που έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους είναι η αληθινή. Και αυτό το ερώτημα θέτει το βιβλίο νομίζω. Είμαστε πραγματικά αυτό που έχουμε επιλέξει; Επιθυμήσαμε πραγματικά την επιλογή μας; Υπάρχει κάποιος από μας που δεν τον αφορά αυτό το ερώτημα;
Με ποια λόγια θα συστήνατε το βιβλίο σας σε κάποιον που δεν γνωρίζει κάτι για σας;
Οι Αόρατες φωνές είναι ένα βιβλίο για την εμμονή, για την επιθυμία, για τους ρόλους που φαντασιώνεται ο καθένας μας για τον εαυτό του, και για το κατά πόσο ο ρόλος που τελικά επιλέγουμε μας ταιριάζει ή απλά καθρεφτίζει ξένες επιθυμίες. Το θέμα αφορά τόσο το γυναικείο όσο και το αντρικό κοινό. Μπορεί η βασική ηρωίδα, η Λένα, να είναι μια γυναίκα γύρω στα 35 που αναζητά την δεκατριάχρονη κόρη της που έχει φύγει από το σπίτι, όμως μαζί της, συνοδοιπόρος, είναι ένας πολύ ενδιαφέρων αντρικός χαρακτήρας, ο Ιάσωνας, ψυχολόγος σε ρόλο ντετέκτιβ, που στην προσπάθειά του να βοηθήσει τη φίλη του έρχεται αντιμέτωπος με τις αρχές του, διχάζεται ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος. Απ' ό,τι μαθαίνω από φίλους που διάβασαν το βιβλίο, ο Ιάσωνας τους άγγιξε και τους συγκίνησε, όσο η Λένα άγγιξε τις γυναίκες αναγνώστριες.
Δανείστηκα εργαλεία από το εργαστήρι του σεναριογράφου, και ταυτόχρονα έγινα μαθητής του εαυτού μου, προσπαθώντας να ακολουθήσω πιστά ό,τι απαιτώ από τους μαθητές μου. Δηλαδή, πειθαρχημένη δουλειά πάνω στους χαρακτήρες και στην πλοκή. Ουσιαστικά έμαθα να γράφω ιστορίες γράφοντας σενάρια.
Πείτε μας δυο λόγια για το νεότευκτο «συγγραφικό σας εργαστήρι».
Η σχέση μου με τις λέξεις ξεκίνησε από την εποχή που μετέφραζα γαλλική κλασική και σύγχρονη λογοτεχνία. Μεταφράζοντας έμαθα να υπολογίζω το ειδικό βάρος κάθε λέξης και τη δύναμή της μέσα σε μια φράση. Όμως ένα μυθιστόρημα δεν είναι μόνο λέξεις, αντιθέτως, η λέξη είναι το μέσον για να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία. Σε αυτό με βοήθησε πολύ η δουλειά του σεναριογράφου, με την οποία ασχολούμαι από το 1998, και η δουλειά του δασκάλου, διδάσκω σενάριο τα τελευταία δέκα δώδεκα χρόνια. Οπότε, δανείστηκα εργαλεία από το εργαστήρι του σεναριογράφου, και ταυτόχρονα έγινα μαθητής του εαυτού μου, προσπαθώντας να ακολουθήσω πιστά ό,τι απαιτώ από τους μαθητές μου. Δηλαδή, πειθαρχημένη δουλειά πάνω στους χαρακτήρες και στην πλοκή. Ουσιαστικά έμαθα να γράφω ιστορίες γράφοντας σενάρια. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές σενάρια που ανήκαν στο είδος του ψυχολογικού θρίλερ. Γι' αυτό και στις Αόρατες φωνές δεν ξέφυγα και πολύ από το είδος! Δεν θα μπορούσα να αφηγηθώ μια ιστορία χωρίς σασπένς, και βέβαια, χωρίς να υπάρχει μια ανατροπή στο τέλος!
Ο δρόμος προς την έκδοση για τους νέους συγγραφείς δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα. Ποια είναι η δική σας ιστορία;
Ο δρόμος για τους νέους συγγραφείς δεν είναι καθόλου σπαρμένος με ροδοπέταλα. Αντιθέτως, με αγκάθια θα έλεγα! Λείπει συχνά ο επαγγελματισμός, και αν προσθέσει κανείς και τις συνθήκες οικονομικής κρίσης που διανύουμε εδώ και χρόνια, καταλαβαίνετε πώς μπορεί να είναι τα πράγματα για έναν συγγραφέα που θέλει να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Το οποίο τυγχάνει και να μην είναι ένα βιβλίο για την κρίση!
Πάντως, κάνοντας έναν τελικό απολογισμό, νομίζω ότι στάθηκα τυχερή. Ναι μεν πέρασαν δύο τρία χρόνια από την ολοκλήρωση του μυθιστορήματος μέχρι την έκδοσή του, αλλά οι Αόρατες φωνές βρέθηκαν στον εκδοτικό οίκο που τους ταιριάζει. Ήμουν τυχερή που ο πρώτος αναγνώστης-εκδότης στον οποίον απευθύνθηκα ήταν ο Άρης Μαραγκόπουλος, συγγραφέας ο ίδιος, και υποδέχθηκε το βιβλίο μου με αγάπη και σεβασμό. Άλλωστε, μου πήρε πολλά χρόνια μέχρι να αποφασίσω να γράψω ένα μυθιστόρημα, και πολλές διαδρομές, οπότε μια μικρή αναμονή μέχρι την έκδοση ίσως έδωσε το χρόνο απλώς να ωριμάσουν οι συνθήκες! Και να γραφτεί ένα δεύτερο μυθιστόρημα!
* Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΓΟΡΑΣΤΟΣ είναι δημοσιογράφος.
Αόρατες φωνές
Βίκυ Χασάνδρα
Τόπος 2015
Σελ. 224, τιμή εκδότη €12,90