alt

Τέσσερις παραστάσεις χορού από τον πρώτο μήνα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Του Νίκου Ξένιου

Omar Rajeh - Maqamat / #minaret

Το Μεγάλο Τζαμί (Χαλάμπ αλ Καμπίρ) στη συνοικία Αλ Τζαλούμ, στο Χαλέπι της Συρίας, οικοδομήθηκε από τον Ομμεϋάδη χαλίφη Αλ Βαλίντ τον το 715 μ.Χ., για να ανταγωνιστεί σε μεγαλείο το αντίστοιχο Τζαμί της Δαμασκού. Ο μιναρές του έφτασε το ύψος των 45 μέτρων το 1090, επί χαλίφη Αμπούλ Χασάν Μουχαμάντ και ο αρχιτέκτονάς του έμεινε στην ιστορία με το όνομα Χασάν Ιμπν Μουφαράζ αλ Σαμινί. Το 1159, μετά από μια μεγάλη πυρκαγιά, το τζαμί ξαναχτίστηκε. Κατόπιν, το 1260 δηώθηκε από τους Μογγόλους. Οι Μαμελούκοι (1260-1516) έκαναν επισκευές και τροποποιήσεις και τον διακόσμησαν με στυλιζαρισμένα σκαλίσματα γοτθικού ρυθμού και μοτίβα αραβικής τέχνης. Η οριστική απώλεια αυτού του ανεκτίμητου μνημείου έγινε το 2013, στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας. Η υποτιθέμενη αναβίωση του κατεστραμμένου Μεγάλου Τζαμιού είναι το δημιουργικό έναυσμα γι’ αυτήν τη δημιουργία. Στόχος και πρόταση της παράστασης είναι η ανθρωπινότερη προσέγγιση των μνημείων του πολιτισμού, είτε πρόκειται για ένα κτίριο, είτε για μια πόλη, είτε για μιαν ολόκληρη μουσική παράδοση.

Το κορμί «σχεδιάζει», στη χορογραφία του Ρατζέχ, τις ακουστικές εικόνες που δημιουργούνται από τους μουσικούς: ο θεατής δεν μπορεί να διακρίνει αν η μουσική χτίζεται πάνω στις κινήσεις ή το αντίστροφο: σε συνεργασία με τους μουσικούς Πάμπλο Παλάτσιο και Μαχμούντ Τουρκμανί, ο Ομάρ Ρατζέχ πετυχαίνει μια διαδραστική ηχοποίηση της κίνησης των χορευτών.

Το #minaret του λιβανέζου χορογράφου Ομάρ Ρατζέχ είναι μια συνάντηση καλλιτεχνών του σύγχρονου χορού με καλλιτέχνες της video art. Πραγματεύεται τη θέση του ανθρώπινου σώματος στον χώρο και την καταμέτωπο συνάντησή του με τη φθορά και τον θάνατο, την παραβίαση της ανθρώπινης ιδιωτικότητας και την ανάδυση της βίας. Όλοι μας παρατηρούμε άπραγοι την καταστροφή των πολιτιστικών μνημείων της ανθρωπότητας σαν να βλέπουμε με τα μάτια ενός drone. Το κορμί «σχεδιάζει», στη χορογραφία του Ρατζέχ, τις ακουστικές εικόνες που δημιουργούνται από τους μουσικούς: ο θεατής δεν μπορεί να διακρίνει αν η μουσική χτίζεται πάνω στις κινήσεις ή το αντίστροφο. Σε συνεργασία με τους μουσικούς Πάμπλο Παλάτσιο και Μαχμούντ Τουρκμανί, ο Ομάρ Ρατζέχ πετυχαίνει μια διαδραστική ηχοποίηση της κίνησης των χορευτών.

Η έννοια της ιερότητας κυριαρχεί στην παράσταση αυτή, υποθέτω στην αραβική σύλληψη της λέξης (ḥaram), καθώς το ανθρώπινο κορμί γίνεται «ιερό» όπου διαδραματίζεται η προσευχή και η κάθε μορφή απεύθυνσης στο Θείο. Κατόπιν, το ίδιο κορμί ενώνεται με τα υπόλοιπα για να πραγματοποιήσει μια τελετουργική θυσία. Το πολυσύνθετο έργο του απευθύνει σε ένα διεθνές κοινό τους καρπούς μιας πολυετούς έρευνας που οδηγεί σε ύψιστο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Η ελαστικότητα της κίνησης, η σκληρή πρωτοτυπία της κινησιολογίας, η οξύτητα των εναλλαγών, η εξατομικευμένη γραμμή που παράγεται από τα διαπλεκόμενα μέλη των χορευτών, αλλά και το αβρό άγγιγμα, η τρυφερότητα και η απόλυτη ευγένεια που φαίνονται διάφανες και αυτομάτως αποκρυπτογραφούνται από το κοινό. Αυτή είναι η χορογραφική συνθήκη που καθιστά μοναδική εμπειρία την παρακολούθηση του #minaret. Το κοινό κυριολεκτικά εκστασιάστηκε από το τελεστικό κλίμα της παράστασης και αποθέωσε τους καλλιτέχνες στο τέλος.

Χορογράφος-ερευνητής της ανθρώπινης συνθήκης, ο Ρατζέχ κομίζει επί σκηνής τον Ζιαντ Ελ Αχμάντι στο ούτι και τον Τζος Τέρνμπουλ στα κρουστά. Οι δε χορευτές του είναι μια κολεκτίβα διεθνούς προέλευσης καλλιτεχνών. Ο ίδιος ανοίγει την παράσταση με τη χαρακτηριστική του φιδίσια κινησιολογία, ενώ τις καρδιές του κοινού κλέβουν κυριολεκτικά αφενός η ζεστή φωνή του Ναίμ Ασμάρ, κι αφετέρου οι λιβανέζοι χορευτές Μία Χάμπις και Τσάρλι Πρινς, ο υπέροχος νοτιοκορεάτης χορευτής Μούνσακ Κόι, η υπέροχη γερμανίδα Αντόνια Κρούστσελ και η αργεντινή Γιαμίλα Κοντρ. Στους φωτισμούς ο Γκι Χοάρ μαζί με τον βιντεοάρτιστ Ιγκόρ Γκάμα από τη Βραζιλία και με τον λιβανέζο ηθοποιό Χάντι Μπου Αγιάς στο «πιλοτάρισμα» του  drone.

Ο Ρατζέχ είναι ιδρυτής της Bipod (Διεθνούς Πλατφόρμας Χορού της Βηρυττού) και συνιδρυτής του δικτύου Masahat που μελετά τον σύγχρονο χορό στον Λίβανο, τη Συρία, την Παλαιστίνη και την Ιορδανία. Το Bipod είναι ένας θεσμός που κλείνει δεκαετία και είναι πολλά υποσχόμενος στους νέους καλλιτέχνες, στους ερευνητές της τέχνης του χορού και στους δημιουργικούς μουσικούς που συνδέουν τον ήχο με την κίνηση και τις νέες τεχνολογίες.

alt

Marco da Silva Ferreira / Brother

Επτά άνθρωποι καταλαμβάνουν ένα κοινό χώρο, του οποίου αγνοούν τις διαστάσεις. Η παρουσία και η σχέση μεταξύ τους, καθώς τίθεται διαρκώς σε κίνδυνο, πρέπει να αναπτύξει μιαν ειδική ανθρωπολογική «χημεία», στα συστατικά της οποίας περιλαμβάνονται ο ανταγωνισμός, το συναίσθημα της αδελφότητας, ο ηδονισμός και η ψυχαγωγία.

Το Βrother είναι η δεύτερη, μετά το Hu(r)mano, παράσταση που παρουσιάστηκε στα Chantiers d’ Europe το 2015 και το 2017. Πρόκειται για ένα κοινωνικό αλλά και «ανιμαλιστικό» χορό που πραγματεύεται την έννοια του μοιράσματος. Σαν να ξαναγεννιέται μια πρωτόγονη φυλετική κοινωνία στα πλαίσια της δικής μας, της πολιτισμένης. Επτά άνθρωποι καταλαμβάνουν ένα κοινό χώρο, του οποίου αγνοούν τις διαστάσεις. Η παρουσία και η σχέση μεταξύ τους, καθώς τίθεται διαρκώς σε κίνδυνο, πρέπει να αναπτύξει μιαν ειδική ανθρωπολογική «χημεία», στα συστατικά της οποίας περιλαμβάνονται ο ανταγωνισμός, το συναίσθημα της αδελφότητας, ο ηδονισμός και η ψυχαγωγία. Είναι ευδιάκριτες οι αφρικανικές ρίζες στις χορευτικές επιλογές του Μάρκο Ντα Σίλβα Φερρέιρα, καθώς και ρίζες από το χορευτικό ύφος του Krump, μιας κατηγορίας street dance των Ηνωμένων Πολιτειών γνώρισμα του οποίου είναι η ελευθερία στις κινήσεις, η έντονη ενεργητικότητα, η εκφραστικότητα και η υπερβολή (οι Hip Hop Clowns με τον χορό «κραμπ» δήλωναν την πίστη τους και την ενεργητική δραπέτευσή τους από την κακουργό δράση των συμμοριών στους δρόμους).

Ο νέος πορτογάλος δημιουργός είναι μια ανερχόμενη φιγούρα στα σύγχρονα χορευτικά πράγματα. Ο Φερέιρα πρωτοέγινε γνωστός από το τηλεοπτικό σόου So You Think You Can Dance και έχει επιλεγεί από το ευρωπαϊκό δίκτυο Aerowaves. Γεννήθηκε στη Σάντα Μαρία ντα Φέιρα, πρωτοχόρεψε δημόσια το 2004, συνεργάστηκε με την Companhia de Dança do Norte το 2011 και το 2012 και με την Companhia Instável το 2011. Διακρίθηκε στην κατηγορία «new style» στο Eurobattle 2009  και πήρε το πρώτο βραβείο στο maisImaginarius 2013, δημιούργησε την περφόρμανς «Ailha» μαζί με τον Victor Hugo Pontes στις Αζόρες, συνεργάστηκε με τη Mara Andrade στο Palcos Instáveis και το 2014 δημιούργησε το «Land(e)scape» με τη βοήθεια οπτικοακουστικών καλλιτεχνών. Αφού έλαβε μέρος στο σεπτέτο Shelter του χορογράφου Hofesh Shechter, προχώρησε στη δική του ανθρωπολογική μελέτη, ερευνώντας τη γενεαλογία των κινήσεων και τις ομοιότητες που πέρασαν από γενιά σε γενιά και διασώθηκαν στους κώδικες του σύγχρονου χορού. Πηγή έμπνευσής του είναι κάποια βίντο με ethnic-dance που μελέτησε διεξοδικά. Από το ανιμαλιστικό σόλο στην αρχή έως τα ομαδικά μέρη της χορογραφίας, ο δημιουργός ανακινεί τη «σωματική μνήμη» των θεατών, υπό τους ήχους της μουσικής του Rui Lima και του Sérgio Martins.

alt

Κώστας Τσιούκας / Ζιζέλ

Στη συγκεκριμένη παράσταση η αφέλεια επεκτείνεται επικίνδυνα και στη χορογραφία, πράγμα που επιτρέπει στον θεατή έναν υψηλό βαθμό απελευθέρωσης, την αίσθηση ότι και ο πλέον άσχετος θα μπορούσε ανά πάσαν στιγμή να σηκωθεί και να χορέψει τις απλοϊκές αυτές χορογραφίες ή να ενταχθεί αβρόχοις ποσίν στους απλοϊκούς αυτούς σχηματισμούς προσώπων.

H δημιουργικότητα του Larry Gus (μουσικού αφηγητή στη Ζιζέλ που παρουσίασε ο Κώστας Τσιούκας) θα μπορούσε να σώσει την παράσταση. Ο ίδιος ο Κώστας Τσιούκας στον ρόλο του Άλμπρεχτ ελέγχει από σκηνής τους χορευτές και τις χορεύτριές του στον ρόλο των «πνευμάτων» Ουίλις, γκόθικ μορφών που εκπηγάζουν από την παράδοση του ρομαντισμού. Η αρχική εκδοχή της «Ζιζέλ» εξαφανίζεται, για να δώσει τη θέση της σε μια νέα κινησιολογική προσέγγιση άκρως εικονοκλαστική. Μια κεντροευρωπαϊκή ιστορία λίγο πολύ γνωστή σε όλους παίρνει τις γεύσεις της Μεσογείου και εμπλουτίζεται με μιαν αισθητική που θα την αποκαλούσε κανείς «pop», πιθανώς γιατί δεν θα είχε πού να την κατατάξει.

Η επιλογή μιας γραμμικής αφήγησης δεν ταιριάζει στη σύγχρονη ματιά που ισχυρίζεται ότι υιοθετεί ο κύριος Τσιούκας. Η ερωτική ιστορία της Ζιζέλ και του Άλμπρεχτ θα έπρεπε, ως θεματικός πυρήνας, να εγείρει κάποιον πιο σύγχρονο, λιγότερο αφελή προβληματισμό, αλλιώς το όλο ερέθισμα παραμένει αναξιοποίητο. Η Ζιζέλ σε χορογραφία Ζαν Κοραλί  και αργότερα στην εκδοχή του Μαριύς Πετιπά είναι μια μορφή που παραμένει νέα για πάντα. Το μπαλέτο ενέπνευσε τον Ντιαγκίλεφ το 1910, ενώ τον ρόλο της Ζιζέλ ερμήνευσαν κατά καιρούς οι μεγάλες χορεύτριες Αννα Πάβλοβα, Γκαλίνα Ουλάνοβα, Αλίσια Μάρκοβα, Σιλβί Γκιλέμ, Αλίσια Αλόνσο, Υβέτ Σοβιρέ, Κάρλα Φράτσι, Ναταλία Μακάροβα και Τσέλσι Κέρκλαντ. Αυτή η χωριατοπούλα που ερωτεύεται τον κομψευόμενο κόμητα Άλμπρεχτ, απογοητεύεται από αυτόν, χάνει τα λογικά της και αυτοκτονεί κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι δίνει την αφορμή σε όλες τις ανά την υφήλιο ερωτόπληκτες να πάρουν την εκδίκησή τους, μεταμορφούμενες σε πνεύματα του δάσους και χορεύοντας μαζί τους ως την αυγή. Μια άκρως ρομαντική φαντασίωση που δύσκολα ξεφεύγει από το ιστορικό κλίμα μιας εποχής συγκεκριμένης.

Η παντομίμα έχει λόγο ύπαρξης όταν υπονομεύει την αφήγηση, γιατί αλλιώς η καθαρότητα των σημαινομένων καταντά βαρετή. Όσο για το συνειδητό σφάλμα στην κίνηση, αυτό συνιστά άποψη του κυρίου Τσιούκα, άρα δεν είναι αντικείμενο κριτικής, εκτός πια και αν στον κύριο άξονα μιας κριτικής θέτει κανείς τη χορογραφία. Στη συγκεκριμένη παράσταση η αφέλεια επεκτείνεται επικίνδυνα και στη χορογραφία, πράγμα που επιτρέπει στον θεατή έναν υψηλό βαθμό απελευθέρωσης, την αίσθηση ότι και ο πλέον άσχετος θα μπορούσε ανά πάσαν στιγμή να σηκωθεί και να χορέψει τις απλοϊκές αυτές χορογραφίες ή να ενταχθεί αβρόχοις ποσίν στους απλοϊκούς αυτούς σχηματισμούς προσώπων. Σκόπιμα, λοιπόν, υπονομεύεται η αισθητική του μπαλέτου και όλο το αξιακό/αισθητικό σύμπαν που αυτή συνεπάγεται. Επίσης, υπονομεύεται η έννοια του «ποιοτικώς υψηλού». Η χορογραφία είναι εξυφασμένη από parts and pieces αντλημένα από το βίωμα του δημιουργού, και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο δικαίωμά του. Ο Lurry Gus είναι προφανές πως κατόρθωσε να ακολουθήσει μουσικά το δρώμενο, με έντονους ρυθμούς, φολκλόρ στοιχεία και με κάποιες μελωδικές παρεκβάσεις, κυρίως όμως με αποσπάσματα από το πρωτότυπο έργο «Ζιζέλ».

alt

Ανδρονίκη Μαραθάκη / It’s not about if you will love me tomorrow_μέρος 2

Πρώτη εμφάνιση της Ανδρονίκης Μαραθάκη και της ομάδας της στο φεστιβάλ Αθηνών με την παράσταση It’s not about if you will love me tomorrow_μέρος 2. Τέσσερις ερμηνευτές πάνω σε ένα μηχανικό επίπεδο που ανυψώνεται και αλλάζει ροπή ανάλογα με την κίνηση των χορευτών πάνω του. Σε μια επικίνδυνη αναμέτρηση με την ισορροπία, οι ερμηνευτές επανιδρύουν σχεδόν αυτοσχεδιαστικά τη διάταξή τους στο επίπεδο, που είναι oblique όπως και η επιδιωκόμενη ματιά του θεατή.

Σε μια επικίνδυνη αναμέτρηση με την ισορροπία, οι ερμηνευτές επανιδρύουν σχεδόν αυτοσχεδιαστικά τη διάταξή τους στο επίπεδο, που είναι oblique όπως και η επιδιωκόμενη ματιά του θεατή.

Η ρευστότητα του αποτελέσματος έχει προφανή σχέση με κάποια μαθηματική σχέση που έχει ανακαλύψει η κυρία Μαραθάκη, με μια παιγνιώδη διάσταση και με νόμους της τυχαιότητας. Το παράδοξο αποτέλεσμα, μας ενημερώνει το Φεστιβάλ Αθηνών, συσχετίζεται με το μαθηματικό πρόβλημα fair cake cutting (θα το απέδιδα ως «δίκαιο μοίρασμα της πίτας»). Ισοτιμία στη διεκδίκηση του προσωπικού χώρου; Ικανότητα να επιπλέεις; Σχέσεις εξουσίας και επιβολής στον άλλον; Δυστυχώς οι χαρακτήρες δεν διαγράφονται σε αυτήν την παράσταση ώστε να καταλήξει ο θεατής σε ασφαλή συμπεράσματα.

Το βέβαιο είναι πως μια αφηρημένη ιδέα έρχεται, στην περφόρμανς αυτήν, να παραλληλιστεί με τη μελέτη της χορογραφικής κίνησης, χωρίς τελικά να αποτυπώνει μιαν αναγνωρίσιμη χορογραφική άποψη, χωρίς να αγγίζει την αισθητική θέαση μέσα από μια παγιωμένη άποψη. Με άλλα λόγια, χωρίς να υλοποιεί την ιδέα, χωρίς να επιβεβαιώνει ή να αίρει μια τοποθέτηση. Ίσως, έτσι, να παραμένει μια «ανοιχτή» υπόθεση προς επικύρωσιν. Πολλά, αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα και μη παγιωμένες τοπογραφικές σχέσεις από τα οποία αυτές παράγονται, να το αποτέλεσμα της ολισθηρότητας του κεκλιμένου επιπέδου και του απρόσμενου χαρακτήρα της κίνησής του. Βαθύτατα κρυπτικό το εγχείρημα της κυρίας Μαραθάκη, όσο βέβαια και ενδιαφέρον, ελάχιστα σχετίζεται με την ειθισμένη μας αντίληψη περί χορού, και δη σύγχρονου χορού. Το πρόβλημα, νομίζω, οφείλεται στον κρυπτικό χαρακτήρα της δημιουργίας αυτής, στη σκέψη που προηγήθηκε αυτής και που δεν είναι κοινοποιήσιμη, ενώ είναι πολύ πιθανόν να οφείλεται στην άγνοιά μου του πρώτου μέρους του διπτύχου.

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.
Τελευταίο βιβλίο του, η νουβέλα «Το κυνήγι του βασιλιά Ματθία» (εκδ. Κριτική).

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Οι Τσέντσι» του Π. Μπ. Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (κριτική) – Ένα έργο φεμινιστικό και βέβηλο

«Οι Τσέντσι» του Π. Μπ. Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (κριτική) – Ένα έργο φεμινιστικό και βέβηλο

Για τους «Τσέντσι», του Π. Μπ. Σέλλεϋ, σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου που ανέβηκε στην αίθουσα «Ω» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Kεντρική εικόνα: © Μαρίζα Καψαμπέλη.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Την τραγωδία «ήρεμ...

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ο ιστορικός χώρος της αρχαίας Αθήνας «συνομιλεί» αρμονικά με τη μαγική νύχτα των Αγγλοσαξόνων, όπως τη συνέθεσε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Κεντρική εικόνα: © Sabrina Brodescu.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Η ομάδα Loxodox είναι ιδέα της Μαρίζας Θεοφυλακτοπού...

«Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» (κριτική): Δύο σημαντικά έργα του Ματέι Βίσνιεκ στις αθηναϊκές σκηνές

«Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» (κριτική): Δύο σημαντικά έργα του Ματέι Βίσνιεκ στις αθηναϊκές σκηνές

Για τις παραστάσεις «Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» στο θέατρο «Χώρος» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα», στο Θέατρο Μπέλλος, και τα δύο του Γαλλορουμάνου θεατρικού συγγραφέα, ποιητή και δημοσιογράφου Ματέι Βίσνιεκ. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Το σώμα της γυναί...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Ανορθογραφίες επιμελητών» – Μια επιστολή του Διονύση Χαριτόπουλου

«Ανορθογραφίες επιμελητών» – Μια επιστολή του Διονύση Χαριτόπουλου

Λάβαμε από τον Διονύση Χαριτόπουλο την παρακάτω επιστολή, σχετικά με την επιλογή κριτικών κειμένων του Κωστή Παπαγιώργη που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τον τίτλο «Κωστής Παπαγιώργης: Τα βιβλία των άλλων 1, Έλληνες συγγραφείς», το 2020. 

Επιμέλεια: Book Press

...
«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

Η νικήτρια του βραβείου Women's Prize για non-fiction βιβλία θα ανακοινωθεί στις 13 Ιουνίου. Κεντρική εικόνα, μια από τις υποψήφιες για το βραβείο: η συγγραφέας και αρθρογράφος Ναόμι Κλάιν © The University of British Columbia.

Επιμέλεια: Book Press

...
Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση «Μακγκάφιν», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
37.947408, 23.641584

 «Αφού σου ...


«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Τι διαβάζουμε τώρα; 21 καλά βιβλία λογοτεχνίας που βγήκαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 21 καλά βιβλία λογοτεχνίας που βγήκαν πρόσφατα

Επιλέξαμε 21 βιβλία ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Οι πρώτοι μήνες του 2024 έχουν φέρει πολλά και καλά βιβλία πεζογραφίας. Κι αν ο μέσος αναγνώστης βρίσκεται στην καλύτερη περίπτωση σε σύγχυση, στη χειρότερη σε άγχ...

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Ενόψει της 25ης Μαρτίου, επιλέγουμε έντεκα βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τα περίπλοκλη όσο και μοναδική διαδοχή γεγονότων που ήταν η Ελληνική Επανάσταση. Kεντρική εικόνα: έργο του Λουντοβίκο Λιπαρίνι «Ο όρκος του λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» (περίπου 1850), μουσείο Μπενάκη.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ