alt

Για την παράσταση της ομάδας Nova Melancholia Τα χρόνια της αθωότητας, σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα, η οποία παρουσιάζεται στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι και τις 26 Μαρτίου.

Του Νίκου Ξένιου

Η περφόρμανς Τα χρόνια της αθωότητας της ομάδας Nova Melancholia που παρουσιάζεται στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση βασίζεται σε ένα κεφάλαιο της πολιτικής-ερωτικής αλληγορίας Αυτοκράτειρα του Δούκα Καπάνταη (εκδ. Νεφέλη) [1]. Επί σκηνής οι ηθοποιοί Κώστας Κουτσολέλος, Βίκυ Κυριακουλάκου, Αλέξια Σαραντοπούλου, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου και το μουσικό σχήμα «Το κορίτσι κοιμάται».

Το σεξ ως τιμωρία

Ερμηνεύοντας την Αυτοκράτειρα, η ομάδα των ηθοποιών φιλοτεχνεί μιαν εξεζητημένη μορφή πορνογραφίας επιδιώκοντας τη σεξουαλική διέγερση των θεατών. Έτσι διατηρεί για τον εαυτό της το προνόμιο να κάνει ένα από σκηνής δοκίμιο σαδομαζοχισμού και βίας.

Το να παρακολουθείς ένα λογοτεχνικό κείμενο δραματοποιημένο αποτελεί μιαν ιδιαίτερη πνευματική απόλαυση. Όμως μια παράσταση υπερβαίνει την απλή εκφώνηση του κειμένου: ερμηνεύοντας την Αυτοκράτειρα, η ομάδα των ηθοποιών φιλοτεχνεί μιαν εξεζητημένη μορφή πορνογραφίας επιδιώκοντας τη σεξουαλική διέγερση των θεατών. Έτσι διατηρεί για τον εαυτό της το προνόμιο να κάνει ένα από σκηνής δοκίμιο σαδομαζοχισμού και βίας. Η εξουσία, υπό αυτό το πρίσμα, συνθλίβει την ερωτική επιθυμία. Η εξουσία, το αμέσως επόμενο λεπτό, σε μιαν αποκαλυπτική αντιστροφή, ενισχύει την ερωτική επιθυμία. Τέλος (και αυτό είναι τρομακτικό) η εξουσία υποτάσσει τη σεξουαλική επιθυμία και την κάνει τυφλό της όργανο. Η εξουσία των ανδρών, και κατ’ επέκτασιν η διεγερτική υποταγή των γυναικών σε αυτό το μοντέλο εξουσίας. Τι άλλο, ει μη μια αντιδραστική, άνευ προηγουμένου σκοταδιστική εκδοχή του σεξ;

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προέχει στο κείμενο είναι η σκιαγράφηση μιας εφιαλτικής εξουσίας. Η εξουσία αυτή παρουσιάζει τον βασανισμό της γυναίκας ως λαϊκό θέαμα, πιθανόν αντικατοπτρίζοντας θεμελιώδεις φαντασιώσεις της πλειοψηφίας του ανδρικού πληθυσμού. Πως η κλειτορίδα που απολαμβάνει την ηδονή είναι ένοχη. Πως πρέπει να τιμωρηθεί. Πως πρέπει να αποδεχθεί την τιμωρία ως πηγή ηδονής. Πως ο τιμωρός πρέπει να είναι ο ίδιος ο καρπός της αμαρτωλής αυτής κοιλίας. Και αυτή η διαδικασία φέρει τον αποτρόπαιο τίτλο «Το σφράγισμα». Τι πιο νοσηρό; Και μάλιστα εις κοινήν θέαν όλου του ανδρικού αλλά και του γυναικείου πληθυσμού της κοινότητας. Το εξιλαστήριο θύμα που θανατώνεται δια βιασμού είναι η Μητέρα, η κάθε είδους μητέρα που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν η κυρίαρχη. Που, τελικά, η επικράτειά της δεν είναι τα υλικά σύνορα της κοινότητας των ανθρώπων, αλλά το βασίλειο της φαντασίωσής τους. Ο Φρόυντ, ο Βίλχελμ Ράιχ, ο Λακάν, οι μεταφροϋδικοί, όλες οι καταχωρημένες μας αναλυτικές προσεγγίσεις της λίμπιντο και των πολιτικών της παραμέτρων στην παράσταση αυτήν προσλαμβάνουν την ελευθεριότητα της σκηνικής απόδοσης του μη επιτρεπτού.

Ακαλαίσθητο αλλά επιθυμητό

Μοιάζει σαν να επαναλαμβάνει το αυτονόητο: πως η Τέχνη δεν υπόκειται σε κανόνες ηθικής.

Συμβαίνει το εξής αντιφατικό στα Χρόνια της αθωότητας: οι κάπως σχηματικοί χαρακτήρες του έργου προβαίνουν σε τόσο ακραίες, ανίερες σεξουαλικές πράξεις που αγγίζουν τον θάνατο, δηλαδή είναι θιασώτες του Αντιαισθητικού, στις ίδιες όμως αναλογίες με τις οποίες θα μπορούσαν να υπηρετούν το Υψηλό. Σε κάθε περίπτωση, είναι πληκτική η μορφή εξουσίας που διαγράφεται μέσα από αυτές τις ενέργειες: η παθογένειά της είναι καταφανής, η ελλειπτικότητά της επίσης, η ανάγκη της για «βαμπιρική» απορρόφηση της ανθρώπινης λίμπιντο επίσης. Το μόνο που έχει κανείς να παρατηρήσει είναι πως ο ακραίος αμοραλισμός της εξάπτει, όχι μόνον το ενδιαφέρον αισθησιακής τάξεως, αλλά και το ενδιαφέρον διανοητικής τάξεως: στο κείμενο κυριαρχεί η λογική, καθώς και η αδήριτη ανάγκη να διαρραγούν τα όρια της ηθικής. Μοιάζει σαν να επαναλαμβάνει το αυτονόητο: πως η Τέχνη δεν υπόκειται σε κανόνες ηθικής.

Ο καταναγκασμός και η τελετή υποταγής ανάγονται σε αξιώματα, ενώ η κυρίαρχη τελετή έχει ποινικό χαρακτήρα.

Η εμμονή στον λεσβιακό έρωτα διασταυρώνεται με τις ενοχές που επισύρει στο κοινωνικό σώμα. Τρεις γυναικείες μορφές επιτυγχάνουν απανωτούς κλειτοριδικούς οργασμούς ενώ σερβίρουν τσάι η μια στην άλλη. Η Μητέρα ενοχοποιείται από μόνη της και βιάζεται από τον γιο της. Η αδελφή ηδονίζεται βλέποντας τον βιασμό της μητέρας της, ενώ συμβάλλει στον αυνανισμό του αδελφού της. Ο καταναγκασμός και η τελετή υποταγής ανάγονται σε αξιώματα, ενώ η κυρίαρχη τελετή έχει ποινικό χαρακτήρα. Στις σιωπές του έργου υποκρύπτονται πολιτικές αναφορές, καθώς ο αφηγητής είναι συνειδητά οπαδός των σεξουαλικών παρεκτροπών και των ακόλαστων επιδόσεων του αρσενικού πληθυσμού αυτής της μελλοντικής «πολιτείας», και μάλιστα μέσα από την κλειδαρότρυπα: το θέαμα είναι η ανατριχιαστική επιβολή μιας ποινής καφκικών διαστάσεων στη Μητέρα, που πρέπει να τιμωρηθεί για τις λεσβιακές της επιδόσεις. Οι ενήλικοι είναι συνένοχοι στην ποινή, ενώ τα παιδιά μυούνται σε ηδονές άκρως απαγορευμένες, που επιχειρούν να καταλύσουν αρχετυπικά σεξουαλικά ταμπού: την αιμομειξία, σε όλες της τις μορφές, την ασέβεια προς τον γονέα, την ασέβεια προς το άλλο φύλο, την κατάργηση των ορίων της ηθικής και της ευπρέπειας.

alt

Όλοι εσείς οι ματάκηδες και οι διαστροφικοί

Σαρκάζοντας τα επίπλαστα όρια του διεγερτικού και του αισθητικά «καθαγιασμένου» ερωτισμού, το ειλικρινές αυτό κείμενο καινοτομεί ως προς ένα βασικό σημείο: παρουσιάζει μια δυστοπία σε απροσδιόριστο τόπο και χρόνο που όμως συνιστά, παράλληλα, και κοινωνία ολοκληρωτικού τύπου απολύτως ανδροκρατούμενη.

«…Καταλαβαίνετε τώρα… Η διάκριση μεταξύ "ερωτικής λογοτεχνίας" και "πορνογραφίας"… Η διάκριση μεταξύ "έρωτα" και "σεξ"…, μεταξύ "σεξ" και "αγάπης"…, μεταξύ "αισθησιακής ταινίας" και "πορνό"…, μεταξύ "αισθησιακής φωτογράφισης" και "γυμνού"… Καταλαβαίνετε τώρα κύριοι… καταλαβαίνετε τι αρρωστημένοι και, κυρίως, τι απύθμενα ηλίθιοι εγκέφαλοι είχαν εισηγηθεί αυτές τις διακρίσεις… Ναι, τόσο σκοτεινά ήταν εκείνα τα χρόνια, που οι μεγάλοι πορνογράφοι του παρελθόντος αναγκάζονταν να παρουσιάζουν τα αριστουργήματά τους, όχι ως αυτό που όντως ήταν και όπως τους άρμοζε, τουτέστιν, να τα παρουσιάζουν με παρρησία και με υπερηφάνεια, και να τα παρουσιάζουν ως πορνογραφήματα, αλλά κρύβονταν πίσω από τις γελοίες αυτές, χρήσιμες ωστόσο, όπως εξάλλου και αποδείχτηκε, ετικέτες…». Σαρκάζοντας τα επίπλαστα όρια του διεγερτικού και του αισθητικά «καθαγιασμένου» ερωτισμού, το ειλικρινές αυτό κείμενο καινοτομεί ως προς ένα βασικό σημείο: παρουσιάζει μια δυστοπία σε απροσδιόριστο τόπο και χρόνο που όμως συνιστά, παράλληλα, και κοινωνία ολοκληρωτικού τύπου απολύτως ανδροκρατούμενη. Με αυτό το δεδομένο, το έργο (κι εδώ μιλώ για την περφόρμανς των Nova Melancholia) αναδεικνύει το ερωτογραφικό ως ανατροπή της ειθισμένης του αντίληψης ως συγκεκαλυμμένου ή ημίγυμνου. Στη θέση του καθιερώνει την ολοκληρωτική απογύμνωση του ενστίκτου και την θραύση των φραγμών αιώνων. Ο συγγραφέας προσδίδει φαλλοκρατικά, βίαια, σαδιστικά γνωρίσματα στη μυθοπλασία του με προφανή στόχο να εξοργίσει, καταργώντας οριστικά την ψευδεπίγραφη διάκριση αισθησιακού και πορνογραφικού. 

Οι ηθοποιοί έχουν έργο δύσκολο να επιτελέσουν καθώς απογυμνώνονται, εκτίθενται και μας εκθέτουν, αυτοσαρκάζονται, γελοιοποιούνται και γελοιοποιούν όσους τους κοιτούν, χαμογελούν και υποδύονται τον οργασμό που απορρέει από την ακατανόητη κτηνωδία.

Ένα άλμπουμ τεραστίων διαστάσεων μάς ξεναγεί στον ιδεατό αυτόν τόπο της απελευθέρωσης και της ερωτικής ασυδοσίας, ο αήθης χαρακτήρας του οποίου τον καθιστά δύσβατο, ακανθώδη, φρικιαστικό, αλλά παράλληλα και ποθητό, με μια περίεργη αναλογία έλξης-απώθησης: «Ένας πλανήτης που δεν έχει καμία σχέση με τον δικό μας», γράφει το άλμπουμ, και μετά η σελίδα αλλάζει: «Άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με εμάς». Ακούγεται μια ρομαντική μουσική που κάνει αντίστιξη με τα τεκταινόμενα επί σκηνής, κι αμέσως μετά ακούγεται ο ήχος από το διαφημιστικό trailer της ταινίας Age of Innocence του Μάρτιν Σκορτσέζε. Σταδιακά, σε επίπεδο αστικής ενασχόλησης σαλονιού (τύπου Λακλός) αρχίζει η αφήγηση της σαδομαζοχιστικής φαντασίωσης, που ευθέως παραπέμπει στη Ζυστίν και Ζυλιέτ του Σαντ και εμμέσως στο Σαλό του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Οι ηθοποιοί έχουν έργο δύσκολο να επιτελέσουν καθώς απογυμνώνονται, εκτίθενται και μας εκθέτουν, αυτοσαρκάζονται, γελοιοποιούνται και γελοιοποιούν όσους τους κοιτούν, χαμογελούν και υποδύονται τον οργασμό που απορρέει από την ακατανόητη κτηνωδία. Επιτυχημένη η σκηνοθετική παρέμβαση του Βασίλη Νούλα, με πεπειραμένο χειρισμό του κοινού και οξύτατη αντίληψη του συγκεκριμένου είδους πρόκλησης που αποπειράται. 

[1] Η σχέση της Nova Melancholia με τη λογοτεχνία είναι στενή και έντονη από το ξεκίνημα της ομάδας. Η πρώτη τους «επιτυχία» ήρθε με το Αηδίασμα το 2008, μια περφόρμανς βασισμένη σε δύο αφηγήματα του Ν.Γ. Πεντζίκη. Ακολούθησαν τα πεζογραφήματα του Γιώργου Χειμωνά (Πεισίστρατος και Ο θάλαμος, 2010), του Γιώργου Ιωάννου (Οι κότες και οι ψύλλοι, 2012, και Ομόνοια 1980, 2013), του Μάριου Ποντίκα (Άπνοια, 2015). Επίσης, υλικό και έμπνευση για θεατρικές περφόρμανς τους αποτέλεσαν τα ποιήματα του Νίκου Καρούζου (Κρονστάνδη, 2011), του Μίλτου Σαχτούρη (Εκτοπλάσματα, 2013) και του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου (Ωδές στον πρίγκιπα, 2015).

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Οι Τσέντσι» του Π. Μπ. Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (κριτική) – Ένα έργο φεμινιστικό και βέβηλο

«Οι Τσέντσι» του Π. Μπ. Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (κριτική) – Ένα έργο φεμινιστικό και βέβηλο

Για τους «Τσέντσι», του Π. Μπ. Σέλλεϋ, σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου που ανέβηκε στην αίθουσα «Ω» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Kεντρική εικόνα: © Μαρίζα Καψαμπέλη.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Την τραγωδία «ήρεμ...

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ο ιστορικός χώρος της αρχαίας Αθήνας «συνομιλεί» αρμονικά με τη μαγική νύχτα των Αγγλοσαξόνων, όπως τη συνέθεσε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Κεντρική εικόνα: © Sabrina Brodescu.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Η ομάδα Loxodox είναι ιδέα της Μαρίζας Θεοφυλακτοπού...

«Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» (κριτική): Δύο σημαντικά έργα του Ματέι Βίσνιεκ στις αθηναϊκές σκηνές

«Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» (κριτική): Δύο σημαντικά έργα του Ματέι Βίσνιεκ στις αθηναϊκές σκηνές

Για τις παραστάσεις «Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» στο θέατρο «Χώρος» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα», στο Θέατρο Μπέλλος, και τα δύο του Γαλλορουμάνου θεατρικού συγγραφέα, ποιητή και δημοσιογράφου Ματέι Βίσνιεκ. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Το σώμα της γυναί...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

Η νικήτρια του βραβείου Women's Prize για non-fiction βιβλία θα ανακοινωθεί στις 13 Ιουνίου. Κεντρική εικόνα, μια από τις υποψήφιες για το βραβείο: η συγγραφέας και αρθρογράφος Ναόμι Κλάιν © The University of British Columbia.

Επιμέλεια: Book Press

...
Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Ο «Νευρομάντης» του Ουίλιαμ Γκίμπσον μεταφέρεται στην οθόνη: μεγάλο συνδρομητικό κανάλι ανακοίνωσε ότι αγόρασε τα δικαιώματα

Ο «Νευρομάντης» του Ουίλιαμ Γκίμπσον μεταφέρεται στην οθόνη: μεγάλο συνδρομητικό κανάλι ανακοίνωσε ότι αγόρασε τα δικαιώματα

Το πασίγνωστο μυθιστόρημα του «πατέρα» του Cyberpunk Ουίλιαμ Γκίμπσον [William Gibson] «Νευρομάντης» αναμένεται να γίνει σειρά 10 επεισοδίων από το συνδρομητικό κανάλι Apple TV. Κεντρική εικόνα: ο συγγραφέας Ουίλιαμ Γκίμπσον © Wikipedia. 

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση «Μακγκάφιν», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
37.947408, 23.641584

 «Αφού σου ...


«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Ενόψει της 25ης Μαρτίου, επιλέγουμε έντεκα βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τα περίπλοκλη όσο και μοναδική διαδοχή γεγονότων που ήταν η Ελληνική Επανάσταση. Kεντρική εικόνα: έργο του Λουντοβίκο Λιπαρίνι «Ο όρκος του λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» (περίπου 1850), μουσείο Μπενάκη.

...
Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ