Φεμινιστική και απελευθερωτική στη σύλληψή της η παράσταση της Ιζαμπέλα Ροσελίνι Green Porno.

Του Νίκου Ξένιου

Ίσως οι οικολόγοι και οι φετιχιστές του σεξ να απογοητευθούν, αλλά το Green Porno που είδαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών δεν είναι ούτε αρκούντως green ούτε αρκούντως porno. Επίσης, δεν είναι αρκούντως θέατρο, παρά μάλλον μια τολμηρή διάλεξη της Ιζαμπέλα Ροσελίνι περί σεξουαλικότητας και σεξουαλικής ανοχής των ανθρώπων, με πρώτο θεματικό επίπεδο το ζευγάρωμα, την εναλλαγή φύλων, τον ερμαφροδιτισμό και τη βιοποικιλότητα των ζώων που δεν είναι θηλαστικά.

Για την παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου και της ομάδας Οκτάνα, Αρκαδία.

Του Νίκου Ξένιου

Μια παράσταση που μιλά για τη νοσταλγία της ευτυχίας. Τον ιδεατό τόπο της Αρκαδίας και την αιώνια επιστροφή σ’ αυτόν παρουσίασε τη Δευτέρα και την Τρίτη, 16 και 17/6, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών (Πειραιώς 260) η «Οκτάνα» του Κωνσταντίνου Ρήγου.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ και ένας θίασος εξαιρετικός στην παράσταση Ψευδοεξομολογήσεις του Πιέρ Ντε Μαριβώ.

Του Νίκου Ξένιου

H ανθρώπινη καρδιά έχει, κι αυτή, τη μαγειρική της, μια cuisine de garnitures που προκαθορίζουν την έκβαση των συναισθημάτων. Το πυκνό δίχτυ των λέξεων (το bavardage που μετονομάστηκε –όχι άδικα– σε marivaudage), η παρεννόηση, η ανεξακρίβωτη υπόθεση που γίνεται βάση για μια τεράστια παρεξήγηση, ενέργειες συναισθηματικά κινούμενες που υποκρύπτουν ανομολόγητους πόθους και μεγάλο ποσοστό ανελευθερίας και κοινωνικής υποκρισίας, στο έργο Ψευδοεξομολογήσεις (Fausseς Confidenceς) του Μαριβώ.

Η αιρετική εκδοχή της Λίμνης των Κύκνων από τη νοτιοαφρικανή Ντάντα Μαζίλο.

Του Νίκου Ξένιου

Η νεαρή Ντάντα Μαζίλο είναι και αντισυμβατική χορογράφος και σπουδαία χορεύτρια. Στην καινούρια της δημιουργία Η λίμνη των κύκνων που εντάσσεται στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών μια ομάδα αφρικανών χορευτών «βλέπει» μέσα από μια διαφορετική ματιά το κλασικό έργο του Τσαϊκόφσκι, δίνοντάς του νέα πνοή, νέα ζωή και νέα στοιχεία που σχετίζονται με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Η χορογραφία αναμειγνύει με δεξιοτεχνία τον κλασικό και το σύγχρονο χορό με ισχυρές νοτιοαφρικανικές επιρροές , εκρηκτική ενέργεια και πολύ χιούμορ.

Με το Still Life ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μεταπλάθει το υλικό σε κάτι πνευματικό.

Του Νίκου Ξένιου

Ξεκινώντας από τον –κατά Camus– μύθο του Σίσυφου, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου συνεχίζει τη χορογραφική του μελέτη της υλικής υπόστασης της πραγματικότητας, αντιπαραθέτοντάς την σε ένα νεφέλωμα πνευματικής ανάτασης: στη σκηνική δημιουργία με τίτλο Still Life που ανεβαίνει στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών της Αθήνας από τις 23 Μαϊου έως τις 22 Ιουνίου αναδεικνύεται, για μιαν ακόμη φορά, ο «εικαστικός» Παπαϊωάννου, εφόσον η ωριμότητα συχνά επανασυνδέει τον δημιουργό με τις καταβολές του.

Τι είναι ικανός να κάνει ο άνθρωπος για να βρει δουλειά; Η απάντηση στην παράσταση Αναζήτηση εργασίας σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου.

Του Γιώργου Π. Πεφάνη

Θα πρέπει πιο συχνά να θυμόμαστε την αρχή της απόδοσης (performance principle) που ο Herbert Marcuse στο Έρως και πολιτισμός είχε προτείνει προσπαθώντας να αντισταθμίσει τη φροϋδική αρχή της πραγματικότητας.

Του Νίκου Ξένιου

Tις νύχτες του μαύρου, βαρετού χειμώνα της βορειοευρωπαϊκής επαρχίας, κοντά στο τζάκι, αναδύθηκαν ένα σωρό τρομακτικές αφηγήσεις, που επί αιώνες στοίχειωναν τον ύπνο των παιδιών, προϊδεάζοντάς τα για το αιματηρό σκηνικό της ενηλικίωσης.

Ευφυής, κατασταλαγμένη και ακούραστη. Η Λένα Κιτσοπούλου για την παράσταση Κοκκινοσκουφίτσα-Το πρώτο αίμα.

Στον Κώστα Αγοραστό

Με αφορμή τη νέα της σκηνοθετική δουλειά που ανεβαίνει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τις 14 μέχρι και τις 24 Μαΐου, μιλήσαμε με τη Λένα Κιτσοπούλου.

O μύθος της Νιόβης εμπνέει μια παράσταση σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο.

Του Νίκου Ξένιου

Ο νους μου πάει στην Αντιγόνη –τη γνωστή μας, του Σοφοκλή– που βαδίζει προς το σπήλαιο του ενταφιασμού της. Που, όπως κάθε σφάγιον, ξεσπά σε θρήνο (κόπτεται) για τα χαμένα της νιάτα, τραγουδά το δικό της «απελθέτω απ' εμού» γιατί πεθαίνει «άφιλος, άκλαυτος και ανυμέναιος». Και που, σε ένα ξέσπασμα λυρισμού, ανακαλεί την εικόνα της Νιόβης, της πετρωμένης γυναίκας που θρηνεί τα χαμένα της παιδιά και που τα δάκρυά της έγιναν ποτάμι.

Του Νίκου Ξένιου

Μέσα από την ιστορία των ερώτων μιας ηλικιωμένης γυναίκας, της Ζιζέλ, που κάθεται σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό και αναπολεί, ανοίγει η αυλαία για την παράσταση των χεριών της ομάδας της Μισέλ Αν ντε Με.

Του Γιώργου Μητρόπουλου 

Είστε έτοιμοι να παίξετε σε ένα θεατρικό video game, να μπείτε σε ένα λαβύρινθο δωματίων και αφηγήσεων με μόνο οδηγό μια ταμπλέτα; Αυτή τη συναρπαστική εμπειρία, που έρχεται από το μέλλον, μας προσφέρει η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, φέρνοντας στην Ελλάδα το Situation Rooms των Γερμανών Rimini Protokoll.

Του Νίκου Ξένιου

Εν αρχή ήν το φλαμένκο. Η σιγκιρίγια, η αλλεγκρία, οι γκουαχίρας, τα τάνγκος, τα ταράντος, η μπουλερία και η σολεά[1], στην κυριαρχία των οποίων υποτάσσονται η τζαζ, το κατακάλι και το ιαπωνικό μπούτο, το tap-dance και οι αφρικανικοί χοροί. Μα που, με τη σειρά του, αποτελεί τον πυρήνα για μια υψηλού επιπέδου παράσταση σύγχρονου χορού.

Στον Λεωνίδα Καλούση 

Από το 2011 η ηθοποιός Δέσποινα Σαραφείδου παρουσιάζει την Kassandra του ουρουγουανού συγγραφέα Σέρχιο Μπλάνκο, συν-σκηνοθετώντας την παράσταση με την Ευαγγελία Ανδριτσάνου. Πρόκειται για τον κωμικό μονόλογο μιας γυναίκας σε «σπαστά» αγγλικά που μιλά για την αναζήτηση νοήματος και ελπίδας. Το έργο, που έχει γραφτεί ειδικά για την ηθοποιό, έχει παρουσιαστεί σε πολλές χώρες κι έχει αποσπάσει αρκετά βραβεία. Με αφορμή τις παραστάσεις που δίνονται αυτές τις μέρες στην Αθήνα, στο μπαρ Giatrakou 19, συζητήσαμε με τη Δέσποινα Σαραφείδου για το πώς γεννήθηκε η ιδέα για την Kassandra και για την επιτυχημένη πορεία της παράστασης.

Της Εύας Στάμου

Το πολυσυζητήμενο Ganesh versus The Third Reich ανέβηκε στην Στέγη και για λίγεs μόνο παραστάσεις (2-5 Απριλίου) από την Αυστραλιανή ομάδα σύγχρονου θεάτρου Back To Back Theatre. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της διεθνούς φήμης θεατρικής ομάδας είναι ότι ορισμένοι από τους συμμετέχοντες είναι επαγγελματίες ηθοποιοί με νοητική υστέρηση. Ο θίασος, που έχει αποσπάσει πλήθος βραβείων στη χώρα του, στο παρόν περιοδεύει στην Ευρώπη.

Του Νίκου Ξένιου

Στο απόγειο της οικονομικής κρίσης, η αυστριακή συγγραφέας Ελφρίντε Γέλινεκ (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2004[1]) είναι κατηγορηματική, δογματική και στρατευμένη στις αποφάνσεις της: «Η τέχνη δεν μπορεί να προσφέρει απολύτως τίποτα, μακάρι να μπορούσε. Σε μια κοινωνία της οποίας το οξυγόνο της το έχουν αποστερήσει τα μέτρα λιτότητας, η τέχνη προσλαμβάνει σίγουρα άλλες έννοιες».

Του Νίκου Ξένιου

Η Λούλα Αναγνωστάκη εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με τα μονόπρακτα Η Διανυκτέρευση, Η Πόλη και Η Παρέλαση, που παρουσιάστηκαν στο «Θέατρο Τέχνης» και σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν σε ενιαία παράσταση, με τον τίτλο Η Πόλη.

Του Νίκου Ξένιου

Η πρώην Γιουγκοσλαβία σπαραγμένη όπως είναι από τον εμφύλιο πόλεμο, διαθέτει τεράστιο φορτίο ανθρωπιστικού ελλείμματος για να τροφοδοτήσει την θεατρική τέχνη. Ο αριθμός των αυτοκτονιών στη Σλοβενία την κατατάσσει στις δέκα πρώτες χώρες όπου το φαινόμενο συνδέεται με τις δραματικές κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις των τελευταίων τριάντα χρόνων. Το θέατρο Slovensko Mladinsko Gledalisce της Λουμπλιάνα μπορεί να καυχηθεί για κάποιες από τις πιο πολυσυζητημένες σκηνικές παραγωγές της εποχής μας, με τη συνεργασία του κροατικής καταγωγής Όλιβερ Φραλίτς (Oliver Frljic) και των συνεργατών του Τόμας Τοπόριζιτς και Μπόρουτ Σεπάροβιτς.

Του Νίκου Ξένιου

Ενώ έκανε έρευνα για να γράψει το βιβλίο του Μάζα και εξουσία το 1960, ο νομπελίστας συγγραφέας Ελίας Κανέττι συνάντησε την αυστραλιανή λέξη «eraritjaritjaka» και εντυπωσιάστηκε: στη γλώσσα των Αβορίγινων η λέξη σημαίνει «παρασυρμένος από την επιθυμία για κάτι που έχει χαθεί».

Της Λίλυς Εξαρχοπούλου*

Mια μαύρη σκηνή με ένα τραπέζι στην αριστερή πλευρά, μια οθόνη προβολής στο πίσω μέρος, που ξαφνικά ανάβει, και ο θεατής παρακολουθεί τον διάλογο Φάουστ-Μεφιστοφελή για να τον εισάγει στη μυσταγωγία. Ο Φάουστ είναι μόνος στο κεντρικό μέρος της σκηνής αλλά το παρακείμενο τραπέζι σύντομα θα γεμίσει με πρόσωπα, απόμακρους συνδαιτυμόνες. Καθαρίζει ή ίσως ανατέμνει ως επιστήμονας ένα ψάρι˙μετά «νίπτει τας χείρας του».

Του Γιώργου Π. Πεφάνη

Φυσική απροσδιοριστία και ανθρώπινες εγκλίσεις

Όταν η επιστήμη ήταν μηχανοκρατική και στενά υλιστική, το θέατρο οχυρωνόταν πίσω από τα εφήμερα παραπετάσματα που έστηνε πρόχειρα η τέχνη για να προβάλλει τη διασκέδαση ή τη διδασκαλία του υψηλού. Το θέατρο βρισκόταν απέναντι στον επιστημονικό θετικισμό, όπως περίπου ένα σύννεφο βρίσκεται απέναντι στον ήλιο: σκοτεινό απέναντι στο φως.

Της Εύας Στάμου

Το γαλλικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, με τους στερεοτυπικούς χαρακτήρες και το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του ρομαντικού -συχνά χωρίς ανταπόκριση - έρωτα, που είχε βρει πολλούς μιμητές και στη χώρα μας, περιφρονήθηκε από τους Έλληνες κριτικούς και διανοούμενους ως είδος που διαφθείρει τα ήθη των νέων, κατάλληλο μόνο για άεργες δεσποινίδες που ξόδευαν τις ώρες τους ονειροπολώντας.

Στην Αναστασία Καμβύση

Μετά από την καλοκαιρινή περιοδεία με την παράσταση Κοινός Λόγος, συναντάμε τη Μαρία Κατσανδρή στη σκηνή του θεάτρου Μουσούρη, στο πλάι του Πέτρου Φιλιππίδη, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της κωμωδίας του Δημήτρη Ψαθά, Φον Δημητράκης.

Της Εύας Στάμου

«Ο κυκλισμός του τετραγώνου» είναι το θεατρικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη που παρουσιάζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε πανελλήνια πρώτη, ως μέρος του αφιερώματος στον συγγραφέα, που διαρκεί ως τις 27 Οκτωβρίου.

Στα πλαίσια του Καλλιτεχνικού Ευρωπαϊκού προγράμματος «Πολιτισμός 2007-2013», η Βάνα Πεφάνη σε συνεργασία με την Εταιρεία Θεάτρου «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» του Δημήτρη Κομνηνού, εργάζονται για την υλοποίηση του προγράμματος:«HEAVEN ON EARTH?» βασισμένο στην προσωπικότητα και το έργο του Ζαν Ζενέ, που σε μια εποχή γενικής κρίσης και ανακατάταξης είναι πραγματικά τόσο επίκαιρο.

Στην Αναστασία Καμβύση

Ο σκηνοθέτης μιλά για τον Κοινό Λόγο της Έλλης Παπαδημητρίου, την παράσταση που παρουσιάζει τo Θέατρο του Νέου Κόσμου την Τετάρτη 19 και την Πέμπτη 20 Ιουνίου στο Φεστιβάλ Αθηνών (Πειραιώς 260). Στη συνέχεια ο Κοινός Λόγος θα περιοδεύσει σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ και θέατρα της Ελλάδας.

Του Λεωνίδα Καλούση

Η σκηνοθέτης Βάνα Πεφάνη παρουσιάζει το μυθιστόρημα του πολυβραβευμένου Πορτογάλου συγγραφέα Γκονσάλο Μ. Ταβάρες, «Ιερουσαλήμ», σε θεατρική διασκευή της ίδιας και του Γιάννη Καρκανέβατου από το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου έως την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου στο γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Είχαμε μια σύντομη κουβέντα... 

Του Νίκου Ξένιου

Ο Στάθης Λιβαθινός οραματιζόταν από παλιά το θεατρικό ανέβασμα της Ιλιάδας. Τη μετάφραση του κειμένου του Ομήρου από τον Δημήτρη Μαρωνίτη τη διασκεύασε, λοιπόν, και την επεξεργάστηκε μαζί με την Έλσα Ανδριανού και από κοινού με τους ηθοποιούς, με τους οποίους συνιστά πια ένα απόλυτα εναρμονισμένο σχήμα που όλο και διευρύνεται: τους Λευτέρη Αγγελάκη, Αργυρώ Ανανιάδου, Βασίλη Ανδρέου, Δημήτρη Ημελλο, Νίκο Καρδώνη, Νεφέλη Κουρή, Γεράσιμο Μιχελή, Διονύση Μπουλά, Γιάννη Παναγόπουλο, Μαρία Σαββίδου, Χρήστο Σουγάρη, Αρη Τρουπάκη, Αμαλία Τσεκούρα, Γιώργο Τσιαντούλα και Γιώργο Χριστοδούλου. Ο χώρος που επέλεξε είναι το κτήριο Δ της Πειραιώς 260, εντάσσοντας την παράσταση στην έναρξη του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών. 

Στην Αναστασία Καμβύση

φωτ. Κατερίνα Μαυράκη 

Η Λίνα Ζαρκαδούλα σκηνοθετεί την Αθηνά Μαξίμου στη Βασιλική, ένα συγκλονιστικό μονόλογο που ανατρέχει σε 25 χρόνια ζωής, στη σκιά ενός κρυφού έρωτα. Όταν η απόλυτη -αν και σαφώς καταστροφική για την ηρωίδα- αγάπη προδοθεί, που θα οδηγηθεί η γυναίκα που την υπερασπίστηκε μέχρι το μεδούλι της ύπαρξής της;

Στον Λεωνίδα Καλούση

Συνέντευξη με τη Βάνα Πεφάνη για την παράσταση «Ένας κάποιος παράδεισος 2» που ανεβαίνει από Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.  Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, το έργο εκτυλίσσεται στη φυλακή όπου ο έγκλειστος για πολλοστή φορά, Ζενέ, προσπαθεί να τελειώσει ένα βιβλίο.

Ένας διάλογος με το παρελθόν και τη φαντασία στο Μουσείο της Ακρόπολης

Της Κλαίτης Σωτηριάδου

Ένα ζευγάρι ακουστικά αγκαλιάζουν ερμητικά τα αυτιά μου, δεν αφήνουν κανέναν ήχο να διεισδύσει απρόσκλητος.

Πόσο αισθητικό αδιέξοδο μπορεί να αντέξει κανείς;

Της Δήμητρας Κονδυλάκη

Η παράσταση αρχίζει με έντεκα ηθοποιούς παραταγμένους σε στάση ακινησίας, πλάτη στο κοινό.