alt

Για την παράσταση «Crowd» σε σύλληψη, χορογραφία και σκηνογραφία της Gisèle Vienne, η οποία παρουσιάζεται και απόψε στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Έντονη δόση πρωτογονισμού και ένα τελετουργικό που συντίθεται από πολλές διακριτές λεπτομέρειες «συνενοχής» και επαφής των μελών μιας χορευτικής συνάντησης. Ψυχολογικά υπονοούμενα, τα ζωντανά φαντάσματα των «free parties», ο εκκεντρισμός και οι επιθυμίες που προκαλούν πρωτεϊκό ερωτισμό πέρα από τις εμμονές και τα κλισέ, ενθουσιασμός για τους πανκ και την υπερβολή και η ανάγκη αποκάλυψης των ένοχων σκέψεων που συγγενεύουν με τη νοσηρή παράδοση του καθολικισμού, κυρίως όμως η αναζήτηση μιας «culture du viol» που μπορεί να αποβεί εποικοδομητική: ο προβληματισμός αυτός ενέπνευσε στη γαλλοαυστριακή χορογράφο Ζιζέλ Βιεν την παράσταση Crowd, που παρακολουθήσαμε με θαυμασμό στην κεντρική σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση. 

Σαν να έχουν χορογραφηθεί βάσει συγκεκριμένης παρτιτούρας που μελετά δυναμικές και εκτινάξεις, επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις, τα κορμιά των χορευτών επιτελούν μια νεανική «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» που στη θέση του Στραβίνσκι έχει τη ρέιβ μουσική.

κυρίαρχη έννοια της «κοινότητας» ως χορογραφική θεματική

Ημιτελή tableaux vivants ή αποσπάσματα κινήσεων που τείνουν να γίνουν «κάτι»: η χορογραφία αναχαιτίζει την απαρτίωση της διαδρομής του ανθρώπινου σώματος και ακινητοποιεί τη σημαντική λεπτομέρεια. Σαν να έχουν χορογραφηθεί βάσει συγκεκριμένης παρτιτούρας που μελετά δυναμικές και εκτινάξεις, επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις, τα κορμιά των χορευτών επιτελούν μια νεανική «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» που στη θέση του Στραβίνσκι έχει τη ρέιβ μουσική. Η χορογράφος ψηλαφεί τη θρησκευτική διάσταση του χορού μέσω μιας εναλλακτικής κουλτούρας που στη δεκαετία του ’90 ήταν «εκτός σκηνής» αλλά γρήγορα εμπορευματοποιήθηκε και έγινε mainstream. Οργανώνει μια επικοινωνιακή συνθήκη έντονα συναισθηματική, όπου ο χορευτής αναπαράγει το slow motion του κινηματογράφου στην αίσθηση που δημιουργεί το φωτορυθμικό τέτοιων χώρων συνεύρεσης όπως ήταν τα ρέιβ πάρτυ. Η μυστικότητα, το γνώρισμα της παραβατικότητας και η αίσθηση του after-hours είναι επίσης ερωτογενή κίνητρα. Ο παγανιστικός συμβολισμός είναι πασιφανής. 

Η χορογραφία αναπαράγει τεχνικές του μοντάζ που επιτρέπουν απότομες μεταβάσεις σε στιγμιότυπα βίας εύκολα αποκρυπτογραφήσιμες από το κοινό. Η εναλλαγή αργής και γρήγορης κίνησης επιτρέπει τον πολλαπλασιασμό των υπό διερεύνησιν συναισθημάτων, που εκτείνονται από τον απλό αισθησιασμό έως το φονικό ένστικτο. Θεωρώντας πως «η βία είναι κομμάτι της πολιτισμένης ανθρώπινης φύσης», η Ζιζέλ Βιεν μάς δείχνει την πάλη πάνω στην πίστα του χορού ως απελευθερωτικό παράγοντα. Οργανωμένα χορευτικά ρέιβ πάρτυ, είτε σε κλαμπ, είτε σε υπαίθριο φεστιβάλ, σε μιαν αποθήκη ή άλλον ιδιωτικό χώρο, εκεί όπου οι Ντι-Τζέι έπαιζαν ηλεκτρονική μουσική από βινύλια, αλλά και τέκνο, και χάρντκορ, και χάουζ και drum 'n' bass, και dubstep και post-industrial και η μουσική ήταν εκκωφαντική με τεράστια γούφερς που υπερτόνιζαν τα μπάσα και ακτίνες λέιζερ να προβάλλονται σε όλον τον χώρο, ενώ μηχανές παραγωγής «ομίχλης» λειτουργούσαν ανελλιπώς. Ντραγκς όπως τα περίφημα MDMA, MDA, LSD, GHB, οι κεταμίνες, οι μεταμφεταμίνες, η κοκαΐνη και η κάνναβη έδιναν κι έπαιρναν. Η ελευθερία να ανεβάσει κανείς επί σκηνής τις πιο βίαιες ερωτικές φαντασιώσεις, η μοναχική διάσταση της εκστατικής αυτής εμπειρίας και η προσπάθεια κατανόησης του εαυτού καθενός, κυρίως όμως η δραπέτευση από την όχληση της πραγματικότητας, το «λιώσιμο» από τα ναρκωτικά και το σεξ που υποφώσκει, κάποιες «υπερβατικές» κινήσεις, χιούμορ και βαθύτατη θλίψη κάποιες φορές. Αναρχική δυναμική σε μια σειρά από κινήσεις που εξερευνούν κάθε δυνατότητα επικοινωνίας: κυριαρχεί ο πανίσχυρος παράγοντας της βίας που, αντί να ενώνει τα μέλη του πάρτυ, τα φέρνει σε αντιπαράθεση, χωρίς ωστόσο να υπονομεύει τη διεξαγωγή του κοινωνικού γεγονότος.  

Η ατμόσφαιρα του «κατεπείγοντος» και του «σκοτεινού»

Το πάρτυ γίνεται στο χώμα, σε υπαίθριο χώρο. Άδειες κονσέρβες από μπύρα και πλαστικές σακούλες μέσα στη λάσπη, λαμπτήρες εδώ κι εκεί. Οι συμμετέχοντες χορεύουν σαν να είναι η τελευταία νύχτα της ζωής τους. 

Έτσι, η Gisèle Vienne ως σκηνική δημιουργός εκστατικών καταστάσεων και ως μελετήτρια των διανοητικών χασμάτων που προκύπτουν από το «μαστούρωμα» της νεολαίας του '90, στήνει ένα μικρό «πλήθος» σε ένα συναισθηματικά αβυσσαλέο ρέιβ πάρτυ, παράγοντας μιαν ατμόσφαιρα κατεπείγοντος: οι κινήσεις των καλεσμένων επιβραδύνονται και στυλιζάρονται με αριστουργηματικό τρόπο, επιτρέποντας στους χορευτές να εκφράσουν την έκσταση και μιαν ολόκληρη γκάμα από σύνθετα συναισθήματα. Αγάπη και πάθος, οικειότητα και αποστροφή, ομαδική φρενίτιδα και ανάμειξη με το πλήθος, όλα σε αυτό το «σκηνικό κείμενο» μετατρέπουν την κονίστρα με τα χώματα σε ένα μικρόκοσμο από «σπέσιαλ εφέ». Το πάρτυ γίνεται στο χώμα, σε υπαίθριο χώρο. Άδειες κονσέρβες από μπύρα και πλαστικές σακούλες μέσα στη λάσπη, λαμπτήρες εδώ κι εκεί. Οι συμμετέχοντες χορεύουν σαν να είναι η τελευταία νύχτα της ζωής τους. 

Δεκαπέντε νέοι χορευτές και χορεύτριες φορούν τζάκετ και κοντομάνικα. Υπάρχει σκοτεινό, ζοφερό κλίμα και ένα πλούσιο απάνθισμα κινήσεων του club dance. Το μεθύσι ξημερώνει τη μέρα μετά από την Αποκάλυψη. Κάθε χορευτής έχει αναγνωρίσιμο, διακριτό χαρακτήρα, όμως όλοι απορροφώνται σε αυτό το αποκαλυπτικό happening. Κάτι θυσιάζουν, κάτι εκμυστηρεύονται, κάποιον αγγίζουν, κάποιον αποχαιρετούν. Ιστορίες ανταλλάσσονται μέσα στο θορυβώδες σκηνικό, τα κορμιά αναρριγούν, κάποιος κλωτσάει κάποιον, κάποιος φιλά κάποιον άλλον, κάποιος χαϊδεύει και κάποιος αρνείται ένα φιλί. Οι χορευτές, εκτός των άλλων, ενσωματώνουν και την εμπειρία της χορογράφου στο θέατρο μαριονέττας, εμπειρία που την οδήγησε σε διαφορετικές οδούς αμφισβήτησης της σχέσης μεταξύ του ανθρώπινου σώματος και των ποικίλων «αναπαραστάσεών» του, έως και του «τεχνητού» σώματος της εποχής των ψηφιακών μέσων. Τα όρια ανάμεσα στην εσωτερίκευση και την επικοινωνιακή χειρονομία αλληλοδιαχέονται. Θεατρικότητα χολυγουντιανής κλίμακας, σχέσεις εξώφθαλμες και σχέσεις υπαινικτικές. Κάποιοι κινούνται σαν roller coasters – κι έτσι αποκαλύπτεται μια ιδιαίτερα σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης, σε μια κλιμάκωση που θα επιφέρει την κάθαρση του τέλους.

alt

Η μουσική επένδυση της παράστασης και η δημιουργός

Διαβάζοντας Ζωρζ Μπατάιγ και μελετώντας τις παρενέργειες του LSD, παρακολουθώντας εναλλακτικές μουσικές σκηνές, πανκ και τέκνο σε μια υστερία κλάμπινγκ, η δημιουργός ζητά από τον συνθέτη ηλεκτροακουστικής μουσικής Πήτερ Ρέμπεργκ να συνθέσει ένα σάουντρακ κατάλληλο ώστε να πλαισιώσει μουσικά τη σύλληψή της.

Ο νεοϋορκέζος συγγραφέας Ντένις Κούπερ κάνει τη σεναριακή αναφορά που ζητά η Ζιζέλ Βιεν για την underground και indie μουσική σκηνή. Ίχνη των αναμνήσεων των λυκειακών τάξεων στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν παγανιστικές γιορτές την έλκυαν και τα ρέιβ πάρτυ με όλο το ποσοστό πνευματικότητας που υπέκρυπταν. Διαβάζοντας Ζωρζ Μπατάιγ και μελετώντας τις παρενέργειες του LSD, παρακολουθώντας εναλλακτικές μουσικές σκηνές, πανκ και τέκνο σε μια υστερία κλάμπινγκ, η δημιουργός ζητά από τον συνθέτη ηλεκτροακουστικής μουσικής Πήτερ Ρέμπεργκ να συνθέσει ένα σάουντρακ κατάλληλο ώστε να πλαισιώσει μουσικά τη σύλληψή της: το «πάγωμα της εικόνας» ή τη «θρυμματισμένη» επανάληψη ενός αρχείου gif, ούτως ώστε να τα εντάξει σε μια τεχνικά άρτια δραματουργία που έχει υψηλή αισθητική και έντονα εικαστικό προβληματισμό. 

Όλα ξεκίνησαν από τους χίππις και από το «Drive-In Saturday» του Ντέιβιντ Μπάουι και οδηγήθηκαν, στη δεκαετία του ’90, στην acid, στο break beat hardcore και στην ηλεκτρονική μουσική. Όμως ο Ρέμπεργκ περιορίζεται στη ρέιβ μουσική του τέλους της δεκαετίας του ’80 (E2-E4 του Manuel Göttsching), στην τέκνο σκηνή του Ντητρόιτ της δεκαετίας του '90 (για παράδειγμα, το «Phase 4» του Jeff Mills, το «Code Red», τους Lunar Rhythms, το «Vapour Space Gravitational Arch Of 10», το «14 31» των Global Communication και τα «Illuminator», «Sweat Electric», «Hi-Tech Funk» και «Twista» των Underground Resistance), αλλά και νεότερες παραγωγές του συγκροτήματος όπως τη μείξη του DJ Rolando και το «Wave jumper» των Drexciya, το «Intruder» των Martian, το «Lampshade» των KTL καθώς και το «Furgen Matrix/Telegene» που έχει γράψει ο ίδιος το 2017 σε συνεργασία με τον Stephen O’Malley των Sunn O. 

Η Ζιζέλ Βιεν γεννήθηκε το 1976, στη Σαρλβίλ-Μεζιέ της Γαλλίας. Η μητέρα της, πρώην μαθήτρια του Όσκαρ Κοκόσκα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Βιέννης, τη μύησε στον δημιουργικό πυρετό των θεατρικών κατασκευών κοστουμιού και μαριονέττας, ενώ ως παιδί σπούδασε άρπα. Μετά από σπουδές φιλοσοφίας και μουσικής, φοίτησε στην Εθνική Σχολή Μαριονέττας (École Nationale Supérieure des Arts de la Marionnette) στη γενέτειρά της. Ίδρυσε τη δική της ομάδα το 1999 και από τότε έχει δημιουργήσει 14 παραστάσεις. Συνεργάζεται συχνά με τον συγγραφέα Ντένις Κούπερ, τους μουσικούς Πήτερ Ρέμπεργκ και Στέφεν Ο’ Μάλεϊ, τον φωτιστή Patrick Riou και τον ηθοποιό Jonathan Capdevielle, σε έργα που κατέκτησαν αμέσως τις ευρωπαϊκές σκηνές, όπως τα Jerk (2008), Showroomdummies #3, LAST SPRING: A Prequel (2011), The Pyre (2013) και The Ventriloquists Convention (2015, σε συνεργασία με το Puppentheater Halle). Εκτός από την rave μουσική σκηνή, την Ζιζέλ Βιεν την ενδιαφέρουν και η metal, η black metal, η punk, η rock και η industrial μουσική.

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Οι Τσέντσι» του Π. Μπ. Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (κριτική) – Ένα έργο φεμινιστικό και βέβηλο

«Οι Τσέντσι» του Π. Μπ. Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (κριτική) – Ένα έργο φεμινιστικό και βέβηλο

Για τους «Τσέντσι», του Π. Μπ. Σέλλεϋ, σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου που ανέβηκε στην αίθουσα «Ω» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Kεντρική εικόνα: © Μαρίζα Καψαμπέλη.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Την τραγωδία «ήρεμ...

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ο ιστορικός χώρος της αρχαίας Αθήνας «συνομιλεί» αρμονικά με τη μαγική νύχτα των Αγγλοσαξόνων, όπως τη συνέθεσε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Κεντρική εικόνα: © Sabrina Brodescu.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Η ομάδα Loxodox είναι ιδέα της Μαρίζας Θεοφυλακτοπού...

«Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» (κριτική): Δύο σημαντικά έργα του Ματέι Βίσνιεκ στις αθηναϊκές σκηνές

«Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» (κριτική): Δύο σημαντικά έργα του Ματέι Βίσνιεκ στις αθηναϊκές σκηνές

Για τις παραστάσεις «Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» στο θέατρο «Χώρος» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα», στο Θέατρο Μπέλλος, και τα δύο του Γαλλορουμάνου θεατρικού συγγραφέα, ποιητή και δημοσιογράφου Ματέι Βίσνιεκ. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Το σώμα της γυναί...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

Η νικήτρια του βραβείου Women's Prize για non-fiction βιβλία θα ανακοινωθεί στις 13 Ιουνίου. Κεντρική εικόνα, μια από τις υποψήφιες για το βραβείο: η συγγραφέας και αρθρογράφος Ναόμι Κλάιν © The University of British Columbia.

Επιμέλεια: Book Press

...
Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Ο «Νευρομάντης» του Ουίλιαμ Γκίμπσον μεταφέρεται στην οθόνη: μεγάλο συνδρομητικό κανάλι ανακοίνωσε ότι αγόρασε τα δικαιώματα

Ο «Νευρομάντης» του Ουίλιαμ Γκίμπσον μεταφέρεται στην οθόνη: μεγάλο συνδρομητικό κανάλι ανακοίνωσε ότι αγόρασε τα δικαιώματα

Το πασίγνωστο μυθιστόρημα του «πατέρα» του Cyberpunk Ουίλιαμ Γκίμπσον [William Gibson] «Νευρομάντης» αναμένεται να γίνει σειρά 10 επεισοδίων από το συνδρομητικό κανάλι Apple TV. Κεντρική εικόνα: ο συγγραφέας Ουίλιαμ Γκίμπσον © Wikipedia. 

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση «Μακγκάφιν», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
37.947408, 23.641584

 «Αφού σου ...


«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Ενόψει της 25ης Μαρτίου, επιλέγουμε έντεκα βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τα περίπλοκλη όσο και μοναδική διαδοχή γεγονότων που ήταν η Ελληνική Επανάσταση. Kεντρική εικόνα: έργο του Λουντοβίκο Λιπαρίνι «Ο όρκος του λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» (περίπου 1850), μουσείο Μπενάκη.

...
Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ