Καλοκαίρι 1964. Μια φοιτήτρια από το ανατολικό τμήμα του Βερολίνου και ένας φοιτητής από το δυτικό ερωτεύονται. Εκείνος τη βοηθάει να αποδράσει από την Ανατολική Γερμανία και ζουν μαζί. Μόνο μετά τον θάνατο της Μπίργκιτ ο εβδομηντάχρονος πλέον Κάσπαρ ανακαλύπτει το μυστικό που η σύζυγός του έκρυβε μια ολόκληρη ζωή: πίσω στη χώρα της είχε αφήσει μια κόρη.
Ο Κάσπαρ αναλαμβάνει να κάνει αυτό που πάντα ήθελε η Μπίργκιτ, αλλά ποτέ της δεν κατάφερε: να ψάξει για τη χαμένη της κόρη. Η αναζήτηση μετατρέπεται σ' ένα ταξίδι στο παρελθόν, με τις πληγές και τις ουλές που προκάλεσαν η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, η επανένωση και η «προσαρμογή» της στη Δύση. Ο Κάσπαρ βρίσκει την κόρη παντρεμένη σε μια κοινότητα νεοναζί στην επαρχία. Η δεκατετράχρονη κόρη της θα αναγνωρίσει στο πρόσωπό του τον παππού της κι εκείνος την εγγονή του. Αν και οι κόσμοι τους είναι πολύ διαφορετικοί, ο Κάσπαρ είναι αποφασισμένος να παλέψει για τη σχέση τους. Έχει όμως το δικαίωμα να επέμβει στη ζωή της εγγονής του και στο ακροδεξιό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει;
Ο Bernhard Schlink θίγει με δεξιοτεχνία το ζήτημα των ορίων, της ανοχής και της αμοιβαίας κατανόησης στις σχέσεις, σε δύο κόσμους ιδεολογικά αντίθετους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια τρυφερή ιστορία για την αναδρομή μιας γυναίκας από τον μύθο στο ανθρώπινο, για την ανάγκη ν' αφήσουμε ίχνη στη μνήμη των αγαπημένων μας. Πρόκειται για μια ποιητική εξιστόρηση για τα πρόσωπα ενός κοριτσιού που έγινε θρύλος, μια επινόηση της Μελίνας που μας εμπνέει και σήμερα.
Η εγγονή, η κόρη, η φίλη, η ερωμένη, η σύζυγος, η αγωνίστρια, λένε όλες τη δική τους εκδοχή για έναν κόσμο που χωρίς σώμα και χωρίς καρδιά χάνει το πρόσωπό του. Ξεκινώντας από τα παιδικά της χρόνια μέχρι την πολιτική της δραστηριότητα στη Μεταπολίτευση, η αφήγηση εστιάζει σε αυτά που έκαναν τη Μελίνα Μερκούρη ένα διαχρονικό και βαθιά φεμινιστικό σύμβολο, εντός και εκτός Ελλάδας: στον ανεξάρτητο άνθρωπο, στην αιώνια έφηβη και κυρίως στη γυναίκα που αφοσιώθηκε στο ανθρώπινο και στο ονειρικό, κάνοντας γνωστό στον κόσμο το αίτημα ενός λαού για πολιτικές ελευθερίες και ανανέωση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Αμερίγκο Ορμέα, μέλος κάποιου αριστερού κόμματος, ορίζεται αντιπρόσωπος σ' ένα εκλογικό κέντρο, προπύργιο των χριστιανοδημοκρατών: ένα εκκλησιαστικό ίδρυμα για ανίατους ασθενείς και άτομα με ειδικές ανάγκες. Η πλήρης εξάρτησή τους από το προσωπικό και τη διεύθυνση του ιδρύματος μετατρέπει αυτούς τους ανθρώπους σε εύκολα θύματα της πιο αναίσχυντης πολιτικής εκμετάλλευσης. Τα όσα βλέπει και ακούει τη μέρα εκείνη ο Ορμέα τον χαράζουν βαθιά και τον οδηγούν σε δρόμους και λύσεις που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Ο Italo Calvino παρουσιάζει με το γνωστό, καυστικό και συναρπαστικό του ύφος το πάντα επίκαιρο θέμα της ψηφοθηρίας στην πιο ακραία του μορφή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πρόκειται για ένα απολαυστικό και πικρόχολο σχόλιο στην ανοησία που περιλαμβάνει η εκλογική διαδικασία, γραμμένο μάλιστα λίγα χρόνια μετά τη θορυβώδη αποχώρηση του Καλβίνο από το ΚΚ Ιταλίας, αμέσως μετά τα "Ουγγρικά" γεγονότα του 1956. [...]
Ολόκληρη η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από δυο επίπεδα: το πρώτο είναι οι σκέψεις του μουδιασμένου και βαριεστημένου παρατηρητή Αμερίγκο και το δεύτερο είναι η ατμόσφαιρα του κλειστού και αποξενωμένου χώρου του εκλογικού τμήματος. Η αθλιότητα του περιβάλλοντος και των εκλογικών εργαλείων, η μετατροπή της δημοκρατίας σε ταπεινή λογιστική, η διοικητική μελαγχολία είναι ορισμένα μόνο από τα θέματα που θίγει το βιβλίο. Ο Αμερίγκο με πικρία σχολιάζει το αδιέξοδο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και την πολιτική εκμετάλλευση των αδύναμων πολιτών, μελαγχολώντας για τη δυνατότητα που η πολιτική παρέχει στο να αλλάξουν τα πράγματα στις κοινωνίες. Το βιβλίο του Καλβίνο διαβάζεται και ως μια αλληγορία για την ψευδαίσθηση ελευθερίας που δημιουργεί η μονότονη εκλογική διαδικασία. (Κώστας Καραβίδας, περιοδικό ΜΟΝΟ, 24/4/2012)

ΕΔΩ Ο ΑΕΡΑΣ ΑΛΛΙΩΣ ΤΑ ΛΕΕΙ,
πως γίνονται καταστροφές στα χαμηλά.
Κι όμως δεν έχασε τίποτα ποτέ κανείς.
Αν δεν σταματήσει η ζωή,
να σταματήσει,
τίποτα δεν πιστεύω
κι ούτε έχω λόγο να φοβάμαι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βιβλίο μελετά τις έξυπνες πόλεις και τις σχετικές με αυτές δραστηριότητες εξυπηρετώντας πολλαπλούς στόχους:
Πρώτον, να αποσαφηνίσει το πλαίσιο της έξυπνης πόλης και τον ρόλο της διακυβέρνησης σε αυτή. Δεύτερον, να γίνει ένας οδηγός για κυβερνήσεις, ερευνητές και επαγγελματίες βοηθώντας τους να κατανοήσουν τι είναι η έξυπνη πόλη, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία και τη διεθνή πρακτική, προσδιορίζοντας τα στοιχεία που συνθέτουν μια έξυπνη πόλη και τα τεχνολογικά εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξυπηρετηθεί η αποστολή της.
Ακόμη, μπορεί να προσφέρει στους αναγνώστες τα εργαλεία που θα τους βοηθήσουν να αντιληφθούν, να εκτιμήσουν τις δυνατότητες, να διαχειριστούν την ανάπτυξη και να αξιολογήσουν το αποτέλεσμα ενός έργου έξυπνης πόλης. Τέλος, αποσκοπεί να χρησιμεύσει ως διδακτικό υλικό για φοιτητές που προσεγγίζουν ζητήματα σχετικά με την έξυπνη πόλη. Από αυτή την άποψη, κάθε κεφάλαιο έχει συγκεκριμένα μαθησιακά αποτελέσματα και ένα σύνολο ερωτήσεων για την υποστήριξη της μάθησης. Ως εκ τούτου, χρησιμοποιούνται αρκετά αποτελέσματα από συνεχιζόμενες μελέτες, ευρύ επιστημονικό υλικό (άρθρα, βιβλία και εκθέσεις), στοιχεία από εμπειρογνώμονες, προσωπικές εμπειρίες και παραδείγματα πόλεων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)