Πεζογράφοι και ποιητές εύχονται στην Book Press με ένα διήγημα ή ένα ποίημα γραμμένο ειδικά για τους αναγνώστες μας. Μια λέξη τα ενώνει: «δέκα». Σήμερα, η Εύα Μ. Μαθιουδάκη.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Μετά τις εννιά και πριν τις έντεκα
Αγαπημένε μου,
Ήταν και αυτό άλλο ένα όνειρο. Ένα μακρύ όνειρο σαν αμαξοστοιχία τρένου. Και όλο πηγαίναμε και πηγαίναμε και ο ένας σταθμός διαδέχονταν τον άλλον. Ήμουνα εν κινήσει χωρίς να κινούμαι· πάντως προχωρούσαμε. Τοπία σαν χρωματιστές καρτ-ποστάλ: πρώτα τα κίτρινα σπάρτα και ύστερα ροζ πικροδάφνες, ηλιοτρόπια ή και οργωμένα πατατοχώραφα με ασημένιες λεύκες. Πύλες που ανοιγόκλειναν σαν τα παλιά μας view master, με ήχο πανομοιότυπο, κλικ, κλικ, κλικ… Γκρι, μπεζ και λαδί, το ανοικτό λαδί της άγουρης ελιάς.
Μου φαίνεται απίστευτο ότι δέκα μέρες τώρα δεν επικοινωνούμε. Το συνήθισα σχεδόν.
Ξάφνου σταματήσαμε· καλεσμένη, λέει, ήμουνα σε τρανά εγκαίνια. Καράβι θα «βαφτιζόταν», ποιός να ξέρει; Προχώρησα με σίγουρα βήματα επάνω στην ξύλινη αποβάθρα και έκοψα με μεγάλη επισημότητα την κόκκινη κορδέλα. «Τάκα», «τάκα» τα τακουνάκια με το φουστάνι να ανεμίζει στο πλάι. Ύστερα πάλι γύρισα σε σπίτι μυστικό, έρποντας σχεδόν μέσα από την χαμηλή πόρτα και άφησα κρυφά κάτω από το τραπεζάκι της εισόδου, ένα ζευγάρι μαύρα καλογυαλισμένα παπούτσια. Το ένα δίπλα στο άλλο. Στο βάθος, ένα μεγάλο τραπέζι και γύρω γύρω μια παρέα παιδιών που έτρωγαν χαρούμενα. Ένα μωρό μόνο είχε απομείνει ξεχασμένο στο πάτωμα που άπλωνε τα χέρια του να φτάσει στο φαΐ, αλλά δεν έφτανε. Νομίζω ότι το βοήθησα. Μετά φεύγοντας πάλι κρυφά, τακτοποίησα για άλλη μια φορά τα παπούτσια στην είσοδο και γύρισα στο λαδί τρένο μου.
Ο επόμενος σταθμός λεγόταν «ΔΕΚΑ»... Ξύπνησα με τη λέξη κρεμασμένη στα χείλη μου.
Καλοκαίρι που ήρθε και φεύγει πάλι βιαστικό. Χωρίς μορφή, σχήμα, χωρίς εσένα. Μεγάλα σύννεφα περνούν σιωπηλά στον γαλανό ουρανό υγραίνουν τα φύλλα της τριανταφυλλιάς που ανθίζει ακόμη. Και αν βρέξω τα δάχτυλά μου στην ακροθαλασσιά θα ξεπλυθώ; Κι αν σε φιλήσω θα πονέσεις;
Ε, ναι, λοιπόν, σήμερα από το ανοιχτό παράθυρο φάνηκε πάλι ο Υμηττός, με το ροζ πιο ροζ από ποτέ, πάνω στο μαβί του βουνού και τις συκιές στο πράσινο του γκρι. Το μικρό μέσα μας θα ενηλικιωθεί και θα πιστέψει. Στιφό σαν το γάλα της συκιάς, γλυκό σαν το σύκο της.
Μου φαίνεται απίστευτο ότι δέκα μέρες τώρα δεν επικοινωνούμε. Το συνήθισα σχεδόν. Μετά τις εννιά και πριν να γίνουν έντεκα, άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα.
* Η ΕΥΑ Μ. ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗ είναι συγγραφέας.
Τελευταίο της βιβλίο, το μυθιστόρημα «Ο Φταίχτης», που έγραψε σε συνεργασία με τον Κωστή Σχιζάκη (εκδ. Καστανιώτη).