Η Σονάτα των φαντασμάτων που ο Στρίντμπεργκ έγραψε για το οικείο θέατρό του, για μια μικρή σκηνή με μόνιμους συντελεστές, για περιορισμένο αριθμό θεατών, στην παραγωγή του Εθνικού ξεπέρασε το αυστηρό πλαίσιο που έθεσε ο συγγραφέας για τα έργα δωματίου και αντιμετωπίστηκε ως «εκκωφαντική έκρηξη». Με τα πρόσωπα να ζουν μόνο «στη φαντασία και στο ασυνείδητο». Η πρόταση του Χουβαρδά ήταν για τη δεκαετία του 1980 τολμηρή και ενδιαφέρουσα, αν και σε κατοπινές παραγωγές, νέοι σκηνοθέτες, κυρίως στον βορρά, αντιμετώπισαν τη Σονάτα των φαντασμάτων ως σύμβολο της πραγματικής ζωής, καθόλου ονειρικής ή θαμμένης στο ασυνείδητο, με τα πρόσωπα να ζουν τον παραλογισμό, το ψεύδος, την έκπτωση των ηθικών αξιών στον καθημερινό βίο τους.
Τα σπίτια των ανθρώπων, είτε κρύβουν μυστικά είτε όχι, θα κεντρίζουν πάντα την περιέργεια των περαστικών, πολύ περισσότερο των μοναχικών οδοιπόρων. Ο Στρίντμπεργκ μάς μεταφέρει εικόνες από τους καθημερινούς περιπάτους του, ιστορίες που άκουσε, μουσικές που αγάπησε. Κυρίως, όμως, ό,τι είδε και φαντασιώθηκε πίσω από κουρτίνες και ανοιχτά παράθυρα. [...]
Μαργαρίτα Μέλμπεργκ, απόσπασμα από την παρουσίαση της έκδοσης