Για την παράσταση «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, η οποία παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Του Νίκου Ξένιου

Οι Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη, στην άρτια σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, τήρησαν χθες στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου συνέπεια προς το πρωτότυπο, στην πολύ καλή μετάφραση του Παντελή Μπουκάλα, με ολοκληρωμένη θέση για το έργο, επίλεκτο καστ ηθοποιών, εξαιρετική μουσική του Νίκου Κυπουργού και ξεχωριστή χορογραφία/κινησιολογία της Σεσίλ Μικρούτσικου. 

Για την παράσταση «Ελλάς Μονάχου», σε κείμενο και σκηνοθεσία Ανέστη Αζά και Πρόδρομου Τσινικόρη, η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Η νέα δουλειά του Πρόδρομου Τσινικόρη και του Ανέστη Αζά για το φεστιβάλ Αθηνών έχει τον τίτλο Ελλάς Μονάχου, είναι συμπαραγωγή του θεάτρου Kammerspiele του Μονάχου και αφορά ένα φλέγον, πολύ φλέγον ζήτημα των καιρών μας: ως αποτέλεσμα θεατρικής έρευνας πάνω στο ζήτημα της μετανάστευσης σήμερα μέσα σε συνθήκες μιας συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης, προσπαθεί να στηλιτεύσει την οικονομική «κρίση» και την επέλαση των social media, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Γερμανία. Στις μορφές αφήγησης που επιλέγει ο Πρόδρομος Τσινικόρης εμπλέκονται θεατρικά έργα, performance walks, διασκευές μυθιστορημάτων, ρηξικέλευθες, υβριδικές μορφές μεταξύ κινηματογράφου και θεάτρου, πάντως διαφορετικές εκδοχές του documentary devised theatre.

Τέσσερις παραστάσεις χορού του Φεστιβάλ Αθηνών με θέμα το Αλλότριο.

Του Νίκου Ξένιου

O Μπρούνο Μπελτράο και η ομάδα Grupode Rua, η Ηρώ Αποστολέλλη και η ομάδα Carnation, η Μαρλένε Φρέιτας και ο Γιάννης Μανταφούνης παρουσίασαν στο Φεστιβάλ Αθηνών τέσσερεις διαφορετικές προσεγγίσεις της αποξένωσης της ανθρώπινης μονάδας μέσα στον ποταμό συγκρούσεων που παράγει η προσπάθεια ένταξής της στο σκηνικό γεγονός. Από τις απλές έθνικ καταβολές του βραζιλιάνικου χορού έως την ήδη γνώριμη κωδικοποίηση της πορτογαλίδας Φρέιτας, από την εξατομίκευση όπου στοχεύει η Ηρώ Αποστολέλλη έως το δίπολο αυτοσαρκασμός/αποθέωση του Εγώ που εισηγήθηκε ο Μανταφούνης, ήταν ενδιαφέρον να διαπιστώσει κανείς πόσο αυτή η συγκρουσιακή κατάσταση απασχολεί τους δημιουργούς της κίνησης.

Για την παράσταση «Αγαμέμνων» του Αισχύλου, σε μετάφραση Γιώργου Μπλάνα και σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις, η οποία παρουσιάζεται και απόψε στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Του Νίκου Ξένιου

Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις παρουσιάζει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου τον «Αγαμέμνονα», το πρώτο έργο της τριλογίας του Αισχύλου «Ορέστεια», στη νέα μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα και σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης. Ο Γιάννης Στάνκογλου υποδύεται τον Αγαμέμνονα και τον Αίγισθο, η Μαρία Πρωτόπαππα την Κλυταιμήστρα, η Ιώβη Φραγκάτου την Κασσάνδρα, ο Θοδωρής Κατσαφάδος τον τειχοσκόπο φρουρό και ο Αργύρης Πανταζάρας τον Κήρυκα. Συμμετέχει δωδεκαμελής χορός, ορχούμενος υπό την μουσική του Χάρη Πεγιάζη.

Για τη θεατρική παράσταση «Απομίμηση ζωής», σε σκηνοθεσία Kornél Mundruczó, η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Είχα την τύχη να δω την Απομίμηση ζωής του Ούγγρου κινηματογραφιστή και διευθυντή του Proton Theatre Κόρνελ Μουντρουτζό στο φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραιώς 260. Ο Μούντρουτσο δίνει υψηλή αισθητική αξία στο πολιτικό θέατρο/ντοκουμέντο, με βλέμμα που διεισδύει στις αντιφάσεις της σύγχρονης ουγγρικής ζωής, και δη αυτής του κοινωνικού περιθωρίου, που προτείνει ένα κάτοπτρο αυτογνωσίας στους υπολοίπους. Υπερρεαλιστικό και λυρικό ταυτόχρονα, το θέατρό του αποκαλύπτει τη σκοτεινή, ζοφερή πλευρά της καθημερινότητας σε μια χώρα που δεν μπορεί να καυχάται για τα δημοκρατικά της ένστικτα. Ο ολοκληρωτισμός, η αιμομιξία, το τράφικινγκ και η πορνεία, ο ρατσισμός και η άτυπη αδικία που ευνοείται από τους θεσμούς, η βία που αναπαράγει τη βία, η απάθεια και η έλλειψη ανοχής είναι τα θέματα που απασχολούν τον Μουντρουτζό.

Για την παράσταση της Kat Válastur «Rasp Your Soul», η οποία παρουσιάζεται και σήμερα, 17 Ιουνίου, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

H Kat Válastur (Κατερίνα Παπαγεωργίου), μια από τις πιο αναγνωρισμένες χορογράφους της χορευτικής σκηνής του Βερολίνου, παρουσιάζει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση την περφόρμανς «Rasp Your Soul», από τις 15 έως τις 17 Ιουνίου. Η παράσταση εκκινεί μιαν υπαρξιστικού προβληματισμού ενότητα την οποία η ελληνίδα δημιουργός τιτλοφορεί: «The Staggered Dances of Beauty» και θέμα της οποίας είναι η αλλοτριωτική επίδραση του χρόνου στην ανθρώπινη φύση (άλλα έργα της με παρόμοια θεματική ήταν το «Oh! Deep sea corpus I-IV» και το «Marginal sculptures of Newtopia») και η διαμόρφωση των διάφορων πολιτιστικών inputs σε διακριτές παραστασιακές συνθήκες: το πιο αποτελεσματικά από αυτά τα inputs φαίνεται να είναι η φωνή/γλώσσα, ως κώδικας επικοινωνίας, και η ψηφιακή τεχνολογία. Μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις χορού της χρονιάς, που κλείνει τον χειμερινό κύκλο της Στέγης.

Για την παράσταση «Φαρενάιτ 451», σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Του Νίκου Ξένιου

Έπειτα από τη «Δίκη του Κάφκα» και τον «Κάντιτ» ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει το «Φάρεναϊτ 451» του Ρέι Μπράντμπερι στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μαζί με το «1984» του Όργουελ και τον «Θαυμαστό Νέο Κόσμο» του Χάξλεϋ, το «Φάρεναϊτ 451» μιλά για ένα φουτουριστικό ολοκληρωτισμό μαζικής αποβλάκωσης. Οι 451 βαθμοί Φαρενάιτ είναι η θερμοκρασία όπου καίγεται το τυπογραφικό χαρτί και καταστέλλεται η ελευθερία του λόγου. Καλή μετάφραση σε μια παραγωγή ακριβή, με καλές ερμηνείες και ενδιαφέρουσα μουσική χαρακτηρίζουν την παράσταση, που όμως δεν καινοτομεί στην απόδοση των διαχρονικών νοημάτων του έργου, αλλά αναλώνεται σε κινηματογραφικές λύσεις κάπως ξεπερασμένες.

Για τις περφόρμανς των Arkadi Zaides «Talos» και Julien Gosselin «1993», οι οποίες παρουσιάστηκαν στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Του Νίκου Ξένιου

Δύο περφόρμανς με παραπλήσιο θέμα (μιαν Ευρώπη απογοητευτική) στο ξεκίνημα του Φεστιβάλ Αθηνών: η ποιότητα της πρώτης απορρέει από τη σκληρή φόρμα, την απλότητα της παραβολής που τη διακρίνει, τον αφηγηματικό της χαρακτήρα που παραπέμπει σε διάλεξη. Της δεύτερης, εμπνευσμένης και υπερβολικής, το θέμα είναι μια νέα Ευρώπη και μια νέα μορφή εθνικισμού. Και οι δυο παραστάσεις τίθενται κριτικά απέναντι στα οράματα της ενωμένης Ευρώπης. Ο Αρκάντι Ζάιντες είναι πολύ πιο μαχητικός και ελάχιστα θεατρικός, ενώ ο Ζυλιέν Γκοσλέν πολύ πιο θεωρητικός και με υψηλές προσδοκίες σκηνικού πειραματισμού. Με προφητικό τόνο  μιλά για το τέλος των ψευδαισθήσεων μιας Ευρώπης που βάδισε «εντός» Ιστορίας με μια σειρά πολεμικών συρράξεων και υποτίθεται ότι έκλεισε τον αιματηρό αυτόν κύκλο με τους δύο παγκοσμίους πολέμους του εικοστού αιώνα, την πτώση του τείχους του Βερολίνου, την κατάφωρη απομυθοποίηση των φασιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων και τον μεγάλο πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ως τελευταίο «ιστορικό» σταθμό αυτής της πορείας εθνικιστικής υστερίας αναφέρει τον ντεγκωλισμό. Και κατόπιν υπονομεύει την ίδια του την τοποθέτηση.

Για την παράσταση «Βαβέλ» του Χοροθεάτρου Οκτάνα, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, η οποία παρουσιάζεται μέχρι την 1η Ιουνίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Του Νίκου Ξένιου

Ακούραστος ο Κωνσταντίνος Ρήγος, στο φυσικό του περιβάλλον και πάλι, χέρι χέρι με τη Μαρκέλλα Μανωλιάδη και τους τρεις άντρες χορευτές του: η «Οκτάνα» παρουσιάζει, έπειτα από εκτενή αυτοσχεδιασμό, τη «Βαβέλ» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Το έργο, θα μπορούσε κανείς να πει, είναι προφητικό για την ανθρωπότητα του μεταπυρηνικού ολέθρου. Λάβα φλεγόμενη καλύπτει τη σκηνή, αποκαΐδια μετά από την καταστροφή: μπορεί να ξαναδημιουργηθεί η ανθρωπότητα μετά το τέλος; 

Για την παράσταση «Ανώνυμο» σε σύλληψη & χορογραφία της Τζένης Αργυρίου, η οποία παρουσιάζεται και σήμερα στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Η performance maker και media artist Τζένη Αργυρίου παρουσιάζει την παράσταση «Ανώνυμο» στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης, αντιπαραθέτοντας τη σωματικότητα των χορευτών της ομάδας amorphy.org στο «ασώματο» υποκατάστατο της ανθρώπινης παρουσίας που διανοίχθηκε από την ψηφιακή τεχνολογία κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Μια παράσταση που προέκυψε από residency στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση το 2016 και της οποίας η άκρως εγκεφαλική σύλληψη μεταπλάθεται σε ένα θαύμα σωματικότητας, κατορθώνοντας να πετύχει υψηλό βαθμό μέθεξης του κοινού.

Για την παράσταση «Camp Europe» σε σκηνοθεσία Μαρίλλης Μαστραντώνη, η οποία παρουσιάστηκε στο θέατρο Χυτήριο.

Του Νίκου Ξένιου

Στο θέατρο «Χυτήριο» το διεθνές project «Camp Εurope» της Μαρίλλης Μαστραντώνη θίγει την προσφυγική και τη μεταναστευτική κρίση: ύστερα από έρευνα πάνω σε τέσσερις ιστορικές περιόδους και τέσσερεις τόπους μεταναστεύσεων κι έπειτα από επιχορηγούμενη διαμονή (residency) καλλιτεχνών στο Βερολίνο, στη Βουδαπέστη, στη Σμύρνη και στην Αθήνα, η ομάδα ΕΝΤΡΟΠΙΑ παρουσιάζει μια πολιτική περφόρμανς. 

Για την παράσταση «Baling Talks» σε σκηνοθεσία Mark Teh, η οποία παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Onassis Fast Forward Festival 5–Athens, το οποίο διεξήχθει από τις 2 μέχρι και τις 16 Μαΐου.

Της Τόνιας Μάκρα