Της Ελένης Κορόβηλα 

Εγώ σαν ήμουνα μικρός, βγήκα για διαδήλωση στους δρόμους. Το πανό μας ήτανε το πιο μεγάλο απ' όλα και τα γράμματα πράσινα πράσινα, κι όλος ο κόσμος φώναζε για φωμί δυνατά δυνατά και για λευτεριά σιγανά σιγανά. 

...και ξαναρχίζουμε

Παράσταση εμπνευσμένη από μια από τις πιο ενδιαφέρουσες γυναικείες φιγούρες των ελληνικών γραμμάτων, κι ας επισκιάστηκε ποιητικά από το έργο του μέντορα, συζύγου κι αγαπημένου της Αντρέα Εμπειρίκου.

Συνέντευξη στην Αναστασία Καμβύση

Είναι ο κορυφαίος του χορού σε μια από τις πιο σημαντικές παραστάσεις του φετινού καλοκαιριού, τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία του Λιθουανού Τσέζαρις Γκραουζίνις, με τους Αιμίλιο Χειλάκη, Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και Χρήστο Σαπουντζή στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Συνέντευξη στη Βίκυ Βασιλάτου

Με του ρολογιού τους δείκτες να μου υπενθυμίζουν ότι η ώρα πλησιάζει 9 μμ, φτάνω στο Γκάζι, παίρνω την Κωνσταντινουπόλεως, και στο 44 εισχωρώ σ’ έναν αντεργκράουντ χώρο που έχει μετατραπεί σε σκηνή θεάτρου.

Της Βίκυς Βασιλάτου

Από μικρή είχα μια τρέλα -στα όρια της ψύχωσης- για τον χορό. Και δεν εννοώ ότι έτρεχα από παράσταση σε παράσταση μα από πιρουέτα σε πιρουέτα. Έχοντας λοιπόν υπηρετήσει τον κλασικό χορό και ματώσει τα πόδια μου επί σχεδόν 15 χρόνια, είμαι αυστηρή κριτής όσον αφορά σ’ αυτό το πλοκάμι της τέχνης. Και οφείλω να ομολογήσω ότι σπάνια παρακολουθώ παραστάσεις, γιατί αντί να απολαύσω αυτό που βλέπω, καταπιάνομαι με λεπτομέρειες όπως αν τέντωσε σωστά ή όχι το πόδι του ο χορευτής, αν στέκεται σωστά ή όχι επί σκηνής, αν έχασε ή όχι κάποιο βήμα, αν κατάφερε να συγχρονιστεί με την υπόλοιπη ομάδα. Με άλλα λόγια, σπάνια χαλαρώνω.

Η παράσταση παρουσιάζεται στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, σε σκηνοθεσία  Έλενας  Καρακούλη.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ευτυχισµένο βασίλειο. Όµως τα χρόνια πέρασαν και ο βασιλιάς πέθανε. Τότε την εξουσία ανέλαβε ο γιος του, ο οποίος φρόντιζε µόνο για την καλοπέρασή του και αδιαφορούσε για το λαό του, µε αποτέλεσµα η χώρα να βυθιστεί στην εξαθλίωση. Έρχεται η φτώχεια, θριαµβεύει η αδικία, και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ώσπου τη δράση αποφασίζει να αναλάβει ο νεαρός πρίγκιπας δίνοντας µια µεγάλη µάχη... 

Της Έλενας Χουζούρη

H σχέση του Στάθη Λιβαθινού με την θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία μεγάλων έργων της λογοτεχνίας δεν είναι καινούργια και ανανεώνεται συνεχώς. Η σκηνοθεσία δύο εμβληματικών έργων της ελληνικής γραμματείας, της «Φόνισσας» του Παπαδιαμάντη και του «Ερωτόκριτου» του Β. Κορνάρου που παίζονται στο «Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας και στο «Ακροπόλ» αντίστοιχα, είναι χαρακτηριστική.

Της Βίκυς Βασιλάτου

Πριν χρόνια, πέρασα μια περίοδο που διάβασα όλα τα θεατρικά του Σαίξπηρ και τις διάφορες αναλύσεις γύρω από αυτά. Τότε είναι που έπεσα σε ένα και μετά σε άλλο και σε άλλο -δεισιδαιμονικά θα τα χαρακτήριζα- άρθρα για τον Μάκμπεθ. Τα άρθρα αυτά υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι του θεάτρου θεωρούν γρουσουζιά να πουν το όνομα της τραγωδίας μέσα σε ένα θέατρο· αναφέρονται σε αυτή έμμεσα, με τίτλους όπως Η Σκωτσέζικη Τραγωδία, Το Σκωτσέζικο Έργο ή ΜακΜπί. Και μάλιστα, όταν γίνεται αναφορά στον βασικό χαρακτήρα, αποφεύγουν το όνομά του και τον αποκαλούν «Ο Σκωτσέζος Βασιλιάς». 

Της Αναστασίας Καμβύση

Ο Νίκος Ορφανός συμπρωταγωνιστεί με τον Κωνσταντίνο Κάππα στο Τάβλι του Δημήτρη Κεχαϊδη. Οι δύο ηθοποιοί υπογράφουν από κοινού τη σκηνοθεσία του έργου που παρουσιάζεται στη σκηνή του Τριανόν Filmcenter, στην Κοδριγκτώνος, κάθε Τρίτη και Τετάρτη, στις 9 το βράδυ.

Της Δήμητρας Κονδυλάκη

Με αφορμή την πρώτη παρουσίαση του Stallerhof τουΦραντς Ξάβερ Κρετςστην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και μετάφραση Κοραλίας Σωτηριάδου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Το ανέβασμα του Στάλλεχοφ και η παρουσία του Φραντς Ξάβερ Κρετς στην Αθήνα, από τους σημαντικότερους και τους πλέον πολιτικοποιημένους γερμανούς δραματουργούς, φέρνει αναπόφευκτα στην επιφάνεια το ζήτημα του «πολιτικού θεάτρου» και της έννοιας που μπορεί να πάρει αυτό σήμερα.

Της Δήμητρας Κονδυλάκη

Κριτική για τις παραστάσεις Ένας Όμηρος του Brendan Behan σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη στο Τρένο στο Ρουφ & Μετά ΙΙ μια performance για την καταστροφή του κόσμου σε σκην. Έλλης Παπακωνσταντίνου στο Βυρσοδεψείo.

Της Βίκυς Βασιλάτου

Χρώματα. Πολλά χρώματα. Και μουσικές. Και σκηνικά. Και χαρά. Και γέλιο, παιδικό, μαζί με των δεκάδων λιλιπούτειων θεατών και το δικό μου. Ένιωσα και πάλι παιδί. Γύρισα του χρόνου τους δείκτες σε μια αθώα ηλικία. Τότε που η φαντασία δεν είχε αλλοιωθεί από εξωγενείς παράγοντες. Τότε που το γέλιο ζωγραφιζόταν ανεμπόδιστα στα χείλη.

Ένα νέο πολιτικό θέατρο λόγου

Της Δήμητρας Κονδυλάκη

Τα τελευταία χρόνια το ελληνικό θεάτρο έχει επανέλθει σε μια εμμονή που δεν σταμάτησε ν’ απασχολεί τη θεατρική πράξη καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Αρκετοί νέοι σκηνοθέτες και πολλές νέες ομάδες ενστερνίζονται εκ νέου την άποψη ότι η σκηνική δουλειά για να έχει τη δύναμη να εισχωρήσει στην πραγματικότητα και να ταρακουνήσει τον θεατή, προϋποθέτει την αμφισβήτηση του «ολοκληρωμένου έργου» και την καθαίρεση του συγγραφέα. Αλλά όσο κι αν προβάλλει ως πρώτιστο μέλημα του νέου «ερευνητικού θεάτρου», η απαλλαγή από το Έργο και τη δραματική φόρμα ανάγεται στη δεκαετία του ’60. Στην Ευρώπη πλέον αυξάνεται αντίθετα όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον για νέα θεατρικά κείμενα και συγγραφείς που παράγουν νέο λόγο, ποιητικά άρτιο, ενσωματώνοντας ταυτόχρονα τα σύγχρονα σκηνικά ζητούμενα. 

Της Εύας Στάμου

Ο Ίρβιν Γιάλομ είναι γνωστός στο ευρύ κοινό για τα λογοτεχνικά βιβλία του. Σε όσους όμως ασχολούνται επαγγελματικά με την ψυχολογία το όνομά του είναι συνδεδεμένο με την ομαδική ψυχοθεραπεία (1970, Τhe Theory and Practice of Group Psycotherapy) και την θεμελίωση της Υπαρξιακής Σχολής Ψυχοθεραπείας (1980, Existential Psychotherapy).

Της Βίκυς Βασιλάτου

Αν και διανύουμε ίσως μία από τις δυσκολότερες εποχές για πρίγκιπες, μια εποχή που ανθίζουν πολλά άνθη του κακού, οφείλουμε στον εαυτό μας εξόδους ως διεξόδους από την πικρή πραγματικότητα.

Με αφορμή την παρουσίαση για δεύτερη χρονιά του έργου Ο δικός μας ελέφαντας στο θέατρο "Τόπος Αλλού", ας θυμηθούμε την συνέντευξη που είχε παραχωρήσει η σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια Βάνα Πεφάνη στον Λεωνίδα Καλούση για το έργο.

 Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για την υπόθεση του έργου;

Της Βίκυς Βασιλάτου 

Του είπε, της είπε, είπαν, δεν είπαν, υπονόησαν, σώπασαν, το είπαν αλλιώς, το εννόησαν αλλιώς, το ακούσαμε έτσι, αλλιώς, τραγούδησαν, χόρεψαν, έπαιξαν μια έτσι και μια αλλιώς. Και όλα αυτά σε μία και μόνο παράσταση διάρκειας μόλις μιας ώρας. Και αν κάποιοι από τους θεατές είχαν χαμηλώσει τον ήχο του αναπόφευκτου γέλιου τους, δεν σας κρύβω ότι τα δικά μου ντεσιμπέλ τα άφησα να εκφραστούν ανεμπόδιστα. Δεν σας κρύβω επίσης ότι είχα καιρό να περάσω τόσο όμορφα και απελευθερωτικά σε μια παράσταση. 

Οι Αναγνώσεις, ο επιτυχημένος θεσμός που στηρίζει ουσιαστικά και αναδεικνύει την σύγχρονη ελληνική δραματουργία,  υποδέχεται το κοινό από τις 4 έως τις 8 Μαΐου 2011 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου. 

Τον κλασικό, πλέον, μονόλογο του Bernard-Marie Koltès «Η νύχτα μόλις πριν από τα δάση»  αναδεικνύει η παράσταση που παίζεται στο Θέατρο Μεταξουργείο από τις 16 Απριλίου. Ο Koltès στη «Νύχτα μόλις πριν από τα δάση» επικεντρώνεται στην τραγωδία της μοναξιάς και το σκληρό βίωμα του περιθωρίου.

Η παράσταση της Κασσάνδρας είναι το πρώτο έργο του Sergio Blanco που ανεβαίνει στην Ελλάδα. Ανεβαίνει σε μπαρ, που είναι ο φυσικός χώρος του έργου. Η Kassandra του Sergio Blanco έχει γραφτεί και θα παρουσιαστεί στα σπασμένα, λανθασμένα αγγλικά του ξένου που παλεύει για την επιβίωσή του με όποιον τρόπο μπορεί. 

Ο Θεατρικός Όμιλος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών παρουσιάζει το «Δράκο» του Ευγένιου Σβαρτς. «Ο Δράκος» ξεκινά όπως τα παραμύθια. Έχει όλα τα βασικά συστατικά: Ένα δράκο-φόβητρο, έναν παράτολμο ιππότη, ένα κορίτσι που πρέπει να σωθεί. Μετά, τη σκυτάλη παίρνει η πραγματικότητα. Τελικά πρόκειται για παραμύθι; Κωμωδία; Πικρή σάτιρα; Πολιτική αλληγορία; 

Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου

Των Λεωνίδα Καλούση, Σμαραγδούλας Κόντε

Το έργο του Εντμόν Ροστάν «Συρανό ντε Μπερζεράκ» έχει γίνει γνωστό στη χώρα μας κυρίως από τις κινηματογραφικές του διασκευές, μια κι ελάχιστοι θα θυμούνται ακόμη την προ εξηντατόσων χρόνων παράσταση του Ροντήρη. Πρόκειται ωστόσο για ένα από τα σημαντικότερα έργα του σύγχρονου ρεπερτορίου, έστω κι αν η παλιομοδίτικη φόρμα του (έμμετρος στίχος, ρομαντικός ήρωας) μπορεί να παραπλανήσει.

Η ιστορία μας είναι απλή σαν παραμύθι. Δύο άνθρωποι γνωρίζονται, ερωτεύονται, παντρεύονται και κάνουν δύο παιδιά. Ζουν ευτυχισμένοι για έξι χρόνια περίπου μέχρι την στιγμή που ο άντρας μαθαίνει ότι έχει καρκίνο.

Η Βάνα Πεφάνη μιλάει στον Λεωνίδα Καλούση για τη νέα της παράσταση που ετοιμάζει για το θέατρο @Ρουφ

Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για την υπόθεση του έργου;

Συνέδριο με τίτλο «Από τη χώρα των κειμένων στο βασίλειο της σκηνής» οργανώνει το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, γιορτάζοντας έτσι τα 20 πρώτα χρόνια της ζωής του. Στα 20 αυτά σημαντικά χρόνια, θεμελιώθηκαν οι στόχοι του, διαμορφώθηκε η φυσιογνωμία του, διερευνήθηκαν και καθορίστηκαν οι προοπτικές του. 

Του Κώστα Κατσουλάρη

Παρακολούθησα την παράσταση για παιδιά που συνυπογράφουν στο Θέατρο Πόρτα η Ξένια Καλογεροπούλου και ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Φέτος, το έργο είναι βασισμένο στο ρωσικό παραμύθι «Ο τυχερός στρατιώτης», το οποίο έχει εμπνεύσει ποικίλες διασκευές μέσα στα χρόνια, από τον κινηματογράφο μέχρι την όπερα. 

Του Πάρι Κωνσταντινίδη