«Πιστεύω ότι κάθε γενιά οφείλει να βλέπει τα πράγματα με το δικό της τρόπο. Δεν νομίζω ότι η δική μου εποχή υπήρξε καλύτερη σε σχέση με τη σημερινή. Η κόρη μου, είναι σήμερα 22 χρονών,
Στο βιβλίο αυτό, η διάσημη τραγουδίστρια, ποιήτρια της πανκ και της ροκ και ζωγράφος, μιλά για τα νεανικά της χρόνια στη Νέα Υόρκη, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν γνώρισε τον φωτογράφο Ρόμπερτ Μάπλθορπ, την κοινή τους πορεία και την γνωριμία τους με τον Αλεν Γκίνσπεργκ, τον Αντι Γουόρχολ, την Τζάνις Τζόπλιν, τον Σαμ Σέπαρντ και τον Μπομπ Ντίλαν.
Ο Μάπλθορπ πέθανε από επιπλοκές του Aids το 1989 και όπως εξομολογείται η Σμιθ, η αίσθηση της απουσίας του, την καταδιώκει μέχρι σήμερα. Γνωρίστηκαν για πρώτη φορά το 1967 και από τότε δεν μπορούσαν να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον. Όπως δηλώνει σήμερα: «Αισθανόμουν ότι μπορούσα να μπω μέσα στα συναισθήματά του και το ίδιο αισθάνομαι και σήμερα. Αναγνώριζα κάτι δικό μου μέσα του, ποτέ δεν υπήρξαμε ξένοι». Για κάποιο διάστημα υπήρξαν εραστές, στη συνέχεια όμως ο Μάπλθορπ «ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της φύσης», όπως περιγράφει η Σμιθ την ομοφυλοφιλία του, όμως ακόμη και τότε «υπήρχε κάτι πολύτιμο» ανάμεσά τους.
Τον θάνατο του Μαπλθορπ ακολούθησε ο θάνατος του πιανίστα των Smith, Ρίτσαρντ Σολ, του άντρα της Φρεντ «Σόνικ» Σμιθ και του αδελφού της Τοντ. Όλα αυτά με απόσταση ελάχιστων χρόνων. Η Πάτι Σμιθ δεν μπόρεσε να εστιάσει στην πρώτη εκείνη απώλεια, παρά το γεγονός ότι είχε υποσχεθεί στον Μαπλθορπ λίγο πριν το θάνατό του ότι κάποια μέρα θα έγραφε την ιστορία τους. Την υπόσχεση μπόρεσε να την τηρήσει αργότερα, πριν από δέκα περίπου χρόνια, όταν άρχισε να γράφει το βιβλίο. Όπως υπογραμμίζει η ίδια: «Ο θάνατος του Ρόμπερτ ήταν ο πρώτος μεγάλος θάνατος, από μία σειρά μεγάλων θανάτων και μου έμαθε πώς να πενθώ. Παρά το γεγονός ότι το πένθος διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, το πιο σημαντικό μέρος του πένθους είναι το να ζεις.»
Ελπίδα Πασαμιχάλη