Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η οικονομική κρίση δεν είναι μόνο ελληνική· δεν είναι καν μόνο πρόβλημα του ευρωπαϊκού νότου και των υποβαθμισμένων οικονομιών του. Είναι πρόβλημα της γηραιάς ηπείρου, αλλά και της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας που δημιουργούσε εδώ κι εκεί φούσκες, για να βαυκαλίσει τη συνείδησή της για το υψηλό βιοτικό επίπεδο και τις κατακτήσεις στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και αξιών.

Της Αρχοντούλας Διαβάτη

H Μαρία Κουγιουμτζή μετά τις συλλογές διηγημάτων: «Άγριο βελούδο», Καστανιώτης 2008 – βραβευμένη από το περιοδικό "Διαβάζω" και το Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών– και «Γιατί κάνει τόσο κρύο στο δωμάτιό σου;», έγραψε το πρώτο της μυθιστόρημα με τον αμλετικό τίτλο «Κι αν δεν ξημερώσει;»

Της Έλενας Μαρούτσου

Έναν στίχο από τραγούδι διάλεξε η Σωτηρία Σταυρακοπούλου για τίτλο του τελευταίου της βιβλίου, που η ίδια ονομάζει μυθιστόρημα αλλά θα μπορούσε πολύ ωραία να είναι και συλλογή τεσσάρων εκτενών διηγημάτων, αφού το καθένα «στέκει» από μόνο του: οι ήρωες του ενός καθόλου δεν εμπλέκονται με αυτούς κάποιου άλλου, οι χώροι και χρόνοι δράσης είναι διαφορετικοί, οι πλοκές δεν «πλέκονται» σε κανένα σημείο μεταξύ τους.

Του Γιώργου Βέη 

«Το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα, όπου ομιλείται μια άλλη γλώσσα». Λ. Π. Χάρτλεϊ

Μαζί με τα δύο προηγούμενα έργα της ίδιας συγγραφέως, με τίτλους αντιστοίχως Σκοτεινός Βαρδάρης (Κέδρος, 2005) και Πατρίδα από βαμβάκι (Κέδρος, 2009), το Δυο φορές αθώα απαρτίζει μιαν ευδιάκριτη, χαλαρή τριλογία όπου, μεταξύ άλλων, οι κανόνες, οι οποίοι διέπουν τη γέννηση, την ανάπτυξη και την εδραίωση μιας βασανιστικής δυστοπίας ερευνώνται με υποδειγματική διαύγεια, εννοιολογική συνέπεια και ρηματική ευελιξία.

Του Κώστα Δρουγαλά

Ο Αύγουστος Κορτώ (Πέτρος Χατζόπουλος, Θεσσαλονίκη, 1979) επιστρέφει στον χώρο του μυθιστορήματος ύστερα από το Δεκαέξι (Καστανιώτης, 2010). Στη Βιογραφία μιας σκύλας διηγείται την ιστορία μιας βαθύπλουτης μοναχοκόρης, της Σίσυς Νοταρά, που αποφασίζει να κάνει τον απολογισμό της ζωής της.

Για το μυθιστόρημα της Ντορίνας Παπαλιού, «Το απαραίτητο φως» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος. Αμερικανοί στρατιώτες τη στιγμή που ανακαλύπτουν τον πίνακα «Στον χειμερινό κήπο» του Εντουάρ Μανέ, στις 25 Απριλίου 1945.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

 Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Τι ζητάνε οι έλληνες συγγραφείς στη Λατινική Αμερική; Τι ψάχνουν από την άλλη οι πεζογράφοι μας στις χαραμάδες της Ιστορίας και στις παρυφές της πολιτικής λογοτεχνίας; Ο Μ. Κουμανταρέας δίνει απάντηση συναιρώντας τις δύο παραπάνω τάσεις -όπως τις εξέφρασαν ξεχωριστά λ.χ. η Ευγενία Φακίνου στο Τρένο των νεφών (2011) και ο Άρης Μαραγκόπουλος στο Χαστουκόδεντρο (2012)-, για να μιλήσει για το τέλος τού Έριχ Χόνεκερ στη Χιλή όπου είχε καταφύγει.

Της Έλενας Μαρούτσου

«Ποδηλατώντας πεζή» τιτλοφορεί τον πρόλογο αυτής της συλλογής ο Κώστας Κατσουλάρης, δηλώνοντας με αυτόν τον παιγνιώδη (τι λέξη κι αυτή) τρόπο τις δυο κοινές συνιστώσες αυτής της συλλογής: την πεζογραφία –όλα τα κείμενα που περιέχονται σε αυτήν είναι πεζά – και τη χαλαρή περιδιάβαση σε διάφορες περιοχές της λογοτεχνίας.

Της Αρχοντούλας Διαβάτη

Τριανταπέντε ιστορίες είναι το μενού από πικάντικες μικροϊαφηγήσεις, όπως μας τις παραδίδει σε έναν κομψό τόμο –και καλή αναγνωστική μας "όρεξη"– ο συγγραφέας Ηλίας Κουτσούκος – delivery boy, κατά το διήγημα που δίνει τον τίτλο στο βιβλίο.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η Μικρασιατική εκστρατεία θεωρείται η μεγαλύτερη καταστροφή τού Ελληνισμού και το πιο σημαντικό γεγονός της ελληνικής ιστορίας τού 20ού αιώνα, πιο σημαντικό κι από την Κατοχή, τον Εμφύλιο ή την επτάχρονη Δικτατορία.

Δεν πρέπει να κρίνεις ένα βιβλίο απ’ το εξώφυλλο. Όσοι υποστηρίζουν αυτόν τον κοινό τόπο ίσως πιστεύουν επίσης πως δεν πρέπει να κρίνεις ένα βιβλίο κι απ’ το οπισθόφυλλο. Το συγκεκριμένο βιβλίο υπερίπταται των κοινών τόπων και στο οπισθόφυλλό του μπορούμε να διαβάσουμε το εξής: «Γαμ. Δεν σημαίνει απολύτως τίποτε και ποτέ – παρά μόνο κάθε νύχτα στις τρεις και πέντε τα ξημερώματα, τότε που η λέξη γαμώτο τρώει μια τσεκουριά και σπάει στα δυο».

Της Αρχοντούλας Διαβάτη  

Επτά ιστορίες, επτά μπαμπούσκες, επτά ομόκεντροι κύκλοι που επικαλύπτονται, επτά επάλληλες ιστορίες κατά τον υπότιτλο, αφηγημένες σε τρίτο πρόσωπο από έναν παντεπόπτη αφηγητή με διαβολεμένη παρατηρητικότητα. Για επτά γυναίκες που διασταυρώνουν τα βήματά τους άρρωστες στο ίδιο μεγάλο νοσοκομείο: Την Ιουλία, την Αμαλία, τη Ρία, την Αγάπη, τη Ρίτα, την Εύη και την Παπά. Έρχονται και φεύγουν, κυκλοφορούν στον ίδιο χώρο, αντικρίζονται χωρίς ίσως να επικοινωνήσουν βαθύτερα μεταξύ τους και πολιτογραφούνται κάτοικοι της μεγάλης πολιτείας του νοσοκομείου.

Του Φοίβου Παναγιωτίδη*

Η προσέγγισή μου στη συλλογή αφηγήσεων μικρού μήκους Τα φώτα στο βάθος της Niemands Rose θα γίνει αποσπασματικά και, αναπόφευκτα, από τη σκοπιά ενός αναγνώστη. Θα οργανώσω τις σκέψεις μου γύρω από το είδος (genre) στο οποίο εντάσσεται το βιβλίο και γύρω από το ύφος της συγγραφέως και τη σχέση του με τη λεγόμενη γυναικεία γραφή.

Του Κώστα Αγοραστού

Με δεκατρία αστικού περιβάλλοντος διηγήματα, τα οποία συνθέτουν έναν αφηγηματικό κόσμο σκοτεινό και αμφίθυμο, επανέρχεται ο Πάνος Τσίρος. Με διηγήματα, επίσης, μας είχε συστηθεί μερικά χρόνια πριν, και μάλιστα με τον αινιγματικό τίτλο Φέρτε μου το κεφάλι της Μαρίας Κένσορα (εκδ. Γαβριηλίδης).

 Του Μάριου Μιχαηλίδη*

Το θέμα «πώς η ιστορία γίνεται λογοτεχνία» το έχουν θίξει αρκετοί κριτικοί και θεωρητικοί του έντεχνου λόγου. Υπήρξαν, πράγματι, πολλοί συγγραφείς και κοντά σ’ αυτούς εξακολουθούν να προσμετρώνται συνεχώς και άλλοι, που άντλησαν και αντλούν από τα συμβάντα του απώτατου, του απώτερου ή και του πρόσφατου παρελθόντος. Και, αντλώντας, εμπλέκουν στον αφηγημένο μύθο λιγότερο ή περισσότερο ιστορικό υλικό, συχνά τροποποιημένο ή και παραποιημένο, υποκύπτοντας σε εντολές είτε της αγοράς είτε της πολιτικής προπαγάνδας.

Του Κώστα Αγοραστού

Το ελάχιστο ίχνος του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη είναι ένα βιβλίο για ασήμαντους ανθρώπους που ζουν σημαντικά γεγονότα. Σημαντικά για τις προσωπικές τους μικροϊστορίες. Δολοπλοκίες, απίθανες περιπέτειες, τραγικές συμπτώσεις, ένοχα μυστικά και αποκαλύψεις, στοιβάζονται στις ζωές ανθρώπων που δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν. Κι όμως, τα βγάζουν πέρα καταφέρνοντας να αφήσουν αυτό το ελάχιστο ίχνος της παρουσίας τους στη μνήμη και την καρδιά των άλλων.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Ποια είναι η Χρυσάνθη που επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από είκοσι χρόνια στη Γερμανία και εξαφανίζεται απρόσμενα; Είναι το χαμένο κέντρο μιας αφήγησης που ξεκινά στο τρένο της επιστροφής στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Είναι η μετανάστρια που είχε φύγει μέσα στην Κατοχή για να βρει δουλειά, έστω και στη χώρα των κατακτητών, και τώρα γυρίζει σε μια Ελλάδα που ζει τον μετεμφυλιακό διχασμό και προσπαθεί να ανακάμψει οικονομικά και κοινωνικά.

Της Έλενας Μαρούτσου*

Λένε πως οι φίλοι είναι η συγγνώμη του Θεού για τους συγγενείς. Στη νουβέλα του Νίκου Ξένιου, «Ένα τριάρι για τον Οιδίποδα», συγγνώμη δεν υπάρχει. Ο Θεός, εξόριστος σαν τον Οιδίποδα, μοιράζει τα χαρτιά του πεπρωμένου όπως πρέπει, δηλαδή στα τυφλά.

Για τα αφηγήματα του Κάρολου Τσίζεκ «Η λιμνοθάλασσα της Γεωργικής Σχολής και άλλες αφηγήσεις» (εκδ. Κίχλη)

Του Κώστα Αγοραστού

Του Κώστα Αγοραστού

«... δε γράφω ιστορία, αλλά πεζογραφία. Συνεπώς έχω το δικαίωμα να διαλέξω κατά το κέφι μου αυτό που ταιριάζει περισσότερο στους χαρακτήρες και στις λεπτομέρειές μου, ώστε να μπορέσω να δημιουργήσω τη γενική εντύπωση που επιθυμώ...» Τζόζεφ Κόνραντ

Της Ελένης Καρρά 

Με το τελευταίο του μυθιστόρημα, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος αγγίζει, με δέος και σεβασμό, την πιο κρυφή πληγή της νεότερης ελληνικής ιστορίας, για να ανασκευάσει από το απωθημένο υλικό της μια σύγχρονη ερωτική ιστορία.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Η ηδονή δεν είναι απλώς η σωματική απόλαυση αλλά και το παιχνίδι τού νου να γεννά φαντασιώσεις. Και δεν πρόκειται μόνο για τη σεξουαλική διέγερση, αλλά και για τη συγγραφική οιστρηλασία που στήνει ιστορίες, ξεσηκώνει τους ήρωες και τις ηρωίδες και τις συστήνει στον πειρασμό, σαν αυτός να είναι ο ιδανικός τους άγγελος.

Του Γιώργου Βέη

Της Έλενας Μαρούτσου*

Ένα καράβι κουρασμένο απ’ τις τρικυμίες του παλιού του ιδιοκτήτη αδυνατεί να πιάσει λιμάνι στην αγκαλιά μιας εγκύου. Ναυάγια και σπασμένα νερά. Ένας πίνακας ζωγραφικής σε ρόλο καθρέφτη. Κάποιος που ανοίγεται με τη βάρκα του πέρα απ’ την ξέρα της ζήλειας. Τα μηχανήματα ενός οφθαλμίατρου που πάνε στον πάτο της θάλασσας. Οι μπουρμπουλήθρες των ερωτικών υποσχέσεων. Επιθυμίες που ξεβράζονται σε σεντόνια. Ένα μάθημα γραφής απέναντι από ένα μάθημα τάνγκο. Μια καλοκαιρινή εκδρομή που καταλήγει σε οινοποσία με φόντο ταριχευμένα ζώα. Η σκυτάλη των ημερών και των ανθρώπων, άλλοτε σκληρή και φθαρμένη απ’ τη χρήση κι άλλοτε γυαλιστερή, πολύχρωμη, παιχνιδιάρικη, περνάει από διήγημα σε διήγημα σε αυτή τη συλλογή της Ελένης Μουσαμά, που ονομάζεται «Το κοινό μυστικό».

Για το μυθιστόρημα «Μέλι κόλλησε στα χείλη» του Μάνου Κοντολέων που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. 

Του Γιώργου Συμπάρδη

Του Νίκου Ερηνάκη

Ο τίτλος είναι από μόνος του ικανός να σε κερδίσει, ικανός να υπάρξει ως μυθιστόρημα μέσα σου πριν διαβαστεί. Διατρέχοντας τους δύο στίχους του Λειβαδίτη από το ποίημα του “Η μεγάλη νοσταλγία” στην αρχή του πρώτου κεφαλαίου: “Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας” αναρωτιέσαι πώς μπορεί να σχετίζονται με την περίληψη του βιβλίου. Μέχρι το τέλος όμως όλα είναι ξεκάθαρα.

Βία και αφήγηση. Ιστορία, ιδεολογία και εθνικός πολιτισμός στην πεζογραφία του Θανάση Βαλτινού

Μια μονογραφία για το έργο ενός καταξιωμένου ζώντος συγγραφέα σίγουρα συμβάλλει στην αποτύπωση των τρόπων με τους οποίους οι σύγχρονοι έλληνες λογοτέχνες συλλαμβάνουν τον εαυτό τους και την κοινωνία και καταγράφουν το στίγμα της σύγχρονης πεζογραφίας μας.

Του Γιώργου Βέη

Ο ανώνυμος ώριμος άντρας, ο οποίος φτάνει μια νύχτα σε μια άγνωστη πόλη, επιχειρώντας συνειδητά να αλλάξει κεφάλαιο στη μάλλον νευρωσική ζωή του, διακρίνεται αμέσως για την αποφασιστικότητά του. Δεν είναι ένα ακόμη τυπικό ανδρείκελο, πλατωνικών προδιαγραφών, της κοινωνικής κυψέλης.

Του Κώστα Αγοραστού

Με οκτώ διηγήματα πυρετώδους γραφής μάς συστήνεται η πρωτοεμφανιζόμενη Ελισάβετ Χρονοπούλου στο βιβλίο της Φοράει κοστούμι (εκδ. Πόλις). Διηγήματα με ενδιαφέρουσα αφηγηματική ματιά, ξεκάθαρους και σαφείς χαρακτήρες και κυρίως με γραφή που αιχμαλωτίζει τον προσεκτικό αναγνώστη.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Ο Μένης Κουμανταρέας δεν υιοθετεί αφειδώς μοντερνιστικές πρακτικές, όπως επιχείρησαν πολλοί συνομήλικοί του στις πρώτες μεταπολεμικές γενιές, και δεν καταφεύγει συχνά σε αφηγηματικούς πειραματισμούς ή ρηξικέλευθες τεχνικές. Η γραφή του είναι ρεαλιστική, με έμφαση στο μικροαστικό, με γραμμική πορεία, που σπάνια στρέφεται απότομα σε πιο ριψοκίνδυνες καμπές, και με μια γλώσσα στρωτή, ακριβή, χωρίς αναγωγές και καταγωγές σε στοχασμούς ή σε ρητά δεδηλωμένα συναισθήματα.

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

Ένα ταξίδι στον ερωτικό κόσμο του Ελύτη, στο ερωτικό νησί της Κέρκυρας, στον χρόνο, στα πολιτικά δρώμενα. Ένας πολλά υποσχόμενος προορισμός που με έλκυσε εξαρχής.

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Η Χορεύτρια του Διαβόλου που χαρίζει και τον τίτλο στο μυθιστόρημα του Στέφανου Δάνδολου είναι μια γυναίκα αμφιλεγόμενη. Μαθαίνουμε για εκείνη μέσα από τους άλλους, φωτίζεται ανάλογα την εποχή, τις ιστορικές συγκυρίες και τις ανάγκες των ισχυρών, ενώ τις σύντομες εμφανίσεις της ακολουθούν μακρά διαστήματα απουσίας.