alt

Για την παράσταση «Αγαμέμνων» του Αισχύλου, σε μετάφραση Γιώργου Μπλάνα και σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις, η οποία παρουσιάζεται και απόψε στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Του Νίκου Ξένιου

Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις παρουσιάζει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου τον «Αγαμέμνονα», το πρώτο έργο της τριλογίας του Αισχύλου «Ορέστεια», στη νέα μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα και σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης. Ο Γιάννης Στάνκογλου υποδύεται τον Αγαμέμνονα και τον Αίγισθο, η Μαρία Πρωτόπαππα την Κλυταιμήστρα, η Ιώβη Φραγκάτου την Κασσάνδρα, ο Θοδωρής Κατσαφάδος τον τειχοσκόπο φρουρό και ο Αργύρης Πανταζάρας τον Κήρυκα. Συμμετέχει δωδεκαμελής χορός, ορχούμενος υπό την μουσική του Χάρη Πεγιάζη.

Τειχοσκοπία και μοιραίες αφίξεις

Τα δώδεκα μέλη του Χορού, ενώ ξεκινούν καλοκουρδισμένα και με εμφανείς τις διακυμάνσεις τριών τόνων μουσικότητας συγκεκριμένης σημειολογίας, ενώ περνούν ευφάνταστα από τη νεότητα στο γήρας και τ’ ανάπαλιν, ενώ επιτυγχάνουν τον συγχρονισμό και την καθαρότητα στην εκφορά του λόγου, κατ’ ουσίαν παραμένουν στον διακοσμητικό ρόλο ενός μονοφωνικού σχολιαστή με αμβλυμμένο συναίσθημα.

Το έργο αρχίζει με τον μονόλογο του σκοπού που περιμένει τις φρυκτωρίες από το αντικρινό βουνό, ως μήνυμα ότι «εάλω η Τροία» και ότι γυρνάει στην πατρίδα ο στρατός της χώρας. Ο μεγάλος ποιητής εκφράζει αγωνία για τη δεκαετή απουσία των πολεμιστών από τα πάτρια εδάφη: «ὁρῶμεν ἀνθοῦν πέλαγος Αἰγαῖον νεκροῖς». Ο πολιτισμός εκείνος που ιδεολογικά και ηθικά σκόρπισε κλίμα χαράς, κατάκτησης και θριάμβου στο Αιγαίο, εδώ εκφαίνεται ως σκοτεινή συνθήκη καταστροφής και παραπλάνησης/περιπλάνησης: το θέμα του παραλογισμού του πολέμου επικαιροποιείται, σε μιαν εποχή όπου το λουτρό αίματος των γειτονικών συρράξεων και ο ψευδεπίγραφος θρίαμβος των νικητών επισείουν τη ρομφαία της θεϊκής εκδίκησης πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ τα κύματα ξερνούν καταποντισμένα κορμιά ανθρώπων. Αντίστοιχα, τα ιπποτικά ιδεώδη της ομηρικής εποχής που απηχούνται σε αυτούς τους στίχους τίθενται υπό αμφισβήτησιν και το ανδροκρατούμενο κοινωνικό πρότυπο της ιωνικής και της αιολικής φυλής υποσκάπτεται, ενώ παράλληλα ανατρέπεται και η ειθισμένη τάξη πραγμάτων, δηλαδή η ηθική που εκλαμβάνεται ως αυτονόητη. Πολύ αξιοπρεπής (αλλά παραδοσιακή, αποκλίνουσα της κυρίαρχης σκηνοθετικής αντίληψης) η ερμηνεία του κυρίου Κατσαφάδου ως σκοπού, ενώ αδιάφορη εκείνη του κυρίου Πανταζάρα ως Κήρυκα. Τα δώδεκα μέλη του Χορού (Μάρκος Γέττος, Δημήτρης Γεωργιάδης, Τάσος Θεοφιλάτος, Πανάγος Ιωακείμ, Δημήτρης Καραβιώτης, Ηλίας Μενάγιερ, Δημήτρης Μηλιώτης, Αλέξανδρος Μούκανος, Αλέξανδρος Μπαλαμώτης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Κλέαρχος Παπαγεωργίου και Γιώργος Παπανδρέου), ενώ ξεκινούν καλοκουρδισμένα και με εμφανείς τις διακυμάνσεις τριών τόνων μουσικότητας συγκεκριμένης σημειολογίας, ενώ περνούν ευφάνταστα από τη νεότητα στο γήρας και τ’ ανάπαλιν, ενώ επιτυγχάνουν τον συγχρονισμό και την καθαρότητα στην εκφορά του λόγου, κατ’ ουσίαν παραμένουν στον διακοσμητικό ρόλο ενός μονοφωνικού σχολιαστή με αμβλυμμένο συναίσθημα.

Με σαφή φιλειρηνική πρόθεση, ο Αισχύλος θέτει την Κλυταιμνήστρα επικεφαλής της συνωμοσίας των γυναικών, να προετοιμάζει με δόλο το δόκανο του Αγαμέμνονα. Στο βάθος των ανακτόρων βυσοδομούν οι γυναίκες για να πάρουν το αίμα τους πίσω. Ο άνδρας/ηγέτης πέφτει ανυποψίαστος στην παγίδα που έχει προοιωνισθεί η Κασσάνδρα: όμως σε αυτήν θα πέσει και η ίδια η μάντισσα/θεραπαινίς, ως τελευταίο απόκτημα ενός κόσμου που παρήλθε ανεπιστρεπτί. Ο κόκκινος τάπητας (δεσμίδα κόκκινου φωτός, στην παράσταση του Γκραουζίνις) που θα στρώσει η Κλυταιμνήστρα στον Αγαμέμνονα θα κλείσει τον κύκλο του αίματος του οίκου των Ατρειδών και θα υπενθυμίσει στους Έλληνες πόσο βραχύς είναι ο ανθρώπινος βίος: ο Χορός μιλά για τον «ανοιχτό» κύκλο της δικαιοσύνης, από τον οποίο ο άνθρωπος έχει αυτο-αποκλεισθεί, ελλείψει σαφούς φιλοσοφικής θεμελίωσης του όρου. H καταληπτική, ανεξέλεγκτη ψυχική κατάσταση του Ορέστη στο δεύτερο μέρος της Τριλογίας (στις «Χοηφόρους») δεν είναι παρά η αλληγορία της παραληρηματικής τρέλας των πολιτικών ηγετών. Η Κλυταιμνήστρα είναι αμετανόητη, ωσάν η «φοίνια», ματοβαμμένη πράξη της να τη θεραπεύει αυτομάτως από την οργή της, σαν αυτή να είναι έργο θεάρεστο. Ο Φόνος για μιαν ακόμη φορά αναδεικνύεται σε τελεστική προϋπόθεση απόδοσης της θεϊκής δικαιοσύνης (το ζήτημα είναι σε ποιον θεό πιστεύει ο ένας και σε ποιον πιστεύει ο άλλος). Η όλη Τριλογία θα μεταστοιχειωθεί σε δοκίμιο περί της επίγειας Δικαιοσύνης, σε δικανικό λόγο εκφωνούμενο από τη μια από τους θνητούς και από την άλλη από τους θεούς. Ο Χορός αδυνατεί να παρακολουθήσει το μέγεθος της κακουργίας και θεωρεί τη δολοφονία του βασιλιά ως προμήνυμα δυσάρεστων πολιτικών καταστάσεων για το Άργος. Η νέα τάξη πραγμάτων προσωποποιείται από τον άνανδρο Αίγισθο, που λέει «σαν να γνωρίζει κάτι παραπάνω», πως ήταν γυναικείο έργο αυτό που συνέβη, και πως ο ίδιος δεν φέρει καμιά ευθύνη. Η Κλυταιμνήστρα τον καθησυχάζει. Το σώμα της Αγοράς του Δήμου (συνοψισμένο στο «πρέσβος» του Χορού) θα αρχίσει να αποκτά συνείδηση της σχετικότητας των λόγων των πολιτικών, ήθος υποταγής και, ταυτόχρονα, αντίληψη της ρευστότητας των ανθρώπινων πραγμάτων.

Μνησιπήμων πόνος

Η Μαρία Πρωτόπαππα πλάθει μια ξεχωριστή, εντυπωσιακή Κλυταιμήστρα που μπαινοβγαίνει στο ικρίωμα της σκηνής με κομψότητα και μεγαλοπρέπεια. Τα συστατικά που τη συνθέτουν ιδιοσυγκρασιακά είναι ο σαρκασμός και η ανεπαίσθητη αυτοϋπονόμευση, ο χαμηλών τόνων δυναμισμός και μια απαστράπτουσα θηλυκότητα, εκπεφρασμένη σε γήινα χρώματα.

Όπου κι αν ταξιδέψει, ο Έλληνας πληγώνεται από την Ελλάδα που του λείπει: γι’ αυτό οι γέροντες του Χορού εξαρχής εκφράζουν τη θλίψη και την ανησυχία τους, στηλιτεύοντας το άφευκτο του πολέμου που επωμίζονται οι γιοι από τα λάθη των πατεράδων τους και ρίχνοντας το άδικο στον Πάρη που έκλεψε την ωραία Ελένη. Τα σπίτια τώρα τι μένει να δεχθούν, πέραν από τις τεφροδόχους με ό,τι απέμεινε από τα νέα αγόρια που έφυγαν, ως άλκιμοι πολεμιστές, πριν από δέκα χρόνια; Η επιστροφή από τον πόλεμο θα πρέπει να φαντάζει ταυτόσημη με τη σωτηρία από την ξενιτειά και τη νοσταλγία, και όχι ως προθάλαμος του θανάτου. Ο Αισχύλος αναλαμβάνει να το ανατρέψει και αυτό: το φωτεινό σήμα ξεκινά από την Ίδη και μεταδίδεται στον φρυκτό του Ερμαίου ακρωτηρίου της Λήμνου για να μεταδοθεί κατόπιν στους γκρεμούς του Άθω και αποκεί στο Μάκιστο, στον πορθμό του Ευρίπου και στο Μεσσάπιο, έως και τον Κιθαιρώνα και το Αιγίπλαγκτο. Τουλάχιστον αυτό το μήνυμα αναμεταδίδει η Κλυταιμήστρα από τον άντρα της. 

Και η γεμάτη ματαιοδοξία είσοδος του Αγαμέμνονα και ο λόγος που εκφωνεί η Κλυταιμνήστρα για την υποτιθέμενη συζυγική της αγάπη και για την απουσία του γιου της Ορέστη, είναι στοιχεία που προεικονίζουν τη συνέχεια της πλοκής. Οι «φιλάνορες» τρόποι της κόρης του Τυνδάρεω απλώς της προσδίδουν ανδρικό δυναμισμό. Ο επινίκιος παιάνας της φαντάζει ως πένθιμο εμβατήριο. Η Μαρία Πρωτόπαππα πλάθει μια ξεχωριστή, εντυπωσιακή Κλυταιμήστρα που μπαινοβγαίνει στο ικρίωμα της σκηνής με κομψότητα και μεγαλοπρέπεια. Τα συστατικά που τη συνθέτουν ιδιοσυγκρασιακά είναι ο σαρκασμός και η ανεπαίσθητη αυτοϋπονόμευση, ο χαμηλών τόνων δυναμισμός και μια απαστράπτουσα θηλυκότητα, εκπεφρασμένη σε γήινα χρώματα. Δυστυχώς, το όλο κλίμα της παράστασης δεν είναι ιδιαίτερα φιλόξενο για το ερμηνευτικό επίτευγμα της κυρίας Πρωτόπαππα. Η γειτνίασή της με τον κύριο Στάνκογλου επισκιάζει τον δεύτερο, που ως Αγαμέμνων επιχειρεί μιαν ανέμελη ερμηνεία, ενώ ως Αίγισθος εγγίζει περισσότερο τη διάπλαση ενός χαρακτήρα.

Ο Τρωϊκός Πόλεμος έχει λήξει και τρόπαιό του είναι η ζοφερή ιέρεια και μάντισσα Κασσάνδρα. Ο Αγαμέμνονας χαιρετίζει την Κλυταιμνήστρα ως «των σπιτιών του κυβερνήτρα» (σε μετάφραση Γρυπάρη) και, παρά την αλαζονεία του, δείχνει να διαπνέεται κι από έναν αδιόρατο φόβο, σαν διαίσθηση. Δεν πρόκειται για τον φόβο απέναντι στο Θείο, αλλά για τον υπαρξιακό φόβο για την απώλεια της ζωής. Μαζί του ο Ατρείδης σέρνει και τη «χρησμολόγα, μαγίστρα και παρακοιμώμενη» Κασσάνδρα, την προφήτισσα: το πρόσωπο της δούλας Κασσάνδρας είναι ο εφιαλτικός σύνδεσμος που πετυχαίνει ο Αισχύλος με την προπολιτική, γυναικοκρατούμενη κατάσταση παλαιότερων εποχών (που, τρόπον τινά, συνδέεται με τους Τρώες και με «βάρβαρον ήθος» που τους απέδιδαν οι Δαναοί). Επιεικώς απαράδεκτη η παρουσία της κυρίας Φραγκάτου στον τόσο σημαντικό αυτόν ρόλο, που δυστυχώς τον ισοπεδώνει ήδη από τη στιγμή της εμφάνισής της (η οποία, σημειωτέον, φαντάζει ως άκαιρη και δεν διασώζεται από το εντυπωσιακό «πέσιμο» πάνω στο ικρίωμα δίκην κοπετού, που παραμένει ένα άνευρο, σχηματικό, αδιάφορο δραματουργικά εύρημα).

alt
Η Μαρία Πρωτόπαππα

Οι οντολογικές παράμετροι, το θηλυκρατές κλίμα και η τραγικότητα

Αξίζει να επαινεθεί το όμορφο, ποιητικότατο κείμενο του Γιώργου Μπλάνα, σε σχέση με την αντίληψη που απηχεί η παράσταση: πρόκειται για μιαν ελεύθερη, ευφάνταστη και πολύ δημιουργική απόδοση του αισχύλειου κειμένου, που επιτάσσει ένα συγκεκριμένο λεξιλόγιο, ίδιον μιας νέας ποιητικής σύνθεσης.

Ο Αισχύλος έγραψε την τριλογία «Ορέστεια» το 458 π.Χ. για να εκφράσει τον θαυμασμό του προς τον θεσμό του Αρείου Πάγου, που διέσωζε, στα πλαίσια της αθηναϊκής Δημοκρατίας, την περί δικαιοσύνης αντίληψη της προκλασικής εποχής (στις «Ευμενίδες» αυτό είναι πασιφανές), δύο μόλις χρόνια πριν από τον θάνατό του. Στο έργο, χαρακτηριστική αποτύπωση του παράλογου χαρακτήρα των ανθρωπίνων, ο φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα, η διαρκώς επαπειλούμενη εκδίκηση («τίσις») κυριαρχεί, ο Φόνος γίνεται κομβική πράξη εξιλασμού του ανθρώπου και τα βασιλικά γένη «χαμηλώνουν» για ν’ αποδεχτούν τη μοίρα τους. Το βίωμα κοινής μοίρας εντός του «οίκου» και εντός της «πόλεως» παίρνει διαστάσεις θεσμικής δέσμευσης των θνητών, οι οποίοι, εάν δεν διακρίνονται από οίκτο και έλεος και παρεμένουν προσκολημμένοι σε πεπαλαιωμένα ήθη, είναι βέβαιο πως θα καταστραφούν. Έτσι και αλλιώς οι πολίτες φέρουν, δυνάμει, μέρισμα της προπατορικής αυτής ενοχής για τα πεπραγμένα του ανθρώπινου γένους: αυτή η ηθικοπλαστική φόρτιση της αισχύλειας τραγωδίας όντως αναδεικνύεται στη σκηνοθεσία του Τζέζαρις Γκραουζίνις. Αυτό που λείπει από τη συγκεκριμένη σκηνοθεσία είναι ο στόχος, ή τουλάχιστον ο στόχος της δεν είναι σαφής. Επίσης, την χαρακτηρίζει ενδυματολογική και αισθητική ανομοιογένεια (Kenny MacLellan): το όμορφο ελισαβετιανό φόρεμα της Κλυταιμήστρας φαντάζει άσχετο προς το χακί «σακκί» του ενδύματος του Χορού, προς το φουτουριστικό κοστούμι του Αγαμέμνονα που παραπέμπει στον Τζένκινς Χαν και προς την περιβολή τύπου Mad Max του Κήρυκα.

Η τραγικότητα κατά πολλούς συνίσταται στη μετάπτωση από μια κατάσταση άγνοιας σε μια κατάσταση εγρήγορσης και αναγνώρισης. Σε μια κοινωνία αυτοδικίας, όπως είναι η ομηρική που σκαρφίζεται ο Αισχύλος και που ακολουθεί και ο Μπλάνας, η Κλυταιμνήστρα αναγορεύεται σε πραγματική κεντρική φιγούρα της παράστασης, γιατί ο ρόλος της είναι ρόλος αρχετυπικός: σαν να πρόκειται για την ίδια τη φύση του ανθρώπου που προσωποποιείται στη μορφή της Κλυταιμνήστρας, ως εκπροσώπου μιας χορείας υποταγμένων και εξεγερμένων, συντεθλιμμένων και οργίλων γυναικών που προηγήθηκαν, και στη χορεία των οποίων πρωτοστατεί η χαμένη της Ιφιγένεια. Φοβού την Κλυταιμνήστρα και το λουτρό της. Στη μετάφραση του Γρυπάρη η έννοια της Μήτιδος, της πανουργίας όπως την εξύφανε η Κλυταιμνήστρα αποδίδεται με την εικόνα του «διχτυού» όπου θα παγιδεύσει τον άντρα της: «πώς αλλιώς κανείς, σαν ετοιμάζει τον όλεθρο του εχθρού του, που περνά για φίλος, να περιφράξει στέρεα του χαμού τα δίχτυα, που να μην μπορεί να τα πηδήσει και να ξεφύγει; ... γύρω του δίχτυ ατέλειωτο σαν των ψαριών τυλίγω -πλουσιοπάροχη φορεσιά χάρου- και δυο φορές τονε χτυπώ... έτσι ξερνάει πεσμένος χάμω την ψυχή του και το αίμα του σαν ψιλή σφήνα ξεπετώντας, σαν μαύρες στάλες φονικής δροσιάς με ραίνει κι εύφρανε την ψυχή μου όχι πιο λίγο απ΄ ό,τι του θεού η βροχούλα τα σπαρτά στο πλούμισμά τους. Μόνος του το ποτήρι γιόμισε με τόσες στο σπίτι συμφορές, που ήρθε και το' πιε ο ίδιος» (Μεταφέρω, εδώ, τους στίχους του αισχύλειου «Αγαμέμνονα» σε μετάφραση Ι. Γρυπάρη). 

Αξίζει να επαινεθεί το όμορφο, ποιητικότατο κείμενο του Γιώργου Μπλάνα, σε σχέση με την αντίληψη που απηχεί η παράσταση: πρόκειται για μιαν ελεύθερη, ευφάνταστη και πολύ δημιουργική απόδοση του αισχύλειου κειμένου, που επιτάσσει ένα συγκεκριμένο λεξιλόγιο, ίδιον μιας νέας ποιητικής σύνθεσης. Γνώρισμα του νέου αυτού κειμένου είναι η θέσπιση αντιστικτικών διπόλων και τριγωνικών σύστοιχων σχημάτων («ο φονιάς τον φονιά φονεύει»), σε ό,τι αφορά τόσο τις έννοιες, όσο και την εικονοπλασία. Για παράδειγμα, η χρήση των λέξεων «Λύκος» και «Σκύλλα» φορτίζει με συγκεκριμένες νοηματικές αποχρώσεις το έργο. Η απομάκρυνση από το αισχύλειο πρωτότυπο είναι ένα ενδιαφέρον εγχείρημα για όποιον δεν αποζητά την πιστότητα στη μετάφραση, δυστυχώς όμως η σκηνική του υλοποίηση απαιτεί μεγαλύτερη τόλμη. 

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

→ Φωτογραφίες © Εύη Φυλακτού

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Οι Τσέντσι» του Π. Μπ. Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (κριτική) – Ένα έργο φεμινιστικό και βέβηλο

«Οι Τσέντσι» του Π. Μπ. Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (κριτική) – Ένα έργο φεμινιστικό και βέβηλο

Για τους «Τσέντσι», του Π. Μπ. Σέλλεϋ, σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου που ανέβηκε στην αίθουσα «Ω» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Kεντρική εικόνα: © Μαρίζα Καψαμπέλη.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Την τραγωδία «ήρεμ...

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ο ιστορικός χώρος της αρχαίας Αθήνας «συνομιλεί» αρμονικά με τη μαγική νύχτα των Αγγλοσαξόνων, όπως τη συνέθεσε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Κεντρική εικόνα: © Sabrina Brodescu.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Η ομάδα Loxodox είναι ιδέα της Μαρίζας Θεοφυλακτοπού...

«Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» (κριτική): Δύο σημαντικά έργα του Ματέι Βίσνιεκ στις αθηναϊκές σκηνές

«Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» (κριτική): Δύο σημαντικά έργα του Ματέι Βίσνιεκ στις αθηναϊκές σκηνές

Για τις παραστάσεις «Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» στο θέατρο «Χώρος» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα», στο Θέατρο Μπέλλος, και τα δύο του Γαλλορουμάνου θεατρικού συγγραφέα, ποιητή και δημοσιογράφου Ματέι Βίσνιεκ. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Το σώμα της γυναί...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

Η νικήτρια του βραβείου Women's Prize για non-fiction βιβλία θα ανακοινωθεί στις 13 Ιουνίου. Κεντρική εικόνα, μια από τις υποψήφιες για το βραβείο: η συγγραφέας και αρθρογράφος Ναόμι Κλάιν © The University of British Columbia.

Επιμέλεια: Book Press

...
Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Ο «Νευρομάντης» του Ουίλιαμ Γκίμπσον μεταφέρεται στην οθόνη: μεγάλο συνδρομητικό κανάλι ανακοίνωσε ότι αγόρασε τα δικαιώματα

Ο «Νευρομάντης» του Ουίλιαμ Γκίμπσον μεταφέρεται στην οθόνη: μεγάλο συνδρομητικό κανάλι ανακοίνωσε ότι αγόρασε τα δικαιώματα

Το πασίγνωστο μυθιστόρημα του «πατέρα» του Cyberpunk Ουίλιαμ Γκίμπσον [William Gibson] «Νευρομάντης» αναμένεται να γίνει σειρά 10 επεισοδίων από το συνδρομητικό κανάλι Apple TV. Κεντρική εικόνα: ο συγγραφέας Ουίλιαμ Γκίμπσον © Wikipedia. 

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση «Μακγκάφιν», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
37.947408, 23.641584

 «Αφού σου ...


«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Ενόψει της 25ης Μαρτίου, επιλέγουμε έντεκα βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τα περίπλοκλη όσο και μοναδική διαδοχή γεγονότων που ήταν η Ελληνική Επανάσταση. Kεντρική εικόνα: έργο του Λουντοβίκο Λιπαρίνι «Ο όρκος του λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» (περίπου 1850), μουσείο Μπενάκη.

...
Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ