Ο Νίκος Δαββέτας παρακολουθεί την πορεία της εικαστικής περφόρμερ Μαρίνα Αμπράμοβιτς (Τόπος) η οποία από το 1960 διαμόρφωσε ένα νέο λεξιλόγιο τέχνης.

Της Μαρίας Γιαγιάννου

Η εικαστική performance, τέκνο του ύστερου καπιταλισμού και της ενδότερης ανάγκης των καλλιτεχνών να εκφράσουν τις νέες κοινωνικές μεταμορφώσεις, με την πολιτισμική, φυλετική και έμφυλη ταυτότητά της υπό αέναη διερεύνηση και διεύρυνση, επιχειρεί, από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μέχρι σήμερα, να διαμορφώσει νέα μορφικά λεξιλόγια, τα οποία να είναι σε θέση να αρθρώσουν λόγο, πρωτίστως ακτιβιστικό και παρεμπιπτόντως αισθητικό, με φιλοσοφικές προεκτάσεις.

Ο Νίκος Δασκαλοθανάσης εξετάζει τις σχολές στην Ιστορία της Τέχνης (Άγρα) και περιγράφει την συγκρότηση του πεδίου της επίστημης της ιστορίας της τέχνης. 

Της Μαρίας Γιαγίαννου

Με τον όρο «Ιστορία της Τέχνης» εννοούμε συνήθως την ιστορία των καλλιτεχνικών ρευμάτων, την καταγραφή της διαδοχής των εικαστικών καλλιτεχνών και του έργου τους σε ένα σχηματικό ιστορικό συνεχές. 

Το βιβλίο του Νίκου Δασκαλοθανάση, καθηγητή στο Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της ΑΣΚΤ, Ιστορία της Τέχνης (εκδ. Άγρα), δεν εξετάζει το έργο των καλλιτεχνικών Σχολών, αλλά των Σχολών Ιστορίας της Τέχνης, στρέφοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την Ιστορία της Τέχνης, τινί τρόπω, στην τέχνη της Ιστορίας ή, ακριβέστερα, στην επιστήμη της Ιστορίας και τις διεργασίες της συγκρότησής της ως ακαδημαϊκού κλάδου.

Τέσσερα κορυφαία έργα του Νορβηγού δραματουργού σε νέα μετάφραση

Του Νίκου Ξένιου

Γαλουχημένος στους κόλπους μιας πατριαρχικής οικογένειας μετά το τέλος των ναπολεόντειων πολέμων, ο Ερρίκος Ίψεν ολοκλήρωσε το μεγαλύτερο μέρος της εντυπωσιακής δραματουργικής του παραγωγής μέχρι την ηλικία των εβδομήντα χρόνων.

Ο εικαστικός καλλιτέχνης, συγγραφέας και καθηγητής Ντέιβιντ Μπάτσελορ εξετάζει τη λειτουργία του χρώματος στην τέχνη στο έργο του Χρωμοφοβία (Άγρα). 

Της Μαρίας Γιαγιάννου

Η σχέση των καλλιτεχνών με τους θεωρητικούς της τέχνης ήταν πάντοτε μια σχέση εξάρτησης αλλά και απεξάρτησης. Η θεωρία επηρεάζει την πράξη και η πράξη επηρεάζει την θεωρία. Συχνότατα η πράξη προσπαθεί να λειτουργήσει ως θεωρία, δηλαδή η μορφή υψώνει έναν δάκτυλο ιδεολογίας˙ δείχνει και «λέει». Ένας καλλιτέχνης και ένας θεωρητικός επιθυμούν μεν να αλληλεπιδράσουν, αλλά καθένας επιθυμεί κυρίως να δημιουργήσει την δική του επιδραστική σχολή.

Του Γιώργου Π. Πεφάνη

Δεν είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι οι φερόμενοι ως πολέμιοι του θεάτρου καταφεύγουν συχνά στο ίδιο το θέατρο για να ενισχύσουν τα επιχειρήματά τους με την ένταση και την παραστατικότητα που αντλούν από τη δραματική και τη σκηνική τέχνη; Αυτό συνέβη με τον Πλάτωνα των Νόμων, όπου η θεσμοθέτηση της δίκαιης πολιτείας δεν παρομοιάζεται με τίποτε άλλο παρά με «αληθεστάτη τραγωδία» (817b).

Ο διακεκριμένος ιστορικός τέχνης Φράνσις Χάσκελ ανατέμνει Τη δύσκολη γέννηση του βιβλίου τέχνης (ΠΕΚ). 

Της Μαρίας Γιαγιάννου

Τα βιβλία τέχνης δεν χρησίμευαν πάντα ως coffee-table books. Χρειάστηκε μια μακρά και κοπιώδης ιστορική διαδικασία, γεμάτη απογοητεύσεις, περήφανους συλλέκτες, μερακλήδες τυπογράφους, τεχνικές καινοτομίες, επενδύσεις και χρεοκοπίες, για να μπορούμε σήμερα να ακουμπάμε τον καφέ μας δίπλα (ή και πάνω...) στο ιλουστρασιόν εξώφυλλο μιας ανθολογημένης συλλογής αναπαραγωγών του Καραβάτζιο.

Ο μεγάλος Έλληνας του σινεμά*

Του Σωτήρη Βανδώρου

Έκοψε πολλά εισιτήρια, άρεσε στο ευρύ κοινό, η κριτική τoν υποδέχτηκε στην πλειονότητά της με θετικά σχόλια.

Της Τόνιας Μάκρα

Κτήρια ορόσημα της Αθήνας όπως το «Χίλτον» ή το Μέγαρο Μουσικής φέρουν την υπογραφή του ενώ οι πολυκατοικίες που έχτισε τις δεκαετίες του ‘50 και ‘60 «πρωταγωνίστησαν» σαν μοντέρνο και ζηλευτό σκηνικό στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες. 

Tης Βίκυς Βασιλάτου

Ο σουρεαλιστής ζωγράφος μου συστήθηκε μέσω της τέχνης του πριν αρκετά χρόνια. Ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Κάθε πίνακάς του κι από δεκάδες μηνύματα για να επεξεργαστεί το μυαλό μου. Κάθε κόσμημά του κι από δεκάδες πόθους να τα κάνω δικά μου.

Ο Ιεχωβά πάει στο Χόλιγουντ*

Του Μάνου Στεφανίδη

Η σχέση μας με τις εικόνες και ιδιαίτερα με την κινηματογραφική ποιητική είναι βαθύτατα ερωτική, βαθύτατα υπαρξιακή. Μας χαρακτηρίζει ιδεολογικά, μας διαμορφώνει αισθητικά, μας ταυτοποιεί ως κοινωνικά όντα. Μόνο που ακόμη και στην πιο αισθησιακή εκδοχή της εικόνας, σ' αυτήν δηλαδή που κανείς παραδίδεται συνήθως αμαχητί, ενεδρεύει σχεδόν πάντα, δυσοίωνα αποκαλυπτικός και ανεπαίσθητα εικονοκλαστικός, ο λόγος. Ο λόγος ως οιονεί σάρκα της εικόνας, ως ερμηνεία της. 

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

«Για τον Βάγκνερ (...) θα μπορούσαμε να πούμε (...) πως έχει δώσει φωνή σε κάθε τι στη φύση το οποίο δεν ήθελε να μιλήσει ώς τώρα» Φ. Νίτσε

Ο Καρλ Ντάλχαους (Carl Dahlhaus 1928-1989) υπήρξε επιφανής μουσικολόγος με νεωτερική κριτική σκέψη, καθηγητής της ιστορίας της μουσικής σε γερμανικά πανεπιστήμια, διευθυντής έκδοσης των απάντων του Ρίχαρντ Βάγκνερ (Λειψία 1813-Βενετία 1883), διευθυντής ερευνητικών μουσικολογικών προγραμμάτων, συγγραφέας πλείστων έργων με θέματα όπως είναι η μουσική παραγωγή του 18ου και του 19ου αιώνα, ο ρομαντισμός και ο μοντερνισμός στη μουσική, η απόλυτη έννοια της μουσικής, η αισθητική της μουσικής.