Συνολική επισκόπηση στο έργο και τους μεγάλους σταθμούς της ζωής του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα (1933-2018).

Του Παναγιώτη Γούτα

Για το μυθιστόρημα του Paul Auster «4 3 2 1» (μτφρ. Μαρία Ξυλούρη, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Διονύση Μαρίνου

Προδημοσίευση από το βιβλίο του Γιώργου Λαμπράκου «Τσαρλς Μπουκόβσκι, ο κυνικός Κυνικός», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Για το μυθιστόρημα του Thomas Mann «Το μαγικό βουνό» (μτφρ. Θόδωρος Παρασκευόπουλος, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Βαγγέλη Γραμματικόπουλου

Το Μαγικό βουνό (1924) είναι ένα βιβλίο που «ξεπέρασε τα όρια που είχε θέσει ο συγγραφέας του τόσο από την άποψη της έκτασης όσο και από την άποψη του πνεύματος». Αυτή την κρίση διατύπωσε ο νομπελίστας Τόμας Μαν για το άνω των χιλίων σελίδων μυθιστόρημα που ξεκίνησε αρχικά ως μια κωμική συνέχεια της πολυδιαβασμένης νουβέλας του Θάνατος στη Βενετία και αναδείχθηκε ως ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα αποτύπωσης όχι απλώς του γερμανικού αλλά συνολικότερα του ευρωπαϊκού πνεύματος στη λογοτεχνία. Ανάμεσα στις γραμμές του ανακλώνται οι βασικές καταστατικές αρχές, από την κλασική αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα, που απέδωσαν σε αυτή την ήπειρο την πνευματική της υπόσταση, καθώς και οι κυριότερες αντικρουόμενες ιδέες που τη συνέστησαν. Το Μαγικό βουνό έρχεται στο τέλος μια μακριάς ευρωπαϊκής πορείας, σαν δίαυλος ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της, τον όλεθρο του παγκοσμίου πολέμου, να καταδείξει την αυτοκαταστροφική της τάση. Το μνημειώδες αυτό έργο επανέρχεται με νέα ελληνική έκδοση από τη σειρά των μεγάλων αφηγήσεων των εκδόσεων Μεταίχμιο (Φεβρουάριος 2017) στην ηρωική μετάφραση του Θόδωρου Παρασκευόπουλου από την πρώτη έκδοση του Εξάντα το 1995.

Για το μυθιστόρημα του Thomas Mann «Το μαγικό βουνό» (μτφρ. Θόδωρος Παρασκευόπουλος, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Η πρόσφατη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του βιβλίου του Φίλιπ Ροθ Αμερικανικό ειδύλλιο δίνει αφορμή για αναψηλάφηση του σπουδαίου αυτού μυθιστορήματος, αλλά, παράλληλα, και την ευκαιρία διατύπωσης κάποιων σκέψεων αναφορικά με τις αλλοιώσεις που υφίσταται συχνά ένα λογοτεχνικό έργο, όταν αυτό γίνει κινηματογραφική ταινία.

Του Παναγιώτη Γούτα

Για το μυθιστόρημα του Paul Auster Mr. Vertigo (μτφρ. Ιωάννα Ηλιάδη, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Βέη

Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και η διαδικτυακή πύλη για το βιβλίο BOOK PRESS σας προσκαλούν σε μια βραδιά αφιερωμένη στον μεγάλο αμερικανό ποιητή και συγγραφέα ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ, την Τρίτη, 29 Νοεμβρίου 2016, στις 8 μ.μ., στον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (Ιπποκράτους 118, Αθήνα). 

Επιμ. Λεωνίδας Καλούσης

Για τη συλλογή διηγημάτων της Alice Munro Η αγάπη μιας καλής γυναίκας (μτφρ. Τρισεύγενη Παπαϊωάννου, εκδ. Μεταίχμιο).

Της Έλενας Μαρούτσου

Όσοι αναγνώστες προτιμούν τα μυθιστορήματα –δίνοντάς τους σταθερά το προβάδισμα στις πωλήσεις– απωθούνται, φαντάζομαι, από τη σύντομη έκταση των διηγημάτων, που δεν τους επιτρέπει να ταυτιστούν με τους ήρωες, να απολαύσουν την πλοκή να ξετυλίγεται μέσα στο χρόνο, τους χαρακτήρες να παίρνουν σάρκα και οστά, να αποκτούν βάθος και να αποκαλύπτονται σταδιακά οι διαστάσεις των πράξεών τους. Το διήγημα σε βάζει μέσα σ’ ένα δωμάτιο και σε αφήνει να φανταστείς το σπίτι. Σου παρουσιάζει μια σκηνή και σε αφήνει να υποθέσεις αυτές που προηγήθηκαν κι αυτές που θα ακολουθήσουν. Αποκαλύπτει την κορυφή ενός παγόβουνου. Το παγόβουνο όμως υπάρχει. Το διήγημα έχει βάθος. Εντούτοις, αντί να το παρουσιάζει, το υπαινίσσεται.

Επιλογή έντεκα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά διηγήματα της Alice Munro στη συλλογή Η αγάπη μιας καλής γυναίκας (μτφρ. Τρισεύγενη Παπαϊωάννου, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Βέη

Για το μυθιστόρημα του Philip Roth, Τότε που ήταν καλό κορίτσι (μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Πόλις), το δεύτερο του αμερικανού συγγραφέα. 

Του Παναγιώτη Γούτα

Προδημοσίευση από την ανθολογία διηγημάτων της Alice Munro Η αγάπη μιας καλής γυναίκας, σε μετάφραση της Τρισεύγενης Παπαϊωάννου, που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μεταίχμιο στις 11 Μαΐου.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Για το εμβληματικό έργο του Marcel Proust, Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (μτφρ. Παύλος Α. Ζάννας, Παναγιώτης Πούλος, εκδ. Εστία).

Του Νίκου Ξένιου

Για τη συγκεντρωτική έκδοση των διηγημάτων του Raymond Carver, Διηγήματα (μτφρ. Γιάννης Τζώρτζης, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Νίκου Ξένιου

Η διαδικτυακή πύλη για το βιβλίο, τις ιδέες και τον πολιτισμό BOOK PRESS και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ σας προσκαλούν σε μια βραδιά αφιερωμένη στον σπουδαίο Αμερικανό διηγηματογράφο Raymond Carver, την Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, στις 8 μ.μ., στον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (Ιπποκράτους 118).

Επιμ. Λεωνίδας Καλούσης

Του Απόστολου Σκλάβου

Της Ιωάννας Μιχελάκου

«Από πού είσαι εσύ;» συνήθιζε να ρωτάει ο Φέρμορ όποιον συναντούσε, κατά την ελληνική συνήθεια που του είχε κάνει τόση εντύπωση και υιοθέτησε. Εγώ είμαι από τη Μάνη. Σαν Μανιάτισσα θα σας μιλήσω για τη σχέση του Φέρμορ με την Ελλάδα.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του.

Επιμέλεια: Απόστολος Σκλάβος

Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και η διαδικτυακή πύλη για το βιβλίο BOOK PRESS σας προσκαλούν την Τρίτη, 3 Νοεμβρίου 2015, στις 8 μ.μ., στον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (Ιπποκράτους 118, Αθήνα) σε ένα αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του βρετανού ταξιδιωτικού συγγραφέα Πάτρικ Λη Φέρμορ με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη γέννησή του.

Για το εμβληματικό έργο του Marcel Proust, Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (μτφρ. Παύλος Α. Ζάννας, Παναγιώτης Πούλος, εκδ. Εστία).

Του Νίκου Ξένιου

Στο τέταρτο μέρος του Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, στα «Σόδομα και Γόμορρα», ο Προυστ συνειδητοποιεί πως γράφει ένα κανονικό μυθιστόρημα. Ήδη στα 1913 κάνει σαφή τη διάκριση του αφηγητή που χρησιμοποιεί το πρώτο ενικό πρόσωπο και του «εγώ» που υποκρύπτει τον Προυστ-συγγραφέα: μιλά, δηλαδή, για έναν αφηγητή που χρησιμοποιεί το «εγώ» χωρίς να ταυτίζεται με τον συγγραφέα[1]. Ουσιαστικά, αφού ξεμπερδεύει με τις «guermanderies» των τριών πρώτων μερών του μυθιστορήματος, περνά στο πραγματικό του θέμα στα «Σόδομα και Γόμορρα», το 1921. Έχουν γίνει κριτικοί παραλληλισμοί με το σημείο του Κομπραί όπου ο αφηγητής αποκαλούσε την απρόσιτη Ρουσαινβίλ «γη της επαγγελίας ή της κατάρας».

Είναι οι συγγραφείς «πνευματικοί άνθρωποι»; Το ερώτημα φαντάζει ρητορικό, αλλά δεν είναι.

Του Κ.Β. Κατσουλάρη

Για το εμβληματικό έργο του Marcel Proust, Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (μτφρ. Παύλος Α. Ζάννας, Παναγιώτης Πούλος, εκδ. Εστία).

Του Νίκου Ξένιου

Το εκτενές μυθιστόρημα Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Μαρσέλ Προυστ ξεχειλίζει από χιούμορ, ειρωνεία, κωμικά στοιχεία, αλλά και βαθύτατη μελαγχολία. Το νεανικό γούστο του συγγραφέα, που έβριθε από ευφυολογήματα, κουτσομπολιά και σχόλια, κολακείες και μεγαλοαστική υπεροψία άφησε τα ίχνη του στην κοινωνική σάτιρα που ασκείται στο βιβλίο, ως «ξεσκέπασμα» της γελοιότητας των σαλονιών και της επιφανειακής αντίληψης αυτού του clownesque κοινωνικού περίγυρου. Γελά ο αναγνώστης βλέποντας τους θαμώνες των σαλονιών να γελούν, πράγμα που συνιστά ένα προσωπικό είδος παρατήρησης και καταγραφής του αξιογέλαστου και της σκληρότητας που τους διακρίνει. Εφόσον λοιπόν εστιάζει στην αναλγησία των διακωμωδούμενων χαρακτήρων, αυτομάτως αναγνωρίζει την ευαισθησία του καταγραφέα. Ιδιαίτερα σε κάποιες «μικρές» πολυπρόσωπες σκηνές, η αδολεσχία και η ρηχότητα κατέχουν τον κεντρικό ρόλο.

Δύο προσωπικότητες. Δύο εποχές. Δύο κόσμοι. Δύο δείπνα. Δύο διαφορετικά δείπνα. Μία Γαλλίδα που η μητέρα της ήταν Κινέζα και ο πατέρας της Γερμανός. Ένας βέρος Αμερικανός, με μακρινή καταγωγή από τη Σουηδία. Μια επαναστάτρια, ερευνήτρια της γλώσσας του υπόκοσμου αλλοτινών καιρών, της γαλλικής ζαργκόν, σύντροφος από το 1963 έως τον εκούσιο θάνατό του, το 1994, του Guy Debord/Γκυ Ντεμπόρ. Και ένας συγγραφέας τεσσάρων μυθιστορημάτων που έχουν επηρεάσει ήδη την τέχνη της γραφής.

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη 

Για το εμβληματικό έργο του Marcel Proust, Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (μτφρ. Παύλος Α. Ζάννας, Παναγιώτης Πούλος, εκδ. Εστία).

Του Νίκου Ξένιου

Το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (σε μετάφραση Παύλου Ζάννα - Παναγιώτη Πούλου και επιμέλεια Π. Πούλου, στην εξάτομη έκδοση της «Εστίας») οικοδομεί, με υλικό τις επάλληλες μεταμορφώσεις των προσώπων στη μνήμη του συγγραφέα, ένα έργο-καθεδρικό ναό, οι αρμοί του οποίου έχουν τοποθετηθεί ευθύς εξαρχής με στερεότητα, και του οποίου οι λεπτομέρειες φιλοτεχνούνται λίγο λίγο με ακρίβεια εξονυχιστική. Ο αφηγητής, μάρτυρας αλάνθαστος των υποκειμενικών του καταγραφών της πραγματικότητας, τροφοδοτεί το λεξιλόγιό του με τη μυθολογία. Τροφοδοτεί τη φαντασία του με τη μουσική. Στη σκοτεινιά των παρισινών βουλεβάρτων αναζητά την εκλεκτή της καρδιάς του. Είναι ο αμετανόητος αναψηλαφητής της ίδιας του της εμπειρίας. Την σκηνοθετεί και την διϋλίζει μέσα από τον ηθμό της μύησής του στην ενηλικίωση, παράγοντας ένα ιδιότυπο, μακροσκελές αρχιτεκτόνημα λέξεων που κινείται σε σπειροειδή τροχιά μέσα από τις «εξέχουσες» στιγμές του παρελθόντος του ώστε να συναντήσει το παρόν του. Όποιος δε αμφιβάλλει για το ότι η αρχιτεκτονική είναι μια «τέχνη του χρόνου», δεν έχει παρά να σταθεί στις αντηρίδες, στις αψίδες, στα τόξα, στα σταυροθόλια, στις κόγχες και στα βιτρώ αυτού του γραπτού αρχιτεκτονήματος και να παρατηρήσει τις μεταμορφώσεις που ο χρόνος επιφέρει στις διάφορες εκδοχές του αφηγηματικού λόγου.

Για το εμβληματικό έργο του Marcel Proust, Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (μτφρ. Παύλος Α. Ζάννας, Παναγιώτης Πούλος, εκδ. Εστία).

Του Νίκου Ξένιου

Επισκόπηση των τριών συλλογών της Alice Munro που έχουν μεταφραστεί στη χώρα μας (μτφρ. Σοφία Σκουλικάρη, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Νίκου Ξένιου

Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και η διαδικτυακή πύλη για το βιβλίο BΟOK PRESS σας προσκαλούν σε μια εκδήλωση-αφιέρωμα στη βραβευμένη με Νόμπελ συγγραφέα ΑΛΙΣ ΜΟΝΡΟ. 

Της Ελένης Κορόβηλα 

Για το μυθιστόρημα Σάνσετ Παρκ του Paul Auster (εκδ. Μεταίχμιο).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Ουέλλς, Έλισον, Τσέστερτον, Όστερ: Μια απόπειρα να εντοπισθούν κοινά στοιχεία τεσσάρων μυθιστορημάτων με τον τίτλο Αόρατος.

Του Νίκου Ξένιου

Προδημοσίευση από το μυθιστόρημα Σάνσετ Παρκ του Paul Auster, που κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση Σπύρου Γιανναρά.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Για τον 6ο τόμο, Η Αλμπερτίν αγνοούμενη, του Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, του Marcel Proust σε μετάφραση Παναγιώτη Πούλου.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Πού είχαμε μείνει; Α, ναι! Ο Μαρσέλ, αφηγητής σε πρώτο ενικό πρόσωπο της ζωής του εαυτού του στο Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (1913-27) του Μαρσέλ Προυστ (1871-1922), αφότου έχει περιγράψει το πώς (θυμάται να) έχει κλείσει στο σπίτι του την αγαπημένη του Αλμπερτίν καθώς και όλα όσα βιώνει ή φαντασιώνεται να βιώνει μαζί της (στην πέμπτη ενότητα του έργου, Η φυλακισμένη), βρίσκεται ξαφνικά προ ενός τρομερού απροόπτου: η Αλμπερτίν δραπετεύει (στην έκτη ενότητα του έργου, Η Αλμπερτίν αγνοούμενη). Προτού όμως ασχοληθούμε με την έκτη ενότητα (παραβλέποντας άλλα συμβάντα και εστιάζοντας στον έρωτα του Μαρσέλ για την Αλμπερτίν – εξάλλου, πέμπτη και έκτη ενότητα συναποτελούν το λεγόμενο «μυθιστόρημα της Αλμπερτίν»), ας βουτήξουμε μια ελληνική μαντλέν (π.χ. ένα κουλουράκι) στο ρόφημά μας, μήπως και θυμηθούμε κάπως τι έχει συμβεί μεταξύ τους.

Του Κώστα Κατσουλάρη

Οταν το 2003 ο Τζ. Μ. Κουτσί τιμήθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας πολλοί περίμεναν ότι, όπως ακριβώς είχε συμβεί πρωθύστερα με τα δύο Μπούκερ, δεν θα εμφανιζόταν στην τελετή απονομής. Ωστόσο, ο μονήρης Νοτιοαφρικανός, που από το 2002 ζει σε αγρόκτημα κάπου στην Αυστραλία, όχι μόνο εμφανίστηκε αλλά διάβασε και έναν από τους πιο παράξενους και ιδιότυπους λόγους που έχουν ακουστεί στην Ακαδημία. Το κείμενο εκείνο, σε αντίθεση με τα ειωθότα, ήταν μυθοπλαστικό. Είχε τίτλο Αυτός κι ο άνθρωπός του (He and his man), με αναφορές σε μια από τις συγγραφικές εμμονές του Κουτσί, τον Ροβινσώνα, κι εμμέσως στην σχέση του συγγραφέα (He) με τον ήρωά του (his man).