theristron 700

Για την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Κοσμόπουλου «Θέριστρον» (εκδ. Κέδρος).

Της Άννας Αφεντουλίδου

Θερίζοντας όσα ο ίδρωτας ωρίμασεν στάχυα1

Το Θέριστρον, το ένατο ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Κοσμόπουλου, περιλαμβάνει 73 ποιήματα, τα οποία συγκροτούν τέσσερις ενότητες: «Προοιμιακά», «Τα κόμιστρα», «Βιβλίον του Ιουνίου μηνός» και «Expressis Verbis». Παρ’ όλη αυτή τη διαχωριστική, κατά κάποιον τρόπο, αρθρωτική διάταξη του βιβλίου, τα ποιήματα συγκροτούν ένα ενιαίο ποιητικό θεώρημα που φαίνεται να φτάνει σ’ εμάς ως μια εξελικτική ολοκλήρωση των προηγούμενων οκτώ ποιητικών του βιβλίων σε ένα χρονικό διάστημα δεκαπέντε περίπου ετών. Ίσως ο χαρακτηρισμός φανεί κάπως ιδιόρρυθμος, αλλά θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα μεταμοντερνιστικό λυρικό έπος. Δηλαδή, ένα έργο μεταλυρικό αλλά και μεταδραματικό, που αφηγείται την περιπέτεια του σημερινού ανθρώπου σε ένα περιβάλλον άξενο και σκληρό, το οποίο, παρόλο που ο ίδιος το δημιούργησε, τον αντιμάχεται πολεμώντας τη βαθύτερη φύση του∙ υπό αυτή την οπτική ένα τέτοιο έργο δεν μπορεί παρά, σε κάποιες τουλάχιστον στιγμές του, να είναι και ειρωνικό. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, καθώς η ποιητική αφήγηση προοδεύει, πως συναιρούνται τόσο στοιχεία τραγικότητας, μέσα από την επίγνωση του θανάτου ως αναπόφευκτης ανθρώπινης μοίρας, όσο και στοιχεία μιας μεταφυσικής αγωνίας που σταδιακά μεταβάλλεται σε βεβαιότητα∙ όλα βρίσκουν τη θέση και την παραμυθία τους σε έναν κόσμο που εν τέλει ισοζυγίζεται με τη σοφία και την εγκαρτέρηση και όπου οι ανθρώπινες αδυναμίες ή τα τρωτά ενός αδηφάγου τεχνοκρατικού συστήματος μπορούν να ανα-γνωριστούν με έναν επιεική αλλά και σαρκαστικό τρόπο.

Μετρική παραμετροποίηση

Γνωστό στην κριτική όσο και ειδοποιό χαρακτηριστικό της ποίησης του Δημήτρη Κοσμόπουλου είναι πως παρόλο που έχει επιλέξει, κατά το πλείστον, στιχουργικά σχήματα μιας πιο παραδοσιακής μετρικής τεχνικής, ωστόσο δεν αρκείται στην πρόσδεση στα στέρεα μορφικά σχήματα ή στον σταθερό βηματισμό μιας λυρικής παράδοσης, αλλά αναζητεί την επίταση της εκφραστικής τους δύναμης μέσα από τη διατάραξή τους∙ χρησιμοποιεί δηλαδή και άλλους μορφικούς σχηματισμούς, όπου υποστασιοποιείται η συγκίνηση μιας πιο δραματικής έκφρασης.2

kosmopoulos dimitris
Ο Δημήτρης Κοσμόπουλος γεννήθηκε στο Κοντογόνι
(Παπαφλέσσα) Πυλίας στη Μεσσηνία, το 1964.
Μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Σπούδασε Νομικά και Θεολογία.
Είναι ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής.
Επί σειρά ετών είναι παραγωγός λογοτεχνικών εκπομπών
στο ραδιόφωνο. Το Θέριστρον είναι το ένατο
ποιητικό του έργο.
 
 

Από τη μία, κυρίαρχο πυρήνα αποτελεί η αναζήτηση της παρηγοριάς και της γαλήνης που συνοδεύει τον μεταφυσικό οραματισμό και, από την άλλη, ο ελεγειακός τόνος μιας θλίψης που φαίνεται να απορρέει από τη βαθύτερη αίσθηση μιας ανεπίτευκτης παρηγοριάς για τον μάταιο αγώνα του ανθρώπου με τον χρόνο, για την αδυναμία μας μπροστά στον πόνο ή και στον θάνατο. Πρόκειται για μια ποίηση που διαμορφώνει με ιδιαίτερους όρους έναν κόσμο χαρακτηριστικά δικό της. Συνυπάρχουν το συλλογικό με το ατομικό, η φύση και ο αστικός χώρος, τα οντολογικά ερωτήματα, η αγάπη, η απώλεια, το όραμα, η φθορά, ο λόγος της ποίησης ως χώρος αναβάπτισης της γλώσσας∙ ένας κόσμος ολόκληρος, όπου ανανοηματοδοτούνται οι πράξεις και οι λέξεις, όπου αποκαλύπτονται αλλά και παραμένουν δυσερμήνευτα όλα τα μυστικά και τα μυστήριά του.

Στην πρώτη ενότητα του βιβλίου, τα τρία προοιμιακά ποιήματα δίνουν το στίγμα του βιβλίου αλλά αποτελούν και γέφυρες με όσα προηγήθηκαν ποιητικά, ατομικά και συλλογικά ως βιωματικοί πυρήνες της προηγούμενης πορείας του ποιητή. Στο πρώτο ποίημα δίνεται το στίγμα της διασύνδεσης του παρόντος με το ποιητικό παρελθόν (βλ. και τις χρονολογίες που αναφέρονται: 1895, 1906, 2017). «Να μέλψεις πάλι το τραγούδι του Αλεξάνδρου […] Με τρόπο ενός κυπαρισσιού να καταβάλλεις φόρο/στις φωτεινές ρεκλάμες, ως αλλοδαπός παρίας». Στο δεύτερο ποίημα επισημαίνεται η διασύνδεση του ατομικού βιωματικού παρόντος με τις πηγές του, την παιδική ηλικία αλλά και την προβολή ενός αβέβαιου μέλλοντος από την πλευρά ενός παθημένου ενήλικα: «Να φεύγεις κούτσα-κούτσα απ’ τα πενήντα / σκοντάφτοντας στου χρόνου σου τις πέτρες […] Έτσι να φεύγεις. Καθώς έφευγες παιδάκι […] – και τώρα στο στήθος σου ανάβει ένα καντήλι, / ποια προσευχή κομμάτια, ποιο μαντήλι». Και στο τρίτο ποίημα η πορεία διασύνδεσης του ατομικού και του συλλογικού βιώματος: «Αλλά παιδί να κουβαλάει τραυματία, / να κρύβει σε σπηλιά τον τολμητία […] Έπειτα –όπως ιστορεί ο μύθος− / Νεράκι κρυσταλλένιο τον ποτίζει. / Κι η πέτρα η φλεγόμενη ανθίζει».

Η αλληλουχία των γεγονότων δίνει την αυθεντία του βιωμένου νοήματος στην ατομική καταβύθιση εντός της συλλογικής ιστορίας, όπου διακυβεύεται το αίσθημα του δικαίου και η αξία της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Η μέθεξη με αυτό που ορίζει τις συντεταγμένες ενός τέτοιου κόσμου, δεν μπορεί, μας λέει ο ποιητής, παρά να είναι η ουσιωδέστερη σχέση με τη ζωή και την ύπαρξη∙ η τέχνη δηλαδή που μπορεί να προσφέρει την παραμυθία της αυτοσυνειδησίας της θνητότητάς μας.

Στην επόμενη ενότητα «Τα κόμιστρα» τα έξι ποιήματα αφιερώνονται οργανικά σε απόντες αγαπημένους ή/και αδικημένους: τον Ηλία Λάγιο (1958-2005), τον Σάββα Παύλου (1951-2016), τον Δημήτρη Μητροπάνο (1948-2012), τον Γιάννη Κοντό (1943-2015), τον Βαγγέλη Γιακουμάκη.3

Εδώ ο ποιητής κατορθώνει να μεταδώσει σε κύματα συμπυκνωμένης θλίψης όλη την επίγνωση μιας αυτοσυνειδησίας που χαρακτηρίζεται από την ωριμότητα της βιωμένης εμπειρίας: η νεότητα έχει φύγει, οι άνθρωποι που αγαπήσαμε μας αφήνουν την αύρα της μνήμης τους, η ίδια η τραγικότητα της ύπαρξης χτυπάει την πόρτα όσων ακούν όχι μόνο αυτά που λέγονται αλλά και αυτά που παραλείπονται ή υπονοούνται.

«Άντρας της αφοβιάς, το βλέμμα σου καντήλι,
ασβέστωσε τον κήπο του θανάτου κι άκουσέ με:
Με τους συντρόφους στο Τραπέζι της Χαράς περίμενέ με».

Στην τρίτη ενότητα με τίτλο «Βιβλίον του Ιουνίου μηνός» υπάρχουν είκοσι εννιά ποιήματα όπου η ποιητική φωνή διαλέγεται συχνά με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, αλλού πιο άμεσα αλλού πιο έμμεσα και αλλού σε ένα εν δυνάμει διαλεκτικό φόντο. Οι αναφορές διακειμενικές, λεξιλογικές αλλά και εικονιστικές από την ευαγγελική παράδοση είναι πυκνότερες και εντατικότερες, ταυτοχρόνως δηλώνεται η οργανική σχέση με το σονέτο: «Μισοθαμμένε μου ρυθμέ, τρικλίζεις προς σονέττο», ενώ οι ελεύθερες αποδόσεις κειμένων αναφοράς του Κέβιν-Ίαν Μακφέρσον4 προσδίδουν και μια άλλη διάσταση διαλεκτικότητας με την ξένη ποίηση σε ένα θεώρημα, στο μεγαλύτερο μέρος του, ελληνοκεντρικό. Εδώ προεξέχει πιο έντονα ο προσανατολισμός της ποιητικής πορείας στην αναζήτηση ενός συνθετικού οράματος, όχι με έναν μηχανιστικό εξωτερικό τρόπο, αλλά με μια ενδότερη όσο και καλά επεξεργασμένη δομή ενός λυρικού όσο και δραματικού ολοκληρώματος.

Αναφέρω το τέλος του ποιήματος «Έκτη Σεπτεμβρίου» (σ. 44) και την αρχή του αμέσως επόμενου (σ. 45) με τίτλο «Άχρονο», σημείο όπου φαίνεται πιο έντονα η διασύνδεση στην οποία αναφέρθηκα.

«Είσαι του Ιουνίου η πέτρα η παληά
με χαρακιές από του ηλίου το μαχαίρι
στην γλώσσα που η πνοή σου μόνο ξέρει».
 
«Έκτη Σεπτεμβρίου»
 
«Την γλώσσα που η πνοή σου μόνο ξέρει
το γλωσσοπύρσευτο ας μάθει, τώρα, χέρι.
Ας γίνει αυλός, γεννώντας ξένους ήχους,
κι ας χάνει ό,τι δεν κλείνεται σε στίχους».
 
«Άχρονο»

Καθώς γίνονται συνεκδοχικές προβολές υπαρξιακών συναισθημάτων και συλλογισμών με διαχρονικές διαστάσεις, διαμορφώνεται ένα φυσικό κυρίως περιβάλλον το οποίο όμως δεν είναι ο ιστορικά προσδιορισμένος τόπος αλλά ο χώρος της υπαρξιακής αγωνίας.

«Ιωάννη Πρόδρομε, θρέμμα της ερήμου,
στις ερημιές που ρίχτηκα, βοήθα την ψυχή μου
να στάξει δάκρυ αληθινό και αίμα
να πετάξει η φωνή της στα γκρεμνά.
[…]
Κυπαρίσσι μου πυρίκαυστο, δροσάτο,
πίνω φως στον ίσκιο σου από κάτω.
Από τότε που γεννήθηκα, προσμένω».

Η τελευταία ενότητα «Expressis Verbis» με είκοσι τέσσερα ποιήματα ξεκινά με ελεύθερη απόδοση τριών ποιημάτων, αυτή τη φορά του Γεβγκένι Βοροσίλοβ,5 ενώ η παρουσία του θανάτου ως ενός αναπότρεπτου τέλους που συνοδεύεται από τον πόνο και τη θλίψη, από την αδυναμία και το εύθραυστο του ανθρώπου μπροστά του, επαναλαμβάνεται πολύ συχνά. Το ελεγειακό κλίμα σπάει ενδιάμεσα με στιγμές μιας ιδιότυπης ειρωνείας, σαρκασμού για μορφές και στρεβλώσεις του σύγχρονου πολιτισμού:

«Ο θάνατος πυροβολεί από οθόνες τσέπης
κι εμείς αποθηκεύουμε και άλλες ακόμη selfies.
 
Στείλε κι άλλα, στείλε κι άλλα msn και sms
να παγώνει η οθόνη, να φρακάρουν οι γραμμές.
[…]
Βλέπουν πουλί πετούμενο και πέφτουν τα κοράκια,
αντιλαλούν στα σύρματα, κρώζουν με twitterάκια.
[…]
Πώς θ’ αντέξεις τόσα mails, πώς θ’ αντέξεις τόσα likes
να’ γραφες και κάνα στίχο, θα ηρεμούσανε τα sites».

Ο ειρωνικός χαρακτήρας είναι έντονος, χωρίς ωστόσο να υπάρχει αινιγματική εκκρεμότητα, αλλά μάλλον ένας σαρκαστικός σκεπτικισμός. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο περιβάλλων χώρος του ποιήματος είναι κυρίως ο αστικός. Ο ποιητής υιοθετώντας τον ρόλο ενός ωτακουστή αναπαράγει έναν αλλότριο «σύγχρονο» λόγο, για να τον υπονομεύσει.

Διαπλέκονται συχνά διακειμενικές αναφορές από διάφορα και διαφορετικά μεταξύ τους πνευματικά πεδία: δημοτικό τραγούδι αλλά και λόγια ποιητική παράδοση, εκκλησιαστική υμνογραφία και ευαγγελικά κείμενα. Υπάρχουν τόσο ονομαστικές μνείες, όσο και λεκτικές αναφορές με οπτικές και ακουστικές εικόνες.

«Το δέντρο πίνει το νερό και το κορμί τον ύπνο.
Μ’ αν πούμε και για την ψυχή, άγριος βορηάς φυσάει.
Στ’ όνειρο που ξημέρωσα το φως δεν κελαηδάει
κι είμαι ένας ίσκιος που τα οστά του κουβαλάει.
Μνήσθητι ων έκαστος κατά διάνοιαν έχει,
μνήσθητι πάντων και πασών.
[…]
Γιατί ’ναι, πάντα, μέρες του Προδρόμου
μαύρου χιονιού κρυστάλλινο σταφύλι».

Η ποιητική γλώσσα κουβαλά το παρελθόν της παράδοσής της, λέξεις γεμάτες μνήμες κειμενικές αλλά και μελωδικούς απόηχους, οι στίχοι είναι πολλαπλά δοκιμασμένοι στον ρυθμό και στο μέτρο. Ωστόσο όχι μόνο αποφεύγεται η μονοτροπία αλλά παρατηρείται και ένα είδος πρωτεϊκής συμπεριφοράς που εκδηλώνεται άλλοτε με την αποκάλυψη της ειρωνικής ταυτότητας άλλοτε με την επικάλυψη της μετρικής μεταμόρφωσης και άλλοτε μέσω μιας λυρικής προσώπου που αγωνίζεται με δραματικά προσωπεία να κρύψει την τραγική της μορφή. Γενικότερα, συγχέονται τα όρια προσώπου και προσωπείου, δραματικής υπόκρισης και ανυπόκριτου λυρισμού, όπως συμβαίνει και στο τελευταίο ποίημα της συλλογής:

«Αν φέρνουνε οι λέξεις μουσική χρωμάτων –
όμως τα χρώματα των λέξεων ανοίγουν τα κρυφά φτερά.
Δάσος ψιθύρων, άνεμος, τις νύχτες στο Μουσείο.
Σύννεφο από πουλιά ανεμίζει του δούλου το παράπονο –
μια σιγανή βροχή».
 
«Ψίθυρος των χρωμάτων»

Εδώ ο μύθος της αφήγησης συντίθεται μέσα από τη διαλογική σχέση του ποιητή με πίνακα του Μουσείου Πωλ Βαλερύ6, χρησιμοποιώνας παραμυθικά διδακτικά στοιχεία, ενώ συγχρόνως φιλοξενεί μια φανταστική αλλά και άκρως ρεαλιστική μορφή και συμπεριφορά. Αναλόγως περιπλέκεται και το κυρίαρχο θέμα της ανθρώπινης αξίας που διχοτομείται εξαρχής στη θετική και αρνητική εκδοχή του (ελευθερία και δουλεία) ενώ στο ενδιάμεσο αναπτύσσονται τα επί μέρους θέματα: της επιθυμίας για κυριαρχία, του ψυχικού σθένους και της ανθρώπινης αδυναμίας.

Απόλογος δεξιοτεχνίας

Με αυτούς τους εκφραστικούς τρόπους, ο Δημήτρης Κοσμόπουλος διευρύνει και περιπλέκει τη θεολογική με την ανθρωπολογική αλλά και την κοινωνική ή ηθική διάσταση της ποίησής του. Οι αντίθετοι όροι των παραπάνω διαστάσεων δεν παραμένουν διακεκριμένοι και άμεικτοι αλλά συμβάλλονται δημιουργώντας αλλεπάλληλα μείγματα ποιητικής έκφρασης. Κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται μέσω της ανάπτυξης μιας ποιητικής δεξιοτεχνίας που οδηγεί τις παραδοσιακές τεχνικές να φτάνουν στα αποτελεσματικά τους όρια αποκαλύπτοντας όλους τους δυνατούς συνδυασμούς της αφηγηματικής ενορχήστρωσης. Πολλές από τις κατακλείδες των ποιημάτων απηχούν με σπασμένη μετρικά φωνή το βαθύτερο συναίσθημα που πάλλεται αγωνιζόμενο να μετρηθεί ή ελευθερωμένο να κραυγάσει.

«Αυτό το φως γεμάτο κάρβουνο, αίμα, η θάλασσα
πήρε το αόρατο φτερούγισμα, σιωπή, και μένα
που την χάλασα.
Κι έλεγες "γίνεται το σίδερο βαμβάκι;",
και πάλι "σήκω, άνεμε φαρμάκι,
και πάρε με. Σ’ άλλον κοιτώνα αγάπησα".»

Το Θέριστρον λοιπόν ως όργανο συγκομιδής και εργαλείο σωτηρίας είναι αυτό που μας δείχνει ό,τι πολύτιμο έχει θεριστεί μετά από έναν αγώνα αγωνίας∙ αλλά και κάτι τόσο πολύτιμο, ώστε να είναι το μόνο που μπορεί να μας σώσει, καθώς παλεύουμε με την αδηφάγο χρονομηχανή της απουσίας.

* Η ΑΝΝΑ ΑΦΕΝΤΟΥΛΙΔΟΥ είναι ποιήτρια και φιλόλογος.
Τελευταίο βιβλίο της, η μελέτη «Η οδυνηρή μνήμη της σάρκας – Ερωτικά ιχνηλατώντας την ποίηση του Κώστα Θ. Ριζάκη» (Εκδόσεις του Φοίνικα).

→ Στην κεντρική εικόνα, πλάνο από την ταινία Καθρέφτης του Αντρέι Ταρκόφσκι.
1. Παραφράζω στίχους από την «Ωδή ογδόη» του Ανδρέα Κάλβου. (Βλ.http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=190&author_id=13)
2. Βλ. και το σχόλιο του Ευριπίδη Γαραντούδη: «[…] τα ψευδοσονέτα ή μετασονέτα του Κοσμόπουλου ή ο δεκαπεντασύλλαβος των ποιημάτων του Θέριστρον που διαλέγονται με το δημοτικό τραγούδι αναδεικνύουν τον Κοσμόπουλο σε έναν ποιητή δεινό τεχνίτη. Περισσότερη, ίσως, σημασία έχει ότι στην περίπτωσή του η έλξη προς την έμμετρη μορφή φαίνεται να συντονίζεται με τη χριστιανική πνευματικότητα ως συμπληρωματικός άξονας της ποιητικής του: μέσα σε έναν αντιπνευματικό και άκεντρο κόσμο η έμμετρη φόρμα, έστω και υπονομευμένη, ανακαλεί την αρμονία και την πνευματική τάξη που η ψυχή του ανθρώπου-ποιητή έχει ακόμη ανάγκη». Στο: Ευριπίδης Γαραντούδης, «Ένας σύγχρονος ποιητής της πνευματικότητας και της δεξιοτεχνίας», Εφημερίδα των Συντακτών, 20/1/2019.
3. Σπουδαστής στα Ιωάννινα που βρέθηκε νεκρός σε ηλικία 21 ετών. Από στοιχεία της έρευνας γύρω από τις συνθήκες θανάτου του προέκυψε ότι είχε υποστεί πολύ σκληρό bullying από κύκλο σπουδαστών στην πόλη στην οποία φοιτούσε.
4. Ιρλανδός ποιητής για τον οποίον υπάρχουν πληροφορίες στις «Σημειώσεις» του βιβλίου, σ. 109.
5. Ρώσος ποιητής για τον οποίον υπάρχουν πληροφορίες στις «Σημειώσεις» του βιβλίου, σ. 110.
6. Πληροφορίες για τη διαλογική σχέση με τον πίνακα και το Μουσείο, υπάρχουν στις «Σημειώσεις» του βιβλίου, σ. 111.
 

altΘέριστρον
Δημήτρης Κοσμόπουλος
Κέδρος 2018
Σελ. 122, τιμή εκδότη €16,60

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΥ

 

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Έθνος εξαιρετικά» του Δημήτρη Κοσμόπουλου (κριτική) – Η φωνή των αφανών Ελλήνων στρατιωτών

«Έθνος εξαιρετικά» του Δημήτρη Κοσμόπουλου (κριτική) – Η φωνή των αφανών Ελλήνων στρατιωτών

Για την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Κοσμόπουλου «Έθνος εξαιρετικά» (εκδ. Περισπωμένη). Kεντρική εικόνα: Ανεξάρτητη Μεραρχία. Διανομή αλληλογραφίας και δεμάτων. Συλλογή Μικρασιατικής Εκστρατείας/ Αρχείο ΕΡΤ.

Γράφει η Αγάθη Γεωργιάδη

...
«Γυναικών τε» του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη (κριτική) – Δέος και λατρεία για τις γυναίκες του κόσμου

«Γυναικών τε» του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη (κριτική) – Δέος και λατρεία για τις γυναίκες του κόσμου

Για την ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη «Γυναικών τε, Ποίηση», (εκδ. Εύμαρος). Κεντρική εικόνα: ο πίνακας του Γιάννη Μόραλη «Νέα γυναίκα». 

Γράφει η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

...

«Μύθοι για το τέλος του κόσμου» της Ευτυχίας Παναγιώτου (κριτική) – O μύθος της ανθρώπινης συνθήκης

«Μύθοι για το τέλος του κόσμου» της Ευτυχίας Παναγιώτου (κριτική) – O μύθος της ανθρώπινης συνθήκης

Για την ποιητική συλλογή της Ευτυχίας Παναγιώτου «Μύθοι για το τέλος του κόσμου» (εκδ. Κέδρος). Κεντρική εικόνα: πίνακας του Γκάι Ντένινγκ. 

Γράφει η Ευσταθία Δήμου

Οι ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

Τα βραβεία του «Χάρτη» 2023: Ο βραχύς κατάλογος

Τα βραβεία του «Χάρτη» 2023: Ο βραχύς κατάλογος

Το διαδικτυακό περιοδικό Λόγου και Τέχνης Χάρτης (www.hartismag.gr), συνεχίζει για τρίτη χρονιά την απονομή ετήσιων βραβείων, με σκοπό την ανάδειξη των σημαντικότερων βιβλίων που κυκλοφόρησαν το περασμένο έτος. Σήμερα ανακοινώθηκε ο Βραχύς Κατάλογος σε όλες τις κατηγορίες. Δείτε βιβλία και συγγραφείς. 

...

Βραβείο Nero Gold 2023: Νικητής ο Ιρλανδός συγγραφέας Πολ Μάρεϊ για το μυθιστόρημα «Τhe Bee Sting»

Βραβείο Nero Gold 2023: Νικητής ο Ιρλανδός συγγραφέας Πολ Μάρεϊ για το μυθιστόρημα «Τhe Bee Sting»

Το μυθιστόρημα του Πολ Μάρεϊ [Paul Murray] «The Bee Sting» είχε προκριθεί και στη μικρή λίστα του Βραβείου Μπούκερ και εκθειάστηκε από τη συγγραφέα Μπερναρντίν Εβαρίστο [Bernardine Evaristo] που είναι μέλος της επιτροπής του βραβείου Νero Gold. 

Επιμέλεια: Book Press...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

«Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοχ (προδημοσίευση)

«Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοχ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άιρις Μέρντοχ [Iris Murdoch] «Μέσα στο δίχτυ» (μτφρ. Έφη Τσιρώνη), το οποίο κυκλοφορεί στις 6 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Όταν είδα τον Φιν να με περιμένει στη γωνία το...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

«Μικρή Στίξις»: Νέα σειρά βιβλίων και εκδήλωση για τα 7 χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο

«Μικρή Στίξις»: Νέα σειρά βιβλίων και εκδήλωση για τα 7 χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο

Με τη συμπλήρωση επτά συναπτών ετών στο εκδοτικό στερέωμα, οι εκδόσεις Στίξις κάνουν το επόμενο βήμα με μια νέα σειρά τεσσάρων βιβλίων, υπό τον τίτλο «Μικρή Στίξις», των Γιώργου Δουατζή, Χρυσοξένης Προκοπάκη, Στέφανου Τζουβάρα και Μιχάλη Σηφάκη.  

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος  ...

7 γυναίκες γράφουν και ακούγονται – Όψεις της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας

7 γυναίκες γράφουν και ακούγονται – Όψεις της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας

Σίσσυ Δουτσίου, Στεύη Τσούτση, Λίνα Βαρότση, Αστερόπη Λαζαρίδου, Ελισάβετ Παπαδοπούλου, Αντιγόνη Ζόγκα, Λίνα Βαλετοπούλου. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας επιλέγουμε πολύ πρόσφατα βιβλία νέων Ελληνίδων συγγραφέων που θέτουν, άλλοτε με τρόπο διεκδικητικό κι άλλοτε πιο έμμεσο, το ζήτημα της γυναικείας χειρα...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ