Για την παράσταση «Άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, η οποία παρουσιάζεται στον Τεχνοχώρο Cartel.

Του Νίκου Ξένιου

To 1937 κυκλοφορεί το μυθιστόρημα Άνθρωποι και ποντίκια του νομπελίστα Τζον Στάινμπεκ που διασκευάζει και ανεβάζει στη σκηνή του Τεχνοχώρου Cartel ο Βασίλης Μπισμπίκης. Η μετάφραση και ελεύθερη απόδοση είναι της Σοφίας Αδαμίδου και η δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη. Ο περιορισμένος κοινωνικός χώρος και ο υποβαθμισμένος ρόλος καθενός από τους χαρακτήρες, η έλλειψη ανοχής και η βία, στην αντίθεσή τους προς το διαρκώς ματαιούμενο (ίσως «αμερικανικό») όνειρο της οικονομικής χειραφέτησης και αυτονομίας, ως προϋποθέσεων για ποιότητα ζωής, η αγάπη και η φιλία, είναι η τραγική θεματική του έργου. Εφηβική φρεσκάδα, εμφανής ομαδικότητα στη δουλειά, αγάπη για το θέατρο και επιρροές από τον κινηματογράφο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της παράστασης. 

Για τρεις από τις παραστάσεις του 6ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων, το οποίο πραγματοποιήθηκε 1 και 2 Μαρτίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Ένα ακόμη αφιέρωμα της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση στους νέους έλληνες χορογράφους. Τα πιο εκφραστικά μέλη του ανθρώπινου σώματος –τα χέρια– αξιοποιούνται με τον καλύτερο τρόπο στη χορογραφία «ΑΤΜΑ» της Δανάης Δημητριάδη και του Διονύσιου Αλαμάνου. Η χορογραφία της Μαργαρίτας Τρίκκα «a punch of losers» στην Κεντρική Σκηνή είναι μια φρέσκια, νεανική παρέμβαση χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες. Η χορογραφία «Brighter» της Μυρτώς Γράψα δεν κομίζει κάποια καινοτομία στις χορογραφικές μας παραστάσεις, ωστόσο ξεχωρίζει για τη λάμψη και την αισιοδοξία της.

Για την παράσταση «Φυλές» της Νίνα Ρέιν, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Σταθμός.

Του Νίκου Ξένιου

Στο θέατρο Σταθμός είδαμε το πολυβραβευμένο έργο της Νίνα Ρέιν Φυλές. Η Νίνα Ρέιν μιλά αλληγορικά για την απουσία ενσυναίσθησης και για τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας. Μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας χωρίς τις λέξεις; Από ποιο σημείο και μετά αναλαμβάνει η σιωπή; Πόσα περιθώρια έκφρασης μπορεί να έχει η νοηματική; 

Για την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Τίμων ο Αθηναίος» των Ουίλλιαμ Σαίξπηρ - Τόμας Μίντλτον σε μετάφραση Νίκου Χατζόπουλου και σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Rex, Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» μέχρι και τις 3 Μαρτίου.

Της Χριστίνας Μουκούλη

Μέχρι ποιου σημείου μπορεί να είναι δοτικός ένας άνθρωπος; Και πώς μπορεί να είναι σίγουρος για τα αισθήματα που δηλώνουν οι αποδέκτες των όποιων δώρων από μέρους του; Είναι υπαρκτή στον πραγματικό κόσμο η φιλία, η ανθρωπιά, ο αλτρουισμός και η αγνή αγάπη; Κι αν μία στο εκατομμύριο αυτά μπορεί κάποιος να τα συναντήσει, ποια είναι η ειδοποιός διαφορά για την αναγνώρισή τους;

Για την παράσταση «Herrumbre» σε χορογραφία του Νάτσο Ντουάτο, η οποία παρουσιάζεται στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος μέχρι και τις 17 Φεβρουαρίου.

Του Νίκου Ξένιου

Για την παράσταση «A quiet evening of dance» σε χορογραφία του William Forsythe, η οποία παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης μέχρι και την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου.

Του Νίκου Ξένιου

Με μεγάλη χαρά παρακολουθήσαμε την παράσταση A quiet evening of dance του William Forsythe, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, ένα συνδυασμό δύο παλιών έργων του («Dialogue (DUO2015)», «Catalogue-Second Edition» και «Prologue») και δύο νέων συνθέσεών του («Epilogue» και «Seventeen/Twenty One»). Στο σώμα των κύριων χορευτών του William Forsythe (Ander Zabala, Cyril Baldy, Brigel Gjoka, Jill Johnson, Christopher Roman, Parvaneh Scharafali και Riley Watts) προστέθηκε ο Rauf «Rubber Legz» Yasit. Το έργο πρωτοανέβηκε στο «Sadler’s Wells».

Για δύο θεατρικές παραστάσεις έργων του Λουίτζι Πιραντέλλο: «Να ντύσουμε τους γυμνούς», σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα, στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν και «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

Του Νίκου Ξένιου

Για την παράσταση «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους» του Ευγένιου Ο' Νηλ, σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο «Πορεία».

Του Νίκου Ξένιου

Για την παράσταση «Η Ψιλικατζού» της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, με τη Λένα Ουζουνίδου, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Vault.

Του Νίκου Ξένιου

Η «Ψιλικατζού» στο θέατρο Vault βασίστηκε σε δραματουργική επεξεργασία του ομώνυμου κειμένου της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά και αναδεικνύεται από τη Λένα Ουζουνίδου στον κεντρικό ρόλο. Μαζί της η Άννα Ψαρρά, στον ρόλο της αδελφής της. Το βιβλίο προέκυψε από ένα πετυχημένο μπλογκ της συγγραφέως. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς, ο Μάριος Βουτσινάς (σκηνικά-κοστούμια) και ο Μάνος Αντωνιάδης (μουσική σύνθεση) συνεργάστηκαν σε μια πολύ καλή διασκευή και μια ιδιαίτερα συγκινητική παράσταση.

Για την παράσταση «Crash Park: Η ζωή ενός νησιού» σε σύλληψη, σκηνοθεσία & σκηνογραφία του Philippe Quesne, η οποία παρουσιάζεται μέχρι και τις 30 Δεκεμβρίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Ο γάλλος δραματουργός, σκηνοθέτης και οπτικός καλλιτέχνης Φιλίπ Κεν έρχεται για δεύτερη φορά στην Ελλάδα ως προσκεκλημένος της Στέγης, με την παράσταση Crash Park: Η ζωή ενός νησιού. H παράσταση ανέβηκε στο TNB της Rennes και στο θέατρο της Nanterre-Amandiers, του οποίου ο Kεν προΐσταται από το 2014. Είναι μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου της Βρετάνης (Ρεν), του HAU του Βερολίνου, της Kammerspiele του Μονάχου και της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση.

Για την παράσταση «Κοριολανός - Ιούλιος Καίσαρας» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χατζή, η οποία παρουσιάζεται στο «Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής».

Του Νίκου Ξένιου

«Eπειδή ο Kαίσαρας μ' αγαπούσε, τον κλαίω·
επειδή ευτύχησε, τον χαίρομαι·
επειδή ήταν γενναίος, τον τιμώ·
αλλά επειδή ήταν φιλόδοξος, τον σκότωσα».
Βρούτος
Shakespeare, «Ιούλιος Καίσαρ»

Έργο υψηλών απαιτήσεων, μεγάλης διάρκειας και διαρκούς έντασης η παράσταση «Κοριολανός - Ιούλιος Καίσαρας» σε απόδοση, διασκευή των δύο σαιξπηρικών κειμένων και σκηνοθεσία από τον Κωνσταντίνο Χατζή, στο «Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής». Αξίζει να επισημάνει κανείς την «ιστοριογενή» έμπνευση των δύο αυτών έργων, τον Πλούταρχο. Επίσης, τη χρονολογική εγγύτητα της διάπλασης του χαρακτήρα του Βρούτου με εκείνην του Άμλετ. Μια πολύ καλή παράσταση, με λαμπρές ερμηνευτικές στιγμές από την Κωνσταντίνα Τάκαλου, τον Γιώργο Παπαπαύλου και τη Σοφία Φιλιππίδου. 

Για την παράσταση «Masterclass», σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, με την Μαρία Ναυπλιώτου, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο «Μικρό Χορν».

Του Νίκου Ξένιου

Την παράσταση Masterclass, σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη, σκηνοθετεί στο «Μικρό Χορν» ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Ναυπλιώτου, σε ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας που έρχεται σε ένα κρίσιμο σημείο της καριέρας της να την καθιερώσει ως μεγάλη μορφή του θεάτρου μας. Στο πιάνο παίζει σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και υποστηρίζει ερμηνευτικά ο Πέτρος Μπούρας.